" ဆရာ ဘယ္ေလာက္က်လဲ"
" ၃၀၀၀ ပါ"
" ရွင္ ဘယ္ေလာက္"
ဒုကၡပဲ။ ငါေၿပာတာ မ်ားသြားၿပီထင္တယ္။ မမ်ားပါဘူးေလ။ ၂ ေယာက္ ၃၀၀၀ ပံုမွန္ပါ။ ၾကည္႕ရတာ တစ္ေယာက္ ၅၀၀ မ်ားထင္ေနသလား။
" ဟြာေလ တစ္ကယ္ေတာ႕ ၂၈၀၀ ပါ"
" အလို"
" ဟြင္ ဟြာေလ ၂၅၀၀ ပဲေပး"
" ငြင္"
ၿပႆ နာပဲ။ ေလွ်ာ႕ေပးရင္း ေလွ်ာ႕ေပးရင္း နဲ႕ အလကား ၿဖစ္ေတာ႕မည္။
" ဆရာ ဟြာေလ ဆရာက တကယ္႕ ဆရာ၀န္ ၾကီးပါေနာ္"
" ဟြင္ ယံုပါဗ်ာ ရုပ္ရည္က မတူရင္ေတာင္ ရထားတဲ႕ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေလး ရွိပါေသးတယ္"
" အြင္ ရတယ္ ယံုပါတယ္ေညာ္ ဆရာ႕ေဆးခန္းက ေစ်းေပါလြန္းလို႕ပါ"
" အြတ္စ္"
" မေန႕က အေမ႕အိမ္သြားရင္းနဲ႕ သူတို႕နားက ေဆးခန္းမွာ ၀င္ၿပတာ တစ္ေယာက္ ကို ၃၅၀၀ ယူလို႕ေလ စိတ္မရွိပါနဲ႕ေညာ္"
" အြင္း ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ဗ် က်ေနာ္႕ေနရာ အေနအထားနဲ႕ အဲ႕ေလာက္ သြားယူလိုက္ရင္ လူနာဘယ္လာေတာ႕မလဲဗ် သူ႕ေနရာနဲ႕ သူေပါ႔ဗ်ာ က်ေနာ္သာ အဲ႕ေဆးခန္းေနရာမွာဆိုရင္လဲ အဲ႕ေလာက္ယူမွာပဲ"
အာေပါက္ေအာင္ ရွင္းၿပ ၿပီးေသာ္ လူနာ ထြက္သြား၏။ ခဏေစာင္႕ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ ၀င္လာသည္႕ ေၿခသံ မၾကားရ။ အင္း လူနာ ၿပတ္ၿပီ ထင္တယ္။ ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲ။ ခဏ နားရတာေပါ႔ ဟု ေတြးကာ ေဒါက္တာပြ ထိုင္ေနရင္းက တင္ပါး တစ္ဖက္ ကို မသိမသာ ေၿမွာက္လိုက္ၿပီး
" ဖူးးးးးးးးးးးးး"
ဟူးးးးးးး။ အခုမွပဲ ေပါ႔သြားတယ္။ အီးမေပါက္ရတာ ၾကာလို႕ ထင္ပါ႔။ ဟြင္ အနံ႕ကလည္း ဆိုးလိုက္တာ။ ၀မ္းေလးဘာေလး ႏုတ္အံုး မွပါေလ ဟု ေတြးေနစဥ္
" ရွပ္ ရွပ္ ရွပ္"
" ဟြင္ လူနာ"
ေ ေဒါက္တာပြ ေဆးဗီရို ေအာက္ဆံုး ကို အသဲ အသန္ ဖြင္႕သည္။ သူရွာေနတာက Air fresher ဗူး။
" ဆရာ ၀င္လို႕ ရလား"
" ဟြင္ ခဏေလး ခဏေလး"
" ရႈးးးးးးရႈးးးးးးး"
" ဟြင္ ဘာနံ႕ၾကီးတုန္း"
အခုမွ ေလပုပ္ေလစပ္နံ႕ႏွင္႕ လီမြန္ Air fresher နံ႕ ေလထဲတြင္ ဓါတ္ၿပဳကာ အမည္ေဖာ္ရခက္ေသာ အနံ႕ၾကီး ထြက္လာေလ၏။ ငါေတာ႕ ေသၿပီ။ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ အခန္း ၀သို႕ အေၿပးသြား ခန္းဆီးစကို ေခါင္းတစ္လံုး ၀င္ရုံဟ ေခါင္းေလးၿပဴၾကည္႕ေတာ႕ ေခ်ာင္း အဆက္မၿပတ္ ဆိုးေနေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး
" ဆရာ ၀င္လို႕ရၿပီလား"
" ဟြာေလ ခဏေလး ရေတာ႕မယ္"
ေၿပာရင္းနဲ႕ လက္က အထဲကို ယပ္ခတ္ရေသးသည္။
" ကြ်န္မ ရင္ေတြၾကပ္လို႕ အထဲ၀င္ပ်ေစေတာ႕"
" ငင္ ခဏေလး ခဏေလး အခုေနက ရင္ပဲၾကပ္တာ အထဲေရာက္မွ အသက္ရႈ ရပ္သြားမွာစိုးလို႕"
" အထဲမွာ ဘာေတြ ၿဖစ္ေနလို႕လဲ ဆရာ"
" ဟြာေလ ဟိုဥစၥာ ဒီဥစၥာ အဲကြန္း အဲကြန္း ဖြင္႕ထားလို႕ေအးေနလို႕ ရင္ၾကပ္သမားက ခ်က္ခ်င္း၀င္လို႕မရဘူး"
" ဟြင္ ဆရာ ဘယ္တုန္းက အဲကြန္းတပ္လိုက္တာလဲ"
" ဒီေန႕ပဲ အဟဲ"
" ငင္ ဆရာ႕ အခန္းက ၿပတင္းေပါက္ မရွိဘဲ ဘယ္လိုတပ္"
တယ္ လွ်ာရွည္တာ။ တပ္တယ္ဆို တပ္တယ္ေပါ႔။
" အြင္း သူက Local Air con ေလ ၿဖဳတ္ခ်င္ၿဖဳတ္ တပ္ခ်င္တပ္ ၿပတင္းေပါက္ မလိုဘူး ဟြင္းဟြင္း"
" ဟြင္ ၿပတင္းေပါက္ မလိုတဲ႕ အဲကြႏ္း ရွိတယ္လား"
" သူက ထူးၿခားတယ္ မလိုဘူး ေဟးေဟး အခုပဲ ၿဖဳတ္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကို ထိုးထည္႕ထားတာေလ အာ႕ ၾကြက္ေတြ ကိုက္တာ ဒူးေတြကို စုတ္လို႕ ခုေလးတင္ အေၾကြးယူသြားတယ္"
" ငြင္ ဆရာ ဘာေတြေၿပာေနတာလား"
" ေအးဆို"
ေ ေပါက္ပန္းေစ႕စကား ၿဖစ္ၿပီးေရာ ေလွ်ာက္ေၿပာေနပါတယ္ဆိုမွ။ ကိုယ္ေၿပာလိုက္တဲ႕ စကား ကိုယ္႕ဟာကိုယ္ေတာင္ နားမလည္ခ်င္။ ေတာ္ၾကာ အဲကြန္းေလး မၿမင္ဖူးလို႕ ၿပပါအံုး ဆိုမွ အခက္။
" ကဲ ကဲ ၀င္လို႕ရပါၿပီ"
" အဟြတ္ အဟြတ္ အဲကြန္းနံ႕က တစ္မ်ိဳးပဲေညာ္"
" အြင္း ကဲကဲ ထားလိုက္ပါေလ ကုတင္ေပၚတက္"
သို႕ႏွင္႕ ထိုလူနာ ထြက္သြား ၿပီးေတာ႕ အေရွ႕ကို အေၿပးအလႊား ထြက္ၾကည္႕ရေသးသည္။ ေတာ္ၾကာ ခုနကလို ၿဖစ္ေနမွ မခက္လား။
" ဆရာ ဆရာ"
" ေဟ ေဟ"
အေမာတေကာ ေၿပးလာေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး။
" အေမ အေမ"
" ငြင္ မွားေနၿပီ ငါ နင္႕အေမ မဟုတ္ရပါကလား"
" ငင္႕ ဟုတ္ဖူးေလ အေမေလ အေမ သမီးအေမ"
" ေအး ဘာၿဖစ္တုန္း"
" ဘာၿဖစ္မွန္း မသိဘူး လိုက္ၾကည္႕ေပးပါအံုး"
" အြတ္စ္"
ကဲ ထားလိုက္ေတာ႕။ သူ႕ကိုေမးလို႕လည္း ဘာမွ သိမွာ မဟုတ္။ ၿဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာ အေရးေပၚေဆးမ်ားကိုထည္႕ၿပီး အေၿပးလိုက္ခဲ႕ရသည္။ အိမ္ေပါက္၀ ေရာက္ေတာ႕ ၾကားလိုက္ရတာက ဘုရားစာ ရြတ္သံမ်ား။ လူနာက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာလဲွဲေနေလ၏။ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕
" ငြင္ အသက္ေတာင္ ငင္ေနၿပီ"
ဟုတ္ပါသည္။ လူနာကား အသက္ငင္ေနေလၿပီ။ ဘာေၾကာင္႕ ငင္ေနမွန္းလဲ မသိ။ လူလည္း နဲနဲ ေထြသြားတာနဲ႕ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ၿဖစ္ကာ ေဘးမွ ထိုင္ေနသူအား
" ဒါနဲ႕ သူက ဘာလို႕ အသက္ငင္ေနရတာလဲဟြင္"
" ငင္ခ်င္လို႕ေနမယ္"
" ေအးေနာ္ ဟြင္ ဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေမးေနပါလိမ္႕"
ေသြးေပါင္တိုင္းၾကည္႕ေတာ႕ နားၾကပ္ႏွင္႕ နားေထာင္လို႕ မရေတာ႕။ လက္ေကာက္၀တ္ကို စမ္းၿပီး တိုင္းမွသာ မိေတာ႕သည္။ အေၿခ အေနကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘက္ကို ဘယ္လိုမွ မပါေတာ႕တာ သိလိုက္ၿပီ။ ေဆးရံုသို႕ အၿမန္သြားခိုင္းေတာ႕ သူတို႕ကလဲ မရေတာ႕မွႏ္း သိ၍ထင္႕။ မသြားေတာ႕ပါ တဲ႕။ သို႕ႏွင္႕လူနာရွင္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္ေလး လုပ္ၿပရသည္။ အေၿခ အေနကိုေတာ႕ ေၿပာၿပၿပီးသား။ Hydrocortisone ေလး ထိုးမယ္ၿပင္ေတာ႕လည္း အေၾကာက ရွာမေတြ႕ေတာ႕။ လူနာရွင္ေတြကလဲ ေနပါေစေတာ႕တဲ႕။ ငင္ ဒါဆို ငါ႕ကို ဘာကိစၥ ေခၚတာပါလိမ္႕။ သူတို႕ ဘုရားစာ ရြတ္ေနတာ အင္အား နည္းေနလို႕ငါ႕ပါ ၀င္ရြတ္ ရေအာင္ေခၚတာလား။ ဟြင္ ဒါေတာ႕ မဟုတ္ႏီုင္။ လူနာမွတ္တမ္း စာအုပ္ကို ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေလးလံုး ေရာဂါ။ အင္း ဒုကၡ။ ကေလးေတြေရာ ပိုးမွ ကင္းရဲ႕လား မသိ။ သူတို႕ေတြက ဘုရားစာေတြ ရြတ္ ေနေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုလည္း စကား မေၿပာႏိုင္သၿဖင္႕ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၿဖစ္ေနေသာ ေဒါက္တာပြ တစ္ေယာက္ ငါၿပန္ရင္ေကာင္းမလား ဟုေတြးမိသည္။ သို႕ေသာ္ လူနာ၏ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ ေဘးနားမွာ ရွိေစခ်င္ပံုရေသာ လူနာရွင္မ်ားေၾကာင္႕ မၿပန္ၿဖစ္။
" ေဟတုပစၥေယာ..............( မရေတာ႕လို႕ပါ ဟိ) "
ေဘးနားမွ မိန္းမ မ်ား၏ ဘုရားစာ ရြတ္သံ မ်ားကလည္း ပို၍ က်ယ္လာသည္။ လူနာ အသက္ငင္တာကလည္း တၿဖည္းၿဖည္း အားေလ်ာ႕လာသည္။ သည္တြင္ ေဒါက္တာပြ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ တစ္ခုအား ခ်လိုက္ေတာ႕သည္။
" ကဲ အဲ႕ ပရိတ္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေလာက္ ေပးစမ္းပါဗ်ာ"
ခဏ ၾကာေသာ္ေသေသခ်ာခ်ာ နားစိုက္ ေထာင္ၾကည္႕ပါက စူးရွရွ မိန္းမ ပရိတ္ရြတ္သံမ်ားၾကား ဌာန္ကရိုင္း မက် လြန္စြာဆိုး၀ါးလွေသာ ေဒါက္တာပြ၏ အသံေအာေအာ ၾကီး ႏွင္႕ ၀တ္ရြတ္သံ အား ၾကားရႏိုင္ေပသည္။
" ၃၀၀၀ ပါ"
" ရွင္ ဘယ္ေလာက္"
ဒုကၡပဲ။ ငါေၿပာတာ မ်ားသြားၿပီထင္တယ္။ မမ်ားပါဘူးေလ။ ၂ ေယာက္ ၃၀၀၀ ပံုမွန္ပါ။ ၾကည္႕ရတာ တစ္ေယာက္ ၅၀၀ မ်ားထင္ေနသလား။
" ဟြာေလ တစ္ကယ္ေတာ႕ ၂၈၀၀ ပါ"
" အလို"
" ဟြင္ ဟြာေလ ၂၅၀၀ ပဲေပး"
" ငြင္"
ၿပႆ နာပဲ။ ေလွ်ာ႕ေပးရင္း ေလွ်ာ႕ေပးရင္း နဲ႕ အလကား ၿဖစ္ေတာ႕မည္။
" ဆရာ ဟြာေလ ဆရာက တကယ္႕ ဆရာ၀န္ ၾကီးပါေနာ္"
" ဟြင္ ယံုပါဗ်ာ ရုပ္ရည္က မတူရင္ေတာင္ ရထားတဲ႕ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေလး ရွိပါေသးတယ္"
" အြင္ ရတယ္ ယံုပါတယ္ေညာ္ ဆရာ႕ေဆးခန္းက ေစ်းေပါလြန္းလို႕ပါ"
" အြတ္စ္"
" မေန႕က အေမ႕အိမ္သြားရင္းနဲ႕ သူတို႕နားက ေဆးခန္းမွာ ၀င္ၿပတာ တစ္ေယာက္ ကို ၃၅၀၀ ယူလို႕ေလ စိတ္မရွိပါနဲ႕ေညာ္"
" အြင္း ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ဗ် က်ေနာ္႕ေနရာ အေနအထားနဲ႕ အဲ႕ေလာက္ သြားယူလိုက္ရင္ လူနာဘယ္လာေတာ႕မလဲဗ် သူ႕ေနရာနဲ႕ သူေပါ႔ဗ်ာ က်ေနာ္သာ အဲ႕ေဆးခန္းေနရာမွာဆိုရင္လဲ အဲ႕ေလာက္ယူမွာပဲ"
အာေပါက္ေအာင္ ရွင္းၿပ ၿပီးေသာ္ လူနာ ထြက္သြား၏။ ခဏေစာင္႕ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ ၀င္လာသည္႕ ေၿခသံ မၾကားရ။ အင္း လူနာ ၿပတ္ၿပီ ထင္တယ္။ ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲ။ ခဏ နားရတာေပါ႔ ဟု ေတြးကာ ေဒါက္တာပြ ထိုင္ေနရင္းက တင္ပါး တစ္ဖက္ ကို မသိမသာ ေၿမွာက္လိုက္ၿပီး
" ဖူးးးးးးးးးးးးး"
ဟူးးးးးးး။ အခုမွပဲ ေပါ႔သြားတယ္။ အီးမေပါက္ရတာ ၾကာလို႕ ထင္ပါ႔။ ဟြင္ အနံ႕ကလည္း ဆိုးလိုက္တာ။ ၀မ္းေလးဘာေလး ႏုတ္အံုး မွပါေလ ဟု ေတြးေနစဥ္
" ရွပ္ ရွပ္ ရွပ္"
" ဟြင္ လူနာ"
ေ ေဒါက္တာပြ ေဆးဗီရို ေအာက္ဆံုး ကို အသဲ အသန္ ဖြင္႕သည္။ သူရွာေနတာက Air fresher ဗူး။
" ဆရာ ၀င္လို႕ ရလား"
" ဟြင္ ခဏေလး ခဏေလး"
" ရႈးးးးးးရႈးးးးးးး"
" ဟြင္ ဘာနံ႕ၾကီးတုန္း"
အခုမွ ေလပုပ္ေလစပ္နံ႕ႏွင္႕ လီမြန္ Air fresher နံ႕ ေလထဲတြင္ ဓါတ္ၿပဳကာ အမည္ေဖာ္ရခက္ေသာ အနံ႕ၾကီး ထြက္လာေလ၏။ ငါေတာ႕ ေသၿပီ။ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ အခန္း ၀သို႕ အေၿပးသြား ခန္းဆီးစကို ေခါင္းတစ္လံုး ၀င္ရုံဟ ေခါင္းေလးၿပဴၾကည္႕ေတာ႕ ေခ်ာင္း အဆက္မၿပတ္ ဆိုးေနေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး
" ဆရာ ၀င္လို႕ရၿပီလား"
" ဟြာေလ ခဏေလး ရေတာ႕မယ္"
ေၿပာရင္းနဲ႕ လက္က အထဲကို ယပ္ခတ္ရေသးသည္။
" ကြ်န္မ ရင္ေတြၾကပ္လို႕ အထဲ၀င္ပ်ေစေတာ႕"
" ငင္ ခဏေလး ခဏေလး အခုေနက ရင္ပဲၾကပ္တာ အထဲေရာက္မွ အသက္ရႈ ရပ္သြားမွာစိုးလို႕"
" အထဲမွာ ဘာေတြ ၿဖစ္ေနလို႕လဲ ဆရာ"
" ဟြာေလ ဟိုဥစၥာ ဒီဥစၥာ အဲကြန္း အဲကြန္း ဖြင္႕ထားလို႕ေအးေနလို႕ ရင္ၾကပ္သမားက ခ်က္ခ်င္း၀င္လို႕မရဘူး"
" ဟြင္ ဆရာ ဘယ္တုန္းက အဲကြန္းတပ္လိုက္တာလဲ"
" ဒီေန႕ပဲ အဟဲ"
" ငင္ ဆရာ႕ အခန္းက ၿပတင္းေပါက္ မရွိဘဲ ဘယ္လိုတပ္"
တယ္ လွ်ာရွည္တာ။ တပ္တယ္ဆို တပ္တယ္ေပါ႔။
" အြင္း သူက Local Air con ေလ ၿဖဳတ္ခ်င္ၿဖဳတ္ တပ္ခ်င္တပ္ ၿပတင္းေပါက္ မလိုဘူး ဟြင္းဟြင္း"
" ဟြင္ ၿပတင္းေပါက္ မလိုတဲ႕ အဲကြႏ္း ရွိတယ္လား"
" သူက ထူးၿခားတယ္ မလိုဘူး ေဟးေဟး အခုပဲ ၿဖဳတ္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကို ထိုးထည္႕ထားတာေလ အာ႕ ၾကြက္ေတြ ကိုက္တာ ဒူးေတြကို စုတ္လို႕ ခုေလးတင္ အေၾကြးယူသြားတယ္"
" ငြင္ ဆရာ ဘာေတြေၿပာေနတာလား"
" ေအးဆို"
ေ ေပါက္ပန္းေစ႕စကား ၿဖစ္ၿပီးေရာ ေလွ်ာက္ေၿပာေနပါတယ္ဆိုမွ။ ကိုယ္ေၿပာလိုက္တဲ႕ စကား ကိုယ္႕ဟာကိုယ္ေတာင္ နားမလည္ခ်င္။ ေတာ္ၾကာ အဲကြန္းေလး မၿမင္ဖူးလို႕ ၿပပါအံုး ဆိုမွ အခက္။
" ကဲ ကဲ ၀င္လို႕ရပါၿပီ"
" အဟြတ္ အဟြတ္ အဲကြန္းနံ႕က တစ္မ်ိဳးပဲေညာ္"
" အြင္း ကဲကဲ ထားလိုက္ပါေလ ကုတင္ေပၚတက္"
သို႕ႏွင္႕ ထိုလူနာ ထြက္သြား ၿပီးေတာ႕ အေရွ႕ကို အေၿပးအလႊား ထြက္ၾကည္႕ရေသးသည္။ ေတာ္ၾကာ ခုနကလို ၿဖစ္ေနမွ မခက္လား။
" ဆရာ ဆရာ"
" ေဟ ေဟ"
အေမာတေကာ ေၿပးလာေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး။
" အေမ အေမ"
" ငြင္ မွားေနၿပီ ငါ နင္႕အေမ မဟုတ္ရပါကလား"
" ငင္႕ ဟုတ္ဖူးေလ အေမေလ အေမ သမီးအေမ"
" ေအး ဘာၿဖစ္တုန္း"
" ဘာၿဖစ္မွန္း မသိဘူး လိုက္ၾကည္႕ေပးပါအံုး"
" အြတ္စ္"
ကဲ ထားလိုက္ေတာ႕။ သူ႕ကိုေမးလို႕လည္း ဘာမွ သိမွာ မဟုတ္။ ၿဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာ အေရးေပၚေဆးမ်ားကိုထည္႕ၿပီး အေၿပးလိုက္ခဲ႕ရသည္။ အိမ္ေပါက္၀ ေရာက္ေတာ႕ ၾကားလိုက္ရတာက ဘုရားစာ ရြတ္သံမ်ား။ လူနာက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာလဲွဲေနေလ၏။ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕
" ငြင္ အသက္ေတာင္ ငင္ေနၿပီ"
ဟုတ္ပါသည္။ လူနာကား အသက္ငင္ေနေလၿပီ။ ဘာေၾကာင္႕ ငင္ေနမွန္းလဲ မသိ။ လူလည္း နဲနဲ ေထြသြားတာနဲ႕ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ၿဖစ္ကာ ေဘးမွ ထိုင္ေနသူအား
" ဒါနဲ႕ သူက ဘာလို႕ အသက္ငင္ေနရတာလဲဟြင္"
" ငင္ခ်င္လို႕ေနမယ္"
" ေအးေနာ္ ဟြင္ ဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေမးေနပါလိမ္႕"
ေသြးေပါင္တိုင္းၾကည္႕ေတာ႕ နားၾကပ္ႏွင္႕ နားေထာင္လို႕ မရေတာ႕။ လက္ေကာက္၀တ္ကို စမ္းၿပီး တိုင္းမွသာ မိေတာ႕သည္။ အေၿခ အေနကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘက္ကို ဘယ္လိုမွ မပါေတာ႕တာ သိလိုက္ၿပီ။ ေဆးရံုသို႕ အၿမန္သြားခိုင္းေတာ႕ သူတို႕ကလဲ မရေတာ႕မွႏ္း သိ၍ထင္႕။ မသြားေတာ႕ပါ တဲ႕။ သို႕ႏွင္႕လူနာရွင္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္ေလး လုပ္ၿပရသည္။ အေၿခ အေနကိုေတာ႕ ေၿပာၿပၿပီးသား။ Hydrocortisone ေလး ထိုးမယ္ၿပင္ေတာ႕လည္း အေၾကာက ရွာမေတြ႕ေတာ႕။ လူနာရွင္ေတြကလဲ ေနပါေစေတာ႕တဲ႕။ ငင္ ဒါဆို ငါ႕ကို ဘာကိစၥ ေခၚတာပါလိမ္႕။ သူတို႕ ဘုရားစာ ရြတ္ေနတာ အင္အား နည္းေနလို႕ငါ႕ပါ ၀င္ရြတ္ ရေအာင္ေခၚတာလား။ ဟြင္ ဒါေတာ႕ မဟုတ္ႏီုင္။ လူနာမွတ္တမ္း စာအုပ္ကို ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေလးလံုး ေရာဂါ။ အင္း ဒုကၡ။ ကေလးေတြေရာ ပိုးမွ ကင္းရဲ႕လား မသိ။ သူတို႕ေတြက ဘုရားစာေတြ ရြတ္ ေနေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုလည္း စကား မေၿပာႏိုင္သၿဖင္႕ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၿဖစ္ေနေသာ ေဒါက္တာပြ တစ္ေယာက္ ငါၿပန္ရင္ေကာင္းမလား ဟုေတြးမိသည္။ သို႕ေသာ္ လူနာ၏ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ ေဘးနားမွာ ရွိေစခ်င္ပံုရေသာ လူနာရွင္မ်ားေၾကာင္႕ မၿပန္ၿဖစ္။
" ေဟတုပစၥေယာ..............( မရေတာ႕လို႕ပါ ဟိ) "
ေဘးနားမွ မိန္းမ မ်ား၏ ဘုရားစာ ရြတ္သံ မ်ားကလည္း ပို၍ က်ယ္လာသည္။ လူနာ အသက္ငင္တာကလည္း တၿဖည္းၿဖည္း အားေလ်ာ႕လာသည္။ သည္တြင္ ေဒါက္တာပြ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ တစ္ခုအား ခ်လိုက္ေတာ႕သည္။
" ကဲ အဲ႕ ပရိတ္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေလာက္ ေပးစမ္းပါဗ်ာ"
ခဏ ၾကာေသာ္ေသေသခ်ာခ်ာ နားစိုက္ ေထာင္ၾကည္႕ပါက စူးရွရွ မိန္းမ ပရိတ္ရြတ္သံမ်ားၾကား ဌာန္ကရိုင္း မက် လြန္စြာဆိုး၀ါးလွေသာ ေဒါက္တာပြ၏ အသံေအာေအာ ၾကီး ႏွင္႕ ၀တ္ရြတ္သံ အား ၾကားရႏိုင္ေပသည္။
ကူးယူေဖာ္ျပသည္။ Credit to ကိုပြ
Unicode
" ဆရာ ဘယ်လောက်ကျလဲ"
" ၃၀၀၀ ပါ"
" ရှင် ဘယ်လောက်"
ဒုက္ခပဲ။ ငါပြောတာ များသွားပြီထင်တယ်။ မများပါဘူးလေ။ ၂ ယောက် ၃၀၀၀ ပုံမှန်ပါ။ ကြည့်ရတာ တစ်ယောက် ၅၀၀ များထင်နေသလား။
" ဟွာလေ တစ်ကယ်တော့ ၂၈၀၀ ပါ"
" အလို"
" ဟွင် ဟွာလေ ၂၅၀၀ ပဲပေး"
" ငွင်"
ပြဿ နာပဲ။ လျှော့ပေးရင်း လျှော့ပေးရင်း နဲ့ အလကား ဖြစ်တော့မည်။
" ဆရာ ဟွာလေ ဆရာက တကယ့် ဆရာဝန် ကြီးပါနော်"
" ဟွင် ယုံပါဗျာ ရုပ်ရည်က မတူရင်တောင် ရထားတဲ့ ဘွဲ့လက်မှတ်လေး ရှိပါသေးတယ်"
" အွင် ရတယ် ယုံပါတယ်ညော် ဆရာ့ဆေးခန်းက ဈေးပေါလွန်းလို့ပါ"
" အွတ်စ်"
" မနေ့က အမေ့အိမ်သွားရင်းနဲ့ သူတို့နားက ဆေးခန်းမှာ ဝင်ပြတာ တစ်ယောက် ကို ၃၅၀၀ ယူလို့လေ စိတ်မရှိပါနဲ့ညော်"
" အွင်း ဒါက ဒီလိုရှိတယ်ဗျ ကျနော့်နေရာ အနေအထားနဲ့ အဲ့လောက် သွားယူလိုက်ရင် လူနာဘယ်လာတော့မလဲဗျ သူ့နေရာနဲ့ သူပေါ့ဗျာ ကျနော်သာ အဲ့ဆေးခန်းနေရာမှာဆိုရင်လဲ အဲ့လောက်ယူမှာပဲ"
အာပေါက်အောင် ရှင်းပြ ပြီးသော် လူနာ ထွက်သွား၏။ ခဏစောင့်သော်လည်း နောက်ထပ် ဝင်လာသည့် ခြေသံ မကြားရ။ အင်း လူနာ ပြတ်ပြီ ထင်တယ်။ ဒါလည်း ကောင်းတာပဲ။ ခဏ နားရတာပေါ့ ဟု တွေးကာ ဒေါက်တာပွ ထိုင်နေရင်းက တင်ပါး တစ်ဖက် ကို မသိမသာ မြှောက်လိုက်ပြီး
" ဖူးးးးးးးးးးးးး"
ဟူးးးးးးး။ အခုမှပဲ ပေါ့သွားတယ်။ အီးမပေါက်ရတာ ကြာလို့ ထင်ပါ့။ ဟွင် အနံ့ကလည်း ဆိုးလိုက်တာ။ ဝမ်းလေးဘာလေး နုတ်အုံး မှပါလေ ဟု တွေးနေစဉ်
" ရှပ် ရှပ် ရှပ်"
" ဟွင် လူနာ"
ေ ဒေါက်တာပွ ဆေးဗီရို အောက်ဆုံး ကို အသဲ အသန် ဖွင့်သည်။ သူရှာနေတာက Air fresher ဗူး။
" ဆရာ ဝင်လို့ ရလား"
" ဟွင် ခဏလေး ခဏလေး"
" ရှုးးးးးးရှုးးးးးးး"
" ဟွင် ဘာနံ့ကြီးတုန်း"
အခုမှ လေပုပ်လေစပ်နံ့နှင့် လီမွန် Air fresher နံ့ လေထဲတွင် ဓါတ်ပြုကာ အမည်ဖော်ရခက်သော အနံ့ကြီး ထွက်လာလေ၏။ ငါတော့ သေပြီ။ယပ်တောင် တစ်ချောင်းဆွဲကာ အခန်း ဝသို့ အပြေးသွား ခန်းဆီးစကို ခေါင်းတစ်လုံး ဝင်ရုံဟ ခေါင်းလေးပြူကြည့်တော့ ချောင်း အဆက်မပြတ် ဆိုးနေသော အမျိုးသမီး တစ်ဦး
" ဆရာ ဝင်လို့ရပြီလား"
" ဟွာလေ ခဏလေး ရတော့မယ်"
ပြောရင်းနဲ့ လက်က အထဲကို ယပ်ခတ်ရသေးသည်။
" ကျွန်မ ရင်တွေကြပ်လို့ အထဲဝင်ပျစေတော့"
" ငင် ခဏလေး ခဏလေး အခုနေက ရင်ပဲကြပ်တာ အထဲရောက်မှ အသက်ရှု ရပ်သွားမှာစိုးလို့"
" အထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့လဲ ဆရာ"
" ဟွာလေ ဟိုဥစ္စာ ဒီဥစ္စာ အဲကွန်း အဲကွန်း ဖွင့်ထားလို့အေးနေလို့ ရင်ကြပ်သမားက ချက်ချင်းဝင်လို့မရဘူး"
" ဟွင် ဆရာ ဘယ်တုန်းက အဲကွန်းတပ်လိုက်တာလဲ"
" ဒီနေ့ပဲ အဟဲ"
" ငင် ဆရာ့ အခန်းက ပြတင်းပေါက် မရှိဘဲ ဘယ်လိုတပ်"
တယ် လျှာရှည်တာ။ တပ်တယ်ဆို တပ်တယ်ပေါ့။
" အွင်း သူက Local Air con လေ ဖြုတ်ချင်ဖြုတ် တပ်ချင်တပ် ပြတင်းပေါက် မလိုဘူး ဟွင်းဟွင်း"
" ဟွင် ပြတင်းပေါက် မလိုတဲ့ အဲကွန်း ရှိတယ်လား"
" သူက ထူးခြားတယ် မလိုဘူး ဟေးဟေး အခုပဲ ဖြုတ်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ထိုးထည့်ထားတာလေ အာ့ ကြွက်တွေ ကိုက်တာ ဒူးတွေကို စုတ်လို့ ခုလေးတင် အကြွေးယူသွားတယ်"
" ငွင် ဆရာ ဘာတွေပြောနေတာလား"
" အေးဆို"
ေ ပေါက်ပန်းစေ့စကား ဖြစ်ပြီးရော လျှောက်ပြောနေပါတယ်ဆိုမှ။ ကိုယ်ပြောလိုက်တဲ့ စကား ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် နားမလည်ချင်။ တော်ကြာ အဲကွန်းလေး မမြင်ဖူးလို့ ပြပါအုံး ဆိုမှ အခက်။
" ကဲ ကဲ ဝင်လို့ရပါပြီ"
" အဟွတ် အဟွတ် အဲကွန်းနံ့က တစ်မျိုးပဲညော်"
" အွင်း ကဲကဲ ထားလိုက်ပါလေ ကုတင်ပေါ်တက်"
သို့နှင့် ထိုလူနာ ထွက်သွား ပြီးတော့ အရှေ့ကို အပြေးအလွှား ထွက်ကြည့်ရသေးသည်။ တော်ကြာ ခုနကလို ဖြစ်နေမှ မခက်လား။
" ဆရာ ဆရာ"
" ဟေ ဟေ"
အမောတကော ပြေးလာသော အမျိုးသမီး တစ်ဦး။
" အမေ အမေ"
" ငွင် မှားနေပြီ ငါ နင့်အမေ မဟုတ်ရပါကလား"
" ငင့် ဟုတ်ဖူးလေ အမေလေ အမေ သမီးအမေ"
" အေး ဘာဖြစ်တုန်း"
" ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး လိုက်ကြည့်ပေးပါအုံး"
" အွတ်စ်"
ကဲ ထားလိုက်တော့။ သူ့ကိုမေးလို့လည်း ဘာမှ သိမှာ မဟုတ်။ ဖြစ်နိုင်ဖွယ်ရာ အရေးပေါ်ဆေးများကိုထည့်ပြီး အပြေးလိုက်ခဲ့ရသည်။ အိမ်ပေါက်၀ ရောက်တော့ ကြားလိုက်ရတာက ဘုရားစာ ရွတ်သံများ။ လူနာက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာလဲှဲနေလေ၏။ ကြည့်လိုက်တော့
" ငွင် အသက်တောင် ငင်နေပြီ"
ဟုတ်ပါသည်။ လူနာကား အသက်ငင်နေလေပြီ။ ဘာကြောင့် ငင်နေမှန်းလဲ မသိ။ လူလည်း နဲနဲ ထွေသွားတာနဲ့ ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်ကာ ဘေးမှ ထိုင်နေသူအား
" ဒါနဲ့ သူက ဘာလို့ အသက်ငင်နေရတာလဲဟွင်"
" ငင်ချင်လို့နေမယ်"
" အေးနော် ဟွင် ဟုတ်ပါဘူး ကျနော်ဘာတွေ လျှောက်မေးနေပါလိမ့်"
သွေးပေါင်တိုင်းကြည့်တော့ နားကြပ်နှင့် နားထောင်လို့ မရတော့။ လက်ကောက်ဝတ်ကို စမ်းပြီး တိုင်းမှသာ မိတော့သည်။ အခြေ အနေကတော့ ကိုယ့်ဘက်ကို ဘယ်လိုမှ မပါတော့တာ သိလိုက်ပြီ။ ဆေးရုံသို့ အမြန်သွားခိုင်းတော့ သူတို့ကလဲ မရတော့မှန်း သိ၍ထင့်။ မသွားတော့ပါ တဲ့။ သို့နှင့်လူနာရှင် စိတ်ကျေနပ်အောင် ဟိုလုပ် ဒီလုပ်လေး လုပ်ပြရသည်။ အခြေ အနေကိုတော့ ပြောပြပြီးသား။ Hydrocortisone လေး ထိုးမယ်ပြင်တော့လည်း အကြောက ရှာမတွေ့တော့။ လူနာရှင်တွေကလဲ နေပါစေတော့တဲ့။ ငင် ဒါဆို ငါ့ကို ဘာကိစ္စ ခေါ်တာပါလိမ့်။ သူတို့ ဘုရားစာ ရွတ်နေတာ အင်အား နည်းနေလို့ငါ့ပါ ဝင်ရွတ် ရအောင်ခေါ်တာလား။ ဟွင် ဒါတော့ မဟုတ်နီုင်။ လူနာမှတ်တမ်း စာအုပ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လေးလုံး ရောဂါ။ အင်း ဒုက္ခ။ ကလေးတွေရော ပိုးမှ ကင်းရဲ့လား မသိ။ သူတို့တွေက ဘုရားစာတွေ ရွတ် နေတော့ ကိုယ့်ကိုလည်း စကား မပြောနိုင်သဖြင့် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသော ဒေါက်တာပွ တစ်ယောက် ငါပြန်ရင်ကောင်းမလား ဟုတွေးမိသည်။ သို့သော် လူနာ၏ နောက်ဆုံး ထွက်သက်အထိ ဘေးနားမှာ ရှိစေချင်ပုံရသော လူနာရှင်များကြောင့် မပြန်ဖြစ်။
" ဟေတုပစ္စယော..............( မရတော့လို့ပါ ဟိ) "
ဘေးနားမှ မိန်းမ များ၏ ဘုရားစာ ရွတ်သံ များကလည်း ပို၍ ကျယ်လာသည်။ လူနာ အသက်ငင်တာကလည်း တဖြည်းဖြည်း အားလျော့လာသည်။ သည်တွင် ဒေါက်တာပွ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုအား ချလိုက်တော့သည်။
" ကဲ အဲ့ ပရိတ် စာအုပ်လေးတစ်အုပ်လောက် ပေးစမ်းပါဗျာ"
ခဏ ကြာသော်သေသေချာချာ နားစိုက် ထောင်ကြည့်ပါက စူးရှရှ မိန်းမ ပရိတ်ရွတ်သံများကြား ဌာန်ကရိုင်း မကျ လွန်စွာဆိုးဝါးလှသော ဒေါက်တာပွ၏ အသံအောအော ကြီး နှင့် ဝတ်ရွတ်သံ အား ကြားရနိုင်ပေသည်။
ကူးယူဖော်ပြသည်။ Credit to ကိုပွ
" ၃၀၀၀ ပါ"
" ရှင် ဘယ်လောက်"
ဒုက္ခပဲ။ ငါပြောတာ များသွားပြီထင်တယ်။ မများပါဘူးလေ။ ၂ ယောက် ၃၀၀၀ ပုံမှန်ပါ။ ကြည့်ရတာ တစ်ယောက် ၅၀၀ များထင်နေသလား။
" ဟွာလေ တစ်ကယ်တော့ ၂၈၀၀ ပါ"
" အလို"
" ဟွင် ဟွာလေ ၂၅၀၀ ပဲပေး"
" ငွင်"
ပြဿ နာပဲ။ လျှော့ပေးရင်း လျှော့ပေးရင်း နဲ့ အလကား ဖြစ်တော့မည်။
" ဆရာ ဟွာလေ ဆရာက တကယ့် ဆရာဝန် ကြီးပါနော်"
" ဟွင် ယုံပါဗျာ ရုပ်ရည်က မတူရင်တောင် ရထားတဲ့ ဘွဲ့လက်မှတ်လေး ရှိပါသေးတယ်"
" အွင် ရတယ် ယုံပါတယ်ညော် ဆရာ့ဆေးခန်းက ဈေးပေါလွန်းလို့ပါ"
" အွတ်စ်"
" မနေ့က အမေ့အိမ်သွားရင်းနဲ့ သူတို့နားက ဆေးခန်းမှာ ဝင်ပြတာ တစ်ယောက် ကို ၃၅၀၀ ယူလို့လေ စိတ်မရှိပါနဲ့ညော်"
" အွင်း ဒါက ဒီလိုရှိတယ်ဗျ ကျနော့်နေရာ အနေအထားနဲ့ အဲ့လောက် သွားယူလိုက်ရင် လူနာဘယ်လာတော့မလဲဗျ သူ့နေရာနဲ့ သူပေါ့ဗျာ ကျနော်သာ အဲ့ဆေးခန်းနေရာမှာဆိုရင်လဲ အဲ့လောက်ယူမှာပဲ"
အာပေါက်အောင် ရှင်းပြ ပြီးသော် လူနာ ထွက်သွား၏။ ခဏစောင့်သော်လည်း နောက်ထပ် ဝင်လာသည့် ခြေသံ မကြားရ။ အင်း လူနာ ပြတ်ပြီ ထင်တယ်။ ဒါလည်း ကောင်းတာပဲ။ ခဏ နားရတာပေါ့ ဟု တွေးကာ ဒေါက်တာပွ ထိုင်နေရင်းက တင်ပါး တစ်ဖက် ကို မသိမသာ မြှောက်လိုက်ပြီး
" ဖူးးးးးးးးးးးးး"
ဟူးးးးးးး။ အခုမှပဲ ပေါ့သွားတယ်။ အီးမပေါက်ရတာ ကြာလို့ ထင်ပါ့။ ဟွင် အနံ့ကလည်း ဆိုးလိုက်တာ။ ဝမ်းလေးဘာလေး နုတ်အုံး မှပါလေ ဟု တွေးနေစဉ်
" ရှပ် ရှပ် ရှပ်"
" ဟွင် လူနာ"
ေ ဒေါက်တာပွ ဆေးဗီရို အောက်ဆုံး ကို အသဲ အသန် ဖွင့်သည်။ သူရှာနေတာက Air fresher ဗူး။
" ဆရာ ဝင်လို့ ရလား"
" ဟွင် ခဏလေး ခဏလေး"
" ရှုးးးးးးရှုးးးးးးး"
" ဟွင် ဘာနံ့ကြီးတုန်း"
အခုမှ လေပုပ်လေစပ်နံ့နှင့် လီမွန် Air fresher နံ့ လေထဲတွင် ဓါတ်ပြုကာ အမည်ဖော်ရခက်သော အနံ့ကြီး ထွက်လာလေ၏။ ငါတော့ သေပြီ။ယပ်တောင် တစ်ချောင်းဆွဲကာ အခန်း ဝသို့ အပြေးသွား ခန်းဆီးစကို ခေါင်းတစ်လုံး ဝင်ရုံဟ ခေါင်းလေးပြူကြည့်တော့ ချောင်း အဆက်မပြတ် ဆိုးနေသော အမျိုးသမီး တစ်ဦး
" ဆရာ ဝင်လို့ရပြီလား"
" ဟွာလေ ခဏလေး ရတော့မယ်"
ပြောရင်းနဲ့ လက်က အထဲကို ယပ်ခတ်ရသေးသည်။
" ကျွန်မ ရင်တွေကြပ်လို့ အထဲဝင်ပျစေတော့"
" ငင် ခဏလေး ခဏလေး အခုနေက ရင်ပဲကြပ်တာ အထဲရောက်မှ အသက်ရှု ရပ်သွားမှာစိုးလို့"
" အထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့လဲ ဆရာ"
" ဟွာလေ ဟိုဥစ္စာ ဒီဥစ္စာ အဲကွန်း အဲကွန်း ဖွင့်ထားလို့အေးနေလို့ ရင်ကြပ်သမားက ချက်ချင်းဝင်လို့မရဘူး"
" ဟွင် ဆရာ ဘယ်တုန်းက အဲကွန်းတပ်လိုက်တာလဲ"
" ဒီနေ့ပဲ အဟဲ"
" ငင် ဆရာ့ အခန်းက ပြတင်းပေါက် မရှိဘဲ ဘယ်လိုတပ်"
တယ် လျှာရှည်တာ။ တပ်တယ်ဆို တပ်တယ်ပေါ့။
" အွင်း သူက Local Air con လေ ဖြုတ်ချင်ဖြုတ် တပ်ချင်တပ် ပြတင်းပေါက် မလိုဘူး ဟွင်းဟွင်း"
" ဟွင် ပြတင်းပေါက် မလိုတဲ့ အဲကွန်း ရှိတယ်လား"
" သူက ထူးခြားတယ် မလိုဘူး ဟေးဟေး အခုပဲ ဖြုတ်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ထိုးထည့်ထားတာလေ အာ့ ကြွက်တွေ ကိုက်တာ ဒူးတွေကို စုတ်လို့ ခုလေးတင် အကြွေးယူသွားတယ်"
" ငွင် ဆရာ ဘာတွေပြောနေတာလား"
" အေးဆို"
ေ ပေါက်ပန်းစေ့စကား ဖြစ်ပြီးရော လျှောက်ပြောနေပါတယ်ဆိုမှ။ ကိုယ်ပြောလိုက်တဲ့ စကား ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် နားမလည်ချင်။ တော်ကြာ အဲကွန်းလေး မမြင်ဖူးလို့ ပြပါအုံး ဆိုမှ အခက်။
" ကဲ ကဲ ဝင်လို့ရပါပြီ"
" အဟွတ် အဟွတ် အဲကွန်းနံ့က တစ်မျိုးပဲညော်"
" အွင်း ကဲကဲ ထားလိုက်ပါလေ ကုတင်ပေါ်တက်"
သို့နှင့် ထိုလူနာ ထွက်သွား ပြီးတော့ အရှေ့ကို အပြေးအလွှား ထွက်ကြည့်ရသေးသည်။ တော်ကြာ ခုနကလို ဖြစ်နေမှ မခက်လား။
" ဆရာ ဆရာ"
" ဟေ ဟေ"
အမောတကော ပြေးလာသော အမျိုးသမီး တစ်ဦး။
" အမေ အမေ"
" ငွင် မှားနေပြီ ငါ နင့်အမေ မဟုတ်ရပါကလား"
" ငင့် ဟုတ်ဖူးလေ အမေလေ အမေ သမီးအမေ"
" အေး ဘာဖြစ်တုန်း"
" ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး လိုက်ကြည့်ပေးပါအုံး"
" အွတ်စ်"
ကဲ ထားလိုက်တော့။ သူ့ကိုမေးလို့လည်း ဘာမှ သိမှာ မဟုတ်။ ဖြစ်နိုင်ဖွယ်ရာ အရေးပေါ်ဆေးများကိုထည့်ပြီး အပြေးလိုက်ခဲ့ရသည်။ အိမ်ပေါက်၀ ရောက်တော့ ကြားလိုက်ရတာက ဘုရားစာ ရွတ်သံများ။ လူနာက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာလဲှဲနေလေ၏။ ကြည့်လိုက်တော့
" ငွင် အသက်တောင် ငင်နေပြီ"
ဟုတ်ပါသည်။ လူနာကား အသက်ငင်နေလေပြီ။ ဘာကြောင့် ငင်နေမှန်းလဲ မသိ။ လူလည်း နဲနဲ ထွေသွားတာနဲ့ ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်ကာ ဘေးမှ ထိုင်နေသူအား
" ဒါနဲ့ သူက ဘာလို့ အသက်ငင်နေရတာလဲဟွင်"
" ငင်ချင်လို့နေမယ်"
" အေးနော် ဟွင် ဟုတ်ပါဘူး ကျနော်ဘာတွေ လျှောက်မေးနေပါလိမ့်"
သွေးပေါင်တိုင်းကြည့်တော့ နားကြပ်နှင့် နားထောင်လို့ မရတော့။ လက်ကောက်ဝတ်ကို စမ်းပြီး တိုင်းမှသာ မိတော့သည်။ အခြေ အနေကတော့ ကိုယ့်ဘက်ကို ဘယ်လိုမှ မပါတော့တာ သိလိုက်ပြီ။ ဆေးရုံသို့ အမြန်သွားခိုင်းတော့ သူတို့ကလဲ မရတော့မှန်း သိ၍ထင့်။ မသွားတော့ပါ တဲ့။ သို့နှင့်လူနာရှင် စိတ်ကျေနပ်အောင် ဟိုလုပ် ဒီလုပ်လေး လုပ်ပြရသည်။ အခြေ အနေကိုတော့ ပြောပြပြီးသား။ Hydrocortisone လေး ထိုးမယ်ပြင်တော့လည်း အကြောက ရှာမတွေ့တော့။ လူနာရှင်တွေကလဲ နေပါစေတော့တဲ့။ ငင် ဒါဆို ငါ့ကို ဘာကိစ္စ ခေါ်တာပါလိမ့်။ သူတို့ ဘုရားစာ ရွတ်နေတာ အင်အား နည်းနေလို့ငါ့ပါ ဝင်ရွတ် ရအောင်ခေါ်တာလား။ ဟွင် ဒါတော့ မဟုတ်နီုင်။ လူနာမှတ်တမ်း စာအုပ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လေးလုံး ရောဂါ။ အင်း ဒုက္ခ။ ကလေးတွေရော ပိုးမှ ကင်းရဲ့လား မသိ။ သူတို့တွေက ဘုရားစာတွေ ရွတ် နေတော့ ကိုယ့်ကိုလည်း စကား မပြောနိုင်သဖြင့် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသော ဒေါက်တာပွ တစ်ယောက် ငါပြန်ရင်ကောင်းမလား ဟုတွေးမိသည်။ သို့သော် လူနာ၏ နောက်ဆုံး ထွက်သက်အထိ ဘေးနားမှာ ရှိစေချင်ပုံရသော လူနာရှင်များကြောင့် မပြန်ဖြစ်။
" ဟေတုပစ္စယော..............( မရတော့လို့ပါ ဟိ) "
ဘေးနားမှ မိန်းမ များ၏ ဘုရားစာ ရွတ်သံ များကလည်း ပို၍ ကျယ်လာသည်။ လူနာ အသက်ငင်တာကလည်း တဖြည်းဖြည်း အားလျော့လာသည်။ သည်တွင် ဒေါက်တာပွ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုအား ချလိုက်တော့သည်။
" ကဲ အဲ့ ပရိတ် စာအုပ်လေးတစ်အုပ်လောက် ပေးစမ်းပါဗျာ"
ခဏ ကြာသော်သေသေချာချာ နားစိုက် ထောင်ကြည့်ပါက စူးရှရှ မိန်းမ ပရိတ်ရွတ်သံများကြား ဌာန်ကရိုင်း မကျ လွန်စွာဆိုးဝါးလှသော ဒေါက်တာပွ၏ အသံအောအော ကြီး နှင့် ဝတ်ရွတ်သံ အား ကြားရနိုင်ပေသည်။
ကူးယူဖော်ပြသည်။ Credit to ကိုပွ
0 Comments