ေထာင္ထြက္မွ ဗဟိုေဈးကြက္ဆီသို႔

“သူ႕ဘ၀သည္ စိတ္ကူးယဥ္ပုံျပင္မ်ားထဲကလို အရာရာ အဆင္ေျပစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္မဟုတ္။ ကုန္းေကာက္ စရာမရွိေအာင္ ဘ၀ေတြ စုတ္ျပတ္ခဲ့ၿပီးမွ ခ်မ္းသာခဲ့ရသည္” ခရစ္ဂါ့ဒ္နာ (Chris Gardner) ၏ဘ၀ကိုျပန္ၿပီးသ႐ုပ္ေဖာ္ၾကည့္လၽွင္ ဖခင္အရင္းမသိ၊ ႐ိုင္းစိုင္းသည့္ပေထြးျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းခံခဲ့ရသည္။ ေထာင္ထဲတြင္အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ဖူးသည္။ လမ္းေလၽွာက္ တတ္ခါစ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ တစ္ႏွစ္ခန္႔ လမ္းေပၚတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။

သို႔ေသာ္ ဘ၀တြင္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္စြမ္းမရွိသည့္ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ရသည္။

ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားလိုသည့္ဆႏၵေၾကာင့္ပင္ စေတာ့ ရွယ္ယာပြဲစား၊ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္၊ အေရာင္းရဆုံးစာေရးဆရာ ဘ၀ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံး သန္းႂကြယ္သူေဌး ႀကီးျဖစ္ခဲ့ရျခင္းသည္ ကံေၾကာင့္လား အလုပ္ ေၾကာင့္လား။

သူ႕ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ႐ုပ္ရွင္မင္းသား Will Smit ႏွင့္ ေဟာလီးဝုဒ္ကျပန္႐ိုက္ရသည္အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေဟာလီးဝုဒ္က သူ႕ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ပီျပင္စြာ ေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ေပ။


ခရစ္ဂါ့ဒ္နာသည္ သန္းႂကြယ္သူေဌးႀကီးဘ၀ကိုေရာက္မွ သူငယ္စဥ္ကက်င္လည္ခဲ့ဖူးသည့္ ရပ္ကြက္မ်ား လမ္းမ်ားသို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။

ယခုအခ်ိန္ သူျပန္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့မွန္း သိေသာ္လည္း ဘ၀မေမ့ခ်င္သျဖင့္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္က အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ဘ၀ျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ကာလမ်ားကို ျပန္ေျပာင္း ေအာင့္ေမ့ရင္း ဆင္းရဲစြာေနခဲ့ရသည့္ကာလမ်ားကို လြမ္းေမာၾကည့္မိသည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ သန္းႂကြယ္ သူေဌး၊ ႏိုင္ငံတကာလွည့္ၿပီးပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ေဆာင္ေနသူ၊ ရက္ေရာသည့္အလႉရွင္ဘ၀ သူဘာေၾကာင့္ ရခဲ့ပါသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ သူ႕အေၾကာင္းကို လူေတြစိတ္ဝင္စားၾက ရပါသနည္း။

ေဟာလီးဝုဒ္က သူ႕ဇာတ္ေၾကာင္းကိုအက်ဥ္း႐ုံးၿပီး The Pursuit of Happyness ဟူ၍ မင္းသား Will Smit ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး တစ္ခုဖန္တီးျပသခဲ့သည္။ Will Smit ကို အကယ္ဒမီဆုေ႐ြးခ်ယ္ေရးအတြက္ လ်ာထားျခင္းပင္ ခံလိုက္ရသည္။

ယခု အသက္ ၅၂ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည့္ဂါ့ဒ္နာသည္ ခ်ီကာဂို အေျခစိုက္အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းတစ္ခုျဖစ္သည့္ Gardner Rich LLC ၏ ဥကၠ႒ႀကီးျဖစ္ၿပီး နယူးေယာက္ႏွင့္ ဆန္ဖရန္ စစၥကိုၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ႐ုံးခြဲမ်ားကိုလည္း ဖြင့္လွစ္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။

သူပထမဦးဆုံး အက်ိဳးေဆာင္မႈ လုပ္ေပးခဲ့ရသည့္ ေဖာက္သည္မွာ Bay Area Rapid Transit District ျဖစ္သည္။ ထိုလုပ္ငန္းကိုသူရလိုက္ျခင္းသည္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ယင္းဌာန၏ System ကို အက်ိဳးေဆာင္ကုမၸဏီမ်ားထဲတြင္ သူ႕ေလာက္သိသူမရွိေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။

သူဘာေၾကာင့္ထိုဌာန၏အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသနည္း။ တစ္ခ်ိန္က ဤေဒသ ေရခ်ိဳးခန္းေလး တစ္ခုထဲတြင္ ေနထိုင္ ခဲ့ဖူး ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

“အဲဒီအခ်ိန္က ဘာမွလုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ မရွိေအာင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္” ဟုသူကျပန္ေျပာင္းေျပာရွာသည္။

တစ္ခ်ိန္ကေထာင္ထြက္တစ္ဦးသည္ ကုမၸဏီ၏ထိပ္တန္း အရာရွိ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ပြဲတြင္ ေလ့လာ အကဲခပ္သူ၊ ႏိုင္ငံေတာ္မွေပးသည့္ အရည္အခ်င္းအရွိဆုံး ဖခင္ဆု ကိုရရွိခဲ့သူ၊

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ နယူးေယာ့ခ္တိုင္း အေရာင္းရဆုံးစာအုပ္စံခ်ိန္ရွင္အျဖစ္ The Pursuit of Happyness စာအုပ္ျဖင့္ရရွိခဲ့သူ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက႑ 20/20 ႏွင့္ The View တို႔တြင္ သူ႕ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပျခင္း ခံရသူ၊ Fortune မဂၢဇင္းတြင္လည္း ေဖာ္ျပျခင္းခံရသူ စသည္ျဖင့္သူ႕အေၾကာင္းေတြက ေျပာမဆုံးေပါင္ ျဖစ္လာ ရသည္။

Pursuit ႐ုပ္ရွင္အား ဇာတ္ၫႊန္းေရးေပးသူ Steve Conrad က သူ႕ဇာတ္လမ္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး “တကယ့္ လက္ဖ်ားခါေလာက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႕မွာက လူတိုင္းမွာမရွိႏိုင္တဲ့ သဘာ၀တရားက ေပးအပ္ထားတဲ့ ပါရမီထူးရွိေနလို႔ပဲ။ သူဟာ တကယ့္ လူေတာ္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာတယ္” ဟုမွတ္ခ်က္ခ်သြားသည္။

လူတစ္ေယာက္သည္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကာလ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းျခင္းခံရ႐ုံမၽွမက ေထာင္ထဲသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး အဘယ္ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရသနည္း။

ဂါ့ဒ္နာသည္ ေမးေဝါ့ကီၿမိဳ႕သို႔ေရာက္စဥ္ ဤသို႔ေျဖၾကားသြားခဲ့သည္။

“ကၽြန္ေတာ္က စနစ္သမားတစ္ေယာက္ဘ၀ကို မေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ျခားနည္းလမ္းနဲ႔ သြားၾကည့္တယ္။ လူေတြရဲ႕အျမင္မွာက ဒီမွာေမြး ဒီမွာႀကီးၿပီး ဒီအတိုင္းျဖစ္ရမယ္လို႔ စနစ္အတိုင္း သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုမသြားဘူး။ ေဖာက္ထြက္သြားၾကည့္တယ္”

သူေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ လမ္းေၾကာင္းကိုျပန္ေျပာင္းသုံးသပ္ၾကည့္လၽွင္ ေမးေဝါ့ကီၿမိဳ႕တြင္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ သူ႕မိခင္အမည္က ဘက္တီဂ်င္းဂါ့ဒ္နာျဖစ္သည္။ အေဖကိုေတာ့ ယခုအထိ သူမသိ။

ဘက္တီဂ်င္းသည္ ေခါက္႐ိုးက်ေနသည့္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕သားသမီးမ်ားကို ေအာင္ျမင္သည့္ သူမ်ားဘ၀ သို႔သာ ဦးတည္ထားသည္။ ဂါ့ဒ္နာ၏မိခင္သည္ သူ႕သားသမီးေတြကို တစ္ေန႔မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ကို ျဖစ္ရမည္ဆိုၿပီး အၿမဲသြန္သင္ဆုံးမတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ဘက္တီလည္း အိမ္တြင္ၾကာရွည္စြာမေနႏိုင္။ လိမ္လည္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ ေထာင္ထဲေရာက္သြားသည္။ ဘက္တီေထာင္ထဲ ေရာက္ေနစဥ္ သူႏွင့္အတူေနထိုင္သည့္ ဖရက္ဒီဆိုသူပေထြးက ဂါ့ဒ္နာကို မၾကာခဏ ႐ိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္တတ္သည္။

သူ႕ပေထြးက ဘက္တီကိုလည္း ေသလုေျမာပါး ႐ိုက္ႏွက္တတ္ေသးသည္။ ေခါင္းကို ေလးလက္မခန္႔အထိကြဲသြားေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့ဖူးသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ေခါင္းတြင္ သစ္သားေခ်ာင္း စိုက္ဝင္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်ေနသည္ကို ဂါ့ဒ္နာႀကဳံခဲ့ဖူးသည္။

အက်ယ္ေလးလက္မ၊ အနက္ ၂ လက္မခန္႔ေခါင္းကြဲေသာ္လည္း ဘက္တီတစ္ေယာက္ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ခဲ့ေပ။ ဂါ့ဒ္နာသည္လည္း အလားတူေမးေဝါ့ကီၿမိဳ႕တြင္ အထုအ႐ိုက္ခံရင္းႀကီးျပင္းလာရသည္။

သူအသက္ ၁၈ ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ အေမရိကန္ေရတပ္သို႔ ဝင္သြား သည္။ ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္႐ုန္းကန္လာရသျဖင့္ ေခၽြတာစုေဆာင္းၿပီး ျခစ္ျခဳတ္ ေနထိုင္ရသည္။ မၾကာမီသူကာလီဖိုးနီးယားသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြား သည္။

တစ္ေန႔ တြင္ ဖယ္ရာရီကားအနီတစ္စင္းျဖင့္ သူ႕ ေနာက္သို႔ လူတစ္စုလိုက္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ သူ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ကားရပ္နားရန္ေနရာရွာေနစဥ္ သူတို႔ကို သြားၿပီးရင္ဆိုင္လိုက္သည္။ ကားပိုင္ရွင္သည္ စေတာ့ ရွယ္ယာပြဲစားျဖစ္သည္။ တစ္လ ေဒၚလာ ၈၀၀၀၀ ခန္႔ ဝင္ေငြရွိသည္။ ဆရာဝန္ထက္ပင္ဝင္ေငြ ေကာင္းသူျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ေလေပးအေတာ္ေလးေျဖာင့္သြားသည္။ ရံဖန္ရံခါေန႔လည္စာစားရင္း ပြဲစားက လုပ္ငန္း သေဘာတရားမ်ားကို သူ႕အား ရွင္းျပသည္။ သူ႕ကိုေဖာက္သည္ စာရင္းမ်ားကိုပင္ ျပဳစုေပးလိုက္ေသးသည္။

ဂါ့ဒ္နာတစ္ေယာက္ ပြဲစားအလုပ္စခဲ့ရသည္။ တစ္အိမ္တက္ဆင္း တံခါးလိုက္ေခါက္စဥ္ မေက်မနပ္ တံခါးေစာင့္ပိတ္ခံရသျဖင့္ မ်က္ႏွာမထိေစရန္ မနည္းေရွာင္ခဲ့ရသည္။

ထိုစဥ္က ပြဲစားတစ္ေယာက္အတြက္ MBA ဘြဲ႕ေလာက္ေတာ့အနည္းဆုံးရွိထားမွျဖစ္သည္။ သူက တကၠသိုလ္ လည္း မတက္ခဲ့ရ။ အေၾကာင္းမွာ အသားအေရာင္ခြဲျခားမႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

သူမွာဘြဲ႕လည္းမရွိ။ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံလည္းမရွိ။ ေငြလည္းမရွိ။ မည္သည့္နည္းျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးလုပ္၍ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

ေနာက္ဆယ္လအၾကာ မေအာင္ျမင္စြာျဖင့္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရင္း ျမတ္ရိတ္၊ ေျမေအာက္ခန္းရွင္း၊ အမႈိက္သိမ္း၊ အမိုးျပင္၊ အိမ္ေဆးသုတ္ အစုံလုပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္သူ႕စိတ္က Wall Street သို႔သာ ေရာက္ေနသည္။

ခက္ခဲစြာဘ၀ကို႐ုန္းကန္ေနစဥ္တစ္ေန႔ တြဲေနသည့္အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြႏွင့္ စကားမ်ားၾကသည္။ တစ္ေယာက္ ေယာက္က ရဲကိုေခၚလိုက္သျဖင့္ ရဲေရာက္လာၿပီး အမွတ္မထင္ သူရပ္ထားသည့္ ကားနံပါတ္ကို စစ္လိုက္ရာ ကားရပ္ခြင့္ေၾကးမေပးေဆာင္ထားေၾကာင္းေတြ႕ရွိသြားသည္။ ထိုအမႈျဖင့္ သူ႕ကိုတရားစြဲၿပီး ေထာင္ ၁၀ ရက္ ခ်လိုက္သည္။

ေထာင္က်ေနစဥ္ပို၍ဆိုးသည့္ကံဖန္လာပုံမွာ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြသည္ သူႏွင့္ရသည့္သားကို ေခၚၿပီး ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။

သူအေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ အဖမဲ့သားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူႀကီးျပင္းလာရသည္။ သူ႕ အေနျဖင့္ သားျဖစ္သူကို သူ႕လိုဘ၀မ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ေပ။

ေထာင္ထဲေနရစဥ္ ကာလေလးသည္ အေတာ္ေလးဆိုး႐ြားသည္ဟုဆိုရမည္။ ေထာင္ထဲတြင္ လူသတ္သမားမ်ား၊ မုဒိမ္းသမား မ်ားႏွင့္အတူ ေနထိုင္ရသည္။ သူ႕အေတြးထဲတြင္ သားဘယ္ ေရာက္ေနသလဲ။ သားႏွင့္ေတြ႕ရပါဦးမလားဆိုၿပီး အၿမဲေတြးေနမိသည္။

သူေထာင္ထဲမဝင္မီ Dean Witter စေတာ့ရွယ္ယာပြဲစား ကုမၸဏီႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းဆိုထား ခဲ့သည္။ ကံမေကာင္းသည္က သူေထာင္ကမလြတ္မီ အင္တာဗ်ဴးကၿပီးသြားသည္။

ေထာင္ကလြတ္သည္ႏွင့္ သူကိုျပန္ၿပီးအင္တာဗ်ဴးလုပ္ေပးပါရန္ အေစာင့္ျဖစ္သူကိုေတာင္းပန္ရသည္။ ေထာင္မွ လြတ္စဥ္အဝတ္အစားအတိုင္း အင္တာဗ်ဴးဝင္ေတြ႕ရသည္။

သူ႕ကိုလူေတြ႕စစ္ေဆးမည့္သူမ်ားက တစ္ခ်က္ ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားက ထလာတာလားဟု ေမးလိုက္သည္။ သူလိမ္ညာ မေျပာခ်င္ေတာ့။

ကားရပ္နားခြင့္ ေႂကြးက်န္သျဖင့္ ေထာင္ထဲဝင္ရၿပီး ယခုမွေထာင္ကထြက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊

အမ်ိဳးသမီးက လည္းစြန္႔ခြာသြားေၾကာင္း၊ သားျဖစ္သူလည္း ဘယ္ေရာက္၍ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိေၾကာင္း၊ ယခုဤေနရာသို႔ ေရာက္လာရျခင္းမွာ အလုပ္ကိုရမွျဖစ္မည္ဟုယုံၾကည္ထားေသာေၾကာင့္ လာေရာက္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။

သူ႕ကိုေတြ႕ဆုံသူမ်ားထဲတြင္ လင္မယား ကြဲဖူးသည့္သူမ်ား ပါဟန္တူသည္။ သူတို႔က က႐ုဏာသက္ၿပီး သင္တန္းတက္ရန္ အခြင့္အေရးရသြားသည္။ အလုပ္ရဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။

လအတန္ၾကာသည့္အခါတြင္ သူ႕ကိုစြန္႔သြားသည့္အမ်ိဳး သမီးသည္ သူေနထိုင္ရာ ေဘာ္ဒါေဆာင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူႏွင့္ရသည့္ သားျဖစ္သူ ခရစ္စတိုဖာကို မေမြးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းလာေျပာသည္။

ဂါ့ဒ္နာက တကယ္အျပတ္ပဲလားဟု ေသခ်ာေအာင္ေမးလိုက္သည္။ ကေလးကို ေခၚထားလိုက္သည္။ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ ေရးကေတာ့ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ေဘာ္ဒါေဆာင္တြင္ ကေလးမ်ားကိုေခၚထားခြင့္မရွိ။

သူသင္တန္း တက္ေနစဥ္ ရရွိသည့္ ေထာက္ပံ့ေငြေလးႏွင့္လည္း သားအဖႏွစ္ေယာက္ အိမ္ငွားမေနႏိုင္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ လမ္းေပၚေနဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ ၾကရသည္။

ညဆိုလၽွင္ႀကဳံရာအိပ္ၿပီး မနက္မိုးလင္းလၽွင္ အျပင္ထြက္ၾကရသည္။ သားငယ္က လမ္းေလၽွာက္တတ္ကာစ အ႐ြယ္ျဖစ္သည္။ အိတ္႐ႈံ႕ လုံးႀကီးတစ္လုံးကိုသူလြယ္ထားရသည္။

ထိုအိတ္ႀကီးထဲတြင္ သူ႕အဝတ္အစားမ်ား၊ ကေလးအဝတ္အစားမ်ား၊ လက္ဆြဲအိတ္၊ အလုပ္သြား ဝတ္စုံမ်ားကို စုၿပဳံထိုးထည့္ ထားရသည္။

ညဆိုလၽွင္ မီးရထားဘူတာ႐ုံအတြင္းရွိ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္သန္႔စင္ခန္းအတြင္း သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဝင္အိပ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႐ုံးရွိစားပြဲခုံေအာက္တြင္ အိပ္လိုက္ၾကရသည္။

အေဖႏွင့္သားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ အုတ္ကလန္ ေျမာက္ပိုင္းသို႔ လမ္းေလၽွာက္ထြက္ၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္ သည္ ႏွင္းဆီၿခဳံမ်ား ဖုံးလႊမ္းေနသည့္ အေဆာက္အဦးေဟာင္းႀကီး တစ္လုံးကို ေငးၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ ရသည္။

သူက ဂါ့ဒ္နာအား ဤအခန္းမ်ားတြင္ လူလြတ္ေနသည့္အခန္းတစ္ခန္းရွိေၾကာင္းေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕ကို အခန္းငွားလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထိုညတြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ အိပ္စက္ခြင့္ ရရွိသြား သည္။

တစ္ႏွစ္ခန္႔ နံနက္ခင္းေရာက္၍ အျပင္ထြက္တိုင္း ဂါ့ဒ္နာသည္ အိတ္ႀကီးကို သြားေလရာသို႔ သယ္ေဆာင္ သြားဆဲျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ အိမ္မွအထြက္ အိတ္မသယ္ေတာ့သျဖင့္ သားျဖစ္သူက အိမ္တြင္တစ္ခုခု က်န္ခဲ့ၿပီ ဟုေျပာရာ သူက အခန္းႏွင့္ ေသာ့ရွိၿပီျဖစ္သျဖင့္ ယူစရာ မလိုေတာ့ေၾကာင္းေျပာၿပီး ႐ုံးသြားသည့္အိတ္ေလးျဖင့္ ရထားကိုလြတ္လပ္စြာစီးသည့္ ဘ၀သို႔ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။

ဂါ့ဒ္နာသည္ အလုပ္ဝင္ၿပီးႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း သူ အၿမဲတန္းအိပ္မက္ခဲ့ရသည့္ Wall Street တြင္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရရွိသြားခဲ့သည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ကိုယ္ပိုင္ စေတာ့ရွယ္ယာ ကုမၸဏီတစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕တြင္ Gardner Rich & Co., ဟူသည့္အမည္ျဖင့္ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ဖယ္ရာရီကားတစ္စီးကို ကိုယ္ပိုင္ဝယ္စီးႏိုင္သည့္ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီျဖစ္သည္။

ဂါ့ဒ္နာသည္ သူ႕ဘ၀ကို စိတ္ကူးယဥ္ပုံျပင္တစ္ခုပမာ မည္သည့္အခါကမၽွ မွတ္ယူျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ဘ၀တြင္ ခက္ခဲမႈ၊ ၾကမ္တမ္းမႈေတြ မည္မၽွရွိခဲ့သည္ဆိုေစ အခက္အခဲၾကားထဲတြင္ သူသည္အနစ္ျမဳတ္မခံ။

႐ုန္းရင္း ကန္ရင္း တကယ္ျဖစ္ခ်င္သည့္ဘ၀ကို တကယ္အလုပ္လုပ္ၿပီး အဟုတ္ရယူသြားႏိုင္သူ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္တိုင္ေကာင္းေအာင္ေန၊ စိတ္ဓာတ္မက်နဲ႔၊ စီမံခ်က္ခ်၊ ကိုယ္ခင္တြယ္သူႏွင့္အတူလက္တြဲေနႏိုင္ေရး ႀကိဳးစားခဲ့၍သာ ေထာင္က်ဘ၀မွ သန္းႂကြယ္သူေဌးဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။

Ref : Million $ Man, by Jackie Loohauis

From Jail to Wall St., by Maria Bartiromo

Written by တင္ၫြန္႔