ဆရာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္

" ေနာင္ ဗိန္ ေနာင္ဗိန္ ေနာင္ဗိန္ ေနာင္ဗိန္ ေနာင္"

" ကဲ ရွစ္နာ ရီ ထိုးၿပီ ငပြ စာသြား က်က္ေတာ႕"

" ဟြတ္"

ဒါက ငယ္စဥ္က ေမာင္ပြ ပါ။ ည ၇ နာရီ ဇာတ္ကား အထိ မိခင္ ၿဖစ္သူက ၾကည္႕ခြင္႕ ေပးထားၿပီး ၈ နာရီ သတင္း လာရင္ေတာ႕ စာက်က္ရပါ၏။ ထို႕ေၾကာင္႕ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ၈ နာရီ သတင္း အား မုန္းခဲ႕ ေသာ ေမာင္ပြ ၾကီးသည္ အထိ မုန္းမိ ေလေတာ႕သည္။ ေမာင္ပြ ငယ္စဥ္က စာက်က္လွ်င္ မိမိ စာက်က္ေၾကာင္း လူၾကီးမ်ား သိရွိေစရန္ အတြက္ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ ၿဖင္႕ ပါးစပ္မွ အသံထြက္ကာ စာက်က္ရပါ၏။ စာက်က္သံ ၾကားမွ လူၾကီးေတြ ကလည္း ေအာ္ စာက်က္ေနပါလားေပါ႔ေလ။ သို႕ေသာ္ ပါးစပ္ကသာ တဖြဖြ ရြတ္ေနတာ စိတ္က ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္။ ေမာင္ပြ စာအုပ္လွန္ လိုက္၏။

" တိုင္းၿပည္ကို ခ်စ္ေသာ ကြမ္အပ္သား မင္းသား"

ဒါက ငယ္စဥ္က သမိုင္းထဲမွာ ပါေသာ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခု။ ေနာက္ေန႕တြင္လည္း ပထမဆံုး ရြတ္လိုက္သည္။

" တိုင္းၿပည္ကို ခ်စ္ေသာ ကြမ္အပ္သား မင္းသား"

မနက္ အေစာၾကီး စာထက်က္လွ်င္လည္း ပထမဆံုး ရြတ္လိုက္တာက

" တိုင္းၿပည္ကို ခ်စ္ေသာ ကြမ္အပ္သား မင္းသား"

ေန႕တိုင္း ညတိုင္း တိုင္းၿပည္ကို ခ်စ္ ေနသည္ကို သတိထားမိေသာ ေမာင္ပြ အေဒၚက တစ္ေန႕ေတာ႕

" တိုင္းၿပည္ကို ခ်စ္ေသာ ကြမ္အပ္သား မင္းသား"

" ဟဲ႕ ငပြ နင္႕မင္းသားက ခုထိ တိုင္းၿပည္ကို ခ်စ္လို႕ မ၀ေသးဘူးလား"

" ငြင္ ဒီေန႕ၿပီးရင္ ၀ပါၿပီ"

" ငင္႕"

တစ္ခ်ိဳ႕က စာကို အသံတိတ္ က်က္ၾကသည္။ ဒါကို လူၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အသံ မထြက္ရင္ စာမက်က္ဘူး ဟု ယူဆကာ ဆူပူၾက၏။ လြဲမွား ေနေသာ အယူ အဆ မ်ား ၿဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ၾကက္တူေရြး ႏုတ္တိုက္ က်က္ခဲ႕ေသာ ေမာင္ပြ တစ္ေယာက္ ၁၀ တန္း ေရာက္ေတာ႕ ေတမိ ၿဖစ္သြား၏။ ေမာင္ပြ တို႕ က်ဴရွင္ တြင္ Chemistry သင္ေသာ ဆရာ ဦးသိန္းေအာင္ မွာ လြန္စြာ စာသင္ေကာင္းလွသည္။ သူက ကဗ်ာ ေလး ကာရံ ေလးေတြနဲ႕ သင္တတ္ေသးသည္။ Elements မ်ား၏ atomic number ကို မွတ္ရာတြင္လည္း အစဥ္ အတိုင္း ၿဖစ္ေအာင္

" ဟိုက္ ဟီ လီ ဘီ ဘို ကာ ႏိုက္ ေအာက္ဆီ ဖလူ အို နီယြန္ ဆို မက္ အလူ ဆီလီ ေဖာ႕ ဆာ ကလို အာဂြန္ ပို ကယ္"

ဟု အတို ေကာက္မွတ္ေပးထားေလရာ အခု အခ်ိန္ထိ ေမာင္ပြ မွတ္မိေနတာသာ ၾကည္႕ေတာ႕။ သို႕ေသာ္ ေမာင္ပြ မွတ္မိ သည္က အတိုေကာက္မ်ားသာ ၿဖစ္ေလရာ

" ကဲ ေမာင္ပြ ထပါအံုး"

" ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာ"

" မေန႕က သင္လိုက္တဲ႕ အတိုေကာက္ေတြ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား"

" ဟုတ္ကဲ႕ မွတ္မိ ပါတယ္ ဆရာ"

" ဒါဆို ဆရာက အရွည္ ေကာက္ ၿပန္ေမးမယ္"

" ဟုတ္"

" ဟိုက္ ဆိုတာက ဘာလဲ"

" ဟိုက္ဒရိုဂ်င္"

" အမယ္ ေတာ္သဟ"

" ဟီ ဆိုတာ ကေရာ"

" ဟီလီယမ္ ပါ"

" ဟားးးးးး ေတာ္ခ်က္ မထင္ရဘူးကြာ"

" လီ ဆိုတာ ကေရာကြဲ႕"

" လီဒရိုဂ်င္"

" ငင္ အာ႕ ဘာၾကီးလဲ Element အသစ္လား"

" ဟြာေလ အာ႕ မဟုတ္ရင္ လီလီယမ္ လားငင္"

" ဒါက ဘယ္က ၿပည္ၾကီး တရုတ္မ နာမည္တုန္း"

" ဟြာေလ အီး အဲ"

" ထားလိုက္ေတာ႕ ဒါဆို ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေမးမယ္ ဘို ဆိုတာက ေရာ"

" ဘိုရြန္"

" အဲ႕လို လုပ္စမ္းပါ ကဲ ႏိုက္ ဆိုတာ ကေရာ"

" ႏိုက္ဆီယမ္ "

" ငြင္႕"

" ဟုတ္ဖူးလား ဟြာေလ ႏိုက္ဂနီဆီယမ္ လား အီး ဒါလဲ ဟုတ္ေသးဖူး ဒါဆို ႏိုက္ဆီဂ်င္ "

" ငါ႕ တပည္႕ ဟြာေလ Element အသစ္ေတြကို ငါ႕တပည္႕ ရွာေတြ႕ ရင္ အဲ႕လို ဥမထားနဲ႕ေညာ္ ဆရာ႕ကိုလည္း အသိေပးပါအံုး ဆရာလဲ ေလ႕လာပ်ေစ"

" ဟားးးးးးးးသိၿပီ သိၿပီ ႏိုက္ ကို"

" ေဟ ဟုတ္လား ဘာလဲ ေၿပာလိုက္စမ္း"

" ထိုက္နရိုဂ်င္"

" ငြီးးးးးး တပည္႕ဆရာ႕ နာမည္ မွတ္မိေသးလား ေၿပာၾကည္႕ပါအံုး"

" ဦးအိန္းေသာင္ "

" အမေလး ငါေသပ်ေစေတာ႕လား"

အမွန္က လွ်ာလိပ္သြားၿခင္းပင္။ လွ်ာလိပ္တယ္ ဆိုတာနဲ႕ လူတိုင္း လွ်ာလိပ္ကာ စကားေတြ ဗလံုး ဗေထြး ၿဖစ္ဖူးၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ ေမာင္ပြ လည္း ၿဖစ္ဖူးပါသည္။ အဆိုးဆံုးက ၁၀ တန္းတြင္ ဆရာ စာေမးေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ၿဖစ္၏။ ေၾကာက္တာေၾကာင္႕လဲ ပါမည္ ထင္၏။

" ကဲ ေမာင္ပြ ထ ဆရာ မေန႕က သင္တဲ႕ Grammar က ဘာလဲ မွတ္မိေသးလား"

" ဟုတ္ အက္ဆစ္ ပက္တစ္ ပါ ဆရာ"

" ဟဲ႕ ေသာက္ပလုတ္တုတ္ အာ႕ ဘာၾကီးလဲ"

" ဟီး ဟီး မွားသြားၿပီ ရွက္ဆ်ာဂ်ီး"

ကိုယ္ေတြကသာ ရွက္ေနတာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ စကားလံုး သြားတာလဲ ၾကည္႕လိုက္အံုး။ ထိုစဥ္က သမိုင္းဆရာ ဦး၀င္းကို က

" ကဲ ခင္ဦး ထပါအံုး ဆရာစံ ရဲ႕ ဘြဲ႕အမည္ ကို ေၿပာပါအံုး"

" ပုသဏၰက လဂုန ရာဇာ"

" ဟဲ႕ ဗုေဒၶါၾကီး နဲ႕ ဘုရား "

" အီး မွားတြားလို႕ အဟမ္း အဟမ္း သုပဏၰက ရဂုနလာဇာ"

"ငြင္ ခုမွ သိတယ္ ဆရာစံက ယုဇန ပလာဇာ နဲ႕ အမ်ိဳးေတာ္တာကိုး"

Bio သင္ေသာ ဆရာ ဘိုထြဋ္ သည္ လူငယ္ ဆရာ ၿဖစ္၏။ ဆရာ႕ ပံုစံက ထိုေခတ္ ထိုအခါ စကားႏွင္႕ ေၿပာလွ်င္ ေဂၚလီ ပင္။ စာလာသင္လွ်င္ စူပါကပ္ ဆိုင္ကယ္ အစုတ္ၾကီးကို တဖုန္းဖုန္း ေမာင္းကာ လာတတ္၏။ ဆရာကား စာသင္ရာတြင္ အလြန္စိတ္ရွည္လွ၏။ ထို႕ေၾကာင္႕ တစ္ရက္ ကို တစ္ပုဒ္ခန္႕သာ ၿပီးေလသည္။

" တကယ္ေတာ႕ Bio ကို အခု အခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ စိစိညွက္ညွက္ ေၾကေအာင္ ေလ႕လာသြားလိုက္ မင္းတို႕ေဆးေက်ာင္းတက္တဲ႕ အခ်ိန္ အေခၚ အေ၀ၚ အသံုး အႏႈန္းေတြက ရင္းႏွီးၿပီးသားလို ၿဖစ္ေနမယ္။ Physics ကိုေၾကညွက္ေနရင္ မင္းတို႕ေဆးေက်ာင္းမွာ သင္ရမယ္႕ ဘာ Ray ညာ Ray ေတြ ကို ေလ႕လာရင္ မခက္ေတာ႕ဘူး။ ေအး Chemistry သာ အပိုင္ထုထား မင္းတို႕သင္တဲ႕ ေဆး၀ါးေဗဒ တို႕ ပိုးမႊားေဗဒ တို႕ကို ဓါတ္ခြဲခန္း၀င္ရင္ တနည္း တဖံု အသံုး၀င္လာလိမ္႕မယ္"

ဆရာကား သူ႕တပည္႕တိုင္းကို ဆရာ၀န္ ၿဖစ္လာမည္ဟု တရားေသ တြက္ထားလား ေတာ႕ မေၿပာတတ္။ ထိုစဥ္က ထိုအေၾကာင္းမ်ား ၾကားေတာ႕ ေမာင္ပြ တို႕တစ္သိုက္မွာ ကိုယ္မၾကားဖူးေသာ အရာမ်ားမို႕ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား။ သည္တြင္ ၀င္းတင္ ဆိုေသာ ငနဲ က

" ဆရာ ဒါဆို ပထ၀ီ တို႕ သမိုင္းတို႕ က်ေတာ႕ ေဆးေက်ာင္းမွာ မလိုဘူးေပါ႔ေနာ္ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ မက်က္ပ်ေစနဲ႕ေတာ႕"

" ငင္ ဟုတ္ဖူးေလ အဲ႕လို ဟုတ္ဖူးေလ"

အမယ္ ေၿပာပံုက အပိုင္။ ဆရာ႕ ခမ်ာ မနည္း နားလည္ေအာင္ ရွင္းၿပ ရေလသည္။ ဆရာက အေတာ္ ပင္ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ တပည္႕မ်ားကို စာသင္ေပးသည္။ ယုန္ကို အ၀ယ္ကာ ဗိုက္ကို ဓါးႏွင္႕ခြဲၿပီး Digestive System အေၾကာင္း ရွင္းၿပသည္။ ဟိုတေလာက ေတာ႕ ဆရာ႕ကို တီဗီ ေပၚတြင္ သတင္းဌာန တစ္ခုမွ သတင္းေၾကၿငာသူ အၿဖစ္ ေတြ႕လိုက္ရေသးသည္။ ဦးခိုက္ပါသည္ ဆရာ။

ၿမန္မာစာ သင္သည္႕ ဆရာ ႏိုင္ၿမန္မာစာ ကေတာ႕ အေတာ္ေပ်ာ္တတ္သည္။ သူကလဲ ေပါက္ကရ ေတြ ေၿပာေနရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္ ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ စာေတာင္ မသင္ၿဖစ္လိုက္။

" မင္းတို႕နဲ႕ ငါတို႕ အခုလို ေတြ႕ရတယ္ ဆိုတာ ေရစက္ ရွိလို႕ပဲ။ ဒီေရစက္ ေၾကာင္႕ ငါတို႕ေတြ ခုလို ဆရာ တပည္႕ အၿဖစ္နဲ႕ ေတြ႕ဆံုရတာ ဒီေတာ႕ ကာ"

သည္တြင္ ကုလားေလး ေမာင္ အနဲ က

" ဆရာ တစ္ခု ေလာက္ ေမးပ်ေစ"

" ေမးေစ ငါ႕တပည္႕"

" တကယ္က မီးစက္ မဟုတ္ဘူးလား ဆရာ"

" ငင္ မင္းဘာေၿပာတာလဲ ငါနားမလည္ဘူး"

" ဟြာေလ ေရစက္ မဟုတ္ဘူး မီးစက္ လို႕"

" ေသာက္ပလုတ္တုတ္ အနဲ နင္ ဘာေတြေၿပာေနတာတုန္း"

" မီးစက္ေလ ဆရာ ေနာက္ေဖး မွာ ရွိတယ္ အာ႕မီးစက္ ေၾကာင္႕ မီးပ်က္လည္း ဆရာ နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ တို႕ အခု ေတြ႕ေနရတာ မဟုတ္ဖူးလား"

" ေသာက္က်ိဳးနည္း ေမာင္ အနဲ မင္း အေတြးအေခၚေတြ ၿမင္႕မား လွေခ်လား"

" ပံုမွန္ပါ ဆရာ"

" ငြင္ ရြဲ႕ေၿပာလို႕ ေၿပာမွႏ္း မသိဘူး ကဲ ထားပါေလ အဲ႕ေရ အဲေလ မီးစက္ေၾကာင္႕ ငါတို႕ ခုလို လာေတြ႕ဆံုရတာ ေၾကာင္႕ ငါတို႕ အေနနဲ႕ ဒီမီးစက္ ကို တန္ဖိုးထားၿပီး ရသမွ် ကို ေပးေ၀ႏွီးရင္း နဲ႕ ဒီမီးစက္ ၾကီးကို ကေတာက္ ဘာေတြလဲကြာ "

ထိုမွ် အထိ တပည္႕ မ်ား အေပၚ သည္းခံ တတ္ေသာ ဆရာပင္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ႕ ဆရာ တို႕ကို ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းပါသည္။

ကူးယူးေဖာ္ျပသည္။ Credit to ကိုပြ