ေပါက္စီ သမိုင္းေၾကာင္း

ဒါကို ဖတ္ၿပီးမွ ေပါက္စီစားပါ

"လက္ဖက္ရည္ကရားက
ရြာစားမင္းသ႑ာန္။
ဟာမအား ဆိုျပန္သည္
ပန္းကန္မရွိ။
ေကၽြးလိုက္သည့္ ေငြေပါက္စီငယ္
တစ္ေယာက္စီေကၽြးလို႔ မစိ(ေစ့)
......................................"

ဒါကေတာ့ ရတနာပံုေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေရးစပ္ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ။ အလွဴ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲတစ္ခုမွာ ဧည့္ခံေကၽြးရာမွ အစီအစဥ္ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အလွဴရွင္ကို အသိက စိတ္နာနာနဲ႔ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ေရးစပ္လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါက္စီဟာ ရတနာပံုေခတ္ေလာက္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ရွိေနၿပီ။ အလွဴမဂၤလာဧည့္ခံပြဲေတြမွာ ေပါက္စီနဲ႔ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတဲ့ ဓေလ့ေတာင္ ရွိေနၿပီဆိုတာကုိ ဒီေတးထပ္က ျပဆိုေနပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကစၿပီး ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္ဆိုတာ အတိအက် မသိရေပမယ့္ တရုတ္သေရစာျဖစ္တဲ့ ေပါက္စီဟာ ႏွစ္ႏိုင္ငံကူလူးယွက္သြယ္၊ သံတမန္ဖလွယ္အခ်ိန္ေလာက္ကတည္းက ေရာက္ရွိေနေပလိမ့္မယ္လို႔ ေယဘုယ်ခန္႔မွန္းသိရွိႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ တရုတ္ျပည္မွာ "ေပါက္စီ" ရယ္လို႔ စတင္ေပၚေပါက္လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းကလည္း ရွည္ၾကာလွၿပီကိုး။ တရုတ္သမိုင္းစာအုပ္မ်ားအဆိုအရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင့္ခုႏွစ္ရာေက်ာ္ (Period of Three Kingdoms -(220-280 AD)) သံုးျပည္ေထာင္ေခတ္က စခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က "ဆူ"ႏုိင္ငံ (The State of Shu) ႏုိင္ငံရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ စစ္သူႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့ က်ဴးးကယ္လ်န္႔ (Zhuge Liang) ဟာ နန္မန္ (Nanman) လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ပိုင္းသား ဂူေနလူရိုင္းမ်ားကို တိုက္ခိုက္ႏွိမ္နင္းဖို႔အတြက္ သူ႔ရဲ႕ စစ္တပ္ႀကီးနဲ႔အတူ ခ်ီတက္လာပါသတဲ့။ လုေဆြ (Lu Shui) ျမစ္ကမ္းပါးကိုေရာက္တဲ့အခါ ေဒသခံေတြက ဒီျမစ္ဟာ နတ္ႀကီးတယ္၊ ဖမ္းစားတတ္တယ္၊ လူေတြေသေအာင္ ျပဳစားႏိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီျမစ္ေစာင့္နတ္ေက်နပ္ေအာင္ ပူေဇာ္ပသမွရမယ္လို႔ က်ဴးးကယ္လ်န္႔ကို ေျပာၾကပါသတဲ့။ ဘယ္လို ပူေဇာ္ရမလဲလို႔ က်ဴးးကယ္လ်န္႔က ေမးေတာ့ ဖမ္းဆီးရမိတဲ့ နန္မန္လူမ်ိဳးေတြကို သတ္ၿပီး၊ သူတို႔ဦးေခါင္းနဲ႔ ယဇ္ပူေဇာ္ရမယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္သူႀကီးသာ ျဖစ္လင့္ကစား ၾကင္နာတတ္တဲ့ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ က်ဴးးကယ္လ်န္႔ကေတာ့ တကယ့္လူအစစ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းေတြအစား လူ႔ဦးေခါင္းပံုသ႑န္တူ မုန္႔ေတြလုပ္ၿပီး နတ္ကို ပူေဇာ္ပသပါသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး နန္မန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဦးေခါင္းမ်ားနဲ႔ သ႑န္တူ ေပါက္စီလုပ္စားၾကတဲ့ ဓေလ့ဟာ စတင္လာခဲ့ၾကတယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေပါက္စီကုိ တရုတ္ဘာသာ(အမ်ားသံုး)နဲ႔ မန္ထို (Man Tou) (သို႔မဟုတ္) မန္လူမ်ိဳးရဲ႕ဦးေခါင္းလို႔ ေခၚစမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Steamed လို႔ေခၚဆို သံုးႏႈန္းၾကပါတယ္။ ဂ်ံဳကိုလံုးၿပီး ေရေႏြးေငြ႕နဲ႔ ေပါင္းရတာကိုး။ ရိုးရာေပါက္စီလုပ္နည္းကလည္း သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေစာေစာက ႀကိဳတင္စီမံထားတဲ့ တေဆး(Yeast)ကို ဂ်ံဳမႈန္႔၊ ေရတို႔နဲ႔ သမေအာင္ေရာနယ္၊ မုန္႔လံုးလံုး၊ ပြလာတဲ့အထိ နာရီ အနည္းငယ္ေလာက္ထား၊ ၿပီးမွ ေပါင္းေခ်ာင္နဲ႔ ေပါင္းၾကတာပါ။ တေဆးနဲ႔ နယ္စားတဲ့ မုန္႔ညက္လံုးမ်ား အမ်ားဆံုးပါဝင္ေလေတာ့ ေဆာ္ဒါမႈန္႔လည္း သင့္ေတာ္သေလာက္ထည့္ၿပီး နယ္ရပါသတဲ့။

မၾကာေသးမီကမွ တရုတ္ျပည္ေပ့က်င္းနဲ႔ ရွန္ဟုိင္းမွာ ေပါက္စီေပါင္းရတာ ပိုလြယ္ကူေစတဲ့ နည္းသစ္တစ္မ်ိဳးကို စမ္းသပ္ေတြ႕ရွိထားပါသတဲ့။ အဲဒီနည္းကေတာ့ တေဆးကို ေရေအး(သို႔မဟုတ္)ၾကက္သီးေႏြးေရထဲမွာ အရင္ထည့္ေဖ်ာ္၊ ေနာက္မွ မုန္႔ညက္နဲ႔ သမေအာင္ေရာနယ္၊ အေနေတာ္ မုန္႔လံုးေလးေတြလံုး၊ အပူခ်ိန္ ၂၀`C နဲ႔ ၃၀`C အတြင္းမွာ နာရီဝက္ေလာက္ထားၿပီးမွ ေပါင္းတဲ့နည္းျဖစ္ပါသတဲ့။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္က တရုတ္ျပည္ခရီးသြားလာေရးစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ရႈမွတ္သားမိပါတယ္။

ေပါက္စီရဲ႕ အေျခခံကုန္ၾကမ္းက ဂ်ံဳျဖစ္ေပမယ့္ အတြင္းမွာ ဌာပနာတဲ့ အစာကိုလုိက္ၿပီး၊ ေပါက္စီအေခၚေဝၚက ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ ပဲေပါက္စီ၊ သၾကားေပါက္စီ၊ ၾကက္သားေပါက္စီ၊ ဝက္သားေပါက္စီ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ "ငို၍ ရယ္၍မရေသာမ်က္ႏွာ" ဇာတ္ကားထဲမွာ ႏုိင္ငံေက်ာ္မင္းသားႀကီး (ဦး)ျမတ္ေလးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ဒိုင္ယာေလာ့ခ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ "ဒီမယ္ ပပ၊ စိန္နဲ႔ကြပ္ေတာ့ စိန္လက္စြပ္၊ ျမနဲ႔ကြပ္ေတာ့ ျမလက္စြပ္၊ ပတၱျမားနဲ႔ကြပ္ေတာ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရႊရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ေပ်ာက္သြားေရာ" ဆိုတာကို မႏၱေလး အၿငိမ့္လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က "ပဲနဲ႔လုပ္ေတာ့ ပဲေပါက္စီ၊ သၾကားနဲ႔လုပ္ေတာ့ သၾကားေပါက္စီ၊ ၾကက္သားနဲ႔လုပ္ေတာ့ ၾကက္သားေပါက္စီ၊ ဒီလုိနဲ႔ ဂ်ံဳရဲ႕ အႏွစ္သာရက ေပ်ာက္သြားေရာ" လုိ႔ စာေျမာင္ကပ္ၿပီး ျပက္လံုးထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဂီတစာဆို ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ "အိမ္ေတာ္ရာဘုရားေစ်း" သီခ်င္းထဲမွာလည္း "ယုတ္စြအဆံုးတိုင္ မလိုင္ေပါက္စီ သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါသည္" လို႔ ထည့္သြင္းစပ္ဆိုထားတဲ့အတြက္ ကိုလုိနီေခတ္က မႏၱေလးအိမ္ေတာ္ရာဘုရား ေျမာက္ေစာင္းတန္းက ေပါက္စီဟာ အထူးေကာင္းမြန္ထင္ရွားလွေၾကာင္း သိရွိမွတ္သားမိပါတယ္။

ေပါက္ေဖာ္ေဆြရင္းနံနက္ခင္း စာစုမ်ား ေရႊၾကက္ဖ