ေမတၱာစာေလးမ်ား

အသက္ ရွစ္ႏွစ္သာရွိေသးသည့္ အင္ဒီဗရင္(မ)နာေလး ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ေဆးရံုတက္ရသည့္အခါ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၀မ္းကြဲညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားထံမွ က်န္းမာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းစာေတြ ပို႔စကတ္ေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးရသည္။ သည္ဟာေတြကို အခန္းနံရံမွာတစ္ခ်ိဳ႕၊ အမွတ္တရေလးေတြ သိမ္းဆည္းသည့္ ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕သူကပ္သည္။ ၿပီး အေခါက္ေခါက္အခါအခါ သူျပန္လွန္ဖတ္ရႈေနတတ္သည္။

ရွီကာဂိုရွိ အဲသည္ေဆးရံုမွ သူဆင္းရသည့္အခါ၌မူ သူ႔ထံ စာေတြ ေရာက္မလာေတာ့။

ေန႔စဥ္ အိမ္က စာတိုက္ပံုးမွာ သူဖြင့္ေဖာက္ဖတ္၍ရမည့္ စာတစ္ေစာင္တစ္ေလမ်ား ေရာက္ေနေလမလား သူသြားရွာသည္။ အိမ္ေပါက္ေစ့ပို႔သည့္ ေၾကာ္ျငာစာပင္ သူမခ်န္ခ်င္။ သည္ဟာ ျမင္ရေတာ့ မိခင္ခမ်ာ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရသည္။

တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ရုတ္တရက္ သူတစ္ခုသြားေတြးမိသည္။ အင္ဒီ၏ဘ၀အတြက္ သူဖန္တီးေပးႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ အရာမ်ားစြာရွိသည္။ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ထိုးေပးတာ၊ ေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ ကုသေပးတာ၊ ေရာဂါသက္သာေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတာ၊....... စတာ စတာေတြ သူမတတ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ သူစီမံဖန္တီးေပးႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခုရွိသည္။ အဲဒါက စာပို႔တိုက္မွ စာေတြ ေရာက္ရွိေစလာဖို႔။

အဲသည္ အခ်ိန္မွစတင္ကာ အင္ဒီထံ စာေတြ သူေရးသည္။ စာေအာက္ေျခ၌ "သင္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာသူငယ္ခ်င္း" ဟူ၍ ပီပီသသ ေရးထိုးသည္။

သူ႔ကို အားေပးသည့္ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ အဲသည္စာေတြ ရရွိသည့္အခါ အင္ဒီအရမ္း၀မ္းသာအားတက္သည္။

တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ ထမင္းစားခန္းစားပြဲမွာ ထိုင္ကာ အင္ဒီ ပန္းခ်ီပံုေတြ ေရးဆြဲေနသည္။ သူက အေမ့အတြက္ ရုပ္ပံုကားေလးေတြ ေရးဆြဲေပးတတ္သည္။ အေမ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ျမင္ေတာ့ သူကဆိုသည္။

"မဟုတ္ဘူး ေမေမ၊ ဒါက သပ္သပ္၊ ေမေမ့အတြက္ မဟုတ္ဘူး၊" သူက ပံုဆြဲစကၠဴကို အလိပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ လိပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ စားပြဲေပၚတင္သည္။ ၿပီး၊ "ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္သူငယ္ခ်င္းအတြက္" ဟုဆိုလိုက္သည္။

အဲသည္ညမွာ အင္ဒီကို အိပ္ရာထဲ ေနရာခ်ထားေပးၿပီးသည့္ေနာက္ လင္ဒါက သားေလး၏ပန္းခ်ီကားစကၠဴလိပ္ကို ျဖည္ၾကည့္သည္။ စာရြက္ေထာင့္နားေလးမွာ အင္ဒီက စာေလးတစ္ေၾကာင္းေရးထားသည္။ စာက "ေမေမ့ကို သားခ်စ္တယ္" ဟူ၍ျဖစ္သည္။

အင္ဒီ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ သူ၏လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းၾကားမွာ စာအဆက္အသြယ္က အင္ဒီကြယ္လြန္သည့္ 1948 ခုႏွစ္အထိ မျပတ္ရွိေနခဲ့သည္။ အင္ဒီေရာ သူ႔မိခင္ပါ သူတို႔၏ ကစားနည္းေလးအေၾကာင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဖြင့္ဟေျပာဆိုျခင္း မရွိခဲ့ၾက။

အင္ဒီ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ သူ၏သီးသန္႔ခန္းေလးထဲ ရွင္းလင္းစဥ္ လိပ္စာစာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ ထြက္လာသည္။ သည္စာအုပ္၌ ကင္ဆာေရာဂါသည္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ေႏြရာသီစခန္းတြင္ အင္ဒီ သိကၽြမ္းခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အမည္မ်ား လင္ဒါ ေတြ႔ရသည္။ သည္တြင္ စိတ္ကူးတစ္ခု သူ႔ေခါင္းထဲ ၀င္လာသည္။

အဲသည္ ကေလးတစ္ေယာက္စီထံ သူစာတိုေလး တစ္ေစာင္စီ ေရးပို႔ရာ မၾကာမီပင္ သူတို႔ထံမွ ျပန္ၾကားစာမ်ား ရရွိလာသည္။

" စာေရးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနေသးတဲ့အေၾကာင္း သိတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ" ဟူ၍ ကေလးတစ္ေယာက္က ျပန္ေရးသည္။

ေနာက္ပိုင္း ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုးပင္ လင္ဒါက ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ အျခားေ၀ဒနာသည္ ကေလးငယ္မ်ားထံ စာေတြ ဆက္လက္ေရးသားေနခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အီလီႏိြဳင္းျပည္နယ္ လြန္ဘာ့ဒ္ၿမိဳ႕တြင္ အေျခစိုက္လ်က္ "ေမတၱာစာအဖြဲ႕" အမည္ျဖင့္ ေစတနာရွင္အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ထူေထာင္သည္။ ေစတနာရွင္မ်ား၏ လွဴဒါန္းေငြမ်ားအေပၚ အားကိုးျပဳရသည့္ သင့္တင့္ေသာရန္ပံုေငြျဖင့္ ေမတၱာစာအဖြဲ႕သည္ ကေလးငယ္မ်ားထံ လစဥ္ ပို႔စကတ္ႏွင့္ စာအိတ္စာထုပ္ေပါင္း 7000 ခန္႔အျပင္၊ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ကစားစရာႏွင့္ စားစရာထုပ္ေပါင္း 1100 မွ်ကိုပါ ေပးပို႔လ်က္ရွိသည္။

သည္ကိန္းဂဏန္းမ်ားက တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ တိုးတက္လ်က္ရွိသည္။

" ကၽြန္မတို႔ ဆက္ၿပီး ပို႔ေနရမွာပဲ၊ သူတို႔ကို ေမ့မထားတဲ့အေၾကာင္း ဒီကေလးေတြ သိေစဖို႔လိုတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ေပးႏိုင္သမွ် ေမတၱာနဲ႔ အားေပးကူညီမႈေတြ သူတို႔ဆီ ပို႔ေပးၾကရလိမ့္မယ္၊" လင္ဒါက အားတက္သေရာ ေျပာဆိုသည္။ "ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္ကေလးတစ္ယာက္မွ ရပ္ၿပီး စာေမွ်ာ္ေနရတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး၊" သည္စကားကို ဆိုစဥ္ သူမ၏မ်က္လံုးမ်ားမွာ မ်က္ရည္စေတြ ေ၀့၍ေနေလသည္။

ေဖျမင့္ "ႏွလံုးသားအဟာရ" ရသစာမ်ား တတိယတြဲမွ

 Photo from pixabay.com