tag:blogger.com,1999:blog-57958328096412041112024-02-19T16:37:51.669+06:30Star's TraceMy Collections. Thank you for visiting my blog.Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.comBlogger412125tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-32814107841219616232023-12-16T22:18:00.001+06:302023-12-16T22:22:06.361+06:30Announcement for Chinese novel translation <p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">ဘလော့ပေါ် တင်ဖို့ရာ သီးသန့် လုပ်နေရသလို ဖြစ်နေတာမို့ ဘလော့ပေါ် <span class="Apple-converted-space"> </span>မတင်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ Wattpad မှာပဲ ဆက်တင်ဖြစ်နေပါတယ်။ ဆက်ဖတ်ချင်ရင်တော့ Wattpad ကိုပဲ ရောက်လာဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်။ </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 36.8px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">အားပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ </span></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"><br /></span></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Wattpad link - </span><a href="https://www.wattpad.com/1380783540?utm_source=ios&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading_part_end&wp_uname=KhinSu406&wp_originator=ENRwxDjt5SK1VOYNxCC68%2BxXQ7R6hKS5fKeU23gZfeQ%2B98deJxQx7faJYmWoOrL2XoGUDdjbTL8wRDPN6JnM6nzGE%2FwI9nENI3OXZDYbc1fU%2BRt%2BZ4FaYSF%2F93kCzFMi">https://www.wattpad.com/1380783540?utm_source=ios&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading_part_end&wp_uname=KhinSu406&wp_originator=ENRwxDjt5SK1VOYNxCC68%2BxXQ7R6hKS5fKeU23gZfeQ%2B98deJxQx7faJYmWoOrL2XoGUDdjbTL8wRDPN6JnM6nzGE%2FwI9nENI3OXZDYbc1fU%2BRt%2BZ4FaYSF%2F93kCzFMi</a></p> Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-83489885500371208612023-09-06T14:56:00.010+06:302023-09-06T14:56:59.888+06:3073 - နတ်ခြင်ဆီ“အလဲအလှယ် လုပ်မယ်? ဘာနဲ့ လဲမှာလဲ?”<div><br /></div><div>ထိုလူ၏ စိတ်မဝင်စားသည့်အသံကို သူမ ကြားလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့မျက်နှာအမူအရာတော့ မမြင်ရ။ ထို့ကြောင့် သူမ ပြောလိုက်သည်။ “ချင်းဟုန်မသေမျိုးအတတ်ပညာ …. ရမလား? …. ကျွန်မ သက်ရှည်ပန်းကို တကယ်လိုအပ်နေလို့ပါ … ကျွန်မ မျက်လုံးတွေ အရမ်းနာနေတယ်”</div><div><br /></div><div><br /></div><div>ချင်းဟုန်မသေမျိုးအတတ်ပညာသည် ကမ္ဘာ့အကောင်းဆုံး ဓားသိုင်းပညာ ဖြစ်သည်။ ဓားတချက်တည်းနှင့် တောင်ကို ထက်ပိုင်းခြမ်းနိုင်သလို ရေ ၂ ခြမ်းကွဲအောင် လုပ်နိုင်သည်။ ဓားက သူ့နယ်နမိတ် သတ်မှတ်ပြီးသွားပါက နတ်နှင့် မိစ္ဆာတွေပါ သတ်နိုင်သည်အထိ စွမ်းအားကြီးသည်။</div><div><br /></div><div>ချင်းဟုန်ဓားပညာသည် စူးစူး မသေမျိုးအတတ်ကို နှစ် ၁၀၀ ကျင့်ကြံမှ တတ်မြောက်လာခဲ့သည့် အကောင်းဆုံး အတတ်ပညာ တစ်ခု ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမသည် လောကကိုနောက်တကြိမ်ထပ်မြင်ရဖို့ ထိုအရာနှင့် အလဲအလှယ် လုပ်နေရပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>“နာတယ်? …. ချင်းဟုန်မသေမျိုးအတတ်ပညာ?”</div><div><br /></div><div>အေးစက်စက် လှောင်ပြုံးပြုံးပြနေသည့်အထဲ သရော်လိုစိတ် တဝက်ပါနေသည်။ သူ့အင်္ကျီလက်ကို ဆတ်ကနဲ ရုတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် အလဲအလှယ် လုပ်မည် မလုပ်ဘူးဆိုတာ သူ မပြော၊ အမှောင်ထဲဝင်ကာပျောက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>အရမ်းရယ်စရာ ကောင်းတာပဲ။ စူးစူးက သူ့ကို တောင်းတောင်းပန်ပန်နှင့် တောင်းဆိုတာကိုသူ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးရခြင်း ဖြစ်သည်။ နှမျောစရာကောင်းသည်က အလဲအလှယ်လုပ်သည့် အခြေအနေက ကျေနပ်စရာမကောင်း။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်လုံးထဲတွင် သူသည် စွမ်းအားကိုသာ မြင်ပြီး အမှန်တကယ်လည်း သူ ဒီလိုမျိုး ရှိနေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူမသည် ချင်းဟုန်မသေမျိုးဓားသိုင်းပညာနှင့်အလဲအလှယ်လုပ်ဖို့ ပြောလာသည့်အခါ သူ့စိတ်ထဲ စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်တာတွေနဲ့ပဲ ပြည့်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့နန်းဆောင်အခန်းဆီ ပြန်လာခဲ့သည်။ သူ၏အခန်းတွင် သက်ရှည်ပင်ရှိနေပြီး တခန်းလုံး ထူးခြားသည့်မွှေးရနံ့တွေနှင့် သင်းကြိုင်လျှက်ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံထဲက တာအိုဘုန်းကြီးအိုသည် သက်ရှည်ပင်ကို လိုချင်တပ်မက်စိတ်ဖြင့်ကြည့်နေသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်အတွက်တော့ ထို သက်ရှည်ပင်က သူ၏တဖြည်းဖြည်းယိုယွင်းပျက်စီးလာသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို မကယ်တင်နိုင်။ ထို့ကြောင့် အသုံးမဝင်။ သို့သော် တာအိုဘုန်းကြီးအိုကို ပေးလိုက်ပါက ထိုသူ့စွမ်းအား အနှစ် ၆၀ စာလောက် တိုးသွားစေမည်ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သက်ရှည်ပန်းပင်တွင် အဖူးတွေ ငုံလာနေပြီ ဖြစ်ပြီး မနက်ဖြန်မနက်လောက်တွင် ပန်းပွင့်လာပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>တာအိုဘုန်းကြီးအိုသည် ဝတ်ရုံနက်ဝတ်ထားသည့် လူငယ်ကို စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ကြည့်နေသည်။ ဒီတခါတော့ ဧကရာဇ်ငယ်သည် သဘောထားကြီးစွာဖြင့် သူ့ကို ထိုသက်ရှည်ပန်းဖြင့် ဆုချီးမြှင့်မည်ကို မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ကြည့်နေတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော်လည်း ထန်ထိုင်ကျင့်သည် အိုးအဖုံးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင် ပစ်ထားလိုက်သည်။ သူ့လက်မောင်းပေါ် သူခေါင်းအုံးလိုက်ပြီး အတွေးထဲ နစ်မျောနေလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>တာအိုဘုန်းကြီးအိုသည် စိတ်ပျက်သွားပြီး ဘာမှလုပ်လို့မရသည့်အတွက် ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သက်ရှည်ပင် မရတော့မှန်းသိသည့် စူးစူးသည် သူမကိုယ်သူမ တင်းကျပ်စွာ ဖက်လိုက်ကာဂွမ်းကပ်အိပ်ရာပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ ကုံးယွိသည် သူမ ကြောက်နေမည် စိုး၍ ရှေးပဝေသဏီခေတ်က အကြောင်းတွေကို စူးစူးအား ပြန်ပြောသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ မြင်ခဲ့ရသည့် နတ်ဘုရားအကြောင်းတွေကနေ ထင်ကရ မိစ္ဆာတွေရဲ့ ဒဏ္ဠာရီအကြောင်းတွေ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ပြောရင်း ပြောရင်းနှင့် ကုံးယွိသည် စူးစူး မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်စွာ ပွင့်နေပြီး သူမမျက်တောင်ခတ်လိုက်တိုင်း ချင်းရှစ်ပန်းရှိရာ ဘယ်မျက်လုံးကနေ သွေးတွေ ကျဆင်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ရှေ့ဆက် မပြောနိုင်တော့ပေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ကြောက်နေလား မကြောက်ဘူးလားဆိုတာတော့ ကုံးယွိ မမေးဖြစ်ပဲ “သခင် … သူတို့ကိုမုန်းနေလား?” လို့ မေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူတို့ဟု ပြောရာတွင် ထန်ထိုင်ကျင့်၊ ယဲ့ပင်းချန်တို့ ပါသလို ရှောင်းလင်ပါ ပါသည်။</div><div><br /></div><div>ရှောင်းလင် သေဆုံးခြင်းသည် ယဲ့ပင်းချန်ကို ရင်ဆိုင်ရမည့် ကိစ္စတွေမှာ သူမ လက်ဦးမှု ရယူမနိုင်အောင် တားလိုက်သလို ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ထိုသို့ ဖြစ်ရခြင်းမှာ ယဲ့ပင်းချန် စနက်ကြောင့် ဆိုတာကို ကုံးယွိရော စူးစူးပါ သိခဲ့ရပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>တလောကလုံးက ချန်လုံဝေ့(နဂါးအစောင့်တပ်)သည် စူးစူး လက်ထဲမှာဟု ထင်နေကြသည်။စူးစူးမှာ သွားစရာနေရာ မရှိတော့လောက်အောင် ချောင်ပိတ်မိနေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ကုံးယွိက စူးစူး ပြန်မဖြေလောက်ဘူးဟု ထင်နေသည်။ သို့သော် မမျှော်လင့်ပဲ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေ လှုပ်ရှားလာခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>“မုန်းတယ်”</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိသည် သူမ ပြောတာ ကြားလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“လျှို့ဝှက်အမှောင်ခန်းမှာ တယောက်တည်း အပိတ်ခံရတုန်းက သူတို့ကို အနာကျင်ဆုံး ခံစားရအောင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ လုပ်ရမလဲဆိုတာ ငါ တွေးနေခဲ့သေးတယ်” သူမ တိုးတိုးပြောသည်။“ယဲ့ပင်းချန်က မိဖုရားခေါင် ဖြစ်ချင်တယ် … လူတယောက်ရဲ့ နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်တဲ့ အချစ်ကို ရချင်တယ် … ငါ သူ့ကို ကျရှုံးစေချင်တယ် …. ထန်ထိုင်ကျင့်က အင်အားကို လိုချင်တယ်… ငါ့ကို ဒီလို ဆက်ဆံတယ် … သူ ဖုန်မှုန့်တောထဲ ကျသွားမှာကို ငါ မျှော်လင့်တယ် ….. ရှောင်းလင် … ငါ သူ့ကို မမုန်းသင့်ဘူး … ဒါပေမယ့် မုန်းမိတယ် … ငါ့ရင်ထဲ မကောင်းဘူး”</div><div><br /></div><div>“ငါ အကြောက် နည်းစေဖို့ … သူတို့ရဲ့ အဆုံးသတ်တွေကို တွေးပြီးရင်း တွေးနေခဲ့တယ် …. ငါ့လက်ချောင်းတွေ ငါ ပြန်ဆက်ခဲ့တယ် …. အစာ နည်းနည်း ပိုဝင်အောင် ကြိုးစား စားရင်းနဲ့ ငါနေခဲ့တယ် … ဒီနေ့ရက်တွေကို မြင်နိုင်ဖို့အတွက် “</div><div><br /></div><div>[“သူ ဖုန်မှုန့်တောထဲ ကျသွားမှာကို ငါ မျှော်လင့်တယ်” - သူ့ရဲ့ ရာထူးဂုဏ်သိမ်၊ ဂုဏ်သတင်း၊ဒီလူ့မှာ ရှိရှိသမျှအရာအားလုံးမှာ အောက်ဆုံးအထိ ကျဆင်းသွားတာကို ကြုံတွေ့စေချင်တယ်။ ခံစားရစေချင်တယ်။ ဒီလိုဖြစ်ဖို့ ငါမျှော်လင့်တယ်။]</div><div><br /></div><div>၇ လပိုင်း၏ ညတညတွင် မိုးရွာသည်။</div><div><br /></div><div>အေးခဲနန်းတော်သည် မှောင်မဲပြီး တိတ်ဆိတ်နေသည်။ စူးစူးတယောက်ကလွဲလို့ မည်သူမျှ မရှိချေ။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့အတွက်ပင် အတော့်ကိုရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရသည်။ အေးခဲနန်းဆောင်တွင် အေးစိမ့်နေသည့် ရေတွင်းတတွင်းသာ ရှိသည်။ သတိပြန်ရလာပြီးကတည်းက သူမ တခါမှ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မပျော်သေးချေ။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိသည် သူမ၏ အာရုံစူးစိုက်မှု မရှိတော့သော အကြည့်တွေနောက် လိုက်ကြည့်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝါးပင်ငယ်တပင်သည် ညအချိန်၌ လေတိုက်၍ လဲကျသွားသည်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVJheoQ4i9pgyk_2s_kMtXm8D3RG_1S__i2po5SUAJtCzUa6xoU4ZO6plo0YHHdFtgg-ZoOeCHiD3O6Hihh_PZxgSaGqsSxZxBL97IyA7jWWsl6zMGfGL-QaQEpLx6Il-Pmq_voZdg8Bzv1yb8DL1tNLRAKGKp4ycaV2-_-qzPfBp9pcicuGVxTZjUFa8/s410/IMG_7773.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVJheoQ4i9pgyk_2s_kMtXm8D3RG_1S__i2po5SUAJtCzUa6xoU4ZO6plo0YHHdFtgg-ZoOeCHiD3O6Hihh_PZxgSaGqsSxZxBL97IyA7jWWsl6zMGfGL-QaQEpLx6Il-Pmq_voZdg8Bzv1yb8DL1tNLRAKGKp4ycaV2-_-qzPfBp9pcicuGVxTZjUFa8/s320/IMG_7773.PNG" width="232" /></a></div><br /><div><br /></div><div>၂ ရက်အကြာ တခုသောနံနက်ခင်းတွင် သက်ရှည်ပန်း ပွင့်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ထိုပန်းပင်ကို အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ကြည့်ပြီးနောက် သေတ္တာယူလိုက်ကာ အပြင်ထွက်လိုက်သည်။ နန်းဆောင်အပြင် ထွက်ခါနီးဆဲဆဲတွင် လှလှပပြင်ဆင်ဝတ်စားထားသည့် ယဲ့ပင်းချန်ကို မြင်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝေ့ရှီ တိုးတိုးလေး ပြောပြသည်။ “ဒီနေ့ ဖူးရန်ရဲ့ မွေးနေ့ပါ ….. မိုးမလင်းခင်ကတည်းက ဖူးရန်က ဒီနေရာမှာ အရှင်မင်းကြီးကို စောင့်နေခဲ့တာပါ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် မျက်လုံးများသည် မျှော်လင့်ချက်များစွာဖြင့် လင်းလက်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ရုတ်တရက် သူမနှင့် သူမမိခင်နှင့်အတူ ထမင်းတနပ်စားဖို့ ကတိပေးထားခဲ့တာကို သတိရသွားသည်။</div><div><br /></div><div>သူ ရပ်လိုက်ပြီး သက်ရှည်ပန်းကို သူ့အင်္ကျီလက် ထဲထည့်လိုက်ကာ ပြောသည်။ “သွားစို့”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမနှင့် သဘောတူထားသည့် အရာကို မှတ်မိနေသေးတာကို တွေ့ရ၍ ယဲ့ပင်းချန်မျက်နှာတွင် အနည်းငယ်အံ့အားသင့်သွားသည့် အမူအရာ တချက် ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ သူမ ပျော်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>အဒေါ်ယွင်သည် နန်းတော်ထဲတွင် မနေ။ ထိုကြောင့် သူတို့ ၂ ယောက်သည် လှည်းဖြင့်နန်းတော်ကနေ ထွက်ခွါလာခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် တခဏလောက် တုံ့နှေးတုံ့နှေး ဖြစ်ပြီးမှ ငြင်သာစွာ ပြောလိုက်သည်။“အရှင်မင်းကြီး …. အမြဲတမ်း မေးချင်ခဲ့တာ တခုရှိပါတယ် …. အဘွား ဘယ်လိုနေလဲ?”</div><div><br /></div><div>စျေးသည် အလွန်ဆူညံနေသည်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုသော ဧကရာဇ်သည် သူ့မျက်လုံးတွေပိတ်ကာ အေးစက်စွာပြောလိုက်သည်။ “သေပြီ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အသက်ဖြည်းဖြည်းခြင်း ရှုသွင်းလိုက်ပြီး မျက်လွှာချလိုက်သည်။ မျက်လုံးတွင်ဝမ်းနည်းရိပ် အနည်းငယ် သမ်းသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ရုတ်တရက် အေးခဲနန်းဆောင်က မိန်းကလေးကို သတိရသွားသည်။ ဒီမေးခွန်းမျိုးကို သူမ လုံးဝမမေးခဲ့။ သူမသည် ထိုမေးခွန်း၏ အဖြေကို ကြားရမှာ ကြောက်နေတာ ဟုတ်မဟုတ် ဆိုတာကိုလည်း သူ မသိရပေ။</div><div><br /></div><div>တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သော နေရာတခုတွင် သူတို့ ၂ ယောက် ရပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အဒေါ်ယွင်သည် ထန်ထိုင်ကျင့် မနက်စောစော ရောက်လာမည့် အကြောင်းကြား၍ သူမသားလေးလက်ကို ကိုင်ကာ တံခါးပေါက်ဝတွင် အရိုအသေပေးရင်း စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် သူမ အမေ မတ်တပ်ရပ်ရာတွင် ကူညီပေးလိုက်သည်။ သူမ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အရှင်မင်းကြီး၏ မျက်လုံးအကြည့်တွေသည် သူမ မောင်ငယ်ထံရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>“မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ?” ထန်ထိုင်ကျင့် မေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် သူမ မောင်ငယ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ စတုတ္ထယဲ့သခင်လေးသည် ဒီနှစ်တွင်၈ နှစ်ပြည့်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ သူသည် လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်အတွင်း ကိစ္စတချို့ တွေ့ကြုံခဲ့ရတာတွေကြောင့် ဖြစ်ခဲ့ပေလိမ့်မည်။ သူ့တွင် အထက်စီးက ဆက်ဆံပြောဆိုမှုတွေ မရှိတော့ပဲကလေးသဘာဝ အပြုအမူတွေ ပျောက်နေကာ သူ့မျက်နှာမှာ ရင့်ကျက်နေပုံရသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ မောင်လေးသည် သူမနှင့် မတူ၊ တတိယညီမလေးနှင့် ပိုတူနေသည်။</div><div><br /></div><div>စတုတ္ထယဲ့သခင်လေးသည် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ကြောက်နေသည်။ ပုခုံးတွေကို ကြုံ့နေပြီး ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။ “ယွင်ဖေးချန်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ဝတ္တရားတခုလို မေးမြန်းပြီးနောက် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် အဝေးကို ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အစောကြီးကတည်းကပင် ထိုအိမ်ဝင်းအတွင်းမှာ အစားအသောက်များ ကြိုတင် နေရာချပြင်ဆင်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ အတူတူလိုက်ပါလာသော မိန်းမစိုးက စားစရာများ တခုပြီး တခုမြည်းစမ်းကြည့်ပြီးနောက်မှာတော့ လူအကုန်လုံး စတင် စားသောက်ကြတော့သည်။</div><div><br /></div><div>စားသောက်လို့ ပြီးသွားသည့်အခါ အဒေါ်ယွင်သည် ကြောက်ရွှံ့စွာဖြင့် တုန်လှုပ်နေသည်။ရုပ်ရည်ချောမောခန့်ညားလှသော ရက်စက်တတ်သည့် ထိုဘုရင်ငယ်ကို ကြည့်ရင်း ဤနေရာကို ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည့် သမီးငယ်ကိုပဲ အပြစ်တင်စကားပြောနေမိသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်အပေါ် အဒေါ်ယွင်၏ ခံစားချက်သည် ရှုပ်ထွေးနေသည်။ အတိတ်တွင် ထန်ထိုင်ကျင့်ကိုအကုန်လုံးက အနိုင်ကျင့်ခဲ့ကြသော်လည်း အခုလက်ရှိမှာတော့ သူမ သူ့ကို မြင်လိုက်တာနှင့်အသက်တောင် ပြင်းပြင်းမရှူရဲတော့။</div><div><br /></div><div>အစားအသောက် စားကြ၍ လုံးဝပြီးစီးသောအခါမှ အဒေါ်ယွင်သည် ယဲ့ပင်းချန်နှင့် ၂ယောက်တည်း စကားပြောဖို့ အခွင့်အရေး ရခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>“ချန်လေး ….. သမီး သတ္တိရှိရမယ်နော် … ကြားရတာက အရှင်မင်းကြီးရဲ့ အနောက်ဆောင်မှာသမီးက တဦးတည်းသော မိန်းကလေးဆို …. သမီး သားယောကျာ်းကိုယ်ဝန်ကို စောစောလွယ်ထားနိုင်လေ သမီးရဲ့ နေရာက ပိုခိုင်မြဲလေ ဖြစ်မှာ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အမူအရာက ရှုပ်ထွေးနေသည်။ အမေဖြစ်သူက မေးလာတော့ ကွယ်ဝှက်ထားစရာ မလိုတော့ပေ။ “ဒီကနေ့အထိ အရှင်မင်းကြီးက သမီးကို ထိတောင် မထိခဲ့ဘူး”</div><div><br /></div><div>အဒေါ်ယွင် မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>“ဒါ … ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်နိုင်မှာလဲ …. အပြင်မှာ အကုန်လုံးက ပြောနေကြတာ …. အရှင်မင်းကြီးက သမီးကိုပဲ အရမ်းချစ်တာတဲ့”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် လှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ မနေ့ညက အရှင်မင်းကြီး သွားခဲ့တဲ့ နေရာကို သူမသတိရမိသွားပြီး သူမ မျက်လုံးတွေ ပိတ်ကာ ပြောသည်။ “အမေ … မနက်ဖြန်တွေက များပါတယ်”</div><div><br /></div><div>နန်းတော်သို့ အပြန်လမ်းတွင် ရုတ်တရက် အပြာရောင်ရေခဲမြားတစ်စင်း လေကိုခွင်းပြီးရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>လရိပ်အစောင့်သားများသည် လျင်မြန်ဖြတ်လတ်ကြပြီး စူးရှသည့် မျက်လုံးများ ရှိသည့်အလျောက် ဝင်လာသောမြား အများစုကို ကာပေးလိုက်နိုင်သည်။ သို့သော် မြားတချောင်းသည် လှည်းထဲ ဝင်လာ၍ ယဲ့ပင်းချန် စဉ်းစားမနေတော့ပဲ ထန်ထိုင်ကျင့် ရှေ့ကနေ သူမကိုယ်ဖြင့် ကာပေးလိုက်သညိ။ “အရှင်မင်းကြီး သတိထား”</div><div><br /></div><div>မြားသည် သူမ ပုခုံးထဲ အတော်နက်သည်အထိ ထိုးဖောက်ဝင်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားပြီး သူမ နောက်က ဖမ်းထိန်းပေးလိုက်သည်။ “ပင်းချန်!”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ပါးစပ်ထောင့်စွန်းကနေ သွေးတွေ စီးဆင်းလာပြီး သူမ နာကျင်လွန်း၍ တွန့်လိမ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ချုံခိုတိုက်သည့် တပ်သား အမြောက်အများ ရုတ်တရက် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်နှုတ်ခမ်းမဲ့ပြပြီး အေးစက်စက်အပြုံးဖြင့်ပြောသည်။ “သေချင်နေကြတာပဲ”</div><div><br /></div><div>အမှောင်ထဲ ပုန်းနေသည့် မိစ္ဆာကျား ခုန်ထွက်လာပြီး တခဏချင်းတွင် အကောင်ကြီးလာကာချုံခိုတိုက်သူတွေကို လိိုက်တိုက်ခိုက်တော့သည်။</div><div><br /></div><div>မကြာမီ နျန့်ပိုင်ယွီ ပြန်ရောက်လာသည်။ “အရှင်မင်းကြီး .. အားလုံးပေါင်း ၈၃ ယောက် ရှိတယ် … အကုန်လုံး ချန်လုံဝေ့ (နဂါးအစောင့်တပ်) တွေ …. အကုန်လုံး အဆိပ်သောက်သတ်သေလိုက်ကြပြီ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့မျက်လုံးများ တဖျတ်ဖျတ်ခတ်နေပြီး အပြင်းအထန် ဒဏ်ရာရထားသည့် ယဲ့ပင်းချန်ကို ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ထဲ မကောင်းတဲ့ ခံစားချက်တွေ ရနေသည်။</div><div><br /></div><div>“နန်းတော်ကို ပြန်မယ်”</div><div><br /></div><div>နန်းတော်တံခါးဝကို ရောက်တာနှင့် နျန့်မုနင် အလောတကြီး ပြေးလာကာ မောဟိုက်နေသည့်အသံဖြင့် “အရှင်မင်းကြီး … အေးခဲနန်းတော် တိုက်ခိုက်ခံရတယ် … ချန်လုံဝေ့ က မိန်းကလေးကို လာကယ်ကြတာ”</div><div><br /></div><div>“သူ ဘယ်မှာလဲ?”</div><div><br /></div><div>“ချန်လုံဝေ့က အယောက် ၃၀၀ လောက် ရှိတယ် .. ရေပျော့မြားလက်ချက်နဲ့ သေကုန်ကြပြီးတချို့က ထွက်ပြေးကုန်ကြတယ် … တတိယယဲ့မိန်းကလေးတော့ သူ့နေရာမှာပဲ ရှိနေဆဲပါ …. ချန်လုံဝေ့ လူကယ်တာ ကျရှုံးသွားတယ်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးများ အေးစက်စက် ဖြစ်လာပြီး အပြင်းအထန် ဒဏ်ရာရနေသည့် ယဲ့ပင်းချန်ကို ဖက်လိုက်ကာ “နန်းတွင်းသမားတော် ခေါ်လာကြ”</div><div><br /></div><div>“ဖူးရန် အပြင်းအထန်ဒဏ်ရာရထားပြီး သွေးအများကြီး ထွက်ထားတာ …. သာမန်မဟုတ်တဲ့ဆေးမျိုး လိုအပ်လိမ့်မယ် …. မဟုတ်ရင် ဖူးရန် ခန္ဓာကိုယ်က ဒဏ်ရာကြောင့် ဖြစ်လာမဲ့နောက်ဆက်တွဲအကျ်ုးဆက်တွေ သေချာပေါက် ခံစားရလိမ့်မယ်”</div><div><br /></div><div>ဝတ်ရုံနက်ဝတ် လူငယ်သည် အချိန်အတော်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့ပြီးနောက်ရုတ်တရက် လှောင်ပြုံးဖြင့် ရယ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“မသိဘူး … သက်ရှည်ပန်းနဲ့ဆို ဖြစ်မလား?”</div><div><br /></div><div>အပြင်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲဆိုတာ စူးစူး သိနေသည်။</div><div><br /></div><div>ရေပျော့မြားတွေ ပစ်ထွက်သွားသည့် အသံ ကြားလိုက်ရသည့် အချိန်ကတည်းက သူမ ခန့်မှန်းမိနေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝင်ပေါက်တံခါးခုံပေါ် ထိုင်ရင်း ဝမ်းနည်းညှိုးငယ်စွာဖြင့် ပြောနေသည့် ကုံးယွိစကားတွေကိုနားထောင်နေသည်။ “အခုတော့ သခင်မှန်နေရင်တောင်မှ အရာအားလုံး ရှင်းလင်းသွားအောင်ရှင်းပြလို့ မရတော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>ချန်လုံဝေ့ (နဂါးအစောင့်တပ်) များစွာက သူတို့ရဲ့အသက်တွေ အသေခံကာ သူမကို လာကယ်ခဲ့သည့် အခြေအနေတွင် သူမလက်ထဲ တွင် ချန်လုံဝေ့ ရှိမနေဘူးဆိုတာကို မည်သူကမျှ ယုံကြမည် မဟုတ်။</div><div><br /></div><div>နွေလေတိုက်လာ၍ သူမ၏ အညိုရောင်ဝတ်ရုံအနားစသည် လေထဲ လွှင့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ရင်ထဲ မအေးချမ်းပေ။ ထန်ထိုင်ကျင့်က သူမကို မုန်းနေပြီးသား ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူအမုန်းတကာ့အမုန်းဆုံးက သူ့ကို သစ္စာဖောက်တာနှင့် သူ့ဆီကနေ ထွက်ပြေးတာပဲ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အခု ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးထဲတွင် သူမသည် နောက်တကြိမ် ထွက်ပြေးချင်နေပြန်ပြီ။</div><div><br /></div><div>သူသည် သူမကို သက်ရှည်ပင် ပေးဦးမှာလား? ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမမျက်ကန်းဘဝနှင့် တသက်လုံး ဒီထဲမှာပဲ ပိတ်လှောင်ထားပြီး ၁၅ ရက်မြောက်နေ့တိုင်းမှာ သူမသည် မောဟိုက်တုန်ယင်စွာနှင့် သူ့ခြေအောက်တွင် ငိုယိုနေတာမျိုးကို သူဖြစ်စေချင်နေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် သူ့ကို စောင့်နေခဲ့သည်။ သူမ ဘဝအဆုံးသတ်မှာ အမှောင်ထဲ တယောက်တည်းအထီးကျန်ပြီး သေမသွားစေဖို့အတွက် သူမသည် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ချန်လုံဝေ့အကြောင်းသေချာ ရှင်းပြဖို့အတွက် ဆန္ဒရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုနေရာတွင် ထိုင်ကာ မည်မျှကြာအောင် စောင့်ခဲ့ရမှန်း သူမ မသိပေ။ စူးစူး ကမ္ဘာထဲတွင် နေ့နှင့်ည ကွာခြားမှု မရှိချေ။</div><div><br /></div><div>သူမစားမည့် အစားအသောက်တွေကို ယူဆောင်လာသည့် အစေခံ ရောက်လာပေမယ့် ထန်ထိုင်ကျင့်တော့ ရောက်မလာခဲ့။</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းစေခံသည် စူးစူး အပြင်ကို ကြည့်နေသည်ကို မြင်ရသည့်အခါ ယူလာသော စားစရာထည့်ထားသည့် ပန်းကန်လုံးတွေနှင့် တူကို ဘေးတွင်ချလိုက်ကာ မကျေမနပ်ဖြင့် ပြောသည်။“နင်မှ မမြင်ရတာကို ဒီမှာ ဘာတွေ ကြည့်နေရတာလဲ … ဘယ်လို ဂြိုလ်ဆိုးတွေ ဝင်နေတာပါလိမ့် … နင့်အတွက်စားဖို့ စားစရာတွေ လာပို့ပေးနေရတယ် … ဒီနေ့ ကျောင်းဟွာဖူးရန်ရဲ့မွေးနေ့ … အရှင်မင်းကြီးက အကုန်လုံး လွတ်လပ်ခွင့် ပေးလိုက်တယ် …. ကံဆိုးတဲ့ငါ့တယောက်ပဲ ဒီလို စုတ်ပြတ်တဲ့နေရာကို လာနေရတယ် … ဟေး …. ငါ နင့်ကို ပြောနေတယ် …. နင့်အပြုအမူက ဘယ်လိုအပြုအမူလဲ?”</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းထဲတွင် ကိုယ့်ထက်မြင့်သူတွေကို ကပ်ဖားရပ်ဖားလုပ်ပြီး နိမ့်ကျသူတွေကို အနိုင့်ကျင့်တတ်သည့် လုပ်ရပ်တွေ နေသားကျနေပြီး ဖြစ်သည်။ မနေ့ညက ထန်ထိုင်ကျင့် ရောက်လာခဲ့တာကို ဘယ်သူမှ မသိကြပေ။ စူးစူးသည် ပစ်ပယ်ခံ နန်းဆောင်ဖြစ်သည့် အေးခဲနန်းဆောင်တွင် နေနေရသူတစ်ဦးဖြစ်သည့်အလျောက် နန်းတွင်းထဲရှိ လူတိုင်းလိုလိုပင် စူးစူးကို နှိမ်ချဆက်ဆံကြသည်။ နန်းစေခံသည် သူမကို လစ်လျူရှုနေသည့် စူးစူးကို ဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့်ကြည့်နေသည်။ ပိန်ကပ်နေသော မိန်းကလေးသည် ဖြူဖျော့ နူးညံ့နေပုံရပြီး သူမ မျက်လုံးများမှာ အာရုံစူးစိုက်မှုမရှိချေ။ အရင်က မြင့်မြတ်လှသည် တော်ဝင်မျိုးနွယ် တယောက်ဖြစ်ခဲ့သည့် ထိုသူသည် အနိုင်ကျင့်ခံလူတယောက်၊ လူတွေ၏ အဆုံးမရှိ စိတ်ဖြေရာ ထွက်ပေါက်တခု ဖြစ်ရသည့်အခြေအနေသို့ ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူမ၏ နူးညံ့ချောမွေ့လှသောအသားအရေကို မြင်ရသည့် နန်းတွင်းအစေခံသည် စူးစူးကို ဆိတ်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သစ်သားဓားသေးသေးလေးတခုသည် ထိုအစေခံ၏ လက်ဖဝါးကို ထိုးဖောက်ဝင်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုအစေခံ စူးစူးရှရှ အော်ဟစ်ကာ မြေကြီးပေါ် လဲကျသွားသည်။</div><div><br /></div><div>“နင် ….. နင်!”</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သစ်သားဓားငယ်ကို လက်တွင် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတာ ဖြစ်သည်။ နန်းတွင်းအစေခံသည် မသက်မသာဖြင့် စူးစူးကို တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ထင်ထားသည်က ထိုမျက်ကန်းမိန်းကလေးကို အလွယ်တကူ အနိုင့်ကျင့်၍ ရမည်ဟူ၍။ သို့သော် သူမသည်အနိုင်ကျင့်တာ အလွယ်တကူ လက်မခံတတ်သည့် လူမျိုး ဖြစ်နေသည်ကို မမျှော်လင့်ပဲ တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းအစေခံသည် ထရပ်လိုက်ပြီး စူးစူးကို ဒေါသထွက်သည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ “နင့်ဟာနင် အခုထက်ထိ သစ်ကိုင်းပေါ် ပြန်တက်နိုင်မဲ့ ငှက်တကောင်လို့ ထင်နေလား? …. နင့်ကို ငါပြောမယ် ….. နန်းတော်ထဲမှာရှိသမျှ လူတွေ အားလုံးက အရှင်မင်းကြီးရဲ့ အချစ်ရဆုံးသူက ဘယ်သူဆိုတာ သိကြတယ် … ရှီချာပြည်က ပေးလိုက်တဲ့ သက်ရှည်ပန်းကိုတောင်မှကျောင်းဟွာဖူးရန်ဆီကို မွေးနေ့လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးခဲ့တာ … နင့်ကိုယ်နင် ဘယ်သူလို့ ထင်နေလဲ? …. ဒီနေရာပဲ အိုပြီး သေသွားလိုက်တော့”</div><div><br /></div><div>[သစ်ကိုင်းပေါ် ပြန်တက်နိုင်မဲ့ ငှက်တကောင် - ဘဝမှာ အမြင့်ဆုံးကို တက်လှမ်းနိုင်မဲ့ လူတယောက်] (မိဖုရားခေါင် ဖြစ်ဖို့ အခွင့်အရေး ရှိနေသေးတဲ့ လူတယောက်)</div><div><br /></div><div>ပြောပြီးသည်နှင့် အမြန်ပြေးထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>“သက်ရှည်ပန်း မရှိတော့ဘူး” စူးစူး ညည်းလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ချင်းရှစ်ပန်း၏ တန်ပြန်သက်ရောက်မှုဒဏ်ကို နေ့ရောညပါ စူးစူး တောင့်ခံခဲ့သည်။ သူမကမ္ဘာကြီးက အမှောင်အတိ ဖြစ်နေပြီး ဖြစ်ပေမဲ့ သူမ နှလုံးသားကတော့ ဓားတချောင်းလိုထက်နေဆဲဟု ကုံးယွိ ထင်ခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် အရာရာ ဆုံးရှုံးသွားသည့် ကလေးတယောက်လို ဖြစ်နေပြီး သူမ မျက်နှာပေါ်ကမျှော်လင့်ချက် တဖြည်းဖြည်း ပျက်သုန်းလာနေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမကို ကုံးယွိ ဘယ်လို နှစ်သိမ့်ပေးရမယ်မှန်း မသိတော့ပေ။ သို့သော် သူမ ထရပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>နေဝင်သွားသည့် မိုးကုတ်စက်ဝိုင်း ရှိရာဘက်ကို သူမ လှည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ပြောသည်။ “မိစ္ဆာအရှင်ငယ်လေးရဲ့ နှလုံးသားထဲက ချစ်ရသူက သခင်ပဲ ဖြစ်မှာ … စူးစူး … ကျွန်တော်တို့ အားလုံးသိတယ် … ဒါဟာ ယဲ့ပင်းချန်ရဲ့ လုပ်ကြံမှုကြောင့် ဆိုတာကို”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ကုံးယွိပြောတာ မကြားချေ။ သူမ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။ “ငါ့အမှားပါပဲ … ငါ မိုက်မဲပြီး သူ့ဆီ သွားတောင်းဆိုခဲ့တာ”</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်လုံးကို လက်ဖြင့် အုပ်လိုက်သည်။ လက်ဖဝါးကြားကနေ သွေးတွေ ယိုစီးကျလာသည်။ ကုံးယွိသည် သူမပြောတာ ကြားလိုက်သည်။ “ငါ့ နှလုံးသား တခဏတာ တုန်လှုပ်သွားတာကို ငါ့ကိုယ်ငါတောင် မယုံနိုင်ဘူး”</div><div><br /></div><div>သူမ အသံသည် နူးညံ့နေပြီး တိုက်ခတ်လာသည့် နွေည လေထဲတွင် ပျော်ဝင်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ကြားလိုက်တာ မမှားဘူးဆိုတာ သိနေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တွန့်ဆုတ်နေသည်။ အရင်ကလည်း တွန့်ဆုတ်ခဲ့ဖူးသည်။ မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါကိုလက်ခံရရှိသည့်အချိန်တုန်းက သူမ ပြန်လှည့်ကြည့်မိခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တုန်းက သူမမျက်လုံးတွင် သူမ ကိုယ်တိုင် နားမလည်သည့် ရုန်းကန်လှုပ်ရှားရိပ် အနည်းငယ် ရှိခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>နှလုံးသားမရှိ ဟု ပြောရအောင် လူသားတွေသည် သစ်ပင်တွေ မြက်ပင်တွေ မဟုတ်ချေ။</div><div><br /></div><div>သူမသည် နတ်သန္ဓေသား အဖြစ် မွေးဖွားလာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူမသည် ဘာအတွက်ကြောင့် ဒီကို ရောက်လာခဲ့ရတာလဲဆိုတာကို မမေ့ရဲ။ သုံးလောကတွင် ရှိရှိသမျှ သက်ရှိအားလုံးသည် မိစ္ဆာတွေ နတ်ဆိုးတွေရဲ့ လက်သည်းအောက်မှာ အသက်ရှင်ဖို့အတွက် ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရတာကို သူမ မြင်ခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ မြောက်ပိုင်းပင်လယ် ခန်းခြောက်သွားတာကိုလည်း မြင်ခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ တောင်ပိုင်းကတောင်ကြီးတွေ ပြိုကျသွားတာကိုလည်း မြင်ခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ လူ့လောကတခုလုံး ကပ်ဘေးဆိုက်၍ ဒုက္ခသည်တွေ ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေတာကိုလည်းသူမ မြင်ဖူးခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိသည် ထိုအရာတွေကို အနည်းငယ် သတိမူမိပြီး ရင်ထဲ မအေးမချမ်း ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၉ ချောင်း ဖြစ်ပေါ်လာသည့် တခဏတွင် ကုံးယွိသည် စူးစူး မလုပ်နိုင်မှာကိုစိုးရိမ်နေခဲ့သည်။ ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ သူမသည် လောကသားတွေကို မမေ့ခဲ့။ နတ်သံ ၉ ကိုးချောင်းကို ဝတ်ရုံနက်ဝတ်လူငယ်၏ နှလုံးထဲ ရိုက်သွင်းခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် စိတ်ထိခိုက်လှုပ်ရှားလွယ်သူ တစ်ယောက် မဖြစ်ဝံ့ခဲ့ပေ။ သူမ မချစ်ရဲခဲ့။</div><div><br /></div><div>ရည်မှန်းချက် ကျရှုံးခဲ့သော်လည်း အကျိုးတခု ရှိခဲ့သည်။ စူးစူး နောက်ဆုံးနည်းလမ်းတခု ရှာတွေ့သွားသည်။</div><div><br /></div><div>နှလုံးထဲ ရိုက်သွင်းခဲ့ပြီး ဖြစ်သော ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၆ ချောင်းကို အမှီပြုသောနည်း။</div><div><br /></div><div>နောက်ဆုံးတော့ သူမသည် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို သတ်ဖို့မလိုအပ်ခဲ့ပေ။ သို့သော် သူသည် သူမကိုအမှောင်ထဲ ပစ်ထားလိုက်ပြီး သူမ၏ နောက်ဆုံးဆန္ဒကို သူ့လက်ဖြင့် သူကိုယ်တိုင် ဖျက်ဆီးပစ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ထရပ်လိုက်သည်။ ကုံးယွိ သူမ ပြောတာ ကြားလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ကျိုးပြည်ရဲ့ ဆောင်းရာသီမှာ နှင်းမကျတတ်ဘူးလို့ ကြားရတယ် …. ‘ယင်း’နေ့ ‘ယင်း’ အချိန်ရောက်ရင် တို့တွေ သွားကြမယ် … ကုံးယွိ ကြောက်နေလား?”</div><div><br /></div><div>[ယင်း’နေ့ ‘ယင်း’အချိန် - ယင်းစွမ်းအားသည် သူ့သတ်မှတ်ရက်မှာမှ သတ်မှတ်ထားတဲ့အချိန်အတိအကျ ရောက်မှသာ သူ့စွမ်းအားက အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်သည်။ ယင်းဓာတ်သည် အမဓာတ်ဖြစ်သည်။] (ဆိုလိုတာက ယင်းဓာတ် အများဆုံးရက်မှာ သွားကြမယ်ပေါ့)</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ အနည်းငယ် လန့်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ကုံးယွိ မကြောက်ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ ကုံးယွိ နားလည်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် သူ့ဆီကနေ ထာဝရ ထွက်သွားတော့မည်။ သူမကို ချုပ်ထားသည့် ဒီနေရာကနေထွက်သွားတော့မည်။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ် ၅၀၀ အချိန်ကာလက ဒီကမ္ဘာကြီး ကနေ အပြီးအပိုင်ထွက်သွားတော့မည်။</div><div><br /></div><div>ပေါရယ်ဖူရှန်း (မှတ်ဥာဏ်တံလျှပ်လောက) ထဲက ကောင်းကင်မိုးကြိုးစက်ကွင်းထဲတွင် မင်ယဲ့သည် သူ၏ နတ်ခြင်ဆီနှင့် စန်းကျိုကို လဲထည့်ပေးချင်ခဲ့သည်။ ‘ယင်း’နေ့ ‘ယင်း’ အချိန်ရောက်သည့်နေ့တွင် ထိုကောင်းကင်မိုးကြိုးစက်ကွင်း ဖြစ်လာအောင် ဖန်တီးလို့ ရနိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် ချင်းရှစ်ပန်းကို သုံးကာ ခြင်ဆီ အတု ပြုလုပ်မည်။ ပြီးလျှင် ထိုခြင်ဆီအတုထဲကိုသူမ၏ နတ်ဝိညာဉ် ထည့်လိုက်မည်။ ထို့နောက် ၉ ခုမြောက် နတ်ဘုံပစ္စည်းဖြစ်သည့် ကုံးယွိကို ကြားခံအဖြစ် အသုံးချကာ နတ်ခြင်ဆီအစစ် အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲလိုက်မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>မိစ္ဆာအရိုးကို နတ်ခြင်ဆီနှင့် အစားထိုးမည်။</div><div><br /></div><div>-----</div><div><br /> </div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-2249267300562070062023-09-04T06:21:00.005+06:302023-09-04T06:33:19.772+06:3072 - ဘယ်သူ့ကို ပေးမှာလဲ?“မမြင်တော့ဘူး?” ထိုအကြောင်းကို ထန်ထိုင်ကျင့် ကြားရသည့်အချိန်တွင် သူသည်အလွန်တရာ တည်ငြိမ်နေသည်။<div><br /></div><div>စူးစူး မျက်စိမမြင်ရသည့်အကြောင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီး အပြစ်တင်ခံရမှာကြောက်နေသည့် ထိုအစေခံမသည် တုန်တုန်ရီရီဖြင့် ပြောသည်။ “အရှင်မင်းကြီး …. နန်းတွင်းသမားတော် ခေါ်ပြီးကြည့်ခိုင်းလိုက်ရမလား?”</div><div><br /></div><div>ထိုစကား ကြားရသည့် ငယ်ရွယ်နုပျိုသော ရွှမ်ယိသည် သူ့နှုတ်ခမ်း ကောက်ကွေးကာရွဲ့စောင်းလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“အသက်ရှုနေသေးတာပဲ … ဒါက မျက်လုံးတစုံလောက်ပဲကို … ကိုယ်တော်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”</div><div><br /></div><div>သူ ဘာကို ဆိုလိုမှန်းသိသွားသည့် အစေခံသည် အသက်ရှူချောင်သွားသည့် လေသံ ပြုလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>၇ လပိုင်း၏ မိုးရာသီ မကုန်ဆုံးသေး။ ယန်ကျိ အခန်းထဲဝင်လာသည့်အချိန်တွင်အရှင်မင်းကြီးသည် အိုးထဲက အပင်တွေကို ပြုစုနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ပန်းက အပြည့်မပွင့်သေး။ အဖူးအငုံတပွင့်ပဲ ရှိသည်။ အပြာဖျော့ဖျော့အရောင်ရှိရေခဲပန်း ဖြစ်ပုံရသည်။ရေခဲသလင်းလို အလွန်ကြည်လင်ပြီး လှနေသည်။</div><div><br /></div><div>ယန်ကျိသည် မြင်ရခဲသော မြင်ကွင်း ဖြစ်သည့်အတွက် ဒုတိယအကြိမ် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် အေးအေးဆေးဆေးဖြင့် ပြောသည်။ “ရှင်းချာပြည်က လက်ဆောင်ပေးပို့လိုက်တဲ့ အသက်ရှည်ပင် ….. ရောဂါအမျိုးမျိုး ပျောက်ကင်းစေပြီး အနာသက်သာစေတယ်လို့ ဆိုတယ်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ၏ အေးစက်နေသောလက်ဖြင့် ပန်းကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ရာ ထိုလှပသောပန်းကလေးကနေ လန်းဆန်းသော ရနံ့ထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>“ဘာအတွက်ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးကို ဒီလိုရတနာတွေ လာပေးနေရတာလဲ? …. သူတို့ ဘာလိုချင်လို့လဲ?”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ထေ့ငေါ့သော အပြုံးဖြင့် ပြောသည်။ “သူတို့က ကိုယ်တော့် ကျိုးပြည်ရဲ့မိဖုရားခေါင်နေရာကို လိုချင်လို့”</div><div><br /></div><div>လွန်ခဲ့သောလက ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ပြည်ထောင်၏အမည်နာမကို ကျင့်ဟယ် ဟု ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ တချိန်က အင်အားကြီးပြည်ထောင် ဖြစ်ခဲ့သည့် ရှပြည်ထောင်သည် ကျိုးပြည်ထောင် လက်အောက် ကျရောက်ခဲ့ရသည်။ တခြားပြည်ထောင်အားလုံးအတွက် ဘုရင်အသစ် ထန်ထိုင်ကျင့်သည် မဟာမိတ်ဖွဲ့ဖို့ ထိုက်တန်သည့် မင်းတပါး ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ရှီချာပြည်သည် နည်းပရိယာယ် ကြွယ်ဝသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့တပ်ကို မစေလွှတ်သေးချေ။ ထို့ကြောင့် ရှီချာပြည်က လက်ဦးမှု ရယူကာ လက်ဆောင်ပို့ပေးပြီး သူတို့၏မင်းသမီးနှင့် လက်ထပ်စေချင်နေတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ဘုရင်တပါးတွင် နိုင်ငံရေးအရ လက်ထပ်ခြင်းသည် ထောက်လှမ်းစုံစမ်းခြင်းနှင့် အင်အား နှစ်ဖက်ညီမျှအောင် ထိန်းသိမ်းသည့် နည်းတခု ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ယန်ကျိသည် ထန်ထိုင်ကျင့် အမူအရာကို ကြည့်ပြီး သတိထား ပြောလိုက်သည်။“အရှင်မင်းကြီး ဆိုလိုတာက ….”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် အချိန်အတော်ကြာအောင် ပန်းတွေနှင့် ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့ လုပ်ကစားပြီးမှ ပြောလာသည်။ “ပန်းကို လက်ခံလိုက် … လူ မလိုဘူး ….. ကိုယ်တော့်ကို ပြန်ပို့လက်ဆောင် ကူရွေးပေး .. ပြီးရင် သူတို့ဆီ ပို့လိုက်”</div><div><br /></div><div>ယန်ကျိ တချက်ကြည့်လိုက်ကာ သဘောတူသည့်သဘောဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>=======</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် အလုံပိတ်လျှို့ဝှက်အမှောင်ခန်းတွင် ရက်အနည်းငယ်လောက် ထပ်နေရသည်။သူမကို လာပြစုပေးနေသည့် အစေခံသည် အရင်ကလို သူမအပေါ် အထက်စီးဆန်ဆန်အပြုအမူတွေ ပြလာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမကို အပြင်ထွက်ခွင့် မပေး။ သမားတော်ခေါ်ပြီးလည်း ဒဏ်ရာတွေကိုမကုသပေးချေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ဖြစ်မည်ကို သိထားပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ နေနေသည်။</div><div><br /></div><div>အရိုးအဆစ်လွဲနေသည့် သူမလက်ချောင်းများကို သူမဘာသာ အနာခံပြီး ပြန်ဆက်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမခန္ဓာကိုယ်တော့ တနေ့တခြား အားနည်းလာနေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အစာများများ ဝင်အောင် ကြိုးစားပြီး စားကြည့်သည်။ သို့သော် အချည်းနှီးပင်။</div><div><br /></div><div>တညတွင် သူမ ချောင်းဆိုးရင်း သွေးတွေပါလာသည်။</div><div><br /></div><div>ချင်းရှစ်ပန်း၏ နတ်စွမ်းအား စတင်ပျောက်ကွယ်နေပြီ ဖြစ်ပြီး ကံကြမ္မာဆိုးက သူမအပေါ်မလွဲမသွေ ကျရောက်လာတော့မည်ကို စူးစူး သိနေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ရှုံးတဲ့ဘက်ကို လောင်းကြေးထပ်မိသွားပြီ။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမကို သေစေချင်တယ်လို့ အကြိမ်ဖန်များစွာ ပြောခဲ့ပေမယ့် ဒီတကြိမ်မှာတော့ သူမ အသက်ကို တကယ်ယူတော့မည်။</div><div><br /></div><div>သူမ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျသွားသည်။ နောက်တရက်တွင် အစေခံ ရောက်လာပြီးသူမကို တွန်းလှုပ်နိုးကြည့်ရာ တုတ်တုတ််မျှမလှုပ်တော့။ သူမ ပါးစပ်ထောင့်စွန်းတွင် သွေးများစွန်းထင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည့်အခါမှ အစေခံသည် ကိစ္စကြီး ဖြစ်မှန်း သိသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သွေးအန်ခြင်းက စူးစူးကို လျှို့ဝှက်အမှောင်ခန်းကနေ လွတ်မြောက်စေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>တယောက်ယောက်က သူမ နှလုံးခုန်နှုန်း လာစမ်းပေးပြီး စကားပြောသံ မသဲမကွဲ ကြားရသည်။</div><div><br /></div><div>“ဒီမိန်းကလေးခန္ဓာကိုယ်က အားနည်းနေတယ် …… ဘာပြသာနာရှိလဲတော့ ကြည့်လို့ မတွေ့ဘူး ….. မျက်လုံးအကြောင်း ပြောရရင်တော့ အမှောင်ခန်းထဲ အကြာကြီး နေခဲ့ရလို့ ခဏတာမမြင်ရတော့တာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်”</div><div><br /></div><div>တခြားတဖက်တွင် ထိုင်နေသည့်လူသည် အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ စကားမပြော။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သရော်ပြုံးဖြင့် ပြောသည့်အသံ သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>“လှည့်ကွက်တွေ ကစားပြရတာ သူ ကြိုက်တယ်ဆိုတော့ ကိုယ်တော်လည်း ဝင်ကစားပေးရတာပေါ့ ….. ထွက်လာချင်တယ်လား? …. ဒီမှာပဲ နေပါစေ”</div><div><br /></div><div>နွေးထွေးသော စွမ်းအားတခု သူမလက်ကောက်ဝတ်ထဲ စီးဝင်လာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ညနေစောင်းမတိုင်ခင်လေးတွင် စူးစူး နိုးထလာခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိသည် သူ့သခင်ငယ်လေး၏ အရိုးပေါ် အရေတင် ပိန်လွန်းနေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို မယုံကြည်နိုင်စွာ ကြည့်ရင်း ချုံးပွဲချ ငိုတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုသို့ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုမိသည်မှာ ယခုဆိုရင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ်ကတော့ စူးစူး မိခင် ဆုံးပါးသွားသည့် အချိန်က ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိသည် လူ့လောက၌ တစ်နှစ်ကျော်ကြာ ကျင့်ကြံခြင်းမှ ရရှိလာသည့် ဝိညာဉ်စွမ်းအင်အားလုံးကို စူးစူး ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ လွဲပြောင်းထည့်ပေးလိုက်သည့်အခါမှ စူးစူးမှာ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်သည်။ လက်ရှိအချိန်သည် နေ့လည်ခင်း ဖြစ်နေမှန်း သိနေသော်လည်း သူမ မျက်လုံးထဲ အရာအားလုံး မှောင်မဲနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်လုံးများ လုံးဝ ကန်းသွားပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိသည် စူးစူး စိတ်အားငယ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အတော်အကြာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ကုံးယွိ အားတင်းကာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ “ကုံးယွိ သခင့်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်”</div><div><br /></div><div>— နောင်နှစ်ပေါင်း ၅၀၀ က ဟန်ယန်ဂိုဏ်းကို ပြန်သွားပါတော့။ သခင်မွေးဖွားလာခဲ့တဲ့ ချန်ဇယ်တောင်ကို သွားပါ။ အခုလို နာကျင်မှုတွေ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။</div><div><br /></div><div>သခင့် မျက်လုံးတွေလည်း အလင်းရောင် ပြန်မြင်ရမယ်။ နတ်သမီးလေး ပြန်ဖြစ်မယ်။ ဆင်းရဲဒုက္ခတွေ ခံစားနေစရာမလိုတော့ဘူး။</div><div><br /></div><div>မိန်းကလေးသည် ကုတင်ပေါ်ကနေ ယိုင်တိယိုင်တိုင် ဆင်းလာသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းမှာခြောက်ပြီး အက်ကွဲနေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လူတယောက်မှ မရှိပဲ တိတ်ဆိတ်နေသည်မှာချောက်ခြားဖွယ်အတိ။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ အလျင်အမြန် ပြောလိုက်သည်။ “ဘယ်ကိုချိုး …. သတိထား ….. ဟုတ်တယ် ….. ရှေ့ဆက်သွား ….. စားပွဲကို စမ်းမိရဲ့လား?”</div><div><br /></div><div>စားပွဲပေါ်က ရေနွေးကြမ်းအိုးကို စမ်းမိသွားပြီး သူမဘာသာ ခွက်ထဲ ရေတဝက် လောင်းထည့်ကာ သောက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ လက်ချောင်းများ နီရဲနေပြီး ရောင်ကိုင်းနေတာကို ကုံးယွိ မြင်လိုက်ရသည်။ အရင်လိုသေးသွယ်ပြီး ဖြူဖွေးမနေတော့ပေ။ ကုံးယွိ ဆက်ပြီး မကြည့်ရက်တော့။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အက်ကွဲနေသောအသံဖြင့် ပြောသည်။ “ငါ ပြန်သွားရင် ဖေဖေ၊ ဦးလေးတွေ၊ ကုံးယယ်ဆရာတူအစ်ကိုကြီး၊ ဂိုဏ်းတူညီအကိုမောင်နှမတွေ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?”</div><div><br /></div><div>ရှိသမျှ လူအားလုံး သေကြရလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>အိပ်မက်ဆိုးမိစ္ဆာ ဖန်တီးထားတဲ့ အိပ်မက်ဆိုးထဲကလို တယောက်ပြီး တယောက် သေသွားကြလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>ဂိုဏ်းအကြီးအကဲ ၈ ယောက်က သူတို့၏ ကျင့်ကြံစွမ်းတွေ အကုန်ထုတ်သုံးပြီး သူမကို လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၅၀၀ အချိန်ကာလကို ပို့ပေးခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူမသာ ဟန်ယန်ဂိုဏ်းကို ပြန်ထွက်ပြေးလာခဲ့လျှင် သူမတွင် ဒုတိယအခွင့်အရေး ရှိတော့မည် မဟုတ်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ တိတ်ဆိတ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိသည် ကိုးခုမြောက်နတ်ဘုံက ကျောက်စိမ်းလက်ကောက်ဖြစ်သည်။ ရှေးပဝေသဏီကတည်းက ဖြစ်တည်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူနှင့်အတူ တချိန်တည်း ဖြစ်တည်လာခဲ့သည့်နတ်ရတနာပစ္စည်းတွေနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ မရသော်လည်း သူ့တွင် လေနှင့်မိုးကို ဆင့်ခေါ်နိုင်လောက်သည့် အစွမ်း ရှိနေသည်။ မြေကြီးထဲ နှစ်ပေါင်းများ မြုပ်ကွယ်နေခဲ့သည့် ရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းတုံးသည် ဝိညာဉ်အသိညာဉ် တဖြည်းဖြည်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာပြီး နောက်ဆုံးတွင် အသွင်ပြောင်းနိုင်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>နှစ်မည်မျှ ကြာအောင် ကျင့်ကြံခဲ့ရလဲဆိုတာ ကုံးယွိ ကိုယ်တိုင် မသိရပေ။ ၃ လောက၌ ရှိသည့် တောတောင် မြစ်ချောင်း စတင်ဖြစ်တည်လာခဲ့သည့် အချိန်ကာလနှင့် တန်းတူ ဖြစ်ခဲ့ပေလိမ့်မည်။ ကုံးယွိတွင် စူးစူးကို သနားနေတာနှင့် နှိုင်းယှဉ်ရလျှင် လောကသားတွေအတွက်တာဝန်ထမ်းဆောင်ဖို့က ပိုအရေးကြီးနေသည်။</div><div><br /></div><div>မိစ္ဆာအရှင်ကို နှိမ်နင်းဖို့ သူ၏အရှင်သခင်ကို ကူညီခြင်းနှင့် လောကသားတွေကို ကာကွယ်ပေးဖို့က ကုံးယွိ ဖြစ်တည်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ အလွန်ဝမ်းနည်းနေပြီး ခဏအကြာ စိတ်ဆုံးဖြတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံချောင်း ပျက်စီးသွားပြီ …. ရည်မှန်းချက် ကျရှုံးသွားပြီ ….. ကုံးယွိ သခင့်ကို ပြန်ခေါ်သွားပေးမယ်”</div><div><br /></div><div>သူမ လက်က ကျောက်စိမ်းလက်ကောက် အရောင် လင်းလက်လာသည်။ စူးစူးသည် ကုံးယွိကို လက်ဖြင့် ဖိလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“သခင်?”</div><div><br /></div><div>စူးစူးပြောသည်။ “ခဏစောင့်ပါဦး …. ငါ့မှာ နောက်ဆုံး နည်းလမ်းတခု ရှိတယ်”</div><div><br /></div><div>“ဘာ?” ကုံးယွိသည် သူမကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်ခင်း နှင်းရည်တွေနှင့် စိုစွတ်နေသော ပန်းတပွင့်နှယ် မိန်းကလေးရဲ့ ဖြူဖျော့နေသည့် မျက်နှာပေါ် တွင် ခပ်ယဲ့ယဲ့အပြုံးတပွင့်ပေါ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>သေခါနီး အနုနယ်အလှပဆုံးပွင့်အာနေသည့် ပန်းတပွင့်လို။</div><div><br /></div><div>=========</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCPOi_jyNit9XHvfMMteQzVLaNmrFuFK0ETo8tzWdY83XnBhr0Uo2hsIasjM7i1QcaKXIdn9Fhn93obaLhAwgdXa2p7WfsqO0Zffh66hNICWp7m7xlE1q3n5hDETOhQskYy5u2wG9yth99qif3dsB063cbZ9C2macmcTiv4zWA7uoU0fubhMyC5zIV9OQ/s410/IMG_7773.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCPOi_jyNit9XHvfMMteQzVLaNmrFuFK0ETo8tzWdY83XnBhr0Uo2hsIasjM7i1QcaKXIdn9Fhn93obaLhAwgdXa2p7WfsqO0Zffh66hNICWp7m7xlE1q3n5hDETOhQskYy5u2wG9yth99qif3dsB063cbZ9C2macmcTiv4zWA7uoU0fubhMyC5zIV9OQ/s320/IMG_7773.PNG" width="232" /></a></div><br /><div><br /></div><div>ရှောင်ဟွေး ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ပြောလာသည်။ “ဖူးရန်တော့ သိမှာမဟုတ်ဘူး … အရှင်မင်းကြီးက အဲ့ဒီအမျိုးသမီးကို အေးခဲနန်းတော်ထဲ ပစ်ထည့်ထားတာ …. ကျွန်မ ကြားရတာ အဲ့ဒီနေရာက နွေရာသီဆို မြွေ၊ ပိုးမွှား၊ ကြွက်၊ ပုရွတ်ဆိတ်တွေ သောင်းကျန်းတယ် …. အစားစာတွေလည်း ပုပ်သိုးလွယ်တယ်တဲ့ … ဒီတခေါက်တော့ အရှင်မင်းကြီးက သူ့ကို တကယ်စက်ဆုပ်ရွံရှာသွားပြီပဲ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အဝတ်ဝတ်လို့ ပြီးခါနီးဆဲဆဲတွင် ခဏရပ်ကာ သူမမျက်လုံးလှလှလေးတွေကို ပင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ “သတိထားပြီး ပြော”</div><div><br /></div><div>ရှောင်ဟွေးသည် သူမ ပါးစပ်ကို အမြန် ပုတ်လိုက်သည်။ “ဒီကျွန်ပါးစပ်တော့လေ …. ဖူးရန်သင်ပေးတာပဲ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ပြီ …. အခုထိ မတတ်သေးဘူး …. ဖူးရန် ဒီတခေါက်တော့ ညီအစ်မ သံယောဇဉ် ထောက်ပြီး သူ့ကို သနားနေလို့ မဖြစ်ဘူးနော်”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ “မဖြစ်ပါဘူး … တတိယညီမလေးက အရှင်မင်းကြီးထိခိုက်အောင် လုပ်ထားတာပဲ …. သူ့အသက်ကို ချမ်းသာပေးထားတာကိုက အရှင်မင်းကြီးကငဲ့ညှာပေးထားသလို ဖြစ်နေပြီ”</div><div><br /></div><div>“ကျွန််မ ကြားရတာက သူ့မျက်လုံးတွေ ကန်းသွားပြီတဲ့”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် လုပ်နေရာကနေ ခဏရပ်လိုက်သည်။ “ဟုတ်လား?”</div><div><br /></div><div>နေ့လည်ခင်းတွင် သူမသည် ထန်ထိုင်ကျင့်အတွက် ချုပ်ထားသည့် အဝတ်တွေ ပေးမလို့ သွားရာတွင် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို သမားတော်က စမ်းသပ်ပေးနေသည်နှင့် ကြုံတွေ့ရသည်။</div><div><br /></div><div>အခန်းတွင်းရှိ ရိုးရှင်းပြီး တပ်မက်စရာကောင်းသည့် အမွှေးရနံ့ကြောင့် ယဲ့ပင်းချန်သည် သက်ရှည်ပင်ကို တချက်ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သက်ရှည်ပင် အပွင့်ပွင့်လာတော့မည် ဖြစ်သည်။ နေရောင်အောက်တွင် ထိုပန်းပင်သည် သူမတူ ထူးခြားစွာ လှပနေသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ထိုအပင်ကို အသက်ရှင်အောင် စိုက်ရုံပဲ စိုက်ခဲ့သည်။ သူ့အပွင့်တွေ ခူးပြီးသုံးဖို့ ရည်ရွယ်ချက် မရှိပေ။ နန်းတော်ရှိ လူအားလုံးလိုလိုပင် အရှင်မင်းကြီးတွင် ထိုပန်းပင် ရှိသည်၊ ပန်းပွင့်လာလျှင် ဘယ်သူ့ကို ပေးလိမ့်မယ်ဆိုတာကိုပဲ ခန့်မှန်းနေကြသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် ရုတ်တရက် တတိယညီမလေး၏ ကန်းနေသော မျက်လုံးတွေကို သတိရသွားသည်။</div><div><br /></div><div>အကယ်၍ သက်ရှည်ပင် သာဆိုလျှင် တတိယညီမလေး၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် သေချာပေါက်ပြန်ကောင်းလာလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ယဲ့ပင်းချန်ကို မြင်သွားပြီး ငြင်သာစွာ ပြောလိုက်သည်။ “ဝင်လာပြီး ထိုင်ပါ”</div><div><br /></div><div>ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ ၂ ယောက် ကျားတပွဲ ကစားကြသည်။ ယဲ့ပင်းချန်သည်ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် “လာမယ့်ရက် အနည်းငယ်ကျရင် ဒီကိုယ်လုပ်တော်ရဲ့ မွေးနေ့ ရောက်ပါတော့မယ် …. အတင့်ရဲပြီး အရှင်မင်းကြီးကို တခုလောက် ပြောလို့ ရမလား?”</div><div><br /></div><div>ဒါသည် ကျိုးပြည်ထောင်ကို ရောက်လာကတည်းက သူမရဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် တောင်းဆိုမှုတခု ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ပျက်စီးသွားသော နှလုံးကာအကြေးခွံကို သတိရသွားမိသည့် ထန်ထိုင်ကျင့်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး “ပြောပါ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ပြောသည်။ “ကျွန်တော်မျိုးမ မျှော်လင့်တာက အရှင်မင်းကြီးက ကျွန်တော်မျိုးမနှင့် ကျွန်တော်မျိုးမ အမေကို အဖော်ပြုပြီး ထမင်းတနပ် အတူတူ စားပေးနိုင်မယ်လို့”</div><div><br /></div><div>စကားပြောပြီးနောက် သူမသည် လက်ကိုင်ပုဝါကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြောသည်။ “ရတယ်”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အပြုံးဖြင့် ပြောသည်။ “ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ် အရှင်မင်းကြီး”</div><div><br /></div><div>အနောက်ဆောင်တွင် ယဲ့ပင်းချန်တယောက်သာ ဘွဲ့ဂုဏ်ပုဒ် ရထားသည့် မိန်းကလေးဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးမှူးမတ်များက သူမ၏ မွေးနေ့ကို ဂရုတစိုက်ပြင်ဆင်ပေးကြသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဘေးတွင် အစေခံ တယောက်မှမရှိ။ အေးခဲနန်းဆောင်အခန်းတွင် မာကျောသော ကုတင်တခုနှင့် ရေနွေးကြမ်းအိုး တင်ထားသည့် စားပွဲတလုံးသာ ရှိသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ နိုးထလာပြီး ရက်အတော်ကြာမှ သူမသည် ဝိညာဉ်စွမ်းအားကို ထုတ်သုံးလို့ မရတော့မှန်း သိခဲ့ရသည်။</div><div><br /></div><div>အခုတော့ သူမသည် မသေမျိုး လူသားတယောက်ကဲ့သို့ ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိက သူမကို ပြောပြသည်။ အမှောင်ထဲတွင် ရေတွက်မရနိုင်သော ရေပျော့မြားများ သူမဆီ ချိန်ရွယ်ထားကြောင်း၊ သူမ ကျိုးပြည်ထောင်ကနေ ထွက်ပြေးတာနှင့် ထိုမြားတွေက တချက်မှမဆိုင်းပဲ ပစ်လာမှာ ဖြစ်သည့်အကြောင်း ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးတွင် ခုခံနိုင်စွမ်း လုံးဝမရှိတော့တာကို သူတို့ မသိကြတာ သနားစရာပင်။</div><div><br /></div><div>ညနေတိုင်း သူမသည် စမ်းတဝါးဝါးနှင့် လမ်းလျှောက်ထွက်သည်။</div><div><br /></div><div>မမြင်သည့်အတွက် ကုံးယွိက လမ်းပြပေးရသည်။</div><div><br /></div><div>အေးခဲနန်းဆောင်ဝင်းအတွင်း ရှိနေသမျှတော့ လရိပ်တပ်အစောင့်က သူမကို မတား။</div><div><br /></div><div>အဝတ်လျှော်ရာကနေ ပြန်လာသည့် နန်းတွင်းအစေခံ အမြောက်အများ စကားပြောနေကြသည်။ “ဒီရက်ပိုင်း နန်းတွင်းမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်နေပါလား …. ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေ ရှိလို့လား?”</div><div><br /></div><div>“ရှိတာပေါ့ …. နောက်ရက်အနည်းငယ်ကျရင် ဖူးရန်ကျောင်းဟွာ မွေးနေ့ ရောက်တော့မှာလေ…. အခု အရှင်မင်းကြီးက သူ့ကိုပဲ အထူးအရေးပေးနေတာ … သူ့မွေးနေ့ကို အရှင်မင်းကြီးကသေချာပေါက်ကို တန်ဖိုးထားပေးနေတာ …”</div><div><br /></div><div>“နင်တို့ မကြားရဘူးလား …. အစောပိုင်းတုန်းက ရှီချာပြည်က ပို့ပေးလိုက်တဲ့ သက်ရှည်ပင် …. အဲ့ဒါက တို့အရှင်မင်းကြီးကို သူတို့်မင်းသမီးနဲ့ လက်ထပ်စေချင်လို့ ပို့တာတဲ့ …. အရှင်မင်းကြီးက ငြင်းလိုက်တယ်လေ ….. ကျောင်းဟွာဖူးရန်ကြောင့် မဟုတ်ရင် ဘယ်သူ့ကြောင့် ဖြစ်ရမှာလဲ …. ကျောင်းဟွာဖူးရန်ရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကြောင့်သာ မဟုတ်ခဲ့ရင် အစောကြီးကတည်းက အရှင်မင်းကြီးက သူ့ကို မိဖုရားခေါင်အဖြစ် တင်မြောက်ပြီးနေပြီ”</div><div><br /></div><div>စကားစမြည်ပြောပြီး ထွက်ခွါသွားကြသည်။ စူးစူးသည် နံရံအနောက်တွင် ရပ်နေခဲ့သည်။နေဝင်ရီတရောအချိန်တွင် စူးစူး ချမ်းစိမ့်စိမ့် ခံစားနေရသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ အညိုရောင်ဝတ်ရုံ အောက်စအနားကို လေတိုက်သွားသည်။ ကုံးယွိ တုံ့ဆိုင်းတုံ့ဆိုင်းဖြင့် ပြောသည်။ “သခင် … ကြားလိုက်လား? … ထန်ထိုင်ကျင့်လက်ထဲမှာ သက်ရှည်ပင် ရှိနေတယ် ….. လူသားတွေအတွက်ဆို နတ်ဆေးတလက်ပဲ …. သခင်စမ်းကြည့်ဖို့ မကြိုးစားတော့ဘူးလား …. ပြောရမလား သခင့်မျက်လုံးတွေ ပြန်မြင်ရချင် မြင်ရနိုင်တယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူမ၏ ဘယ်မျက်လုံးကို ထိကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ခဏလောက် ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး “ငါ ….. စမ်းကြည့်ချင်တယ်”</div><div><br /></div><div>သူမ ကြောက်နေသည်။</div><div><br /></div><div>တစုံတခုကို သွားတောင်းဖို့ အကြံပေးချက်ကို သဘောတူလိုက်သည့် စူးစူး ပုံစံကို ကုံးယွိပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ဝမ်းနည်းနေသည်။ ထို ဝိညာဉ်ငှက်ငယ်လေးသည် မွေးဖွားလာကတည်းက လွတ်လပ်မှုတောင့်တခဲ့ပြီး သူမ ကြီးပြင်းလာခဲ့သည့်နေရာသည်လည်း အလွန်ကျယ်ပြောပြီး အလှပဆုံးကမ္ဘာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>လျှို့ဝှက်အမှောင်ခန်းတွင် အလင်းမရှိ၊ အသံမရှိ။ ထိုအခန်းထဲ သူမ အချိန်အကြာကြီးအပိတ်ခံခဲ့ရသည်။ အခု သူမသည် ညဘက်အိပ်သည့်အခါ ရံဖန်ရံခါ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် နိုးထလာနေသည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော် စူးစူးအတွက် နေ့ရော ညပါ ကွာခြားမှု မရှိတော့ပေ။ သူမ၏ ကမ္ဘာကြီးသည် အမှောင်အတိ ကျသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အခုတော့ သက်ရှည်ပင်။ ထိုအရာကို သူမ ကြိုးစားကြည့်ချင်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်အသက်ကို သူမ မလိုချင်တော့ပေ။ သူ့ကို ပိုကောင်းတဲ့အရာတခု ပြန်ပေးချင်သည်။ သူမ အရမ်းကြောက်နေသည်။ အဆုံးသတ်တွင် သေရမည်ဆိုရင်တောင်မှ မသေခင်အချိန်လေးမှာတော့ သူမသည် ထိုလောကကြီးကို ဆက်၍မြင်ချင်သေးသည်။ သူမကို အမှောင်ထဲတွင် တယောက်တည်း အထီးကျန်ပြီး သေသွားအောင် ပစ်မထားစေလို။</div><div><br /></div><div>========</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်မွေးနေ့မရောက်ခင် တရက်အလိုသည် ၂ လတာအတွင်း ၁၅ ရက်မြောက်နေ့ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကောင်းကင်ထက်က လမင်းသည် တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်နေသော အေးခဲနန်းတော်ကိုအလင်းရောင် ထွန်းလင်းပေးလျက် ရှိသည်။</div><div><br /></div><div>ကုတင်ပေါ်တွင် စူးစူးသည် အနည်းငယ် တုန်ရီနေပြီး တွန့်လိမ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမကိုယ်ထဲက နွေဦးပိုးချည်ထုံးဖွဲ့သီအဆိပ် ထလာပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>၃ လတကြိမ်မှာမှ ၁၅ ရက်မြောက်နေ့တွင် ထွက်ပေါ်လာလေ့ရှိသော ထိုအဆိပ်သည် သူမ၏အပျိုစင်ဘဝ ပေးလိုက်ရပြီးနောက်ပိုင်းတွင် အခုလိုမျိုး လျင်လျင်မြန်မြန် ပြန်ထွက်လာမည်ကို သူမ လုံးဝ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။ အချိန်အားဖြင့် ပြန်တွက်ကြည့်ရလျှင် ယခုမှ ၂ လသာရှိသေးသည်။ အခုတော့ ၂ လ အချိန်လောက်နှင့် အဆိပ်က ပြန်ထလာလေပြီ။</div><div><br /></div><div>သူမဘာသာသူမ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားပြီး နဖူးပေါ်တွင် ချွေးသီးချွေးပေါက်များစွာဖြင့် စိုရွှဲနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမစိတ်ထဲ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသည်။ ဘယ်လောက် ကြာကြာခံစားရမလဲဆိုတာ သူမ မသိချေ။တနာရီလား။ ဒီ့ထက်ပိုကြာချင်လည်း ကြာနိုင်သည်ပဲ။</div><div><br /></div><div>သူမကိုယ်သူမ သေတော့မယ်လို့ ထင်လိုက်ရသည့်အချိန်တွင် အခန်းဝင်ပေါက်တံခါးကနေနွေညလေအေးတွေ ဝင်ရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>နွေးထွေးသောလေက သူမ စိတ်ထဲ နောက်ကျိနေတာတွေ ခဏတာ ရှင်းလင်းသွားစေသည်။တုံ့ပြန်မှုမရှိတော့သည့် သူမမျက်လုံးတွေကို မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>တစုံတယောက်ရဲ့ အေးစက်နေသောလက်က သူမ ဂါဝန်ကို ဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။ နွေဦးပိုးချည်ထုံးဖွဲ့သီ ကဲ့သို့သော ပြင်းထန်လှသည့် အဆိပ်မျိုးက လူသားခန္ဓာကိုယ်တွင် မည်မျှအစွမ်းထက်ကြောင်းကို စူးစူး နားလည်သဘောပေါက်သွားပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် သူ့အနား ကပ်သွားပြီး သူ့လက်မောင်းတွင် မှီလိုက်သည်။မရပ်မနား အာနိသင်ပြနေသော အဆိပ်သည်လည်း ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူသည် စူးစူးကို အေးစက်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မိန်းကလေးသည် မောပန်းကြီးစွာ အသက်ရှူနေရပြီး အလွန်အမင်း နာကျင်နေရှာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမကို မနမ်းချေ။ သူ့အနေဖြင့် တာဝန်တခုလို သဘောထားပြီး သူမလွယ်လွယ်ကူကူ မသေစေဖို့ပဲ လုပ်ဆောင်သွားသည်။ သူသည် ခံစားချက်မရှိတော့သလိုအေးစက်တည်ငြိမ်နေပြီး သူမကို အရိုးထဲထိ စက်ဆုပ်ရွံရှာနေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူသည် သရော်ပြုံးဖြင့် ပြောလိုက်သည် “မင်း အရမ်းရုပ်ဆိုးနေပြီ ….. လူတွေက မင်းကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး နှုတ်ခမ်းတွေ စုဝိုင်းသွားသည်။ ကိုယ်အလေးချိန် ကျဆင်းလာခဲ့တာ အချိန်အတော်ကြာ ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေးအသားရေလိုနူးညံ့ပြည့်ဖောင်းခဲ့သည့် ပါးပြင်သည်လည်း ပိန်ကျသွားကာ စုတ်ချွန်းချွန်းဖြစ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>အရင်ကတည်းက သွယ်လျလှပခဲ့သည့် သူမခါးသည်လည်း အသားကိုင်လို့မမိလောက်အောင် ပိန်ကျသွားပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အဆိပ်၏ ထိုးနှက်မှုအောက်တွင် စူးစူးခန္ဓာကိုယ်သည် အဆင်မပြေသလို ခံစားရမယ့်အစားသူမ လွတ်လပ်သွားသလို ခံစားရသည်။ သို့သော် သူမစိတ်ကတော့ အလွန်အမင်း အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတုန်းပင်။ ဘဝရဲ့ ဆင်းရဲဒုက္ခ ၈ ပါးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို နောက်ဆုံးမှာ သူမကြုံတွေ့ခံစားခဲ့ဖူးသွားပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် အလွန်မောပန်းနေ၍ သူ့ကို မုန်းဖို့ အင်အားပင် မရှိတော့။</div><div><br /></div><div>တခြားကမ္ဘာတခုတွင် ဆင်းရဲဒုက္ခများစွာ ခံစားခဲ့ဖူးသော ခရီးသွားတယောက်လို သူမသည်ခရီးတလျှောက် ခံစားခဲ့ရသော ခံစားချက်တွေ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားကာနောက်ဆုံးတွင် အိမ်ကိုလွမ်းသည့် ခံစားချက်သာ ကျန်ရှိနေတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူမကိုယ်သူမ မမြင်ရတာကြောင့် သူပြောသလို ကြည့်မကောင်းတော့ဘူး ဆိုတဲ့စကားကိုလက်ခံကာ သူမကိုယ်သူမ ကြည့်မကောင်းဘူးဟု တွေးထင်လိုက်တော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အသွင်အပြင်ကို သူမ ဂရုမစိုက်ဖြစ်။ သူမ၏ ရှားရှားပါးပါး နုနယ်သော အလှသည် သူမအား တခြားသူက နှိပ်စက်ညှင်းပန်းချင်လာအောင် အနည်းငယ် ဆွဲဆောင်နိုင်ကြောင်းကိုသူမ မသိခဲ့ပေ။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ အဖြူအမည်း မျက်လုံးများတွင် သူ့ ရုပ်ဆင်းသဏ္ဠန် ထင်ဟပ်နေသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် အခု ဖြစ်နေသည့် သူ့အမူအရာကို သူမ မမြင်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ သိနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူသည် ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းဆီ လျှောဆင်းလာသည်။ မျက်နှာအမူအရာမှာ မပြောင်းလဲပဲရှိနေသည်။ စိတ်မပါဟု သူ့ပါးစပ်က ပြောခဲ့သော်လည်း ထိုကိစ္စကို ညနက်သန်းခေါင်အချိန်ထိတိုင်အောင် လုပ်နေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>သူသည် အဝတ်များ ပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး ထွက်သွားတော့မည့်ဆဲဆဲတွင် ဖြူဖျော့နေသော လက်သေးသေးလေးတဖက်က သူ့လက်ကို လာဆွဲလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာတွင် စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ဖြစ်နေသည့် အမူအရာကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အချိန်အတော်ကြာထိ တုံ့ဆိုင်းနေခဲ့ပြီးမှ အသံဖျော့ဖျော့ဖြင့် ပြောလာသည်။ “ကျွန်မ …. သက်ရှည်ပန်းနှင့် အလဲအလှယ် လုပ်လို့ ရမလား?”</div><div><br /></div><div>___</div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-66194352329396552122023-09-01T10:30:00.000+06:302023-09-01T10:30:01.959+06:3071 - တုန်လှုပ်စူးစူးအတွက် အလွန်ရှည်လျားသော ညတည ဖြစ်ခဲ့သည်။<div><br /></div><div>သူမ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားပြီးနောက် ချန်ဇယ်တောင်အကြောင်း အိပ်မက်မက်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တုန်းက သူမသည် မွေးခါစပဲ ရှိသေးပြီး သူမ အတောင်လေးတွေ စိုစွတ်နေဆဲပင်။ အသွင်လည်း မပြောင်းနိုင်သေးချေ။</div><div><br /></div><div>အဖြူရောင်ပိုးဝတ်ရုံရှည်ဝတ်ထားသည့် မသေမျိုး အကြီးအကဲ ချင်းယိသည် ဓားပျံစီးပြီးသူမကို တောင်တခုတွင် ဂရုတစိုက် ချပေးထားခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>“အခုချိန်ကစလို့ ဟန်ယန် က မင်းရဲ့အိမ်ပဲ … အဖေက မင်းကို ကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်ပေးလိမ့်မယ်”</div><div><br /></div><div>ဝိညာဉ်ငှက်ငယ်လေးသည် ပိုးဝတ်ရုံထဲကနေ ခေါင်းပြူထွက်ကာ စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ကြည့်သည်။ မီးခိုးရောင် ကောင်းကင်ကြီးတွင် တစ္ဆေ ဘီလူး မိစ္ဆာတွေသောင်းကျန်းနေ၍ ညစ်ညမ်းမှုတွေနှင့် စိတ်ပျက်စရာအတိ ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>မသေမျိုး အကြီးအကဲသည် သူမခေါင်းကို ပွတ်သပ်ပေးပြီး အင်္ကျီလက် ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာသူမဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် ငှက်တေးသီသံတွေနှင့် မွှေးကြိုင်နေသော ပန်းများ ပေါ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ဆရာတူအစ်ကိုကြီးများနှင့် ဦးလေးများက သူမကို ပတ်ပတ်လည် ဝန်းရံနေကြပြီး အံ့ဩစွာဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။ “ဆရာတူညီမလေးက သူ့အခွံကွဲပြီး ထွက်လာခဲ့ပြီပဲ”</div><div><br /></div><div>“ဆရာတူညီမလေး …. ငါက မင်းရဲ့ ဆရာတူအစ်မ ရောင်ဝေ ပါ …. ဒါက ဆရာတူအစ်မရဲ့တွေ့ဆုံခြင်း လက်ဆောင်ပါ …. စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ကျန်းမာပါစေလို့ ဆုမွန်ကောင်းဆုတောင်းပါတယ်”</div><div><br /></div><div>“ငါက မင်းရဲ့ ဆရာတူအစ်ကိုကြီး ချီယွဲ့ ပါ … ဒါ ဆရာတူအစ်ကိုကြီးရဲ့ လက်ဆောင်ပါ”</div><div><br /></div><div>“ငါ ရှိသေးတယ် .. ငါ ရှိသေးတယ် … ငါက မင်းရဲ့ ဆရာတူအစ်ကိုကြီး … ဆရာတူညီမလေး … ဒါက ဖုန်းလိုင်ကနေ ဆရာတူအစ်ကို ယူလာခဲ့တဲ့ ဝိညာဉ်နှင်းရည်ပဲ … ဆရာတူညီမလေးကနွားနို့လို သောက်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး”</div><div><br /></div><div>မသေမျိုးဂိုဏ်းဝင်တွေ လျော့ပါးဆုတ်ယုတ်လာသည့် ကာလတွင် ဤအသက်ဝင်လာသောသက်ရှိအသစ်ကလေးသည် အသက်မဲ့ရွှံ့နွံထဲ လောင်းထည့်လိုက်သည့် ကြည်လင်သောစမ်းရေတပေါက်နှယ် ဟန်ယန်ဂိုဏ်းကို တမုဟုတ်ချင်း သက်ဝင်လှုပ်ရှားစေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ဆရာတူအစ်မများက သူမအတွက် ဝိညာဉ်ပျားရည်ကို လျှို့ဝှက်စုဆောင်းပေးကြပြီး ဆရာတူအစ်ကိုကြီးများက သူမ ကစားရအောင် လျှို့ဝှက်နယ်ပယ်ဆီသို့ တိတ်တဆိတ်ခေါ်ဆောင်သွားကြပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>တယောက်က သူမကို ဓားပျံစီးနည်း၊ ဓားထိန်းချုပ်နည်းတို့ကို သင်ပေးသည်။ တယောက်ကမန္တန်ဂါထာသုံးနည်း သင်ပေးသည်။ သူမ အမှားတခုခု လုပ်မိတိုင်း ဆရာတူအစ်ကိုကြီးဆိုသူက သက်ပြင်းချရင်း သူမရှေ့က မားမားမတ်မတ် ရပ်ကာ ကာကွယ်ပေးပြီး အပြစ်ဒဏ်အကုန်လုံး ခံယူပေးသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ဖရိုဖရဲဖြစ်နေပြီး သွေးထွက်သံယိုများလှသည့် ခေတ်ကြီးထဲတွင် သူမ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာကြည်လင်သော ကောင်းကင်တခု အမြဲတမ်း ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>ပုလျန်တောင်တွင် တစ်နှစ်ပတ်လုံး မပျော်ကျသော ဆီးနှင်းများနှင့် ဝိညာဉ်ရေပူစမ်းတွေ ရှိကြသည်။</div><div><br /></div><div>ကမ္ဘာကြီးက ကြောက်စရာကောင်းပြီး အလွန်ဆိုးဝါးနေပေမယ့် သူတို့တွေသည် စူးစူးအတွက်ဆိုရင် အကောင်းတကာ့အကောင်းဆုံးအရာတွေ ချန်ထားပေးကြသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ အိပ်မက်ထဲတွင် ကြည်လင်သော ကောင်းကင်ပြာ ရှိနေသည်။ ဓားပျံစီးရသည့် ပျော်ရွှင်မှု၊ လင်းချွမ်တွင် တစ်စက်စီ ကျဆင်းနေသော ရေ၏အသံ၊ နေရောင်အောက်တွင် တဖျတ်ဖျတ်လက်နေသော နှင်းများ ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ မထိန်းနိုင်ပဲ နှုတ်ခမ်းစွန်း ကွေးတက်သွားကာ အနည်းငယ် ပြုံးမိသွားသည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော် သူမ နိုးထလာတာနှင့် ….</div><div><br /></div><div>တစ်စက်စီ ကျနေသော ရေသံကြောင့် သူမ မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ တစစီဖြစ်အောင် ထုချေခံထားရသလို သူမ တကိုယ်လုံး နာကျင်နေသည်။ သူမ ကိုယ်ပေါ်တွင် စုတ်ပြဲနေသော အဝတ်တချို့ ဖုံးလွှမ်းနေပြီး ထိုအောက်တွင် ခန္ဓာကိုယ်သည် အဝတ်ကင်းမဲ့လျှက် ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူမလက်ချောင်းများ လှုပ်ကြည့်လိုက်ရာ လက်ချောင်းများအကြားက စူးရှပြင်းထန်သော နာကျင်မှု ထွက်ပေါ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>နံရံအပေါက်ကြားကနေ အလင်းတန်း ဝင်ရောက်လာသည်။ အပြင်ဘက်တွင် အာရုဏ်တက်ချိန် ရောက်တော့မည် ဖြစ်သည်။ စူးစူးသည် အကောင်းပတိ ရှိနေသေးသော လက်ဖြင့်အဝတ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ဝင်ရောက်လာသည့် အလင်းတန်းကို စိုက်ကြည့်ကာ ဘာတွေးလို့ တွေးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုအပေါက်ကြားကနေ ရေသံတွေ ကြားရသည်။ အပြင်ဘက်တွင် မိုးရွာနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမရဲ့ဒဏ်ရာတွေနှင့် ကိုယ်ပေါ်က မေထုန်မှုကြောင့် ဖြစ်လာသည့် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကိုဘယ်သူကမှ လာကူညီပြီး သန့်ရှင်းအောင် မလုပ်ပေးကြ။</div><div><br /></div><div>ပူလောင်သော အသက်ရှူငွေ့တွေက သူမတွင် အဖျားရှိနေကြောင်း ပြနေသည်။</div><div><br /></div><div>ကျောက်သားကုတင်ပေါ် ရုန်းကန် ထပြီး စုတ်ပြဲနေသော အဝတ်တွေနှင့် သူမကိုယ်သူမ ဖုံးကာလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ရေပျော့သည် နက်မှောင်နေသည့် အခန်းထဲတွင် ငွေရောင်အလင်းဖြာထွက်နေသည်။ စူးစူးသည် အပေါက်အောက်တည့်တည့်ရှိရာကို လျှောက်သွားကာ နံရံကို မျက်နှာမူလျှက် အင်အားချိနဲ့စွာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပါးစပ်ဖွင့်ကာ မိုးရေကို သောက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ ခြောက်သွေ့နေသော နှုတ်ခမ်းများ စိုစွတ်လာကာ သူမ နေရထိုင်ရ သက်သာလာသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ဒူးကို ပွေ့ထားပြီး ပါးပြင်များကို လက်မောင်းတွင် မြုပ်ထားသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ဘဝတွင် ထိုမျှလောက် ကြံရာမရ ဖြစ်နေပြီး စိတ်အားငယ်နေတာမျိုး မရှိခဲ့ဖူးပေ။ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကြောင့်သာမက ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်း တစစီ ပျက်စီးသွားတာကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်းသည် နှလုံးကာအကြေးခွံနှင့် တိုက်မိပြီး ဖုံမှုန့်ဖြစ်သွားတာကိုသူမ ဘာမှကို မလုပ်နိုင်ခဲ့ပဲ ဒီအတိုင်း ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ရသည်။ နှလုံးကာအကြေးခွံတွင်ရွှေရောင်အက်ကွဲရာများပင် ပေါ်သွားခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ကျရှုံးခဲ့သည်။ သူမ အသက်နှင့် ရင်းခဲ့ပေမယ့် ကျရှူံးသွားခဲ့ပြီ။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ သက်ရှိအားလုံး ရင်းခဲ့ပေမယ့် သူမ ကျရှုံးခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံချောင်း မရှိတော့။ မိစ္ဆာအရှင်လေး၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ကြောက်စရာကောင်းလှသည့် မုန်းတီးမှု အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားကာ အခြေအနေတွေက အဆုံးစွန်ထိဖြစ်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီလိုပဲ … တသက်လုံး အချုပ်ခံပြီး နေသွားရတော့မှာလား?</div><div><br /></div><div>စူးစူးတွင် ဒီလို အဆိုးမြင်စိတ်မျိုး တခါမှ မကြုံခဲ့ဖူးပေ။</div><div><br /></div><div>သူမ စဉ်းစားသည်။ ဂိုဏ်းဆရာများက ဒီတာဝန်ကို မပေးခဲ့သင့်ဘူး။ အသက် ၁၀၀ ပြည့်ပြီးခါစ အတွေ့အကြုံနုနယ်တဲ့ မသေမျိုးနွယ်ဝင် နတ်သမီးလေး သူမက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီတာဝန်ကို ထမ်းဆောင်နိုင်ပါ့မလဲ? ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံချောင်းကိုတောင် မပျက်စီးအောင် သူမမတားနိုင်ခဲ့။</div><div><br /></div><div>လူတိုင်း တယုတယ ဂရုစိုက်ကြတဲ့ နတ်သမီးလေး အဖြစ်ကနေ ထွက်လာပြီး မိစ္ဆာအရှင်ငယ်ရှေ့မှောက် လဲကျကာ တကိုယ်လုံးအနာတရအပြည့် ဖြစ်နေသည့် သူမ။</div><div><br /></div><div>သို့သော် သူမ အမှန်တကယ်ကို အကောင်းဆုံး ကြိုးစားခဲ့ပါသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အခုရောက်နေသည့် လူလောကတွင် အချိန် နှစ်နှစ်လောက်တောင် မရှိခဲ့ပေမယ့် သူမဖြတ်သန်းလာခဲ့သည့် နှစ်တရာအချိန်ထက်ကို ပိုပြီးရှည်ကြာနေသည်။</div><div><br /></div><div>ကျောပေါ်တွင် နှစ် ၅၀၀ ကံကြမ္မာပြောင်းဖို့ တာဝန်ကို တချိန်လုံးထမ်းထားရင်း သူမမျက်ရည်မကျအောင် ထိန်းထားခဲ့ရသည်။ ရေခဲပြင်ပါးပါးပေါ် လမ်းလျှောက်နေရသလို သူမသတိကြီးကြီးထား၍ လုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည်။ သူမ ထိန်းချုပ်ခံရပြီး ရှောင်းလင်ကို သတ်မိသွားသည့် အချိန်တုန်းကလည်း သူမ ခဏတာ ငိုခဲ့ပြီး မျက်ရည်များ သုတ်ပစ်ကာ သူ့အတွက် မြို့ကိုစောင့်ကြပ်ပေးခဲ့သည်။ ဒီနေရာကို ရောက်လာခဲ့ရသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ထိခိုက်မှာစိုး၍ မည်သူ့ကိုမျှ နွေးထွေးတဲ့ ခံစားချက်တွေတောင် မပေးဝံ့ခဲ့ပေ။</div><div><br /></div><div>သူမသည် ၃ လောက၌ သက်ရှိသတ္တဝါ ဖြစ်သည်။ သူမတွင် အသွေးအသားနှင့်တည်ဆောက်ထားသည့် ခန္ဓာကိုယ် ရှိသည်။ သူမသည် နာကျင်မှု ကြောက်ရွံ့မှု တုံ့ဆိုင်းမှုတွေခံစားသိရှိနိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>မိုးစက်များက သူမ မျက်နှာကို ရိုက်ခတ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ခိုင်မာမြဲမြံခဲ့သည့် သူမ တာအိုနှလုံးသားသည် ပြိုလဲကျလုနီးနီး ဖြစ်နေပြီ။</div><div><br /></div><div>အသံတစ်သံ ကြားရသည်။</div><div><br /></div><div>“အတင်းလုပ်မနေနဲ့တော့ …. ရပြီ …. နင်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး …. သူက မိစ္ဆာဘုရင်လေ … နင်လိမ်နေတာ သူ သိသွားပြီ …. မရမက ဆက်လုပ်နေရင် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၅၀၀ ကတည်းက နင်သေနှင့်သွားပြီ”</div><div><br /></div><div>“အိမ်ပြန်တော့ …. အစကတည်းကကို ဒီအရာတွေအတွက် နင့်မှာ တာဝန်မရှိဘူး …. ကံတရားအလိုကျ ဖြစ်ပါစေတော့ …. နင့်မူလအချိန်ကာလကို ပြန်သွားတော့ …. နင်သေခဲ့ရင်တောင်မှပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်နေမှာပါ”</div><div><br /></div><div>“နင် ၃ လောကလုံးကို ကာကွယ်ပေးခဲ့တယ် … ဒါပေမယ့် ဘယ်သူက နင့်ကို ကာကွယ်ပေးမှာလဲ?”</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူ့ကိုယ်သူ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်ပြီး အံကြိတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အေးစက်နေသည့် ကျောက်နံရံကို သူမ ထိကြည့်သည်။ ရေခဲတမျှ အေးစက်နေသည်။နွေရာသီရောက်သော်ငြား သူမကို တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်စေသည်။</div><div><br /></div><div>အပြင်ထွက်ဖို့ လမ်း လုံးဝမရှိ။ ကုံးယွိ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သူမ လက်ချောင်းထိပ်ကသွေးကိုသုံးပြီး မန္တန်ဆွဲကြည့်ပေမယ့် သက်ရောက်မှု လုံးဝမရှိ။</div><div><br /></div><div>သူမသည် ရှုပ်ထွေးသော နေရာတခုတွင် ပိတ်မိနေတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုနေရာက ဖျန်းရန် သုံးလေ့ရှိခဲ့သည့် လှောင်အိမ်လို နေရာတခုလို ဖြစ်နေသည်။ ဘယ်နေရာကိုမှ မသွားနိုင်အောင် ချုပ်ထားဖို့ သုံးတာ ဖြစ်သည်။ ကုံးယွိတောင် တိတ်တဆိတ်နေဖို့အတင်းအကျပ် စေခိုင်းခံနေရတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ချင်းရှစ်ပန်းက စူးစူးကို နာကျင်အောင် လုပ်လာ၍ သူမ မျက်လုံးတွေ အုပ်လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>ကြောက်ရွံ့နေတာရော ဖျားနေတာရော ပေါင်းပြီး ဒီတခေါက် နာကျင်မှုက အရင် အကြိမ်တွေထက် ပိုခံစားနေရသည်။ အချိန်အတော်ကြာမှ ခံနိုင်ရည်ရှိသွားပြီး မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ နေအလင်းရောင်ကိုတောင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်နိုင်တော့တာကို သူမ တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်လုံးတွေကို ပွတ်လိုက်သည်။ ကြောက်စရာကောင်းသည့် တိတ်ဆိတ်မှုက သူမဆီထိုးဖောက်ဝင်လာသည်။ ရေကျသံတောင် ပျောက်သွားသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် သူမ တွန့်လိမ်နေရင်း အရင်တုန်းက ကုံးယွိပြောခဲ့ဖူးသည့် ချင်းရှစ်ပန်းသုံးခြင်း၏ အကျိုးဆက်ကို တွေးနေမိနေတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ကံကြမ္မာက ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလွန်းသည်။ အလောင်းတောင် အပြည့်အစုံမရှိ။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzP_Er4K13Crv3u5zBMFR48jRKUIHzetM15964XyMIcKlq3-2Uwck_aWPOcAFJYmVn7Vi9SosYmhJFrFEcwq0GS20Qfci7Q-L5XcDtmop2BUbKA4y6TIj92OapTNE9MA06Rd4WLZOk78_KpolKzP_P0IYnBBKm-1BK5MbSYiFn5dGRHSEqC_XlRS3RpJg/s410/IMG_7773.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzP_Er4K13Crv3u5zBMFR48jRKUIHzetM15964XyMIcKlq3-2Uwck_aWPOcAFJYmVn7Vi9SosYmhJFrFEcwq0GS20Qfci7Q-L5XcDtmop2BUbKA4y6TIj92OapTNE9MA06Rd4WLZOk78_KpolKzP_P0IYnBBKm-1BK5MbSYiFn5dGRHSEqC_XlRS3RpJg/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် စိတ်ပူစွာဖြင့် မေးလိုက်သည်။ “အရှင်မင်းကြီး .. ဘယ်လိုနေလဲ?”</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီ စိတ်လေးလံစွာ ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ “ဒီမနက် ပြန်ရောက်တော့ သွေးတလုတ်လောက် အန်ပြီးကတည်းက အခုထိ အိပ်ရာက မနိုးသေးဘူး …. နှလုံးသွေးကြောပျက်စီးသွားတာကြောင့် ဒီဆောင်းရာသီ မကျော်နိုင်လောက်ဘူးလို့ သမားတော်က ပြောတယ်”</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် အနောက်ကို ခြေတလှမ်း ယိုင်သွားသည်။ “ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်သွားရတာလဲ …. ငါ့အပြစ်ပါပဲ …. တတိယယဲ့မိန်းကလေးကို ငါ သေချာစောင့်ကြည့်ခဲ့ရင် ဒီလို ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး”</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီက သူမ နောက်ကနေ ဖမ်းထိန်းပေးလိုက်ပြီး ပြောသည်။ “ဒီလိုတွေပြောနေလို့အသုံးမဝင်ဘူး … အရှင်မင်းကြီး နိုးလာတဲ့အခါ သူမှာ ဖြေရှင်းဖို့ နည်းရှိချင် ရှိနေမှာ”</div><div><br /></div><div>အရင်ကတည်းကကို ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့အသက် ၁၆ နှစ်ထက် ပိုပြီး အသက်မရှင်နိုင်ဟုလူအတော်များများက အခိုင်အမာ ပြောခဲ့ကြသည်။ သို့သော်လည်း ထိုနှစ်များတွင် သူ မည်ကဲ့သို့ ပေးဆပ်ခဲ့သည်ကို ဘယ်သူမှ မသိနိုင်။ ယခုအချိန်အထိ သူသည် အေးချမ်းစွာဖြင့်အသက်ရှင်လာခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်ခဲ့လျှင်တောင်မှ သူ့ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲရန် နည်းလမ်း ရှိနေနိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီသည် ယနေ့နံနက် အရှင်မင်းကြီးကို တွေ့ခဲ့ရသည့် မြင်ကွင်းအကြောင်းကို အစ်မဖြစ်သူအား မပြောပြဖြစ်ပေ။ အခုချိန်ထိ သူပြန်တွေးလိုက်တိုင်း ခံစားချက်တွေ ရှုပ်ထွေးနေသည်။</div><div><br /></div><div>အရှင်မင်းကြီး၏ ပါးစပ်ထောင့်စွန်းတွင် သွေးတွေ စွန်းထင်းနေပြီး မျက်လုံးတွေလည်း ဗလာဖြစ်နေကာ ထုံထိုင်းနေပုံ ရနေပေမယ့် နက်မှောင်သောမျက်လုံးတွင် နာကျည်းမှု အပြည့် ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူ၏ရင်ဘတ်တွင် အမည်းရောင်အမှတ်အသားသည် တဖြည်းဖြည်း ပေါ်ထွက်လာနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူသည် သူ့ရင်ဘတ်ကို တင်းတင်းဖိထားရင်း ချင်းချန် နန်းဆောင်ဆီ အမြန်ပြန်လာခဲ့သည်။ပါးစပ်အပြည့် သွေးတလုပ် အန်ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် သတိလစ်မေ့မျောသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ကျိုးပြည်ထောင်၏ နွေရာသီသည် မိုးရွာသည်။</div><div><br /></div><div>နေ့လည်ခင်းတွင် ဖွဲဖွဲကျနေသည့် မိုးသည် တော်ရုံနှင့် တိတ်မည့်ပုံမပေါ်။ ကျောင်းဟွာဖူးရန်သည် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို လာတွေ့သည်။ နျန့်ပိုင်ယွီသည် အမှောင်ထဲ အရိပ်တခုလို ယဲ့ပင်းချန်နောက် တိတ်တဆိတ် လိုက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ပြောသည်။ “နျန့်လူကြီးမင်း … အရှင်မင်းကြီးနှင့် ၂ ယောက်တည်း စကားပြောချင်ပါတယ်”</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီ အသာယာ ခေါင်းခါပြပြီး မြေကြီးကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ယဲ့ပင်းချန်တွင်ရွေးချယ်စရာမရှိ။ လရိပ်တပ်ဖွဲ့ဝင်တယောက်ကို သူမအား စောင့်ကြည့်ခွင့်ပေးလိုက်ရသည်။သူမ သုံးနေကျ လက်ကိုင်ပုဝါ ထုတ်လိုက်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့် နဖူးပေါ်ကချွေးတွေ သုတ်ပေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့နံဘေးတွင် အက်ကွဲနေသည့် နှလုံးကာအကြေးခွံကို ယဲ့ပင်းချန် တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အမူအရာ ပြောင်းသွားပြီး အလျင်အမြန် ကောက်ယူလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>နဂိုမူလငွေရောင်ရှိသည့် နှလုံးကာအကြေးခွံတွင် ရွှေရောင်အက်ကွဲကြောင်းများ သိပ်သည်းစွာ ပေါ်နေသည်။ သူမ ခံစားကြည့်ပေမဲ့ တုံ့ပြန်မှု မရှိ။</div><div><br /></div><div>တခဏချင်း ယဲ့ပင်းချန် မျက်နှာသည် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ပြောင်းလဲသွားသည်။ နောက်ပြန်လှည့်လို့မရတော့ဘူးဆိုတာ သူမ နားလည်သွားသည်။ နှလုံးကာအကြေးခွံပျက်စီးသွားပြီ။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့တာလဲ?</div><div><br /></div><div>နှလုံးကာအကြေးခွံ ပျက်စီးသွားရအောင် ချန်လုံဝေ့ (နဂါးအစောင့်တပ်)က ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ?</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်နှာအမူအရာ အမျိုးမျိုးပြောင်းလဲနေသည်။ ပူပင်သောကများစွာဖြင့် ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်သည်။ နျန့်ပိုင်ယွီနှင့် တခြားသူများ အကြည့်အောက်တွင် သူမတည်ငြိမ်ပြနေရုံမျှသာတတ်နိုင်သည်။ သစ်သားကနေ လှေလုပ်ပြီးသွားပြီ။ နောင်တရတယ် ဆိုတာတောင်မှ သူမတတ်နိုင်တာ ဘာမှ မရှိ။</div><div><br /></div><div>[သစ်သားကနေ လှေလုပ်ပြီးသွားပြီ ။ ။ ဖြစ်ပြီးတာတွေ ဖြစ်ပျက်ပြီးသွားပြီ]</div><div><br /></div><div>နှလုံးကာအကြေးခွံ ပျက်စီးသွားပြီ။ စူးစူး ခြိမ်းခြောက်မှုက အသုံးမဝင်တော့ပေ။</div><div><br /></div><div>အခုအချိန်တွင် ထန်ထိုင်ကျင့်အနေနှင့် ကြည့်ရလျှင် စူးစူးသည် ချန်လုံဝေ့ (နဂါးအစောင့်တပ်) ကိုင်ထားသည့် သစ္စာဖောက်တယောက် ဖြစ်နေသည်။ လူသားတယောက်ဖြစ်နေသည့်သူမသည် နှလုံးကာအကြေးခွံ၏စွမ်းအားကို အပြည့်ယူသုံး၍ မရ။ မိစ္ဆာတွေ ရောက်လာဖို့ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>လက်ရှိဖြစ်နေသည့် အခြေအနေသည် သိပ်မဆိုးလှ။</div><div><br /></div><div>သူမကိုယ်သူမ အယုံသွင်းလိုက်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်ကို စောင်ခြုံပေးမလို့ လက်အလှမ်းတွင် နျန့်ပိုင်ယွီက ဓားဖြင့် တားလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီပြောသည်။ “ဖူးရန် …. အရှင်မင်းကြီးကို တွေ့ပြီးရင် ပြန်လို့ရပါပြီ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် မျက်နှာပေါ် ကသိကအောက်ဖြစ်သည့် အမူအရာတခု လှစ်ကနဲ ဖြတ်ပြေးသွားပြီးနောက် အပြုံးနှင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဒုတိယရက် နေ့လည်ခင်းတွင် ထန်ထိုင်ကျင့် သတိရလာသည်။ သူ့ကိုယ်သူ နေလို့မကောင်းမှန်း သိရ၍ ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံထဲက တာအိုဘုန်းကြီးအိုကို ခေါ်ထုတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ကိုယ်တော့် နှလုံးထဲက အရာတွေ မင်း ယူထုတ်လို့ ရလား?”</div><div><br /></div><div>တာအိုဘုန်းကြီးအို ကြိုးစားကြည့်သည်။ မရ။ ခေါင်းခါလျက် ပြောသည်။ “အရှင်မင်းကြီး …. ပညာမပြည့်ဝတဲ့ ကျွန်တော်မျိုးကို ခွင့်လွတ်ပေးပါ …. ဒီလောက် ရက်စက်တဲ့ အရာမျိုးကျွန်တော်မျိုး တခါမှ မတွေ့ဖူးပါဘူး … အရှင်မင်းကြီး နှလုံးထဲ မြုပ်ဝင်သွားပြီလို့ ထင်ရပြီးပြန်ယူထုတ်လို့မရတော့ပါဘူး”</div><div><br /></div><div>ထိုအကြောင်းကြားရသည့်အခါ အေးစက်စက်နိုင်သော အမူအရာဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်ကို သူလက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>တာအိုဘုန်းကြီးအိုက အရှင်မင်းကြီးတော့ စိတ်ဆိုးတော့မှာပဲဟု တွေးလိုက်သည့်အချိန်တွင်ထူးထူးခြားခြား သူ့နှုတ်ခမ်းစွန်း ကွေးတက်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ဒါဆိုလည်း ထားလိုက်ပါတော့”</div><div><br /></div><div>ဒါဖြင့်ရင် နာကျင်မှုတခုပေါ့။</div><div><br /></div><div>နည်းနည်းလေး ပိုနာရုံပါပဲ။</div><div><br /></div><div>“ကိုယ်တော့်အတွက် မိစ္ဆာတွေ ပိုရှာလာခဲ့ …. မသေမျိုး ကျင့်ကြံသူတွေ တွေ့ရင်လည်း ဖမ်းခေါ်လာခဲ့”</div><div><br /></div><div>တာအိုဘုန်းကြီးအိုသည် ဟုတ်ကဲ့ဟု အလျင်အမြန် ပြောရင်း သူသိလိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့အသက် ဆက်ရှင်ဖို့ မိစ္ဆာအမြုတေ အပေါ် မှီခိုခဲ့သည်။ အရင်ကတော့ သူ့သက်တမ်း ဆွဲဆန့်ဖို့အတွက် တနှစ်လျှင် မိစ္ဆာတကောင် သတ်ဖို့ လိုအပ်ခဲ့သည်။ သို့သော်ယခုတော့ဖြင့် ဆုံးရှုံးသွားသော သူ့သက်တမ်းကို ပြန်ထေမိဖို့အတွက် လတိုင်း တကောင်ကျသတ်ရင်း မိစ္ဆာအမြုတေကို အတိုးချ ယူထုတ်ဝါးမျိုတော့မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီသည် ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံနှင့်အတူ ထွက်သွားတော့မည့်ဆဲဆဲတွင် ထန်ထိုင်ကျင့်သည် အေးစက်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ယဲ့ချူဖုန်းကို သွားခွင့်ပေးလိုက်”</div><div><br /></div><div>“အရှင်မင်းကြီး?”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်ပြောသည်။ “ယဲ့ချူဖုန်းမှာ မြေခွေးအမြုတေ တဝက်ရှိနေတယ် …. မိစ္ဆာအကောင်ကြီး ဖမ်းတဲ့နေရာမှာ မင်းတို့ထက် သူက ပိုအသုံးဝင်တယ်”</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီနှင့် တာအိုဘုန်းကြီးအိုတို့သည် မယုံကြည်နိုင်သည့် မျက်လုံးများဖြင့် တယောက်ကိုတယောက် ကြည့်နေကြသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ချူဖုန်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ မြေခွေးမိစ္ဆာ ဖျန်းရန်ရဲ့ အမြုတေတဝက် ရှိနေတယ်တဲ့လား?</div><div><br /></div><div>အရှင်မင်းကြီးက ထိုလူကို သူ့အနားမှာထားပြီး ဆက်လက် ခစားခိုင်းခဲ့တာ မထူးဆန်းချေ။ နျန့်ပိုင်ယွီသည် ဦးညွတ်လိုက်ပြီး ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံဖြင့် ယဲ့ချူဖုန်းကို ရှာဖို့ ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် တိတ်ဆိတ်နေပြီး သူ၏မျက်နှာ ဖြူဖျော့နေကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလျစ်လျူရှုပြီး နေနေသည်။</div><div><br /></div><div>ခန်းမထဲ နျန့်မုနင် နေကျန်ရစ်သည်။ သူမ ခေါင်းငုံ့ကာ မြေပြင်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲအနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ခံစားနေရသည်။ လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်ကပင် နန်းတက်ပွဲနှင့် မိဖုရားခေါင်တင်မြောက်ဖို့အတွက် ပြင်ဆင်နေခဲ့သည့် အရှင်မင်းကြီး၏ မျက်လုံးထဲတွင် တောက်ပသော အလင်းများရှိခဲ့သည်။ ယခုတော့ ငေးကြည့်နေသည့် သူ့မျက်လုံးထဲ ဘာမှမရှိတော့။</div><div><br /></div><div>လျှို့ဝှက်အမှောင်ခန်းထဲက မိန်းကလေးအကြောင်းကို အရှင်မင်းကြီးက မေးမယ်လို့ သူမထင်ထားခဲ့ပေမယ့် ထိုအကြောင်းကို သူက စိတ်မဝင်စား၊ ဂရုမစိုက်ပဲ နောက်ပြန်လှည့်သွားလိမ့်မယ်လို့ သူမ မမျှော်လင့်ခဲ့။</div><div><br /></div><div>ထိုမိန်းကလေး သေသွားရင်တောင်မှ သူနှင့် ဘာမှမဆိုင်သလို ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင်သည် နေဝင်ချိန်အထိ စောင့်ခဲ့သော်လည်း အရှင်မင်းကြီးက သူမအကြောင်း ဘာမှမမေး။</div><div><br /></div><div>ပြောရုံကလွဲပြီး ရွေးစရာမရှိသည့် သူမသည် ချီတုံချတုံဖြင့် အသံတိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ “အရှင်မင်းကြီး ….. မိန်းကလေး ဖျားနေတယ် … မနေ့ကနေ အခုထိ မိုးရေ နည်းနည်းပဲသောက်ခဲ့တယ်”</div><div><br /></div><div>ငယ်ရွယ်နုပျိုသော လူငယ်သည် သူ့မျက်လုံးတွေ ဖွင့်လိုက်ပြီး နဂါးအိပ်ရာပေါ်က ပုံဖော်ထားသော ငွေရောင်အဆင်အပြောက်ပုံစံကို ကြည့်ကာ ငြင်ငြင်သာသာ ရယ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။“တယောက်ယောက်ကို လွှတ်ပြီး ကြည့်ခိုင်းလိုက် ….. သူ့ကို မသေစေနဲ့ …. လွယ်လွယ်ကူကူသေဖို့ သူ မထိုက်တန်ဘူး …”</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် “ဟုတ်ကဲ့”</div><div><br /></div><div>စူးစူး နေမကောင်းဖြစ်နေတာ အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် ချင်းရှစ်ပန်း ဆက်သုံးဖို့ မစွမ်းနိုင်တော့ပေ။ သူမသည် သေမျိုးနွယ်ဝင် လူသားတယောက် လုံးဝဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူမကို မှော်ပညာနှင့် နည်းပညာဗဟုသုတတွေကို ကူညီထောက်ပံ့ပေးနေသည့် ကုံးယွိနှင့်လည်း အဆက်အသွယ် ပြတ်တောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။အားနည်းပြီး ယိမ်းယိုင်ချိနဲ့လာ၍ နေ့နှင့်ည အချိန်တောင် မခွဲခြားနိုင်တော့သည့် အခြေအနေရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်တခုတွင် အမြဲတမ်း၊ အစေခံတယောက် ရောက်လာပြီး သူမကို သန့်ရှင်းရေး လာလုပ်ပေးကာ ဆေးတိုက်ပေးသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ဇွန်းကို လက်ထဲ လာထည့်ပေး၍ သူမ သတိလက်လွတ်ဖြင့် ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ မျိုချလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အလျော့မပေးတတ်သော စိတ်ဓာတ်ကြောင့်သာ သူမ အသက်ဆက်ရှင်နေတာ ဖြစ်သည်။သို့သော် ချင်းရှစ်ပန်း၏ တန်ပြန်သက်ရောက်မှုက သူမ ခန္ဓာကိုယ်ကို ယိုယွင်းပျက်စီးလာစေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အစာ မစားနိုင်တော့။ ဘာမှမရှိသည့်အတွက် အစာအိမ်က နာကျင်ကိုက်ခဲနေသည်။</div><div><br /></div><div>အစေခံက သူမ မစားချင်၍ မစားတာဟု ထင်နေပြီး အေးစက်စက်အကြည့်ဖြင့် ပြောသည်။“ရှင့်ကိုယ်ရှင် အနာဂတ် မိဖုရားခေါင် ဖြစ်လာမဲ့သူလို့ ထင်နေသေးတာလား? ….. ရှင် အစာမစားရင် အရှင်မင်းကြီးက သနားလာမယ်လို့ ထင်နေတာလား? ….. အားအင်တွေ ချွေတာထားဖို့ အကြံပေးလိုက်မယ် … အရှင်မင်းကြီးက မိန့်လိုက်တယ် …. အစာစားရင်စား၊ မစားရင် ငတ်သေပါလေ့စေတဲ့”</div><div><br /></div><div>အစေခံသည် အစားစာဘူးကို ယူကာ ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>မည်သူကမျှ စူးစူး ရှင်းပြချက်ကို နားမထောင်ပေးကြ။ သူမကို ကြည့်ပေးဖို့ သမားတော်လည်း မခေါ်ပေးကြပေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် တနေ့ပြီး တနေ့ တဖြည်းဖြည်းချင်း မျက်တွင်းတွေ ချောင်ကျလာသည်။ တခါတရံ နိုးနေသည့် အချိန်တွင် သူမသည် 正 ဆိုသည့် စာလုံးကို နံရံ၌ ထွင်းသည်။ နေ့အလင်းရောင်တွေ့သည့်အချိန်တိုင်း ထွင်းခဲ့ရာ အခုဆိုရင် 正 စာလုံး ၆ လုံး ရေးထွင်းပြီးသွားပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>[正 - Zheng - ကျန့် - ထိုစာလုံးတွင် စုတ်ချက် ၅ ချက်ပါသည်။ စုတ်ချက် တချက်ချင်းစီသည် တခု/ တရက် စသည်တို့ကို ရည်ညွှန်းသည်။]</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်က သူမကို အချုပ်ခန်းထဲ ထည့်ထားသည်မှာ ယခုဆိုလျှင် အချိန် ၁ လတောင်ရှိသွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း သူမ သိလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>လူ့လောကတွင် ၇ လပိုင်းတောင် ရောက်ခဲ့လေပြီ။</div><div><br /></div><div>တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် အမှောင်ထုကို ကြောက်ရွှံ့နေသည့်ဒဏ် မခံစားနိုင်တော့၍ တခါတရံတွင်လျှို့ဝှက်အမှောင်ခန်း တံခါးကို ဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့် ထုကာ အော်ဟစ်နေမိသည်။ “ငါ့ကိုပေးထွက် … ငါ့ကို ပေးထွက်”</div><div><br /></div><div>သူမသည် ခမ်းနားပြီး အလင်းရောင်ဖြာထွက်နေသည့် နတ်ရေကန်တွင် မွေးဖွားလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ မမြင်ရသော ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှုတွေ ဖြစ်သည့် ပိတ်လှောင် အကြောက်လွန်စိတ်ရောဂါနှင့် ချင်းရှစ်ပန်း၏ တန်ပြန်သက်ရောက်မှုဒဏ်တွေက သူမကို ခိုက်ခိုက်တုန်နေစေသည်။ သူမ ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနေနေသည့် နတ်လက်နက်သည် သူမကို တနေ့လုံး အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်စေခြင်းအားဖြင့် စိတ်ဓာတ်ရေးရာတွင် တတိတိနှင့် ဖျက်ဆီးပစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ချင်းရှစ်ပန်း တကြိမ် ယူသုံးခဲ့မိသော ထန်ထိုင်ကျင့်လိုပင် စူးစူးသည်လည်း အိပ်မက်ဆိုးတွေထဲ ပိတ်မိသွားပြီး နိုးထလာဖို့ ခက်ခဲနေတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ အရင်ခန္ဓာကိုယ်သည် လွတ်လပ်မှုများစွာဖြင့် မွေးဖွားလာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သို့သော်မျှော်လင့်ချက်မရှိသော ထိုသို့အခန်းသွင်းချုပ်နှောင်ခံရမှုမျိုးက သူမစိတ်စွမ်းအားကို နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ဖျက်ဆီးပစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော် သူမ မသေချင်သေး။ အသက်ဆက်ရှင်ချင်သည်။ လူတယောက် ပျက်စီးသွားနိုင်လောက်တဲ့အထိ တာအိုနှလုံးသား ယိမ်းယိုင်လာမှုက မလုံလောက်သေးချေ။ ချင်းရှစ်ပန်း၏အိပ်မက်ဆိုးတွေက နိုးထလာသည့်အချိန်တိုင်း သူမကို သက်တောင့်သက်သာရှိစေမည့်အလင်းရောင် ဝင်ရောက်လာမည့်အချိန်ကို စိတ်အင်အားအကုန်ထုတ်သုံးပြီး စောင့်မျှော်နေမိသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမကို တကြိမ်တခါမျှ လာမကြည့်ခဲ့။ သူသည် အသက်ဆက်ရှင်စေလောက်သည့်အထိ ချစ်လွန်းခဲ့ပြီး အသေသတ်ချင်လောက်သည်အထိ မုန်းတီးလွန်းခဲ့သောမိန်းကလေးတယောက် ဒီကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိခဲ့ဖူးကြောင်းကို သူမေ့သွားခဲ့သလို။</div><div><br /></div><div>[爱之欲其生,恶之欲其死 (Ài zhī yù qí shēng, è zhī yù qí sǐ) – ကွန်ဖျူးရှပ်အတွေးအခေါ်တခု ဖြစ်သည်။ သူတို့ရဲ့ ချစ်ခြင်း မုန်းတီးခြင်းအပေါ် မူတည်ပြီး လူတယောက်ကို ပြုမူဆက်ဆံခြင်း။] {အချစ်ကြီးလို့ အမျက်ကြီးတယ်လို့ ပြောရမလား}</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သာမန်မျက်စိဖြင့် မြင်နိုင်လောက်သည့်အထိ လျင်လျင်မြန်မြန်ပင် သူမမျက်တွင်းတွေ ချောင်ကျလာပြီး ပိန်ကျလာသည်။</div><div><br /></div><div>တနေ့ သူမ နိုးလာတော့ ညာဘက်မျက်လုံးက လုံးဝမမြင်ရတော့သည်ကို သူမ သိလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>အစေခံ လာပေးသည့် ရေခွက်ကို သူမ စမ်းတဝါးဝါးကိုင်ရင်း ခွက်သည် အောက်ပြုတ်ကျပြီးကွဲသွားသည်။</div><div><br /></div><div>“ရှင်….” ပထမတွင် အစေခံက စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်မလို့ ကြံခဲ့သော်လည်း အသက်မဲ့နေသောသူမ မျက်လုံးများကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ ထိုအစေခံ အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားသည်။ “ရှင်…. ရှင်မမြင်ရဘူးလား?”</div><div><br /></div><div>သူမ နှုတ်ခမ်း စုဝိုင်းသွားပြီး ဘာမှမပြော။ ထိုအစေခံသည် ကျကွဲသွားသည် ကြွေခွက်အစိတ်အပိုင်းတွေကိုတောင် ကောက်ယူ ရှင်းလင်းမနိုင်တော့ပဲ အလန့်တကြား ပြေးထွက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ အမှောင်ထုကိုပဲ မြင်နေရသည်။ သူမ အိပ်မရဲတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>တာအိုနှလုံးသားတွင် အက်ကွဲကြောင်း ပေါ်လာပြီး သူမတွင် ကြောက်စရာတခု ရှိလာတာနှင့်အမျှ ချင်းရှစ်ပန်း၏ ဆိုးကျိုးက စတင် ရုပ်လုံးဖော်လာတော့မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အတော်ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားတိုင်း သူမ ပြန်မနိုးတော့မှာကို ကြောက်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမကိုယ်သူမ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားရင်း သူမတွင် နောက်ဆုံးအခွင့်အရေးတခု ရှိနေသေးကြောင်း တွေးနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>သေသည်ဖြစ်စေ၊ ရှင်သည်ဖြစ်စေ ………</div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-48014832232938718712023-08-29T16:16:00.004+06:302023-08-30T20:44:08.726+06:3070 - ငါ့အမုန်းအမှန်တကယ်ကိုပင် ချိုက်လူကြီးမင်း သေဆုံးမှုက ဖုံးကွယ်ခံရသည်။<div><br /></div><div>ချိုက်လူကြီးမင်းသည် ရာထူးမှ အငြိမ်းစားယူပြီး ကိုယ့်ဇာတိ ကိုယ်ပြန်လာသည့်လမ်းတွင် ဓားပြလက်ချက်ဖြင့် သေဆုံးသွားရတာ ဖြစ်ကြောင်း အသိပေးခဲ့သည်။ သို့သော် မှူးမတ်တွေသည် ဥာဏ်ကောင်းကြသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ သူတို့အကုန်လုံး ခန့်မှန်းနိုင်ကြသည်။</div><div><br /></div><div>ဧကရာဇ်သာ တခြားသူတယောက် ဖြစ်ခဲ့လျှင် ထိုကိစ္စသည် မှူးမတ်တွေရဲ့ ဒေါသကို နှိုးဆွပေးသလို ဖြစ်စေမည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုက ထန်ထိုင်ကျင့်။ သူသည် လူသတ်ချင်လျှင် လူသတ်လိုက်သည်။ ပြတ်ပြတ်သားသားပင်။ သူ ကျော်ကြားမှုကို မလိုအပ်။ မျက်နှာလည်း မလိုချင်။</div><div><br /></div><div>ဘယ်သူတဦးတယောက်ကမျှ သူ့လိုလူမျိုးကို ဘာမှကို လုပ်လို့ မရ။</div><div><br /></div><div>အတိုချုံးပြောရလျှင်၊ ထန်ထိုင်ကျင့်နှင့် ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ရမည့် ကိစ္စကြုံလာပါက အစကတည်းကပင် အလျော့ပေးလိုက်ကြပြီး မည်သူကမျှ အပြစ်ရှာထောက်ပြဖို့ အစပင်မပြုရဲကြတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>အရာအားလုံး အထစ်အငေါ့မရှိ အဆင်ပြေချောမွေ့နေခဲ့ရာ မျက်စိတမှိတ် အတွင်းမှာပင် ၆ လပိုင်း ရောက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>နန်းတက်ပွဲအခမ်းအနားရက် မရောက်မီ တရက်အလိုတွင် စူးစူးသည် မင်္ဂလာမီးငှက် သတို့သမီး ဝတ်စုံကို စမ်းဝတ်ကြည့်သည်။ ခမ်းနားထည်ဝါလှပနေသော သတို့သမီးဝတ်စုံသည် အလွှာအထပ်ထပ်ဖြင့် ချုပ်ထားပြီး ရွှေရောင်အပ်ချည်မျှင် သုံးကာ ချုပ်ထားသဖြင့် ဝတ်စုံသည် နေရောင်အောက်တွင် တလက်လက် တောက်ပနေသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုဝတ်စုံကို ပန်းထိုးသည် ၃၆ ယောက်က အချိန် ၂ လ ကြာမြင့်အောင် ချုပ်လုပ်ခဲ့ရတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင်တောင်မှ ထိုဝတ်စုံသည် အလွန်ကြည့်ကောင်းကြောင်း လက်ခံထားသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အဝတ်ပြန်လဲနေသည့်အချိန်တွင် တယောက်က ယဲ့ပင်းချန် ရောက်လာကြောင်းကို သတင်းလာပို့သည်။</div><div><br /></div><div>“ရာသီဥတု မဆိုးဘူးပဲ … တတိယညီမလေး …. အတူတူ လမ်းလျှောက်ထွက်ကြမလား?” ယဲ့ပင်းချန် မေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်လုံးတွေ အနည်းငယ် နီနေသည်။ မြင်တွေ့ရသည့် လူတိုင်းလိုလိုပင် သူမ ငိုထားကြောင်း သိနိုင်သည်။ နန်းတွင်းအစေခံတွေက စူးစူးကို ကြည့်လိုက်ပြီး ယဲ့ပင်းချန်ကို ကြည့်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ မျက်လုံးထဲတွင် သနားဂရုဏာသက်သည့် အရိပ်အယောင် ရှိနေကြသည်။</div><div><br /></div><div>အရှင်မင်းကြီးသည် ထိုမိန်းကလေးကို ရွေးချယ်သတ်မှတ်လိုက်ပြီးနောက်ပိုင်း ထိုဖူးရန် နန်းဆောင်ဆီ ညနက်အချိန်ပင် ရောက်မလာတော့။ ထိုဖူးရန်သည် အတော် သနားစရာကောင်းလှသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ရင်ထဲပြုံးမိသွားသည်။ “ကောင်းပြီလေ”</div><div><br /></div><div>သူတို့ ၂ ယောက်သည် နန်းတွင်းပန်းခြံ တပတ် လမ်းလျှောက်ထွက်ကြသည်။ နျန့်မုနင် သူတို့နောက်က ကပ်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ခါးခါးသီးသီး ပြုံးလိုက်ပြီး ပြောသည်။ “အစ်မ ဒီနေ့ရောက်လာတာ တတိယညီမလေးကို ရန်စကားပြောဖို့ ရောက်လာတာလို့ တတိယညီမလေး ထင်ကောင်း ထင်နေလိမ့်မယ်။ တကယ်တော့ ရွှမ့်ဝမ်မင်းသား ဆုံးပြီးကတည်းက အစ်မက ကံကောင်းခြင်းတွေ မရနိုင်တဲ့သူတယောက်လို့ နားလည်လာခဲ့တာ … ပြီးတော့ တတိယညီမလေးကိုလည်း မပြိုင်နိုင်ဘူးဆိုတာ သိလာခဲ့တယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ကောင်းချီးပေးခံရတာ၊ မကောင်းတာတွေ ဖြစ်တာက တစုံတယောက်ရဲ့ ကံကြမ္မာအပေါ်မှာပဲ မူတည်တာ မဟုတ်ဘူး …. နင့် ကံကြမ္မာက ဘာကြောင့် တယောက်ယောက်အပေါ်မှာပဲ မှီခိုနေရမှာလဲ?”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ “ဒီလို ပြောတာ မဆိုးဘူးပဲ … ဒါပေမဲ့ အဲဒါတွေ အရေးမကြီးတော့ပါဘူးလေ …. တတိယညီမလေးက မနက်ဖြန်ဆို တကျိုးပြည်ရဲ့ မိဖုရားခေါင် ဖြစ်တော့မှာ … တခုလောက် တောင်းဆိုချင်တယ် … ကျေးဇူးပြုပြီး အရှင်မင်းကြီးထံ အစ်မအတွက် တောင်းဆိုပေးလို့ရမလား … နန်းပြင်ထွက်ခွင့်ပြုပေးဖို့ပေါ့ …. နန်းပြင်မှာရှိတဲ့ ရွာကိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒါမှမဟုတ် ရှပြည်ကိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဘယ်နေရာကိုမဆို ရပါတယ် … ငါ့အတွက်တော့ ဒါဟာ လက်ဆောင်တခုလိုပါပဲ”</div><div><br /></div><div>အသနားခံသည့် အကြည့်များဖြင့် စူးစူး လက်ကို ကိုင်ကာ ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး သူမလက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး ပြောသည်။ “ကျောင်းဟွာဖူးရန် … တောင်းဆိုချင်ရင် ကိုယ်တိုင်တွေ့ပြီး တောင်းဆိုလိုက်ပါ ….. ငါ ကူညီနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”</div><div><br /></div><div>မိန်းမလှတယောက်၏ မျက်ရည်များသည် စူးစူးအပေါ် သက်ရောက်မှု မရှိပေ။ စူးစူးက ယဲ့ပင်းချန် လက်များကို ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်သည်။ “ဘာမှ ပြောစရာ မရှိတော့ရင် ကျွန်မ နန်းဆောင်ဆီ ပြန်ပြီ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် ကျောခိုင်းသွားသည့်သူမကို ကြည့်ပြီး သူမလက်တွေ ရုတ်လိုက်သည်။ ဝမ်းနည်းပုံလည်း မပြ၊ ဝမ်းသာပုံလည်း မရပေ။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ တွေးမတတ်လောက်အောင် ဖြစ်နေပြီး ပြောလာသည်။ “သူ အမှန်တကယ် ဘာလုပ်ချင်နေတာလဲ? … ကျိုးပြည်နန်းတော်ကနေ ထွက်ချင်နေတာတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး လက်ဖဝါး ဖြန့်ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ အံ့ဩသွားပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ဟေ? …. အဲ့ဒါ ဘာကြီးလဲ? ယဲ့ပင်းချန် ထည့်ပေးလိုက်တာလား?”</div><div><br /></div><div>စူးစူးလက်ထဲတွင် အစိမ်းရောင်ကျောက်တုံးတတုံး ရောက်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ဒါ အဘွားရဲ့ ရတနာကျောက်တုံး”</div><div><br /></div><div>ယဲ့မိသားစု နယ်နှင်ဒဏ်ပေးခံရပြီး စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေ အကုန်အသိမ်းခံရသည့် အချိန်တုန်းက ယဲ့သခင်မကြီး လျှို့ဝှက်သိမ်းထားခဲ့သည့် တခုတည်းသော ထို ရတနာကျောက်တုံး။</div><div><br /></div><div>ထိုရတနာကျောက်တုံးသည် သူမအဘွား ငယ်ရွယ်စဉ်က သူမအဘိုးက အဘွားကို ချစ်သက်လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးခဲ့တာဖြစ်သည်။ စူးစူး ယဲ့သခင်မကြီးကို ကျောတွင် ပိုးလျှက် လျှိုကျိုးကို သွားသည့်အချိန်တုန်းက အေးစက်သည့် ညအချိန် ရောက်သည့်အခါတိုင်း ယဲ့သခင်မကြီးက အရင်တုန်းကအကြောင်းတွေ သူမကို ပြန်လည်ပြောပြခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>အဘွားက ဒီရတနာကျောက်လေးကို အရမ်းတန်ဖိုးထားတာ … ဘာကြောင့် ယဲ့ပင်းချန်လက်ထဲ ရောက်နေရတာလဲ?</div><div><br /></div><div>စူးစူး ရင်ထဲ မကောင်းတဲ့ ခံစားချက်တွေ ရနေသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ပြောသည်။ “စိတ်မပူပါနဲ့ …. ထန်ထိုင်ကျင့် ထားတဲ့နေရာမှာ ယဲ့သခင်မကြီး အမြဲတမ်း ရှိနေပါတယ် … ဘာအန္တရာယ်မှ မရှိပါဘူး … သခင့်လိုမျိုးပဲ ယဲ့ပင်းချန်လည်းပဲ နန်းတွင်းထဲမှာပဲ ရှိနေတာပဲကို … ယဲ့သခင်မကြီးနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ကိစ္စ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး … လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ရက်တုန်းက ယဲ့သခင်မကြီးဆီက သူအန္တရာယ်ကင်းကြောင်း ရေးထားတဲ့ စာ ရခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား”</div><div><br /></div><div>စာအကြောင်း ပြောရင်းနှင့် စူးစူးသည် ထိုရတနာကျောက်တုံး ကြည့်ပြီး သံသယ ဖြစ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>သူမအဘွား ရေးပေးခဲ့ဖူးသည့် စာတိုလေးတွေကို အမြန်ထုတ်ကာ သေချာနှိုင်းယှဉ်ကြည့်သည်။ စာတော်တော်များများတွင် လက်ရေးက အတူတူပင်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မွန်းကျပ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>လူတယောက်တည်းက ရေးတာ ဖြစ်သော်လည်း အစောင်တိုင်းတွင် စာကို တပုံစံတည်း တူအောင်တော့ ရေးမည်မဟုတ်။</div><div><br /></div><div>သူမ စာနှင့် ရတနာကျောက်တုံးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အပိုင်းအစတွေကို ဆက်စပ်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ရုတ်တရက် …..</div><div><br /></div><div>အဘွားမှာ တခုခု ဖြစ်နေပြီ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အနောက်ကို ပြန်လှည့်လျှောက်လာတော့ ယဲ့ပင်းချန်သည် သူတို့စကားပြောပြီး လမ်းခွဲခဲ့သည့် နေရာတွင်ပင် ရပ်စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ပန်းများအကြားတွင် ရပ်နေသော ယဲ့ပင်းချန်သည် စူးစူး ပြန်လာတာကို မအံ့ဩချေ။ သူမ ချိုသာစွာ ပြောလိုက်သည်။ “တတိယညီမလေး … အခုတော့ အစ်မနဲ့ စကားကောင်း ပြောချင်သွားပြီလား?”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းလှည့်လိုက်ပြီး နျန့်မုနင်ကို ပြောလိုက်သည်။ “မနက်ဖြန်ကျရင် သုံးရမဲ့ ကျောက်စိမ်းတံဆိပ်တုံးက ယွိမင်နန်းဆောင်မှာ ကျွန်မ မေ့ကျန်ရစ်တယ် … ကျွန်မကိုယ်စား ချင်ချန်နန်းဆောင်ဆီ ယူသွားထားပေးလို့ ရမလား?”</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “တခြားတယောက်ကို ယူခိုင်းလိုက်လို့လည်း ရပါတယ်”</div><div><br /></div><div>ကျောက်စိမ်းတံဆိပ်တုံးကဲ့သို့ အရေးကြီးလှသည့် ကိစ္စတွင် နျန့်မုနင်သည် သူမကိုယ်စား တခြားတယောက်ကို မည်သို့ တာဝန်ယူခိုင်းလို့ ရမည်နည်း။ သူမသည် စူးစူးကို မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေဖို့ လရိပ်အဖွဲ့သားတယောက်ကို တိုးတိုးပြောလိုက်ပြီးနောက် ယွိမင်နန်းဆောင်ကို ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ညီအစ်မ ၂ ယောက် ကျောက်ဆောင်တခုအနောက်သို့ လမ်းလျှောက်သွားသည်။ စူးစူး ရတနာကျောက်တုံးကို ယူထုတ်ကာ လက်ဖဝါးပေါ် တင်ပြီးပြကာ မေးလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်တာလဲ?”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် ပျော့ညံ့အားနည်းသော ကိုယ်ဟန်အနေအထားကနေ တမျိုးပြောင်းသွားပြီး စူးစူးကို ရှုပ်ထွေးသည့် အမူအရာနှင့် ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ညီမလေးကို အခုမှ လာပြောပြတဲ့အတွက် ငါ့ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့ … အဘွားမှာ တခုခု ဖြစ်ခဲ့တာ သေချာတယ် …. ရွှမ့်ချန်ဝမ်က သူ မသေခင် အသက်အသေခံပြီး သစ္စာစောင့်သိတဲ့သူတွေ စုစည်းပြီး ဖွဲ့ထားတဲ့ တပ်ဖွဲ့တဖွဲ့ ချန်ထားရစ်တယ် … အဲ့ဒါက ပုန်းနေတဲ့ (ချန်လုံဝေ့) နဂါးအစောင့်တပ်ပဲ … အစကတော့ အဘွားနေတဲ့နေရာမှာ ဖန်လူကြီးမင်းက လျှို့ထားခဲ့တယ် … နောက် သူသေတော့ ဒီ နဂါးအစောင့်တပ်က ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်သွားရော … ဒါကို အရှင်မင်းကြီးက လိုချင်နေတယ် …. လူတွေကြားထဲ ကိုယ်ရောင်ဖျောက်နေနေတဲ့ မင်းသား ၈ လည်း လိုချင်နေတယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ဒါကြောင့် နင်ငါ့ကို ပြောချင်တာက … မင်းသား ၈ က ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ရန်မစရဲဘူး … ဒါကြောင့် သူက အဘွားကို ဖမ်းပြီး အဲ့ဒီ ပုန်းနေတဲ့ (ချန်လုံဝေ့) နဂါးအစောင့်တပ်ရဲ့ နေရာကို မေးတယ်ပေါ့”</div><div><br /></div><div>“မှန်တယ်” ယဲ့ပင်းချန် ပြောသည်။ “ညီမလေးက အဘွားဆီ သွားတွေ့ခွင့် ပိတ်ခံထားရပေမဲ့ အစ်မ အမေက သွားတွေ့လို့ ရတယ် …. သိပ်မကြာခင်တုန်းက အမေ အဘွားဆီ သွားတွေ့တယ် … ဒါပေမဲ့ အဘွားက ပျောက်နေပြီး ဒီ ရတနာကျောက်တုံးလေးပဲ တွေ့ရတော့တာ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အေးတိအေးစက်ဖြင့် သူမကို စစ်ဆေးကြည့်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။ “ယဲ့ပင်းချန် ပြောတာ အမှန် ဖြစ်နိုင်တယ်”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ဆက်ပြောသည်။ “လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်တုန်းက မင်းသား ၈ သတင်းလွှင့်ခဲ့တယ် … ပုန်းနေတဲ့ (ချန်လုံဝေ့)နဂါးအစောင့်တပ်ကို ခေါ်လာရင် အဘွားကို အသက်ချမ်းသာပေးမယ်တဲ့ … မဟုတ်ရင်တော့ …”</div><div><br /></div><div>သူမ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။ “ဒီနေ့ ညနက်သန်းခေါင်အချိန်မှာ အဘွား သေလိမ့်မယ် … နန်းတော်တခုလုံးက ဒီသတင်း သိနေကြပြီးပြီ … အရှင်မင်းကြီး နန်းတော်ကနေ ထွက်သွားတဲ့အချိန်ကို မှတ်မိသေးလား? …. မင်းသား ၈ ဘက်တော်သားတွေကို သူထွက်သွားရှာခဲ့တာလေ … အရှင်မင်းကြီးက ညီမလေးကို ပေးမသိခဲ့ဘူး … နန်းတွင်းအစေခံတွေလည်း ညီမလေးကို မပြောပြရဲကြဘူးလေ … အစကတော့ အစ်မ မစွန့်စားရဲဘူး ဒါပေမဲ့ သူက အစ်မအဘွားလည်း ဖြစ်နေတာမို့လို့”</div><div><br /></div><div>“တတိယညီမလေး” ယဲ့ပင်းချန်သည် စူးစူးကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ “ပုန်းနေတဲ့ (ချန်လုံဝေ့)နဂါးအစောင့်တပ်က …. ညီမလေး လက်ထဲမှာလား”</div><div><br /></div><div>စူးစူး မာနအပြည့်ဖြင့် ရယ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “မရှိဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “နင် ဘာလုပ်ဖို့ ကြံနေလဲ ဆိုတာ ငါ ဂရုမစိုက်ဘူး … ဒါပေမဲ့ အဘွား ဒီလို ဖြစ်ရတာ နင်နဲ့ ပတ်သက်နေကြောင်း ငါ သိရတာနဲ့ … ငါ ပေးခဲ့ဖူးတဲ့ ကတိ ဖျက်ရချင် ဖျက်ရပါစေ … နင့်တသက်လုံး ဒုက္ခတွေနဲ့ ခံစားပြီး နေသွားရအောင် ငါ လုပ်ပြမယ်”</div><div><br /></div><div>[စူးစူးပြောတဲ့ ကတိ ဆိုတာ ရှောင်းလင် သူ မသေခင် စူးစူးဆီက တောင်းခဲ့တဲ့ ယဲ့ပင်းချန်ကို ထိခိုက်နာကျင်အောင် မလုပ်ပါဘူး ဆိုတဲ့ကတိ]</div><div><br /></div><div>စူးစူး အတွက်တော့ အဘွားသည် လူ့လောကတွင် နွေးထွေးသည့် မိသားစုချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ပေးခဲ့သည့် တဦးတည်းသောသူ ဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်နေပါစေ။ အဘွားတခုခု ဖြစ်သွားမှာကို စူးစူး လုံးဝ အဖြစ်မခံနိုင်ပေ။</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ သတ်မှတ်ပေးထားသည့် နောက်ဆုံးအချိန်သည် ယနေ့ည သန်းခေါင်ယံအချိန် ဖြစ်သည်။ စူးစူးသည် အဘွားနှင့် လဲလှယ်ဖို့အတွက် (ချန်လုံဝေ့)နဂါးအစောင့်တပ်ကို အချိန်မီရှာဖို့ဆိုတာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပေ။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် မျက်လွှာချကာ သိမ်မွေ့စွာ ပြောသည်။ “အစ်မမှာ မကောင်းတဲ့အကြံစည် ရှိတယ်လို့ ညီမလေး ထင်ချင် ထင်နိုင်ပါတယ် … ဒါပေမဲ့ ညီမလေး အဘွားကို ကယ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ အစ်မ စိတ်ရင်းနဲ့ မျှော်လင့်ပါတယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောလိုက်သည်။ “နှလုံးကာအကြေးခွံ ထုတ်လိုက်”</div><div><br /></div><div>“ဘာ?” ယဲ့ပင်းချန် အံ့ဩစွာဖြင့် စူးစူးကို ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “နင်က စိတ်ရင်းနဲ့ ငါ့ကို အမှန်တကယ် လူကယ်စေချင်ရင် နင့်ရတနာကို ငါ့ကို ပေးလိုက် … ငါ အဘွားကို သွားကယ်မယ်”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အနောက်ကို ခြေတလှမ်း ဆုတ်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ရယ်ပြီး ပြောသည်။ “ကြည့် … နင်လုပ်နေတာတွေက အဘွားအတွက်လို့ ပြောနေတာတွေ ရပ်လိုက်စမ်းပါ … ယဲ့ပင်းချန် …. နင်က နင့်ကိုယ်နင်ပဲ ချစ်တာ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် မသိစိတ်၏ စေ့ဆော်မှုအရ ချက်ချင်း တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ “မဟုတ်ဘူး … ငါ့ပစ္စည်းယူသွားမှ အဘွားကို ကယ်နိုင်မယ် မကယ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ငါ ဘယ်လိုလုပ်သိနိုင်မှာလဲ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမနှင့် အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ ပြောမနေတော့ပဲ ထိုနေရာက ထွက်ခွါသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>“ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ?” ကုံးယွိ မေးသည်။</div><div><br /></div><div>“လူကယ်မယ်”</div><div><br /></div><div>“မိဖုရားခေါင်မဖြစ်ချင်တော့ဘူးလား”</div><div><br /></div><div>“လူတယောက်ရဲ့ အသက်က သေမလား ရှင်မလား အခြေအနေ ဖြစ်နေပြီ … မိဖုရားခေါင်က ဖြစ်ချင်သေးတယ်လား?” စူးစူး စိတ်ဆိုးဆိုးဖြင့် ပြောသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ရည်ရွယ်ချက်က ထန်ထိုင်ကျင့်၏ မိဖုရားခေါင် လုပ်ဖို့ မဟုတ်။ အကယ်၍ သူမ လျင်လျင်မြန်မြန် လှုပ်ရှားနိုင်ခဲ့လျှင် ဒီနေ့ညနက်သန်းခေါင် မတိုင်ခင် အချိန်မီ လုပ်နိုင်လိမ့်မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူး လူကယ်မှာကို သူ မလိုချင်ခဲ့တာကြောင့် ထိုကိစ္စကို စူးစူးကို ပေးမသိခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အကယ်၍ ဒီ့ထက် ပိုရက်စက်တဲ့အတွေး တွေးရလျှင် … ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ပုန်းနေသည့် (ချန်လုံဝေ့)နဂါးအစောင့်တပ်ကို မျှားခေါ်ထုတ်ချင်၍ မင်းသား ၈ က စူးစူးအဘွားကို လာဖမ်းတာကို တမင်လွှတ်ပေးခဲ့မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ဒါ့အပြင် ထန်ထိုင်ကျင့်က စူးစူး လက်ထဲတွင် နဂါးအစောင့်တပ် ရှိနေရမည်ဟု သူခံစားနေရသည်။ စူးစူးက နဂါးအစောင့်တပ်ကို မင်းသား ၈ ထံ ပေးလိုက်မှာကို သူ ကြောက်နေသည်။ ထိုသို့ ပေးလိုက်လျှင် မင်းသား ၈ သည် သူ့ထက် ဂုဏ်သိက္ခာပိုတက်သွားပြီး အာဏာပိုရှိလာမည် ဖြစ်ကာ သူ၏ဖြစ်တည်မှုကိုပါ လှုပ်ကိုင်လာနိုင်မည် ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ မင်းသား ၈ က ယဲ့သခင်မကြီးကို အမှန်တကယ် သတ်ခဲ့လျှင် စူးစူးက ဘာပဲဖြစ်နေပါစေ နဂါးအစောင့်တပ်ကို မင်းသား ၈ အား လုံးဝ ပေးတော့မည် မဟုတ်ချေ။</div><div><br /></div><div>သို့သော်လည်း၊ နဂါးအစောင့်တပ်သည် သူမလက်ထဲတွင် အမှန်တကယ် မရှိ။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ထိုယဲ့ပင်းချန် ဥာဏ်ကောင်းကြောင်း ဝန်ခံရပေမည်။ ထောင်ချောက် ဖြစ်နေပါစေ၊ သူမ သွားကို သွားရပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး စာတစောင် ရေးထားခဲ့သည်။ စာထဲတွင် မနက်ဖြန် မတိုင်ခင် သူမ သေချာပေါက် ပြန်လာခဲ့မည် ဖြစ်ကြောင်း ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ပြောထားသည့် အကြောင်း ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ သတိပေးသည်။ “သခင် … ဒီမှာ မထားနဲ့လေ … ပေါရယ်ဖူရှန်း (မှတ်ဥာဏ်တံလျှပ်လောက) မှာတုန်းက မင်ယဲ့နဲ့ စန်းကျိုတို့ရဲ့ အဖြစ်အပျက်ကနေ ရခဲ့တဲ့ သင်ခန်းစာ မှတ်မိသေးရဲ့လား?”</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် စန်းကျိုအတွက် ထားခဲ့တဲ့ မင်ယဲ့စာကို ထျန်းဟွမ်းက ဝင်ဖျက်သွားတဲ့ အကြောင်းကို ချက်ချင်းတွေးမိသွားသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ စာကို ပြန်ယူလိုက်ပြီး အင်းစာရွက်နှင့်အတူ မီးမြိုက်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မနက်ဖြန် မတိုင်ခင် သူမ ပျောက်နေကြောင်း ရှာတွေ့သည့် မည်သူမဆို၊ သူမအခန်းထဲဝင်လာတာနှင့် အခန်းထဲရှိ ရေငွေ့ကနေ ပုံသဏ္ဠာန်ဖြစ်လာသည့် စာလုံးတွေကို မြင်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်ဆီ သတင်းပို့ကြလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>တံခါးအပြင်ဘက်ရှိ အစေခံတွေကို သူမ အနားယူတော့မည့်အကြောင်းနှင့် မည်သူကမျှ လာမနှောင့်ယှက်ဖို့ ပြောပြီး သူမ တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ချင်းရှစ်ပန်း သုံးကာ နေရာရွှေ့ပြောင်းအစီအရင် ဆွဲလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ လက်ချောင်းထိပ်ကနေ သွေးတွေ စီးထွက်လာသည်။ သူမနံဘေးတွင် ထားထားသည့် အနီရောင်၊ ရွှေရောင်အပ်ချည်မျှင်တွေနှင့် လှပစွာ ထိုးထားသည့် မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါကို တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ခဏအကြာတွင် သူမ ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူစူး အခန်းထဲတွင် ငွေကွင်းနှင့်အတူ ယဲ့ပင်းချန် ပေါ်ထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>လေထဲ လွင့်မျောနေသော ရေငွေ့တွေသည် ပုံသဏ္ဠာန်ပေါ်လာဖို့ တဖြည်းဖြည်း စုစည်းသိပ်သည်းလာနေသည်ကို ကြည့်ရင်း ယဲ့ပင်းချန် တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။ “ဥာဏ်ကောင်းသားပဲ”</div><div><br /></div><div>သူမ ရင်ခွင်ထဲရှိ နှလုံးကာအကြေးခွံကနေ ငွေရောင်အလင်းတန်း ထွက်လာသည်။ သူမ လက်လှမ်းပြီး ဝေ့ယမ်းလိုက်ရာ ထိုရေငွေ့ထုသည် သဲလွန်စပင်မကျန်ပဲ ကွယ်ပျောက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>“ဒါပေမဲ့ နှလုံးကာအကြေးခွံက ပိုအသုံးဝင်တယ် … ဝမ်းနည်းပါတယ် … တတိယညီမလေး … နင် ငါ့ကိုမှ အသက်ရှင်လမ်း မပေးခဲ့ပဲလေ”</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div><br /></div><div>တချိန်တည်းမှာပင် ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံကနေ အမည်းရောင်အခိုးအငွေ့တွေ တလိပ်လိပ် ထလာပြီး တာအိုဘုန်းကြီးအို အပြေးရောက်လာကာ သတင်းပို့သည်။</div><div><br /></div><div>“အရှင်မင်းကြီး …. နန်းတွင်းထဲ မှော်အစီအရင်လှုပ်ရှားမှု ရှိတာ တွေ့လိုက်ရတယ်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့လက်ကို ရုတ်လိုက်သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းပါးပါးတွင် နီရဲတောက်တောက်တွေ စွန်းထင်းနေသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ရှိနေသော မိစ္ဆာကြွက်သည် ဆန့်တငင်ငင်လှုပ်နေပြီး သူ့လက်ထဲက အနက်ရောင် ချီဓာတ်သည် ရုတ်ချည်း ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူ မျက်လွှာချလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် တခဏလောက် အတွေးထဲ နစ်မျောနေခဲ့ပြီးနောက် ရယ်သွမ်းသွေးလိုက်သည်။ သူ ပြောင်းလဲပြီလို့ ထင်ခဲ့သည့်အရာတွေ ရှိခဲ့ပေမဲ့ တကယ်တမ်းတော့ မပြောင်းလဲပဲ ရှိနေသေးသည်။ ဥပမာ သူကိုယ်တိုင်သည် ဘဝသက်တမ်း ဆွဲဆန့်ဖို့အတွက် ကုန်သွားသည့် စွမ်းအင် ဖြည့်တင်းဖို့ရာ မိစ္ဆာအမြုတေကို လိုအပ်နေဆဲ ဖြစ်သည့် မိစ္ဆာတကောင် ဖြစ်နေတုန်းပင်။</div><div><br /></div><div>လွန်ခဲ့သော တခဏက သူ တွေးတောနေခဲ့သေးသည်။ အကယ်၍ သူမသာ ဤအကြောင်း သိခဲ့လျှင် သူ့ကို ရွံရှာသည့် မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နိုင်လောက်သည် ဟူ၍။ သို့ပေမည့် နောက်တခဏတွင်တော့ တယောက်ယောက်က သူမ ထွက်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း သူ့ကို လာပြောပြန်သည်။</div><div><br /></div><div>တဖန်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ထရပ်လိုက်သည်။ တံခါးအပြင်ဘက်တွင် နျန့်ပိုင်ယွီ စောင့်ကြပ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အနည်းငယ်အကြာတွင် ဖြုဖပ်ဖြူလျော်မျက််နှာနှင့် နျန့်မုနင် ပေါ်လာသည်။ “မိန်းကလေးကို မတွေ့ရတော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမ ထင်ထားတာထက်ကို ပိုပြီး တည်ငြိမ်နေသည်။ သူသည် လေးလေးနက်နက် ပြုံးလိုက်ပြီး “ငွေလိပ်ပြာ ဘယ်မှာလဲ”</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင်သည် သေတ္တာတခု အမြန်ယူထုတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ငွေလိပ်ပြာ၏ တောင်ပံများသည် ညနက်အမှောင်ထဲတွင် အဖြူရောင်အလင်းစက်ဝန်း ဖြာထွက်နေပြီး တနေရာကို ဦးတည်ပျံသန်းထွက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် အသံနိမ့်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ချန်နန် နေရာပဲ … မင်းသား ၈ ပုန်းနေတဲ့ နေရာ”</div><div><br /></div><div>ဒါဆို နဂါးအစောင့်တပ် (ချန်လုံဝေ့) က သူမနဲ့ ရှိနေတာပဲ။ ဖြစ်နိုင်တာက၊ သူမသည် နဂါးအစောင့်တပ်ကို မင်းသား ၈ ဆီပေးပြီးလျှင် သူ့ဆီ ဘယ်သောအခါမှ ပြန်လာတော့မည် မဟုတ်။</div><div><br /></div><div>သူသည် သိသိသာသာကို ပြုံးနေခဲ့သော်လည်း နျန်ပိုင်ယွီကတော့ သူ၏ အရှင်မင်းကြီး စိတ်အခြေအနေသည် တော်တော်ဆိုးဝါးနေမည်ဟု ခံစားနေရသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် ခေါင်းငုံ့နေသည်။</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div>ခြေရာခံလိုက်သည့်နည်းတွေက လူ့လောကတွင် လုံးဝ အသုံးမဝင်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဘယ်မျက်လုံးက သွေးလိုနီရဲနေသည်ကို မြင်ရသည့် ကုံးယွိက အမြန်ပြောလာသည်။ “သခင် …. ချင်းရှစ်ပန်း အလွန်အကျွံသုံးနေတာ ရပ်ပါတော့ …. သခင့်လူသားခန္ဓာကိုယ်က တန်ပြန်သက်ရောက်ဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး တိတ်ဆိတ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>တကယ်တော့ လူရှာရင်း ဒီနေရာအထိ ရောက်လာသည့်အချိန်တွင် သူမရဲ့ အတွင်းကလီစာများ နာကျင်ကိုက်ခဲလွန်း၍ အသိမရှိတော့လောက်အောင် ဖြစ်နေပြီး ဖြစ်သည်။ ချင်းရှစ်ပန်း သုံးသည့် အခေါက်တိုင်း သူမခန္ဓာကိုယ်တွင် နာကျင်မှုတွေ အလွန်အမင်း ခံစားရမည်ဟု ကုံးယွိ ပြောသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်ဖန် မနက် မတိုင်ခင် သူမအဘွားကို ပြန်ခေါ်လာနိုင်မည်ဟု သူမ မျှော်လင့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ ပေးထားသည့် အချိန် ရောက်တော့မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ရုတ်တရက် .. သစ်ပင်ကြားကနေ မျက်လုံးစိမ်းနှင့် မြေခွေး ၂ ကောင်သည် သူမကို မထင်မရှား ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူမ အနားတော့ ကပ်မလာရဲကြ။</div><div><br /></div><div>တခုခု မှားနေပြီလို့ စူးစူး ခံစားလိုက်ရသည်။ လေထဲတွင် ထူးဆန်းသည့် ရနံ့ ရှိနေသည်။ သူမ စဉ်းစားလို့ မရခင်မှာပင် သူမ ရင်ခွင်က ပူလာပြီး ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်း ထပ်ပေါ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>၆ ချောင်း ဖြစ်သွားပြီ။</div><div><br /></div><div>တခုခု လေခွင်းလာသည့်အသံ သူမ ကြားလိုက်ရသည်။ စူးစူး အလိုလိုသိစိတ်ဖြင့် ထိုမြှားကို ချက်ချင်းပင် ရှောင်ရှားလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>လက်ခုပ်တီးသံ ကြားလိုက်ရပြီး သစ်ပင်ကြားကနေ ခရမ်းနက်ဝတ်ရုံနှင့် လူငယ်တဦး ထွက်ပေါ်လာသည်။ သူ့ကို ကြည့်ရတာ အသက်ကြီးပုံ မပေါက်။ သို့သော် မျက်နှာတွင် သတ်ဖြတ်ချင်နေသည့် မိစ္ဆာအငွေ့အသက်တွေ ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုသူသည် စူးစူးကို မြင်ရသည့်အခါ သားကောင်ကို လိုက်နေသည့် မုဆိုးတယောက်နှယ် စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။</div><div><br /></div><div>“မင်းက တတိယယဲ့မိန်းကလေးပဲ ….. အချိန်အကြာကြီး စောင့်လိုက်ရတယ် …. နောက်ဆုံးတော့ ရောက်လာခဲ့ပြီပဲ”</div><div><br /></div><div>“မင်းသား ၈?” စူးစူး မေးလိုက်သည်။ “ကျွန်မ အဘွား ဘယ်မှာလဲ”</div><div><br /></div><div>“အဲ့ဒီ အဘွားကြီးလား?…. စိတ်မပူပါနဲ့ …. အချိန်တခုအထိတော့ သူ လုံခြုံတယ် …. ချန်လုံဝေ့ (နဂါးအစောင့်တပ်) တံဆိပ်တုံးကော? ယူလာခဲ့လား?”</div><div><br /></div><div>အမှန်တော့ စူးစူးသည် မင်းသား ၈ ကို တွေ့လိုက်ရသည့်တခဏ သူမ စိတ်ပျက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် ချင်းရှစ်ပန်း၏စွမ်းအားကို သုံးကာ တိတ်တဆိတ်ခိုးလာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ မင်းသား ၈ ရှာတွေ့သွားမှာကို သူမ မလိုချင်ခဲ့။ အဘွားကို တွေ့အောင် ရှာပြီး တိတ်တဆိတ် ပြန်ခေါ်ဆောင်သွားဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် လာခဲ့ပေမဲ့ မထင်ထားခဲ့မိတာက မင်းသား ၈ သည် ထိုနေရာတွင် သူမကို စောင့်နေခဲ့တာပဲ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ သည် ထန်ထိုင်ကျင့်ထက် ၂ နှစ်ငယ်သည်။ သူ့မျက်ခုံးမှာ အနည်းငယ် ထူပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်ရုပ်ရည်လောက် အသက်ရှူမှားသွားလောက်စေမည့် ရုပ်ရည် မရှိသော်လည်း ကြည့်ကောင်းသည့် အသွင်အပြင် ရှိသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ လေးလေးနက်နက် ပြောသည်။ “ယဲ့ပင်းချန် သတင်းပေးလိုက်တာ ဖြစ်နိုင်တယ်”</div><div><br /></div><div>ကြောက်စရာကောင်းသည့် မှန်းဆချက်ပင်။ အကယ်၍ ယဲ့ပင်းချန် ဖြစ်ခဲ့လျှင် သူမသည် စူးစူးအဘွားကို သတ်ဖို့ကြိုးစားနေမှန်း သိသာနေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းလိုက်ပြီး တံဆိပ်တုံးကို သူမ အင်္ကျီ လက်ဖြင့် တဝက်ဖုံးကာ လက်ပေါ်တင်ပြလိုက်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ပင် လက်ရုတ်လိုက်ရင်း “ကျွန်မ ယူလာတယ် … ကျွန်မအဘွားကို ကြည့်ပါရစေ”</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ သည် သူမ မှန်းဆ၍ မရနိုင်သော အမူအရာဖြင့် သူမကို ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ဒီ တံဆိပ်တုံးလား?”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ဟုတ်တယ်”</div><div><br /></div><div>တကယ်တော့ ထို တံဆိပ်တုံးသည် မိဖုရားခေါင်တံဆိပ်တုံး ဖြစ်သည်။ သူမ ရင် တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည်။ မင်းသား ၈ သေချာမြင်မသွားဘူးလို့ သူမ မျှော်လင့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ ခေါင်းခါလိုက်သည်။ “တံဆိပ်တုံးက မင်းလက်ထဲမှာ မဟုတ်ဘူး …. ချန်လုံဝေ့ (နဂါးအစောင့်တပ်) တံဆိပ်တုံးက ဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာကိုတောင် မင်းမသိဘူး”</div><div><br /></div><div>သူ ထူးထူးခြားခြား ရယ်လိုက်သည်။ “မင်းပြလိုက်တဲ့ အရာက မိဖုရားခေါင်တံဆိပ်တုံးနဲ့ ဆင်နေတယ် … ငါ့အမေနဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်တွေ တနေ့ ပိုင်ဆိုင်ရဖို့ အိပ်မက်မက်ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာပေါ့ …. ငါ့ရဲ့ ရက်စက်လှတဲ့အကိုတော်မင်းကြီးက မင့်ကို ပေးထားတာလား?”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အသံတိုးတိုးဖြင့် ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။ အကျိုးမရှိတာတွေ ပြောမနေတော့ပဲ တိုက်ခိုက်ဖို့ အတွက် သူမ လက်ကို မြောက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ သည် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ရယ်လိုက်ပြီး မျက်နှာလည်း မဲမှောင်သွားသည်။ “ကောင်မစုတ်လေး …. ငါ့ပိုင်နက်နယ်မြေထဲ ဝင်လာပြီး မာနထောင်ပြရဲသေးတယ် …. မိမစစ်ဖမစစ်ကောင်စုတ်က မင်းကို ဂရုစိုက်နေတယ်ဆိုတော့ မင်းဒီမှာ နေကျန်ရစ်ရမယ်”</div><div><br /></div><div>နီနီရဲရဲ မီးလျှံ နကျယ်ကောင်တွေ လေထဲတွင် ရေမတွက်နိုင်အောင် ထွက်ပေါ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ အော်လိုက်သည်။ “ချီးထုပ်ပဲ …. ထန်ထိုင် တော်ဝင်မိသားစုဝင် အယောက်တိုင်းလိုလိုမှာ ကိုယ်ပိုင် မိစ္ဆာကောင်တွေ ရှိကြတယ်ဟ!”</div><div><br /></div><div>နီနီရဲရဲ မီးလျှံနကျယ်ကောင်မိစ္ဆာသည် နဂိုဇစ်မြစ်က ကျိုးပြည် တော်ဝင်မိသားစုပိုင် ဖြစ်ပြီး မင်းသား ၈ လက်ထဲတွင် အကောင်ရေ ဘယ်လောက်များများ ရှိနေလဲဆိုတာ မသိရပေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူးအတွက် အခုချိန်ပြေးလျှင် သူမ မီသေးသည်။ သို့သော် သူမ ပြေးလျှင် သူမ အဘွား ဘယ်လိုရှိမည်နည်း။</div><div><br /></div><div>သူမ ဓားကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူမကို တိုက်ခိုက်နေသည့် နီနီရဲရဲမီးလျှံနကျယ်ကောင်မိစ္ဆာ ၂ ကောင်လောက် သတ်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော် မီးလျှံနကျယ်ကောင်တွေ အလွန်များနေသည်။ ပျားအုံကို တုတ်နှင့် ထိုးလိုက်သလို ရှိရှိသမျှ မီးလျှံနကျယ်ကောင်တွေသည် စူးစူးဆီ တည့်တည့် ပျံသန်းလာနေကြသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုအခြေအနေတွင် စူးစူး တလက်မမျှ ရှေ့မတိုးရဲ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ကိုယ် တပတ်လှည့်ပြီး မြေကြီးပေါ် ဆင်းလိုက်သည်။ မီးလျှံနကျယ်ကောင်တွေက အကောင်ကြီးသည့်အတွက် နေရာကျဉ်းကျဉ်းတွေဆီ ရှောင်တိမ်းရင်း မင်းသား ၈ ဆီ နီးကပ်သွားလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အထင်ကြီးလွန်းနေတယ်” မင်းသား ၈ အော်ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုနေရာတွင် သူပုန်းပြီး စောင့်ခဲ့သည်မှာ အချိန်အတော်ကြာခဲ့ပြီး ပုံမှန်အားဖြင့် တွေးရလျှင် သူ့တွင် ဝှက်ဖဲ အများအပြား ရှိနေမှာ သေချာသည်။ ထန်ထိုင်မင်လန်နှင့် ထန်ထိုင်ကျင့်တို့သည် မကောင်းတဲ့ အကြံအစည်တွေနှင့် ရက်စက်တဲ့ ဘုရင်တွေ ဖြစ်သည့်အလျောက် မင်းသား ၈ ကို ထောက်ခံအားပေးကူညီသူအများအပြား သဘာဝကျကျ တိုးတက်လာနေသည်။</div><div><br /></div><div>မီးလျှံနကျယ်ကောင်တွေ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်တော့။ သို့သော် စူးစူး အနောက်တွင် ရုတ်တရက် သွေးရောင်ပိုက်ကွန် ဖြန့်ကြဲချလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ထိတ်လန့်သွားသည်။ “အရိုးပျော်ပိုက်ကွန်ပဲ … သခင် … အဝေးကိုရှောင်ထွက်လိုက် …”</div><div><br /></div><div>အရှေ့တွင် မီးလျှံနကျယ်ကောင်၊ အနောက်တွင် အရိုးပျော်ပိုက်ကွန်။ စူးစူး ရုတ်တရက် နားလည်သွားသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်နှင့် သူမ အမြဲ တိုက်ခိုက်ခဲ့ပေမဲ့ ထန်ထိုင်ကျင့်က သူမကို အမြဲ အလျော့ပေး၍သာ သူမ အနိုင်ရခဲ့သည်ချည်း။ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမနှင့် ပတ်သက်လာလျှင် အသက်သေစေမည့်အကွက် သူ လုံးဝ ထုတ်မသုံးခဲ့။</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ သည် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို လုံးဝ မနိုင်နိုင်။ စူးစူးသည် မင်းသား ၈ နှင့် စတင် ရင်ဆိုင်ရကတည်းက သူမ ရှုံးနေသည့် အနေအထား ရောက်နှင့်နေပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အနောက်တွင် ရှိနေသည့် အရိုးပျော်ပိုက်ကွန်ကို ရှောင်ရှားဖို့အတွက် စူးစူးသည် မီးလျှံနကျယ်ကောင် ဆီ တိုးဝင်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မီးလျှံနကျယ်ကောင်၏ နှုတ်သီးသည် စူးစူး ပုခုံးကို ထိုးဖောက်တော့မည့် ဆဲဆဲ။</div><div><br /></div><div>ငွေလိပ်ပြာသည် မီးလျှံနကျယ်ကောင်အုပ်ထဲ ပျံသန်းဝင်သွားသည်။ မှောင်မဲနေသည့် ညနက်ထဲက သစ်တောအုပ်တွင် ရုတ်တရက် ထွက်လာသည့် အလင်းတန်းကြောင့် မီးလျံနကျယ်ကောင်တွေ အန္တရာယ်တခုခု အနံ့ရမိသလို ပြန့်ကြဲသွားပြီး ထွက်ပြေးကြကုန်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး သနားစရာကောင်းလောက်အောင် မြေပြင်ပေါ် လဲကျနေခဲ့သည်။ တိမ်ပုံစံ အမည်းရောင်ဖိနပ်စီးထားသည့် ခြေတစုံ သူမ ရှေ့ရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့ ထန်ထိုင်ကျင့်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမကို လှောင်ပြောင်ရယ်မောလိုက်သည်။ “မင့် အရည်အချင်းမျိုးနဲ့ လာပြီး အသေခံရဲသေးတာလား”</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ ဆီ လှည့်ကြည့်ပြီး သရော်ပြုံးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “တိရစ္ဆာန်လေး …. မင်း ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ သေချင်လဲ … ရွေးခွင့်ပေးမယ်”</div><div><br /></div><div>ညီအကိုအရင်းတွေ ဖြစ်နေကြသည့်အပြင် တယောက်ကို တယောက် ရန်လို ကျိန်ဆဲတာတွေလည်း တူနေကြပြန်သည် ဟု စူးစူး တွေးနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်က ပိုများနေသည်။</div><div><br /></div><div>မင်းသား ၈ ဒေါသထွက်နေသည်။ “ဒီနေ့ မင်း ပြန်သွားလို့ မရတော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>ထိုနေရာသည် မင်းသား ၈ ပိုင်နက် နယ်မြေ ဖြစ်သည်။ ထူးဆန်းသည့် မြူနှင်းအခိုးအငွေ့တွေ လေထဲ ရောနှောပျံ့နှံ့နေသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့် အနောက်က ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံသည် အမြန်လည်ပတ်မွှေ့ယမ်းလိုက်ရာ ထိုမြူနှင်းအခိုးအငွေ့တွေသည် မျက်စိတမှိတ်အတွင်း လွှင့်ပျယ်သွားတော့သည်။ မင်းသား ၈ ပြောသည်။ “ဒါ မဖြစ်နိုင်ဘူး!”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြောသည်။ “သတ်ကြစမ်း”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ထရပ်လိုက်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့် နံဘေးတွင် ရပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အခြေအနေမဟန်တော့သည်ကို မြင်ရသည့် မင်းသား ၈ သည် ထွက်ပြေးဖို့ လုပ်တော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူမ အဘွားကို စဉ်းစားမိပြီး မင်းသား ၈ နောက် လိုက်ဖို့ လုပ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ရှေ့တလှမ်းတိုးလိုက်ရာ ထန်ထိုင်ကျင့်က သူမ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးစွာဖြင့် ပြောသည်။ “မင့် သေချင်နေလား?”</div><div><br /></div><div>“ကျွန်မ အဘွား“</div><div><br /></div><div>သူမ စကား ၂ လုံးသာ ပြောရသေးသည်။ ငွေပြာရောင်မြှားတချောင်း လေထဲ ဖြတ်သန်းဝင်ရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူးကို ဖက်ကာ ဝင်လာသောမြှားကို ရှောင်ပေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မြားအမြောက်အများ သစ်ပင်ကို ထိုးဖောက်သွားပြီး တချောင်းပြီး တချောင်း သူတို့ဆီ တည့်တည့်မတ်မတ် ဝင်လာသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီ ရင်ထဲ နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဒါ မင်းသား ၈ လူတွေ မဟုတ်ဘူး …. အဲ့ဒါ ချန်လုံဝေ့ (နဂါးအစောင့်တပ်) ပဲ</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ဖက်လိုက်သည့် အခိုက်အတန့် စူးစူး ဦးနှောက်ထဲ ဗလာဖြစ်သွားသည်။ တခြားအရာတွေကြောင့်တော့ မဟုတ်။ သူမ ကိုယ်ပေါ်ရှိ မျက်ရည်ပုလဲသည် ရုတ်တရက် ပူလာပြီးနောက် ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၉ ချောင်း ဖြစ်လာတာကြောင့် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် လုံးဝသတိမပြုမိသေး။ ငယ်ရွယ်နုပျိုသော မိစ္ဆာဘုရင်၏ အချစ်သည် ထိတွေ့မရသော လေထုလို ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူ့နှလုံးသားသည် ရေသေရေလို ဖြစ်နေသည်။ နှလုံးသား တလှပ်လှပ်ဖြစ်တာတောင်မှ ဆူညံသံကင်းမဲ့လျှက်။ သူ့နှလုံးခုန်သံက ဆိတ်ငြိမ်လှသည်။ ရေသေအိုင်တခုလိုပင်။</div><div><br /></div><div>မျက်နှာပြင် တည်ငြိမ်နေပေမဲ့ အတွင်းတွင် ဆူပွက်နေဆဲ။</div><div><br /></div><div>မြေကြီးပေါ် ၂ ယောက်သား လဲကျသွားသည့်အချိန် သူသည် သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် သူမ ခေါင်းအနောက် ခံပြီး ကာပေးလိုက်သေးသည်။</div><div><br /></div><div>ချက်ချင်းဆိုသလို သူမ မျက်စိရှေ့ရှိ အရာတွေ အကုန်လုံး ရပ်သွားပုံရသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမနှင့် အလွန်နီးကပ်နေသည်။ သူမ မျက်လုံးထဲ စိုးရိမ်ပူပန်မှုများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုသော ထိုလူငယ် ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် သူမကို ကာကွယ်ပေးထားသည်။ မြားတွေ သူတို့ နောက်ကျောကနေ ဖြတ်ပျံသွားကြသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကနေ တခုခု ပြုတ်ကျလာသည်။ သူမ ကြည့်လိုက်တော့ ရှောင်ရှန်း ပေးခဲ့ဖူးသည့် အဆိပ်ပိုးကောင်သည် မြားထိပြီး ၂ ခြမ်းကွဲသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူမတွင် အဆိပ်ပိုးကောင်အကြောင်း စိတ်ထဲထည့်ဖို့ အချိန် မရှိ။ သူ့ကို သတ်မည်ဆိုလျှင် အခုအချိန်က အကောင်းဆုံးအချိန် ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိတောင်မှ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ “သခင် … အမြန်လုပ်တော့”</div><div><br /></div><div>ထိုအရာသည် သူတို့ရဲ့ အရေးကြီးဆုံး ရည်မှန်းချက် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div>စူးစူး အံကြိတ်လိုက်ပြီး မျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့လက်မောင်းတွေနှင့် သူမကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားသည်။ နောက်တခဏတွင် ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်းသည် သူ၏ နောက်ကျောတွင် ပေါ်လာပြီးနောက် သူ့နှလုံးသားထဲ ထိုးစိုက်ဝင်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ခေါင်းငိုက်ကျသွားပြီး ကြက်သေသေသွားသည်။ မိန်းကလေး၏ မျက်လုံးများတွင် စိတ်ခံစားချက်မဲ့နေသည်ကို သူ မြင်လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူ၏ မျက်နှာမှာ ဖြူဖျော့နေပြီး ပါးစပ်ထောင့်စွန်းကနေ သွေးများ ယိုစီးကျလာသည်။ တခဏကြာသော် သူမကို ဖက်ထားရာကနေ လွတ်လိုက်သည်။ “ဘာကြောင့်လဲ?”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ကြည်လင်သော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်မ အစကတည်းက ရှင့်ကို သတ်ဖို့ ရောက်လာတာ”</div><div><br /></div><div>“ငါ့ကို သတ်ဖို့?” သူ အသံဖျော့ဖျော့ဖြင့် ပြောသည်။ “မဟုတ်ဘူး …. မင်း လုပ်ဖို့ မဟုတ်ခဲ့ဘူး … ဒါပေမဲ့ … ငါ ….”</div><div><br /></div><div>သူပြောမည့်စကား ကြားဖြတ်ခံရပြီး နောက်ထပ် ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်းသည် သူ့နှလုံးထဲ ထပ်ပြီး ထိုးစိုက်ဝင်သွားပြန်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့မျက်နှာသည် စာရွက် ၁ ရွက်လို ဖြုဖျော့နေပြီ ဖြစ်သည်။ ရုတ်တရက် ခံစားချက်မဲ့စွာဖြင့် သူမကို ကြည့်ရင်း သူ့ခေါင်း မော့လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မျက်လုံးတလုံးလုံး နက်မှောင်လာသည်။</div><div><br /></div><div>“မင်း ငါ့ကို တချိန်လုံး လိမ်ညာခဲ့တယ် … မင်း ငါ့ကို ဘယ်တုန်းကမှ မကြိုက်ခဲ့ဘူး …. မင်းက သူတို့လိုပဲ … ငါ့ကို သေစေချင်နေတာပဲ!”</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် တခုခု ပုံမမှန်တော့သည်ကို ခံစားလာရပြီး နောက်ဆုံးကျန်တော့သည့် ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်းကို သူ့နှလုံးထဲ အမြန် ရိုက်သွင်းဖို့ လုပ်သည်။</div><div><br /></div><div>ရုတ်တရက် ထူးထူးခြားခြား သူ့နှုတ်ခမ်းစွန်း ကွေးတက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>၆ လပိုင်း၏ ညနက်သန်းခေါင်ယံတွင် တိုက်နေသည့် လေသည် ရေခဲတုံးလို ရုတ်ချည်း အေးစက်သွားပြီး စူးစူး ဆံပင်ကြား တိုးဝင်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် နှလုံးရှိရာ နေရာတွင် …. အပြာရောင်အကြေးခွံတခု အလင်းဖျော့ဖျော့ လင်းလာသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်သည်။ “ယဲ့ပင်းချန်က သူ့ကို နှလုံးကာအကြေးခွံ ပေးလိုက်တာပဲ”</div><div><br /></div><div>နောက်ဆုံးကျန်သည့် ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်းသည် နှလုံးကာအကြေးခွံနှင့် ထိမိသွားပြီး တစ်စစီ ဖြစ်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ငယ်ရွယ်နုပျိုသော လူငယ်၏ မျက်နှာသည် အလောင်းကောင်လို ဖြူဖျော့နေသည်။ သူ့လက် မြောက်လိုက်သည်။ စူးစူး လေထဲ နောက်ပြန် လွင့်ထွက်သွား၏။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ချင်းရှစ်ပန်းကို အလွန်အကျွံ သုံးထားခဲ့ပြီး ဖြစ်သည့်အတွက် သူမ ခံနိုင်ရည်စွမ်းက အဆုံးထိရောက်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ နှလုံးကာအကြေးခွံကြောင့် သူမ ဒဏ်ရာရသွားပြီး ပါးစပ်ကနေ သွေးအမြောက်အများ အန်ထွက်လာတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ လည်ပင်းပေါ် ဓားတချောင်း ရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး နှလုံးသား သမုဒ္ဒရာရေနက်ထဲ ကျသွားသလို ခံစားနေရပြီး စိတ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ် လုံးဝ အေးခဲနေသည်။ ဝိညာဉ်ခြွေ နတ်သံ ၃ ချောင်း …… ပျက်စီးသွားပြီ။</div><div><br /></div><div>သူမ ရည်ရွယ်ချက် ရှုံးနိမ့်သွားပြီ။</div><div><br /></div><div>ထိုအရာတွေထက် ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းသည့် အရာက သူမ အရှေ့က ထိုလူ။ ထိုလူငယ်သည် ပါးစပ်ထောင့်မှ သွေးစီးကြောင်းနှင့် ဒူးထောက်လျှက် သူမကို ကြည့်နေသည်။ “မင်း ငါ့ကို အရူးတယောက်လို ရယ်စရာကောင်းတယ်လို့ ထင်နေလား”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အပြင်းအထန် ချောင်းဆိုးနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ လည်ပင်းကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ငိုသံတဝက် ရယ်သံတဝက်ပါသည့် ထူးခြားသည့်အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ငါ့ရဲ့ သဘောကျနှစ်သက်မှုကို မင်းတန်ဖိုးမထားမှတော့ … ငါ့ရဲ့အမုန်းကို ခံစားကြည့်လိုက်တော့”</div><div><br /></div><div>စူးစူး စကားတခွန်းမှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပေ။ သူမ နှလုံး အတုန်လွန်ပြီး မေ့မျောသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdkXK0_4gvmZlkMNPNjPX43RKavE1ORcIJnXYMiyz593-wBBDufVRCDrDx2YKvVQ17Y3_xkh4XFpx7uLeRA069jODXPKAixykxiLFlwjA7adA40y9ReiusQR4yImmHOlxkGZ5Zk03vSz7kkGyKfQBJ_TzXxHWY0b36aLONCUqqAQea8mnQr2A2e6-W6M8/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div><br /></div><div>“ဒီနေ့ ၁၅ ရက်မြောက်နေ့”</div><div><br /></div><div>တစုံတယောက်က သူမ နားနားကပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>၁၅ ရက်? ကြားကြားရခြင်း ဒီစကားက ဘာကို ဆိုလိုနေမှန်း သူမ နားမလည်။ သူမ စိတ်တွေ ပရမ်းပတာ ဖြစ်နေသည်။ နွေရာသီ ညတာ ဖြစ်နေတာတောင်မှ အအေးဓာတ်က သူမကို ခိုက်ခိုက်တုန်နေစေသည်။</div><div><br /></div><div>၁၅ ရက်! စူးစူး မျက်လုံးတွေ တဖြည်းဖြည်း ဖွင့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အေးစက်နေသော အချုပ်ခန်းတခုတွင် ရောက်နေသည်။ ဘာမျှမရှိသော ကျောက်သားအိပ်ရာတခုပေါ်တွင် သူမ လဲလျောင်းနေခဲ့သည်။ သူမလက်ကို သူမ သေချာမမြင်နိုင်လောက်အောင် အခန်းတခန်းလုံး မှောင်မဲနေသည်။</div><div><br /></div><div>ကျောက်သားအိပ်ရာ၏ အခြားတဖက်စွန်းတွင် လူပုံသဏ္ဠန်အရိပ်တခု တိတ်ဆိတ်စွာ ထိုင်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမလက်တွေ ခြေတွေကို ရေပျော့ကြိုးဖြင့် ချည်ထားသည်ကို သူမ သိလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>အမှောင်ထဲ ထိုလူရိပ်၏ မျက်လုံးများက စူးစူး ရုန်းကန်နေသည်ကို ရယ်သွမ်းသွေးရင်း ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး နှလုံးသားသည် သမုဒ္ဒရာရေနက်ထဲ ပြုတ်ကျသွားသလို ခံစားနေရဆဲ။</div><div><br /></div><div>“အရမ်းကြောက်နေတယ် … ဟုတ်တယ်မလား?” အသံတိုးတိုးဖြင့် တဟက်ဟက်ရယ်လိုက်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် သူ ပြောသည်။ “ရှေ့ရက်တွေတုန်းက …. အခု မင်းခံစားနေရတဲ့ စိတ်အခြေအနေလိုမျိုး ကိုယ်တော် နေ့နေ့ညည ခံစားခဲ့ရတာ”</div><div><br /></div><div>“အမှောင်ထဲမှာ အမြဲနေလာတဲ့ လူတယောက်ဟာ … မနက်ဖြန်ကျရင် အလင်းရောင်များ တွေ့ရမလားဆိုပြီး အမြဲ စောင့်မျှော်တတ်တယ် … ဒါပေမဲ့ မင်း တွေ့လား …. ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဘယ်သူကမှ ကိုယ်တော့်ကို မကယ်နိုင်တော့ဘူး … အခုလိုမျိုး …. မင်းကိုလည်း မကယ်နိုင်တော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး မသိစိတ်ဖြင့် သူမ ကိုယ်ပေါ်က အဆိပ်ပိုးကောင်ကို ရှာနေမိသည်။ ကွဲအက်သောအသံဖြင့် တတွတ်တွတ် ပြောနေမိသည်။ “အဆိပ်ပိုးကောင် …. မရှိတော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>သူမ တုံ့ပြန်မှုကို ကြည့်ရင်း ထန်ထိုင်ကျင့် လှောင်ရယ်ရယ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>(ချန်လုံဝေ့) နဂါးအစောင့်တပ်ရဲ့ ပစ်လိုက်သော မြားတွေအကြား အဆိပ်ပိုးကောင် ပျောက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ၁၅ ရက် တခါ အာနိသင်ပြလေ့ရှိသည့် နွေဦးပိုးချည်ထုံးဖွဲ့သီ အဆိပ် ပြန်ထလာပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>“မင်း ငါ့နောက်ကွယ်မှာ အကြိမ်ကြိမ် လှောင်ပြောင်ခဲ့တယ် ….. ကြည့်စမ်း ….. ထန်ထိုင်ကျင့် ဆိုတဲ့ ဒီအရူးက …. မင်း သူ့ကို ရိုက်တယ် … ကြိမ်းမောင်းတယ် …. အရှက်ရအောင် လုပ်တယ် …. ဒါပေမဲ့ မင်းကို မသတ်ရက်ဘူး …. မင်းကို မိဖုရားခေါင်အဖြစ် တင်မြောက်ဖို့တောင် လုပ်လိုက်သေးတယ် …. သာမန်လူတွေလို မင်းနဲ့အတူတူ အိုမင်းပြီး သေသွားဖို့ လုပ်တယ်”</div><div><br /></div><div>“သူ မိုက်မဲလွန်းတယ် ….. မင်း သူ့ကို နောက်တစ်ကြိမ် ထားသွားမှန်း သိနေတာတောင်မှ မင်းဆီလာဖို့ သူရွေးချယ်တုန်းပဲ …. ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ သိလား … မင်းသား ၈ ဆိုတဲ့ တိရစ္ဆာန်ကောင် သတ်တာ မင်းခံရမှာကို သူ ကြောက်လို့”</div><div><br /></div><div>“ဒါပေမဲ့ ချန်လုံဝေ့ မြှားတွေ …. နှလုံးထဲထိရောက်အောင် ရိုက်သွင်းခံလိုက်ရတဲ့ သံချောင်းတွေ ….. ဒီအရာတွေက သူ့ကိုယ်သူ အပေါစားတယောက်ပါလား ဆိုတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်စေခဲ့တယ် ….. မင်း ငါ့ကို သတ်ဖို့ လုပ်တုန်းက ဝန်လေးနေတာ နည်းနည်းလေးလောက် မဖြစ်ခဲ့ဘူးလား?”</div><div><br /></div><div>သိပ်သည်းအောင် မှောင်မည်းနေသည့် လျှို့ဝှက်အခန်းထဲတွင် သူ၏ အသည်းအသန်ဖြစ်ပြီး ကသုတ်ကရက် ပြောသွားသည့်လေသံသည် ငြီးတွားနေသည့် လူတယောက်အသံလို ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် အတွင်းစိတ်ထဲ ကယောက်ကယက် ဖြစ်နေပြီး ဒေါသထွက်နေတာတောင် အပြင်ပန်းတွင် ဘာမှမဖြစ်သလို တည်ငြိမ်ပြနေနိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူမ နှလုံးသားထဲတွင် ပြောမပြနိုင်လောက်အောင် ထိတ်လန့်မှု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး ပူလောင်နေပြီး အသက်ရှူမဝသလို ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်တွက်ကြည့်ရလျှင် နွေဦးပိုးချည်ထုံးဖွဲသီအဆိပ်သည် ခန္ဓာကိုယ်ထဲ အာနိသင် မပြတော့သည်မှာ တစ်နှစ်ခွဲလောက်ရှိနေပြီ ဖြစ်ပြီး ပထမအကြိမ် သို့မဟုတ် ဒုတိယအကြိမ် သုံးခဲ့သည့် ဖြေဆေးအရှိန်သည်လည်း ယခုအချိန်တွင် ပျက်ပြယ်နေလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။ အဆိပ်ပိုးကောင် မရှိတော့ဘူးဆိုလျှင် အချိန်ကျလာပါက သူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင် အဆိပ်ထလာမည် ဖြစ်ပြီး အချိန်မီ အဆိပ်မဖြေနိုင်လျှင် သူမ သေသွားရပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ဂါဝန်စကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း စိတ်ထဲ ရုန်းကန်နေမိသည်။</div><div><br /></div><div>သူနှင့် ဝေးဝေးနေချင်သော်လည်း အဆိပ်အာနိသင်က သူမကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားရအောင် လုပ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြောသည်။ “စိတ်မပူပါနဲ့ …. မင်း ငါ့ရဲ့ မိဖုရား လုပ်ရတာ ဂရုမစိုက်တော့ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ် ….. ငါ ထပ် မမိုက်မဲတော့ဘူး … ကိုယ်လုပ်တော်တွေကို ငါဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာ သိတယ်မလား”</div><div><br /></div><div>“မင်း ကိုယ်လုပ်တော်တောင် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>“ဒီမှာပဲ သေလိုက်တော့” နတ်ဆိုးတယောက်လို တီးတိုးတီးတိုး ပြောရင်း “တကယ့်သနားစရာပဲ … မင်းဆန္ဒအတိုင်း ငါမသေခဲ့တော့ … မင်းရဲ့ ငရဲ ရောက်လာပြီပဲ”</div><div><br /></div><div>သူမ အောက်ရှိ ကျောက်သားကုတင်သည် ရေခဲတုံးလို အေးစက်နေသည်။ စူးစူး နေရထိုင်ရ ကောင်းတာဆို၍ ဘာတခုမျှ မခံစားရ။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိဆီက တုံ့ပြန်မှု ထွက်မလာ။ သူမ အလွန်အမင်း စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေပြီး သူမ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ရှိ ကျောက်သားကုတင်ကို လက်ချောင်းများဖြင့် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ သေခါနီး ငါးတကောင်လိုပင်။ သို့သော် သူ့ဆီတော့ သူမ လုံးဝ လက်မလှမ်းခဲ့။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်၏ မျက်လုံးများမှ အလင်းမှိန်မှိန်သည် သူ၏ လျစ်လျူရှုမှုကို ထိုးဖောက် ပြောင်းလဲသွားစေပြီးနောက် သူ ထကာ ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ကုတင်ပေါ်တွင် လဲကျသွားသည်။ သူမသည် နာကျင်မှုကြောင့် ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် တုန်ရီနေသည်။ သူမ မျက်လုံးတွင် သွေးမြူခိုးများ လွှမ်းနေ၍ လျှို့ဝှက်အခန်းကို သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပေ။</div><div><br /></div><div>သွေးအမြောက်အများ လျင်မြန်စွာ ထွက်လာပြီး သူမ၏ ပါးစပ်နှင့် နှာခေါင်းတို့မှ သွေးများ စီးကျလာသည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် သွေးတစ်လုတ်ကို ထွေးပစ်ထုတ်လိုက်သည်။ သူမသည် အသက်တဖြည်းဖြည်းနှင့် ခန္ဓာကိုယ်မှ ထွက်ခွါသွားနေသည်ကို ခံစားနေရသည်။</div><div><br /></div><div>အရမ်းအေးလိုက်တာ။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ အသက်ရှူသံများ အားနည်းလာသည့်အချိန်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားသည့် ခြေသံများ လျင်မြန်စွာ ပြန်ရောက်လာသည်။ တယောက်ယောက်က သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ယခုဖြစ်နေသည့် ထိုသူ့စိတ်ခံစားချက်က စိတ်ဆိုးနေလား ဒေါသထွက်နေလားဆိုတာ ထိုသူ မသိ။ လူသတ်ချင်သည့် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဒေါသထွက်နေပြီး သူမလက်ချောင်းအရိုးတွေ ကျိုးကြေသည်အထိ ထိုသူ ဆုပ်ကိုင်ထားနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ရုတ်တရက် သူမ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲထူမလိုက်ပြီး နံရံသို့ ဖိကပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“မင်းကို ဒီလိုမျိုး သေအောင် လွတ်ထားမဲ့ အစား ငါ့လက်နဲ့ သတ်မယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး နာကျင်မှုကြောင့် မျောနေရာကနေ နိုးလာသည်။ မဟုတ်ဘူ။ သူမ သေလို့ မရဘူး။</div><div><br /></div><div>သူမကိုယ်သူမ တွေးနေသည်။ မရဘူး … ဒီလိုမျိုး သေသွားလို့ မရဘူး။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် အသက်ဆက်ရှင်ရမယ်။</div><div><br /></div><div>တဆတ်ဆတ်တုန်ရီစွာနှင့်ပဲ ခုနက ဝင်လာခဲ့သူ၏ လက်ကို သူမ ဆွဲကိုင်ထားလိုက်သည်။ သူမ လက်ချောင်း ၁၀ ချောင်းဖြင့် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာ သူမ၏လက်သည်းများသည် ထန်ထိုင်ကျင့် လက်ခုံပေါ် ထိုးစိုက်လုနီးနီး ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>“ကျွန်မကို ကယ်ပါ" </div><div><br /></div><div>မိန်းကလေးသည် သူ့လက်မောင်းတွင်း တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလို့ နေသည်။ သူ့လက်ချောင်းများသည် သူမ လက်သည်းကုတ်ခြစ်ရာများကနေ သွေးထွက်နေသည်။ သူ့အရေပြားတွင် ကုတ်ခြစ်ရာကြောင့် ဟက်တက်ကွဲရာများပင် ပေါ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အတော်ကြာအောင် နှုတ်ဆိတ်နေပြီးမှ မျက်လုံးမှိတ်ကာ အကျယ်ကြီး အော်ရယ်လိုက်သည်။ “ မင်းလည်း …”</div><div><br /></div><div>မိန်းကလေး တုန်လှုပ်သွားပြီး သူ့လည်ပင်းကို ဖက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ညဉ့်ယံထဲက အလင်းမှိန်မှိန်သည် သူမ မျက်စိရှေ့တွင် တစ်စစီဖြစ်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ စူးစူး ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ လက်ချောင်းများ နာကျင်နေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး နာကျင်နေသည်။ ရည်မှန်းချက် ကျရှုံးရာကနေ ဖြစ်လာသည့် ကြောက်ရွှံ့မှု၊ နွေဦးပိုးချည်ထုံးဖွဲ့သီအဆိပ်ရဲ့ ထိုးနှက်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည့် နာကျင်မှုတွေက သူမကို တိရိစ္ဆာန်ငယ်လေးလို တုန်လှုပ်စေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့လက်ချောင်းများကို သူမဆံပင်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူမသည် တောင်တက်စပျစ်နွယ်ပင်လို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကနေ အဟာရများ စုပ်ယူကာ သူမအသက်ရှင်သန်ဖို့ ကြိုးစားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>မိုးလင်းခါနီးပြီ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အသိပြန်ဝင်လာသည့်အချိန်တွင် သူမ နံဘေးနားက လူသည် ငြင်ငြင်သာသာ ရယ်မောနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူမကို လှောင်ရယ်ရယ်တာလား၊ သူကိုယ်သူပဲ ရယ်နေတာလား သူမ သေချာမသိပေ။ နောက်တော့ ရယ်နေတာရပ်ပြီး သူ ကလေးဘဝတုန်းက ကြားဖူးနားဝရှိခဲ့သည့် သီချင်းတပုဒ် ညည်းလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ရေမတွက်နိုင်သော အထီးကျန်ညတွေမှာ နန်းတွင်းအစေခံတွေကို ဖျော်ဖြေရာမှာ သုံးခဲ့သည့် သီချင်းတစ်ပုဒ် ဖြစ်သည်။ ထို ကြောက်စရာကောင်းသော အထီးကျန်ညများတွင် သူသည် ညစ်ညမ်းသည့်အရာတွေကလွဲ၍ ဘာကိုမှ မတတ်မြောက်ခဲ့။</div><div><br /></div><div>ယခု သူမအား သီချင်း ဆိုပြနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။ သူမ၏ နာကျင်ကိုက်ခဲနေသော လက်ချောင်းရိုးများကို အလွယ်တကူ ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“နာလား? … ငါ့ နှလုံးသားထဲက နာကျင်မှုတွေနဲ့ နှိုင်းယှဉ်လို့တောင် မရဘူး”</div><div><br /></div><div>ငါ သူ့ကို အရမ်းကို သတ်ချင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ ငါ သူ့အသက်ရှင်ဖို့ ရွေးခဲ့တယ်။</div><div><br /></div><div>အမှောင်ထဲတွင် ထန်ထိုင်ကျင့် ပါးစပ်ထောင့်မှ သွေးများ ယိုစီးကျလာသည်။ သူ ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောလိုက်ပြီး သီချင်းဆက်ညည်းနေသည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်တခုကြာသော် သူသည် သူမ လက်ချောင်းတွေကို မြဲမြဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူသည် သူမ ခုခံတွန်းလှန်လို့ မရအောင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အဆုံးမရှိသောညတွင် ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သနားညှာတာမှုနှင့် ခံစားမှု ကင်းမဲ့နေသည်။</div><div><br /></div><div>“မင်း ခံစားမိလား?”</div><div><br /></div><div>သူမ ဆံနွယ်ပေါ်က အေးခဲနေသည့် မျက်ရည်စများ သူ ထိလိုက်ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် သုတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့ရဲ့ အမုန်းတရား။</div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-20248809818868712792023-08-25T06:39:00.002+06:302023-08-26T11:43:12.569+06:30 69 - မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါပန်းပွဲတော် ကျင်းပပြီးသွားတာနှင့် အရှင်မင်းကြီးသည် သူ၏ နန်းတက်ပွဲ အခမ်းအနား လုပ်ဖို့ပြင်ဆင်နေပြီ ဆိုသော သတင်း ကျိိုးပြည်ထောင်တခုလုံး ပျံနှံ့သွားသည်။<div><br /></div><div>ကျိုးပြည်သူပြည်သားတချို့က သူ့ကို သဘောမကျ။ မထောက်ခံကြပေ။</div><div><br /></div><div>လွန်ခဲ့သော ထန်ထိုင်မင်လန် နန်းတက်သည့်အချိန်က ထန်ထိုင်မင်လန်သည် ရှေ့ဘုရင်၏ ဘုရင့်ရာထူးစွန့်လိုက်သည်ဆိုသော တော်ဝင်အမိန့်ကနေ တဆင့် ထီးနန်းကို တရားဝင် ရရှိခဲ့တာဖြစ်သည်။ သို့သော် ထန်ထိုင်ကျင့်ကတော့ သူ၏ အစ်ကိုတော်ကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ကာထီးနန်းရယူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ကျိုးပြည်သူများကြားတွင် ဖြောင့်မတ်မှန်ကန်သည့်မင်းတပါး၏ ဂုဏ်သိက္ခာ မရှိသည့် လူတယောက် ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူသည် စစ်တိုက်ရဝါသနာပါသူ၊ လူတွေကို သတ်ဖြတ်ရတာ ကြိုက်နှစ်သက်သူ တစ်ဦးဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အရင်တခါက မင်းသား ၈ ကို ရှာတွေ့ဖို့ တအိမ်ဝင် တအိမ်ထွက်နှင့် အကြမ်းပတမ်း ရှာခဲ့တာကြောင့် လူတွေရဲ့ မနှစ်မြို့မှုတွေ မြင့်တက်လာခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော်လည်း အခုထိတော့ သူ့ကို ထောက်ခံသူအများအပြား ရှိနေဆဲ။</div><div><br /></div><div>ဘာပဲဖြစ်ပါစေ၊ ထန်ထိုင်ကျင့်ကြောင့် ရှပြည်ထောင်သည် ကျိုးပြည်ထောင် လက်အောက်ရောက်ခဲ့ရပြီး ယိုယွင်းကျဆင်းနေခဲ့သော တကျိုးပြည်ကြီးသည်လည်း အမှောင်ထု ဖယ်ရှားခံရပြီး ဂုဏ်ယူစရာ စိတ်အားတက်ကြွဖွယ် ပြည်ကြီးတခုအဖြစ် ပြောင်းလဲလာခဲ့တာဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူထီးနန်းရယူပြီးကတည်းက နန်းတက်ပွဲ အခမ်းအနား မပြုလုပ်ခဲ့။ ထို့ကြောင့် နန်းတက်ပွဲအခမ်းအနား အခုမှ လုပ်ဖို့ သူ ရုတ်ချည်းဆုံးဖြတ်လိုက်တာကို ပြည်သူတွေ မမျှော်လင့်ခဲ့ကြပေ။</div><div><br /></div><div>တရားဝင် နန်းတက်ပွဲအခမ်းအနား လုပ်ပြီးလျှင် တိုင်းပြည်နာမည်ကိုလည်း ပြောင်းချင်ပြောင်းလဲရနိုင်သလို ကျင့်သုံးမည့် တိုင်းပြည်မူဝါဒတွေလည်း ပြောင်းလဲပစ်ချင် ပြောင်းလဲပစ်ရနိုင်သည်။ ထိုသည် လာမည့် နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း ထန်ထိုင်ကျင့်သည် နန်းတွင်းရေးရာတွင် တည်ငြိမ်အောင် လုပ်ဖို့နှင့် စစ်တိုက်တာ ရပ်ဖို့အတွက် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>အပြင်လူတွေတော့ မသိနိုင်ပေမဲ့ နန်းတွင်းထဲမှာတော့ ကောလဟာလတခု တိုးတိုးတိတ်တိတ်ထွက်ပေါ်လာနေသည်။</div><div><br /></div><div>နန်းတက်ပွဲလုပ်မည့်နေ့တွင် အရှင်မင်းကြီးသည် မိဖုရားခေါင် ရွေးချယ်တင်မြောက်မည်ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အစက မယုံကြ။ သို့သော် ပိုးထည်ချည်ထည် အများအပြား ချင်းချန်နန်းဆောင်ဆီ ဝင်လာသည့် အချိန်မှ ထိုကောလဟာလသည် အမှန်တကယ် ဖြစ်နေကြောင်း အားလုံးသိသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ရက်စက်တတ်သည့် ထိုဘုရင်ငယ်သည် အမှန်တကယ်ကို မိဖုရားခေါင် ရွေးချယ်တင်မြောက်တော့မည်။</div><div><br /></div><div>သူတို့ရဲ့ မိဖုရားခေါင်အသစ်၊ ခရမ်းရောင်ဝတ်ရုံဝတ် ထို မိန်းကလေးငယ်သည် မြနန်းဆောင်ထဲတွင် သူမဝတ်မည့် မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါကို ပန်းထိုးနေသည်။</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းထဲ ပြန်ရောက်လာပြီးနောက် စူးစူးသည် ချင်းချန်နန်းဆောင်ကနေ ပြောင်းရွှေ့ခံရသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်က နျန့်မုနင်ကို ဆက်ပြီး စောင့်ကြည့်ခိုင်းထားပေမဲ့ စူးစူးကိုတော့ ချင်းချန်နန်းဆောင်တွင် အတင်းအကြပ် မနေခိုင်းတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>ပန်းထိုးဆရာမတွေက စူးစူးကို တလေးတစားဆက်ဆံကာ စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် သင်ပေးကြသည်။ “မိန်းကလေး …. ဒီလိုမျိုးထိုးရတာ မဟုတ်ဘူး … ဒီလိုထိုးလိုက်ရင် ခြုံပုဝါ အနောက်ဘက်ခြမ်းက ကြည့်လို့ မကောင်းတော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ဇာထိုးပန်းထိုးအလုပ်တွင် ပါရမီမပါပေ။ သူမ ပြောသည်။ “ဘယ်လိုထိုးရမလဲ မသိဘူး …. ရှင်တို့ ကျွန်မအတွက် ကိုယ်စား ထိုးပေးကြပါလား?”</div><div><br /></div><div>ပန်းထိုးသည်တွေ သူတို့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အုပ်ပြီး ရယ်လိုက်ကြသည်။ စူးစူး စိတ်ရှုပ်သွားဟန်ကို မြင်ရတော့ တယောက်က ပြောသည်။ “မိန်းကလေး …. ရယ်စရာဖြစ်နေပြီ။ ကျိုးနိုင်ငံရဲ့ရိုးရာစည်းမျည်းအရ လက်ထပ်တော့မဲ့မိန်းကလေးက သူ့လက်နှင့် မင်္ဂလာခြုံပုဝါကို ပန်းထိုးရမှာပါ … ဒီလိုထိုးထားတဲ့ မင်္ဂလာခြုံပုဝါက မင်္ဂလာဇနီးမောင်နှံ ၂ ယောက်လုံးကို သက်ထက်ဆုံးတိုင်ပေါင်းဖက်နိုင်ဖို့ ကံကောင်းခြင်းတွေ ရလာစေမှာပါ”</div><div><br /></div><div>တခြားတယောက်က ဝင်ပြောသည်။ “ဒါ့အပြင် အရှင်မင်းကြီးက မိန်းကလေးကို မိန်းကလေးလက်နှင့် ပြီးအောင် ပန်းထိုးရမယ်ဆိုပြီး အမိန့်ချထားပါတယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး မင်္ဂလာမီးငှက်ဝတ်ရုံတော့ ချုပ်ဖို့ မလို။ နန်းတက်ပွဲအခမ်းအနား လုပ်မည့်ရက်ရောက်ဖို့အချိန် ၂ လ လိုသေးသည်။ မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါ ပန်းထိုးဖို့ အချိန် ရသေးသည်။</div><div><br /></div><div>ပန်းထိုးရုံမှတပါး တခြား လုပ်စရာ ဘာမှမရှိသည့် စူးစူးသည် ငွေအပ်နှင့် အပ်ချည် ကောက်ကိုင်ကာ ပန်းထိုးသည်တွေ သင်ပြမှုအောက်တွင် ဆက်လက် ပန်းထိုးရတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ နှစ်သိမ့်ပေးရှာသည်။ “စိတ်ရှည်ရှည်ထားပါ”</div><div><br /></div><div>သူက မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါမှာ ပန်းထိုးတာလောက်ပဲ နင့်ကို လုပ်ခိုင်းတာ၊ နင်က သူ့အသက်ကိုနှုတ်ချင်နေတာနော်။</div><div><br /></div><div>နေ့ပိုင်းတွင် စူးစူးသည် ပန်းထိုးသည်တွေဆီကနေ ပန်းထိုးနည်း သင်ယူပြီး ညနေပိုင်းတွင်လမ်းလျှောက်ထွက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် စိတ်အခြေအနေ ကောင်းနေသည် ဟု ထင်ရသည်။ မိစ္ဆာကျား ပြန်လွတ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော် နန်းတွင်းထဲတွင် လူ့အသွင်ပြောင်းခြင်း တားမြစ်ခံရသည်။ ရံဖန်ရံခါ သစ်ပင်အောက်တွင် ကျားအသွင်ဖြင့် နေပူဆာလှုံနေသည့် မိစ္ဆာကျားကို စူးစူး တွေ့နေရသည်။ သို့ပေမည့် သူမ အနားကပ်သွားမလို့ လုပ်တိုင်း ထိုကျား အသကုန် ထွက်ပြေးသွားသည်နှင့် ကြုံရသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အစက တွေးထင်ထားသည်က သူမ မိဖုရားခေါင် အပ်နှင်းခံရမည့်သတင်း ပျံ့သွားလျှင်သူမ၏ တွေးရခက်သော အစ်မကြီး လှုပ်ရှားမှုတခုခု ရှိလာမည်ဟူ၍။</div><div><br /></div><div>သို့သော် နန်းတွင်းထဲ နေရင်း စူးစူးသည် သူမနှင့် တကြိမ်သာ တွေ့ခဲ့ရသည်။ အတော်လှမ်းသည့်နေရာကနေ ယဲ့ပင်းချန်သည် စူးစူးကို ပြုံးပြခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူမအပြုံးမှာ အလွန်တည်ငြိမ်နေပြီး နူးညံ့နေသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် မျက်နှာသည် ကသိကအောက် ဖြစ်နေကြောင်း မသိမသာပြနေပေမဲ့ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလောက်အောင် သနားစဖွယ် ပုံမျိုး ပေါ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ နောက်ကျောကို စူးစူး ကြည့်ရင်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ကုံးယွိ အမြန် ပြောလိုက်သည်။ “သခင် …. သူ့ကို သနားလို့ မဖြစ်ဘူးနော် … အဲ့ဒီ ယဲ့ပင်းချန်က ကြောက်စရာကောင်းတယ်လို့ ကုံးယွိ အမြဲ ခံစားနေရတယ်”</div><div><br /></div><div>“ငါ သိတယ်” စူးစူး ပြောသည်။ “ငါ သူ့ကို မသနားဘူး”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သာ အရင်တုန်းကလိုမျိုး တမင်ရည်ရွယ်ပြီး ငွေကွင်းကို ထိန်းချုပ်ကာ သူမကိုယ်သူမ တိုက်ခိုက်ခဲ့သလိုမျိုး လုပ်ခဲ့လျှင် သူတော့ ဒီအတိုင်း သေဖို့ ထိုင်စောင့်နေမှာ မဟုတ်ဘူးလို့သာ စူးစူး စိတ်ထဲ ခံစားမိသည်။</div><div><br /></div><div>အခုတော့ ယဲ့ပင်းချန် ဘာမှမလုပ်သေးတာက စူးစူးစိတ်ထဲ မသေချာမရေရာသည့် ခံစားချက်ဖြစ်စေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မြနန်းဆောင်ကို ပြန်လာတော့ ထန်ထိုင်ကျင့် ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် အခုတလော နေရတာ သိပ်မသက်သာ။ အခွန်စည်းကြပ်ရာတွင် စိစစ်ရသည်။ နန်းတက်ပွဲအခမ်းအနားအတွက် ပြင်ဆင်ရသည်။ တဖက်တွင်လည်း မင်းသား ၈ ကိုရှာနေရသေးသည်။</div><div><br /></div><div>တခါတရံ ချင်းချန်နန်းဆောင်က မီးများ ညတော်တော်နက်သည်အထိ လင်းထိန်နေတတ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့လက်ထဲတွင် တစုံတခု ကိုင်ထားသည်။ စူးစူး လျှောက်လာပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူမပန်းထိုးနေသည့် မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပဝါ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုခေါင်းခြုံပုဝါစတွင် မီးငှက် (မင်္ဂလာငှက်)ပုံ ထိုးထားသည်။ စူးစူးက အခုမှ ပန်းထိုးစသင်သူတယောက် ဖြစ်သဖြင့် အပ်ချည်စ ရှာမတွေ့ ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>တချက်ကြည့်လိုက်တာနှင့် ခေါင်းခြုံပုဝါစက ရွှေရောင်အပ်ချည်လမ်းများက မညီမညာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရမည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မကျေမနပ်ဖြင့် စူးစူးကို ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ ထုတ်မပြောပေမဲ့ သူ့အမူအရာကို စူးစူး နားလည်နေပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ရှင် ဇာထိုးပန်းထိုးအတတ်လည်း တတ်တယ်လား?”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အပြစ်ကင်းစွာဖြင့် သူ့ကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ “ဇာထိုးပန်းထိုးအတတ်ကို ကျွန်မမတတ်ဘူး …. ဒါပေမဲ့ ပန်းထိုးသည်တွေက ပြောတယ် ….. သတို့သမီးကိုယ်တိုင် ပန်းထိုးထားတဲ့ ခေါင်းခြုံပုဝါကမှ မင်္ဂလာဇနီးမောင်နှံ ၂ ယောက်လုံးကို ကံကောင်းစေမှာတဲ့ … ကျွန်မထိုးထားတာ ရှင် ကြည့်ရခက်နေရင်လည်း ပန်းထိုးသည်တွေကို ထိုးခိုင်းလိုက်ပါလား … ကွာခြားချက်ကို ဘယ်သူက သိနိုင်မှာမို့လဲ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် လှောင်ပြောင်လိုက်သည်။ “မင်းလို အရည်အချင်းမျိုးနဲ့ မိဖုရားခေါင် ဖြစ်ချင်သေးတယ်လား?”</div><div><br /></div><div>သူ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ စူးစူး ရပ်နေသည့် နေရာတွင် မရှိတော့ချေ။</div><div><br /></div><div>မိန်းမငယ်လေးသည် ငွေရောင်တောင်ဇလပ်ပန်းပုံထိုးထားသည့် အိပ်ရာပေါ်တွင် သက်တောင့်သက်သာ လဲလျောင်းရင်း သူမ လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းတင်လျှက် အနားယူနေသည်။နွေရာသီ ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ တကျိုးပြည်၏ နွေရာသီက အလွန်ပူပြင်းလှသည်။ သူမလက်ကို မြောက်လိုက်သည်။ သူမလက်ချောင်းများကြားတွင် အင်းစက္ကူအဝါတချပ် မီးထတောက်သွားပြီး အလွန်လှပသော ဆီးနှင်းပွင့်တွေ သူမ ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် ကျဆင်းလာသည်။</div><div><br /></div><div>သွယ်လျလှပသော သူမလက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထို ဆီးနှင်းပွင့်များကို လိုက်ဖမ်းသည်။သူမ၏ခရမ်းရောင်ဂါဝန်သည် ကုတင်ပေါ်တွင် ဖြန့်ကားလျှက် ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမဆံနွယ်ပေါ် ဆီးနှင်းပွင့်များ တင်နေသည်။ သူမ ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ လူငယ်လေးသည် သူမမျက်နှာအား ငေးကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ စူးစူး ခေါင်းငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ရှင် ခုနက ဘာပြောလိုက်တာလဲ?”</div><div><br /></div><div>ကျဆင်းနေသည့် ဆီးနှင်းပွင့်များသည် မိန်းကလေး နဖူးပေါ်ရောက်သည့်အခါ အပြာရောင်ရေခဲ ပုံဆောင်ခဲလေးတွေ အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်။ သူမသည် နွေဦးရာသီတွင် ကျမည့်နှင်းကို သိပ်သည်းအောင် လုပ်ခဲ့ပေမဲ့ မထူးခြားခဲ့။ မျက်စိတမှိတ်အတွင်းမှာပင် အေးမြနေသည့် ခံစားချက် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။ မိန်းကလေး၏ နူးညံ့နေသောအလှတရားတော့ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် အေးစက်စက်မျက်နှာဖြင့် အဝေးကို ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ သတင်းပို့သည်။ “သူ့နားရွက် နီနေတယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ထကြည့်တော့ တခုခု မှားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ငါ့ရဲ့ ထိုးမပြီးသေးတဲ့ ခေါင်းခြုံပုဝါကော?”</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ ပြောသည်။ “ထန်ထိုင်ကျင့် ယူသွားပြီ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး တခဏလောက် စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူမ မျက်လုံးတွင် အပြုံးရိပ် သမ်းသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ချင်းချန်နန်းဆောင်က မီးအိမ်များ ည အတော်နက်မှ မီးငြိမ်းသွားခဲ့သည်။ စိတ်ညစ်စရာပေးမည့် ပန်းထိုးသည်များ စူးစူးထံ ရောက်မလာခဲ့တော့ပေ။</div><div><br /></div><div>လဝက်လောက် ကြာသည့်အချိန်တွင် ပန်းထိုးပြီးသား မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါတထည်ကို စူးစူးလက်ခံရရှိခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုခေါင်းခြုံပုဝါကို သူမ အိပ်ရာခေါင်းရင်းတွင် ထားထားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ရွှေရောင်အပ်ချည်မျှင်တွေနှင့် သေသပ်လှပစွာ အနားသတ်ထားပြီး အစိတ်အပိုင်းတခုချင်းစီကို လှလှပပ တိတိကျကျ ထိုးထားတာ ဖြစ်သည်။ စူးစူး ယူလိုက်ပြီး သူမ လက်ချောင်းဖြင့် ထိကြည့်လိုက်ရာ ထန်ထိုင်ကျင့် အေးစက်စက်မျက်နှာနှင့် ပန်းထိုးနေပုံကို မြင်နေရသည်။</div><div><br /></div><div>အမျိုးသမီး ပန်းထိုးသည် လက်ရာနှင့် နှိုင်းယှဉ်ရလျှင် ထို မီးငှက် (မင်္ဂလာငှက်) ပုံက အတော့်ကို ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် ရှိလှသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ထူးကဲကောင်းမွန်လှသော မီးငှက်ပုံကို ကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်နေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိလေသံတောင် ခက်ခဲရှူပ်ထွေးသွားပြီး ပြောလာသည်။ “အေးခဲနန်းတော်မှာ ကြီးပြင်းလာတဲ့ ကလေးဟာ သက်မွေးဝမ်းကြောင်းအတတ်ပညာ အကုန်တတ်တယ်”</div><div><br /></div><div>မိစ္ဆာဘုရင်တယောက်သည် ထိုကိစ္စတွင် အတော် ယုံကြည်နေရှာသည်။ နတ်မြတ်နတ်ကောင်းတွေက သူ့ကို ကောင်းချီးပေးမည်ဟု မျှော်လင့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>တော်တော်ရယ်ချင်စရာကောင်းနေပေမဲ့ သေချာတွေးကြည့်လိုက်လျှင် အတော်ရှုပ်ထွေးလှသည့် ကိစ္စ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းခြုံပုဝါကို ထားလိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်း အနည်းငယ် ကွေးတက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>သူမဘဝတွင် တစုံတယောက်ရဲ့ ခံစားချက်တွေအပေါ် သူမ လိမ်ညာမိတာသည် ဒါဟာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ ကြည့်ရတာ သူမ အောင်မြင်ခဲ့သည်နှင့် တူသည်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb20CDBr1VyAOr4MC89CRl3cqADUps_yrnKG7lMS6_AgDQrBGg6l_s-0Yz9J-9QJ7648xiSuYZPmQKryKBJQ4fSR5TQ5b9wk5IFyCyKxqXmi6kEODe7A5CYAPP4gnXTyI7dbgrOogSUKb94g-kbRrmvFATVWr5lSbi-hKljPvHE6XiKhTBhUYR812kmM8/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb20CDBr1VyAOr4MC89CRl3cqADUps_yrnKG7lMS6_AgDQrBGg6l_s-0Yz9J-9QJ7648xiSuYZPmQKryKBJQ4fSR5TQ5b9wk5IFyCyKxqXmi6kEODe7A5CYAPP4gnXTyI7dbgrOogSUKb94g-kbRrmvFATVWr5lSbi-hKljPvHE6XiKhTBhUYR812kmM8/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div><br /></div><div>စူးစူး မင်္ဂလာခေါင်းခြုံပုဝါ လက်ခံရရှိပြီး ၂ ရက်အကြာတွင် ထန်ထိုင်ကျင့်က စူးစူးကို မိဖုရားခေါင်အဖြစ် တင်မြှောက်မည့်သတင်း နန်းတွင်းခုံရုံးအထိ ရောက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သာ တခြားမိန်းကလေးကို မိဖုရားခေါင်အဖြစ် တင်မြောက်ခဲ့လျှင် မှူးမတ်တွေအနေနှင့် သူ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွင် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ကြမည် မဟုတ်။ သို့သော် ယခုက စူးစူး ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ရန်သူ့စစ်သူကြီး ယဲ့ရှောက်သည် ကျိုးပြည်ကို အနှစ် ၂၀ လောက် ဖိနှိပ်တိုက်ခိုက်လာခဲ့သူဖြစ်သည်။ ယခု အရှင်မင်းကြီး လက်ထပ်ချင်သည့် မိန်းကလေးသည် ထို ရန်သူ၏ သမီး ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>အစိုးရအမှုထမ်းများအားလုံးက ရှေ့ရေး ကြိုတွေးနေကြသည်။ အကယ်၍သာ ယဲ့မိသားစုဝင် ထိုမိန်းကလေးသည် ရည်မှန်းချက်ကြီးသူ ဖြစ်ပြီး ပထမဆုံးမွေးလာသည့် ကလေးသာယောကျာ်းလေး ဖြစ်ခဲ့လျှင် တကျိုးပြည်သည် သွယ်ဝိုက်သော နည်းဖြင့်ယဲ့မိသားစုလက်ထဲသို့ ရောက်သွားပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>မှူးမတ်များက ချက်ချင်းပင် အသနားခံစာ တင်ကြတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုကိစ္စ မဆိုထားနှင့်။ အပြင်ဘက်တွင်လည်း အခုထိ ပုန်းနေပြီး ထီးနန်းပြန်သိမ်းဖို့ အခွင့်ကောင်း ချောင်းနေသည့် မင်းသား ၈ ရှိနေသေးသည်။ အရှင်မင်းကြီးနှင့် ထိုအပြစ်သား၏သမီးတို့ လက်ထပ်ခြင်းသည် ပြည်သူပြည်သားတွေ၏ စိတ်ကို လုံးဝ ဆုံးရှုံးသွားလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>သူတို့တင် မဟုတ်သေး။ ထန်ထိုင်ကျင့် စကားကို အမြဲနားထောင်နေကြ ရန်ကျိ တောင်မှ ဒီလိုလုပ်တာ မကောင်းဘူးဟု ထင်သည်။</div><div><br /></div><div>ရန်ကျိ ပြောသည်။ “အရှင်မင်းကြီး တတိယယဲ့မိန်းကလေးကို ကြိုက်နေရင် အချစ်တော်မိန်းကလေး အဖြစ်ထားလို့ရပါတယ် …. တကယ်နှစ်သက်ခဲ့ရင် ဖူးရန်ဘွဲ့ ပေးလို့ရပါတယ် … တကယ်လို့ သူ့လို ရန်သူတစ်ယောက်ရဲ့ သမီးကို တိုင်းပြည်မိခင်နေရာ ဖြစ်တဲ့ မိဖုရားခေါင်နေရာ ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် ပြည်သူတွေရဲ့ အမြင်မှာ အရှင်မင်းကြီးဟာ တိုင်းပြည်သစ္စာဖောက်တယောက် ဖြစ်နေပါလိမ့်မယ်”</div><div><br /></div><div>သူ့စကား ကြားလိုက်တာနှင့် ချက်ချင်း ထန်ထိုင်ကျင့် ပြန်လည် ချေပ ပြောဆိုလိုက်သည်။“ကိုယ်တော် သူ့ကို ကြိုက်တယ်လို့ ဘယ်သူ ပြောတာလဲ”</div><div><br /></div><div>ရန်ကျိ : “….” ဒါက အကြောင်းပြချက်လား … အကြောင်းပြချက်က မဆီလျော်ဘူးအရှင်မင်းကြီး</div><div><br /></div><div>သူတို့ ၂ ဦး တယောက်ကို တယောက် ကြည့်နေကြသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်က လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ရေရွတ်လိုက်သည်။ “သူက မိဖုရားခေါင်ဆိုတဲ့ ဘွဲ့ပဲ လိုတာ”</div><div><br /></div><div>အို? … သူ တောင်းသမျှ နင်ပေးနေပြီးတော့ သူ့ကို မကြိုက်ဘူးလို့ ပြောနေဆဲ?</div><div><br /></div><div>ရန်ကျိ အကူအညီမဲ့စွာဖြင့် ညည်းညူပြောသည်။ “ကျန်းလူကြီးမင်းနှင့် အမတ် တချို့ အပြင်မှာ ဒူးထောက်နေဆဲပါ … အရှင်မင်းကြီး … သူတို့က အရှင်မင်းကြီး ထီးနန်းရအောင် ကူညီပေးခဲ့တဲ့သူတွေပါ … အရှင်မင်းကြီးကို အကြံဥာဏ်တွေပေးရင်းနဲ့ သေဆုံးသွားတာမျိုး မဖြစ်သင့်ပါဘူး”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးထဲ လှောင်ပြောင်သရော်မှုများ ပြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ရန်ကျိ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူ့ရင်ထဲ ခါးသီးမှု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့အမြင်တွင် စူးစူးကို မိဖုရားခေါင်အဖြစ် လက်ခံရတာက ဘာမှမလုပ်ရပဲ ဒုက္ခကို ဖိတ်ခေါ်သလို ဖြစ်နေသည်။လောကတွင်ရှိသမျှ လူတိုင်း သဘောတူကြမှာ မဟုတ်။ ထန်ထိုင်ကျင့် တကယ် လုပ်ခဲ့လျှင်မှူးမတ်နှင့် တိုင်းသူပြည်သားတွေကို လုံးဝ စိတ်ပျက်စေမိလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>ထိုကိစ္စသည် ရက်အတော်ကြာအောင် မတိုးသာမဆုတ်သာ အခြေအနေ ဖြစ်ခဲ့သည်။အနောက်ဆောင်တွင် နေနေသည့် ယဲ့ပင်းချန်တောင် ထိုအကြောင်းကြားရသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် စိတ်ပြောင်းဖို့အတွက် သူစီးလာသည့် စစ်ရထားကို ဦးခေါင်းဖြင့် တိုက်ကာတားပြီး နားချသည့် လူတောင် ရှိခဲ့သည်။ ထိုလူကား ချိုက်လူကြီးမင်း။</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းတွင် တီးတိုးပြောသံတွေ ထွက်လာသည်။ ဘယ်သူစလိုက်မှန်းမသိရပေမဲ့အရှင်မင်းကြီး၏ မိဖုရားခေါင် အပ်နှင်းမည့်ကိစ္စ ရှိလာတော့မည်မဟုတ် ဆိုသည့် စကားဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>လက်ရှိတွင် ယဲ့ပင်းချန်သည် အနောက်ဆောင်တွင် ဖူးရန်ဘွဲ့ရထားသည့် တဦးတည်းသောမိန်းကလေး ဖြစ်သည်။ သူမသည် စွပ်ပြုတ်ပူပူနွေးနွေးတခွက် ယူဆောင်လာကာ ထန်ထိုင်ကျင့်ကို တွေ့ဖို့ ရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် ပန်းများအပြည့် ဖူးပွင့်လျှက်ရှိသော ချောင်းဟွာနန်းဆောင်ရှေ့ဖြတ်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့် ရှိရာ ခန်းမရှေ့ ရောက်ခါနီးတွင် အမြန်လျှောက်လာသော ဝေရှီနှင့် ဝင်တိုက်မိသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုမိန်းမစိုးအိုကြီး၏ မျက်နှာ ဖြူဖျော့နေ၏။ ယဲ့ပင်းချန်ကို မြင်သည့်အချိန်တွင် သူသည်ခဏလောက် သူ့မျက်နှာထားပြန်ပြင်ယူပြီးမှ သူမကို အရိုသေပေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝေရှီ ခန္ဓာကိုယ်တွင် ပေနေသည့် သွေးကွက်တွေ မခြောက်သေးတာကို ယဲ့ပင်းချန် မြင်လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>“ဖူးရန်ကို အရိုအသေပြုပါတယ် … ကျွန်တော်မျိုး အရေးတကြီး လုပ်စရာရှိလို့ သွားခွင့်ပြုပါဦး..” ဝေရှီ အပြေး မသွားခင်လေးတွင် နောက်ပြန်လှည့်ပြီး အရေးတယူ သတိပေးထားရစ်သည်။ “ဒီနေ့ အရှင်မင်းကြီး နေရာမှာ ….. ဖူးရန် တွေ့ဆုံဖို့ မသင့်ဘူး … ဒါကြောင့် နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ကိုယ့်နန်းဆောင်မှာပဲ အနားယူရင် ပိုကောင်းပါလိမ့်မယ်”</div><div><br /></div><div>“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် … ဝေ့ရှီကုန်းကုန်း … သတိပေးတဲ့အတွက်” ယဲ့ပင်းချန် ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝေရှီ မနားတော့ပဲ သုတ်သုတ် ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ဝေရှီသည် မြနန်းဆောင်ဘက် ဦးတည်သွားနေကြောင်း ယဲ့ပင်းချန် သတိပြုမိလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ လျှောက်နေရာကနေ ရပ်လိုက်သည်။ ဝေရှီ၏ နောက်ပြန်လှည့်ဖို့ အကြံပေးစကား နားမထောင်ပဲ ရှေ့ကို ဆက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်ရှိရာ နန်းဆောင်ခန်းမရှေ့ အရောက်တွင် သွေးတွေ ပြန့်ကျဲနေပြီး လူ့ဦးခေါင်းတလုံး ယဲ့ပင်းချန် ဂါဝန်အောက်နားဆီ လိမ့်ဝင်လာသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အနောက်တွင် ရပ်နေသည့် ရှောင်ဟွေ့ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် မျက်နှာ သွေးမရှိတော့သလို ဖြူဖျော့သွားသည်။ လရိပ်စစ်သားတယောက် သူတို့အနောက်ကို ရောက်လာကာ ရှောင်ဟွေ့ ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး အေးစက်စက် ပြောလိုက်သည်။ “ဖူးရန် … အပြစ်ပြုမိပြီ … အရှင်မင်းကြီး အလုပ်များနေပါတယ် … ဖူးရန်ကို တွေ့ဖို့အဆင်မပြေသေးပါဘူး … ကျေးဇူးပြုပြီး နောက်ပြန်လှည့်သွားပေးပါ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် လျင်မြန်စွာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ထိုမှသာ ရှောင်ဟွေ့ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားသည့်လရိပ်စစ်သားက သူ့လက်လွတ်ပေးလိုက်သည်။ ရှောင်ဟွေ့ ခြေထောက် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတုန်လှုပ်နေပြီး ယဲ့ပင်းချန်ဆီ လဲပြိုကျလာသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ဆက်မကြည့်ရဲတော့ပဲ ရှောင်ဟွေ့နှင့်အတူ လှည့်ပြန်တော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးကို ဝေရှီ လာခေါ်သည့်အချိန်တွင် လရိပ်စစ်သားများသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ခြေရာလက်ရာတွေကို ရှင်းလင်းနေကြသည်။</div><div><br /></div><div>ဆည်းဆာနေသည် သွေးလို နီရဲနေသည်။ ဝတ်ရုံနက်ဝတ်ထားသည့် ဧကရာဇ်သည် စင်မြင့်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ လက်ထဲတွင် ဓားတချောင်းကိုင်ထားပြီး ကောင်းကင်က မီးလိုနီရဲတောက်ပနေသည့် နေကို ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>တလောကလုံးကလူတွေက သူ့ရန်သူ ဖြစ်နေ၍ အေးစက်စက်နှင့် လျစ်လျူရှူထားတဲ့ ခံစားချက် သူ့မျက်နှာတွင် ပေါ်နေသည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ဓားရိုးကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။</div><div><br /></div><div>ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှိနေသည့် နန်းတွင်းအစေခံ အားလုံးကို ထွက်ခိုင်းထားသည်။</div><div><br /></div><div>အရာအားလုံး သန့်ရှင်းအောင် ရှင်းလင်းပြီး ဖြစ်ပေမဲ့ သွေးညှီနံ့ကိုတော့ ပျောက်အောင် မဖျောက်နိုင်ပေ။ စူးစူးသည် ထန်ထိုင်ကျင့် လက်ထဲက ဓားကို ဖျတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်သည်။ သူလည်း ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ သူမနှင့် အကြည့်ခြင်း ဆုံသွားသည်။</div><div><br /></div><div>သူတို့ ၂ ဦး တယောက်ကို တယောက် အချိန်အတော်ကြာအောင် ကြည့်နေခဲ့သည်။ စူးစူး သူ့ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောသည်။ “ရှင် တယောက်ယောက်ကိုသတ်ခဲ့တာလား?”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် တော်တော်ကြာအောင် သူမကို စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ သူ့လက်မြောက်လိုက်ပြီးသူမ ပါးကို ကိုင်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ကိုယ်တော် မင်းအတွက် လုပ်ခဲ့တာ” သူ ဓားကို လွတ်ချလိုက်သည်။ မျက်လုံးထဲက ခံစားချက်မဲ့နေမှုများသည် တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားသည်။ တခုခုကို သတိရလာ၍ ရယ်သံတိုးတိုးလေးဖြင့် ပြောသည်။ “မင်းက မိဖုရားခေါင် ဖြစ်ချင်တယ် …. ဒါပေမဲ့ အဘိုးအိုချိုင်ကသူသေမှပဲ ရမယ်လို့ ပြောတယ် … ဒါကြောင့် ကိုယ်တော် သူ့ကို သတ်လိုက်တယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ရုတ်တရက် ဘာမှ မပြောနိုင်တော့။</div><div><br /></div><div>သူမလည်ပင်းထဲ တခုခု နင်နေသလို ခံစားရသည်။ တဖက်တွင်လည်း သူမ စက်ဆုပ်ရွံရှာသွားပေမဲ့ သူ၏ တည်ငြိမ်နေသည့် မျက်လုံးများနှင့် အကြည့်ချင်း ဆုံသွားသောအခါအကြောက်တရားတွေနှင့် တုန်လှုပ်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် “ရှူး”ဆိုပြီး တိတ်နေရန် ဟန်အမူအရာပြလိုက်ပြီးနောက် တည်ငြိမ်စွာပြောသည်။ “စိတ်မပူပါနဲ့ … ကိုယ်တော် သတ်တယ်ဆိုတာကို ဘယ်သူမှ မသိဘူး … အဘိုးအိုချိုင်က အသက်ကြီးလို့ အနားယူရမဲ့အချိန် ရောက်နေပြီ … ကိုယ့်ဇာတိကိုယ်ပြန်တဲ့လမ်းမှာဓားပြအုပ်စုနဲ့ တွေ့သွားပြီး အသတ်ခံလိုက်ရတယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ မျက်နှာထားနှင့် သူ့ကို ကြည့်ပြီး ပြောသည်။ “ဘာကြောင့်ဝေ့ရှီကုန်းကုန်းကို အခေါ်လွှတ်ပြီး ကျွန်မကို လာခိုင်းရတာလဲ?”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြုံးပြီး ပြောသည်။ “သူတို့က မင်းကို မိဖုရားခေါင်မမြောက်ခိုင်းဘူးလေ … ကိုယ်တော် ဘာလုပ်ခဲ့လဲဆိုတာ မင်းကို မြင်တွေ့စေချင်လို့”</div><div><br /></div><div>ငယ်ရွယ်နုပျိုသော လူငယ်လေး၏ မျက်လုံးတွင် သွေးရောင်လွှမ်းနေသည်။ သူ့အပြုံး ပျောက်ကွယ်သွားပြီးနောက် စူးစူး ပုခုံး ၂ ဖက်ကို သူ့လက်ဖြင့် ပိုက်လိုက်ပြီး စူးစူး တကိုယ်လုံးကို သူ့လက်မောင်းတွင်းသို့ ဆွဲထည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ စိတ်ဆိုးဆိုးဖြင့် ပြောသည်။ “သူဘာဖြစ်နေတာလဲ? …. လူသားတွေ တစုံတယောက်ကိုသဘောကျရင် အကောင်းဆုံးကြိုးစားပြီး သဘောကျနေသူကို ပေးဆပ်ပြီး ဒီလူအတွက်အရာရာ စဉ်းစားပေးရမယ် မဟုတ်ဘူးလား”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် အပြုအမူ လုပ်ဆောင်ချက်တွေသည် သူ့သခင်ငယ်ရဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွင်ဖိအားတိုးစေသည်။</div><div><br /></div><div>သူ တစ်ယောက်ယောက်ကို သတ်လိုက်တယ်။ သူမအတွက် သူ သတ်လိုက်ကြောင်းကို သူမကို ခေါ်ပြီးပြတယ်။</div><div><br /></div><div>တကယ့်ကို စိတ္တဇသမားပဲ။</div><div><br /></div><div>သူ့လက်မောင်းတွင် သံချေးနံ့၊ သွေးနံ့များ စွဲနေသည်။ စူးစူး သူမခေါင်းကို အပြင်ဘက် လှည့်လိုက်သည်။ သူ့ မျက်နှာကို မြေကြီးပေါ်ထားပြီး တက်နင်းချင်စိတ် ပြင်းပြင်းပြပြ သူမ ခံစားရသည်။</div><div><br /></div><div>“ယဲ့ရှီးဝူ!” သူပြောသည်။</div><div><br /></div><div>“ပြော..” စူးစူး စိတ်ရှုပ်နေသည့် လေသံနှင့် ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“မင်းကို မိဖုရားခေါင် တင်မြောက်တာ ဘာ ရည်ရွယ်ချက်မှ မရှိဘူး … ကိုယ်တော်မှာ ပြသနာပေါင်းစုံ တက်ရတယ်”</div><div><br /></div><div>“ကျွန်မ အတင်းလုပ်ခိုင်းနေလို့လား?”</div><div><br /></div><div>“ဒါကြောင့် နောင်ကျလို့ မင်း ကိုယ်တော့်ကို ကောင်းကောင်း မဆက်ဆံရင် …” သူ့ကိုယ်သူပြောသလိုနှင့် စူးစူး နားတွင် တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်သည်။ သူမတကိုယ်လုံးကို ရစ်ပတ်ထားသည့် အဆိပ်ပြင်းမြွေတကောင်လို သူ့လေသံက တိုးပြီး အေးစက်နေသည်။ “မင်းကို လုံးဝ အလွတ်မပေးဘူး”</div><div><br /></div><div>သူမ မော်ကြည့်လိုက်တော့ လူငယ်၏ အေးစက်စက် အမူအရာ အောက်တွင် ပုန်းခိုနေသည့်မရေမရာ ရှုပ်ထွေးမှု ပါးပါးလေး တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>ဒီခြေလှမ်းကို သူလှမ်းမိတာ မှန်လား မှားလားဆိုတာ သူကိုယ်သူ မသိ ဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>စစ်တိုက်ခြင်းကို စွန့်လွှတ်လိုက်တာ၊ စွမ်းအားကို အမြဲမပြတ် ရှာမယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုစွန့်လွှတ်လိုက်တာ။ သူ့ရှေ့တွင် အဆုံးသတ်မရှိတဲ့ တွင်းတတွင်း ရှိနေတယ်လို့ သူမြင်နေရသည်။ ဒီတွင်းထဲ သူဝင်သွားခြင်းသည် သူ့ခန္ဓာကိုယ် တစစီ ဖြစ်သွားရနိုင်သည်၊ ရှိသမျှအရာအားလုံး ဆုံးရှုံးသွားရနိုင်သည်၊ သို့သော်လည်း ဘာပဲ ဖြစ်နေပါစေ သူ ရအောင် ဝင်သွားခဲ့သေးသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ လက် အောက်ချလိုက်ပြီး ညင်ညင်သာသာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “အင်း ..”</div><div><br /></div><div>သူမ နားတွင် သူ့ရင်အုံဆီက စည်းချက်မှန်မှန် ခုန်နေသည့် ရင်ခုန်သံ ကြားနေရသည်။ မိစ္ဆာဘုရင်သည် မွေးလာကတည်းက အချစ်သံယောဇဉ်ကြိုးမျှင် ပါမလာခဲ့သူ ဖြစ်ကြောင်း စူးစူးမသိခဲ့ရလျှင် ဒီအရာတွေ အားလုံးသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိသည့် ပြက်လုံးတခုလို့ ခံစားရမှာသေချာသည်။<br /> </div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-58832272393711807852023-08-23T06:23:00.005+06:302023-08-26T11:43:58.865+06:30 68 - ဝိညာဉ်ခြွေ နတ်သံချောင်းထွက်လာပြီထိုမိစ္ဆာကျားသည် လူ့အသွင်ပြောင်းနိုင်ခဲ့ပြီ ဆိုရင်တောင်မှ တိရစ္ဆာန်သဘာဝကိုတော့ မပြောင်းနိုင်သေး။ ရက်စက်တတ်တဲ့ ထိုဘုရင်ငယ်ရဲ့ အေးစက်စက် မျက်နှာ မြင်တာနှင့် သူ့လက်တွေ ကွေးပြီး အသက်ချမ်းသာပေးဖို့ တောင်းပန်တော့သည်။<div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီ စကားတခွန်းမှ မပြောနိုင်တော့ပဲ ထိုအကောင်ကြီးကိုသာ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုကျားသည် အရင်က သူတို့နှင့်အတူ ရှိနေခဲ့တာမို့ ဒီအတိုင်း ဆွဲထုတ်သွားပြီး သတ်ဖို့ကို သူ မလုပ်နိုင်ပေ။</div><div><br /></div><div>အသတ် မခံရမှာကို သိသည့် ထိုကျားသည် သူ့ဖဝါးတွေနှင့် အသကုန် ထွက်ပြေးသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုကျားသည် သနားစရာကောင်းလှသည်။ ထန်ထိုင်မင်လန်နှင့်အတူ ရှိနေစဉ်တုန်းကတော့ စွမ်းအားကြီး မိစ္ဆာကျားဗိုလ်တကောင် ဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထန်ထိုင်ကျင့်နောက် လိုက်သည့်အချိန်ကစ၍ ထိုကျား မျက်နှာထားစရာနေရာ မရှိတော့လောက်အောင် သိမ်ငယ်နိမ့်ဆင်းသွားရပြီး လူတွေကို ကျေနပ်အောင် ပြုမူပြနေရတဲ့ဘဝ ရောက်ခဲ့တော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး သည် ခွက်နှင့်ဇွန်းကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်ကို တချက်မှ လှည့်မကြည့်ပဲ ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မိဖုရားခေါင်နေရာကို တောင်းဆိုလိုက်သည့် အချိန်ကစလို့ ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးထဲက စိတ်ခံစားချက်တွေသည် တက်လိုက် ကျလိုက်နှင့် အမျိုးမျိုး ဖြစ်ပျက်နေတော့သည်။ တခါတရံ အထင်သေးပြီး လှောင်ပြောင်နေသောပုံ ရှိသည်။ တခါတရံ လွန်ဆွဲနေပြီး အေးစက်နေပြန်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီက ပြောသည်။ “သူက မိစ္ဆာဘုရင်။ မိစ္ဆာဘုရင်ရဲ့ ပင်ကိုယ်သဘာဝကိုက စွမ်းအားနှင့် အဆင့်အတန်းကိုပဲ ပိုနှစ်သက်တယ်။ တခြားမိစ္ဆာဘုရင်တယောက်ရဲ့ ဘဝကို မှတ်တမ်းတင်ထားတဲ့ ရှေးဟောင်းစာအုပ်ကို သခင် မှတ်မိသေးလား။ အဲ့ဒီ မိစ္ဆာဘုရင်မှာ မယား မရှိခဲ့ဘူးလေ။ ပြီးတော့ နတ်နယ်ပယ်က အလှဆုံးမိန်းကလေးတောင်မှ သူ့လက်နဲ့ သနားစရာကောင်းလောက်အောင် နှိပ်စက်ညှင်းပန်းခံခဲ့ရပြီး သေသွားခဲ့ရတာ။ ဒါကြောင့် ထန်ထိုင်ကျင့်တော့ သခင့်ကို မိဖုရားခေါင်နေရာ လုံးဝပေးမှာ မဟုတ်ဘူး”</div><div><br /></div><div>စွမ်းအားကိုပဲ ရှာဖွေတာကိုက မိစ္ဆာဘုရင်ရဲ့ သဘာဝ ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့ကိုယ်သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်သည်။ စူးစူးကို သူကြိုက်နေကြောင်း ဝန်ခံခဲ့လျှင် သူ ဒီနေရာကနေ ဆက်မသွားနိုင်တော့ပဲ ရပ်တန့်နေပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>အကယ်၍ ရှီပြည်ထောင်၊ ချားပြည်ထောင်နှင့် နိုင်ငံရေးအရ လက်ထပ်နိုင်ခဲ့လျှင် မြောက်ပိုင်းနယ်မြေကို သူသိမ်းနိုင်မှာ ဖြစ်ပြီး ရှေးဟောင်းမှော်အတတ်ပညာနှင့်လည်း နီးစပ်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အကယ်၍ တာအိုဘုန်းကြီးအိုကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သော တာအိုနှလုံးသားပိုင်ရှင်မိန်းကလေးတယောက် ကို ရှာခိုင်းပြီး သူမကို လက်ထပ်ယူခဲ့မည် ဆိုလျှင် မသေမျိုးဂိတ်တံခါး ပွင့်လာသည့်အချိန်ကျလာပါက မသေမျိုးတာအိုနှလုံးသား ရဖို့ တစွန်းတစ မြင်ရနိုင်ချေ ရှိမည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်သူလဲဆိုတာ အခုထိတိုင် မမြင်နိုင်သေးသော ထန်ထိုင်ကျင့်သည် အခုချိန်ထိ အသက်ရှင်နိုင်မည်လို့ ထင်မထားခဲ့လောက်အောင် ပျော့ညံ့ပြီး သိုင်းပညာမလေ့ကျင့်နိုင်သော ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ဓားစာခံမင်းသားတယောက်ဟု သူ့ကိုယ်သူ မြင်နေဆဲ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ပြီးတော့ စူးစူးက သူ့ကို ဘာတွေ ပေးနိုင်မှာလဲ?</div><div><br /></div><div>ထိုအချိန်လေးတွင် ကုံးယွီသည် ထန်ထိုင်ကျင့် တွေးနေသော အတွေးတွေကို နားလည်သည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူးကို လိုချင်မိခဲ့လျှင် သူ့တောင်ပံကို သူချိုးမိသလို ဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>“သူ မပေးဘူးဆိုတာ ငါသိတယ်” စူးစူး ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“သခင် သိနေတယ်?”</div><div><br /></div><div>“ဟုတ်တယ် … ငါလည်း မိဖုရားခေါင် နေရာကို မလိုချင်ပါဘူး” စူးစူး ပြောသည်။ “ငါ တမင်ကို ဒီစကားပြောခဲ့တာ …. ကောင်းတဲ့အချက် ၂ ချက် ရှိတယ် … ထန်ထိုင်ကျင့်က တလောကလုံးမှာ ရှိတဲ့လူတိုင်းဟာ သူ့ကို အန္တရာယ်ပေးချင်ကြတဲ့လူတွေချည်းလို့ အမြဲတမ်း ထင်နေတယ် … ငါ မိဖုရားခေါင်နေရာ လိုချင်တယ်လို့ သူ့ကို ပြောလိုက်တဲ့အချိန် သူ့ရင်ထဲ စိတ်သက်သာရာ ရသွားတယ် … သူ့စိတ်ခံစားချက်တွေ လှုပ်ရှားမှုရှိလာလေလေ ငါတို့ ရည်မှန်းချက်နဲ့ နီးစပ်လာလေပဲ …. ပြီးတော့ ယဲ့ပင်းချန် …. သူအမှန်တကယ် ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ ငါမြင်ချင်မိတယ်"</div><div><br /></div><div>မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်၏ အစ်မကြီးသည် ပဟေဠိဆန်သောသူတယောက် ဖြစ်သည်။ မိစ္ဆာဘုရင်တောင်မှ သူမအပေါ် သနားကြင်နာသည့် အပြုအမူတွေ ပြနေရသဖြင့် သူမတွင် လျှို့ဝှက်ချက်တခုခု ရှိနေရမည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်၏ စိတ်ခံစားချက်များသည် အခုတလော မတည်ငြိမ်ပေ။ စူးစူးကလည်း သူ့ကို လျစ်လျူရှုထားသည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော်လည်း အသွင်ပြောင်းနိုင်ပြီ ဖြစ်သော မိစ္ဆာကျားကို မတွေ့ရတော့။ တနေ့တွင် နျန့်မုနင်သည် စူးစူးကို ထူးထူးဆန်းဆန်းအကြည့်ဖြင့် ကြည့်လာပြီး ပြောသည်။ “အရှင်မင်းကြီးက မိစ္ဆာကျားကို ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံထဲ ပစ်ထည့်လိုက်ပြီ”</div><div><br /></div><div>အရှင်မင်းကြီးက မိစ္ဆာကျားကို တာအိုဘုန်းကြီးအိုဆီက ပညာတွေ သင်ယူလို့ရအောင်ဆိုပြီး ပစ်ထည့်လိုက်တာဟု ဆိုသည်။ အခု မိစ္ဆာကျားကတော့ ဝိညာဉ်ဝါးမျိုအလံအောက်တွင် နေ့တိုင်း ငိုနေရပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဂရုဏာသက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuCjH8Q7SKyO2qa0f5Jnsojk4_kfA7UsX0JNPURBh2zdzEVKKCkM_0oSveuyM4XA2FRGQpaMeaUwBzs57mKXhmoMlbgEV6m1KYZ7WNcCDjHdkdCtx0gQxqdmnRlMuejqounCPFTrcooLo2wX4KtujQ4O0ixZXvEvZCZKfDyNWKbjGInPQwqOR9-4HLuG4/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuCjH8Q7SKyO2qa0f5Jnsojk4_kfA7UsX0JNPURBh2zdzEVKKCkM_0oSveuyM4XA2FRGQpaMeaUwBzs57mKXhmoMlbgEV6m1KYZ7WNcCDjHdkdCtx0gQxqdmnRlMuejqounCPFTrcooLo2wX4KtujQ4O0ixZXvEvZCZKfDyNWKbjGInPQwqOR9-4HLuG4/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div><br /></div><div>လေးလပိုင်း၏ အစောပိုင်းကာလတွင် ကျိုးပြည်ထောင်ရဲ့ ပန်းပွဲတော် ကျင်းပသည်။</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းထဲတွင် စားသောက်ပွဲကြီး ကျင်းပကြသည်။ နေရာတိုင်း နေရာတိုင်း မီးပုံးတွေ အရောင်စုံအလံတွေနှင့် အလှဆင်ထားကြသည်။ တကျိုးပြည်ရဲ့ ပန်းပွဲတော်သည် ဖြုန်းတီးဖို့ အတီးအမှုတ်တွေနှင့် ကုန်ဆုံးဖို့ နှစ်သက်ကြတဲ့သူတွေ ဂုဏ်ယူကြတဲ့ အထိမ်းအမှတ်တခုလို ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ကျိုးပြည်ထောင်၏ ရိုးရာသည် အယူစွဲ မရှိကြ။ ထိုပွဲတော်နေ့တွင် လူငယ် လူရွယ်တွေသည် သူတို့ ချစ်ရသူတွေကို ပိုးပန်းကြသည်။</div><div><br /></div><div>လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာကတော့ ယောကျာ်းလေးတွေက မိန်းကလေးတွေကို သီချင်းဆိုပြကြသည်။ နှစ်ယောက် ချစ်ကြိုက်သွားကြပြီး သဘောတူလျှင် နေရာတနေရာကို သွားကြရုံ။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီက စာအုပ်ကြီးထဲကအတိုင်း ပြောသည်။ “ကျိုးပြည်ထောင်က အထိန်းအကွပ်တွေ မရှိတာ လူတွေကို စိတ်ဓာတ် ပျက်စီးအောင် ထားထားသလိုပဲ”</div><div><br /></div><div>မှောင်စပြုချိန်တွင် စူးစူးသည် နန်းတွင်းသူ နန်းတွင်းသားများ စကားစမြည်ပြောသံ၊ ရယ်မောသံများ ကြားလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>“ငါ ကြားရတယ် …. ဖူးရန် (သခင်မ)က ရေကျောက်စိမ်း ကို သူ့ဘာသာသူ လုပ်တယ်တဲ့ … ရေကျောက်စိမ်းက ညီညီညာညာနှင့် ၂ ခြမ်းကွဲသွားတယ် ဆိုပဲ”</div><div><br /></div><div>“အရှင်မင်းကြီး ရခဲ့ရင် သေချာပေါက် ဝမ်းသာမှာ”</div><div><br /></div><div>ရေကျောက်စိမ်းသည် ကျိုးနိုင်ငံ၏ ထင်ရှားသော ကျောက်တမျိုး ဖြစ်သည်။ မီးပြင်းဖိုလို နေရာမှာ သန့်စင်အောင် လုပ်ဖို့လိုပြီး သေချာပြုပြင်ပြီးနောက် ရေထဲ ထည့်လိုက်သည့်အခါ ထိုကျောက်သည် ၂ ခြမ်းကွဲသွားသည်။</div><div><br /></div><div>အနုစိတ်စိတ် အချိုးကျကျနှင့် ကွဲသွားလေလေ ရေကျောက်စိမ်းရဲ့ အရောင် ပိုပြီး ကောင်းလာလေလေ လုပ်တဲ့သူရဲ့ ရိုးသားမှု ပိုပြီး ပြသနိုင်လေလေ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီက မကောင်းတဲ့အကြံတခု ပေးသည်။ “သခင်လည်း ထန်ထိုင်ကျင့်အတွက် ရေကျောက်စိမ်းတခု မလုပ်ပေးလိုဘူးလား”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် ရေလို နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည်။ ဇနီးလိုတမျိုး အမေလိုတဖုံ ပါရမီနှင့် ပြီးပြည့်စုံသူ ဖြစ်သည်။ သူ၏ သခင်ကျတော့ သူ့သခင့်နှလုံးသားက ရေလို တည်ငြိမ်နေသည်။ တရားကျင့်ကြံဖို့ကောင်းသည့် တည်ငြိမ်မှုမျိုး ဖြစ်သည်။ ကုံးယွီသည် တိတ်ဆိတ်စွာ စိုးရိမ်နေမိသည်။</div><div><br /></div><div>ကျိဇယ် သေသွားခဲ့ပြီ။ ဟွမ်းယွမ်း (အသုရာချောက်နက်) ပိတ်ထားသည့် ချိပ် ပျက်စီးသွားဖို့က အချိန် တနှစ်ပဲ ကျန်တော့သည်။</div><div><br /></div><div>တစ်နှစ်ဆိုသည့် အချိန်သည် နတ်တို့ဘဝ မျက်စိတမှိတ် အချိန်ပဲ ကြာသည်။ မျက်ရည်ပုလဲကနေ သံချောင်းထွက်လာဖို့က သူ့ထဲတွင် အခုမှ အစပြုနေရုံမျှသာ ရှိသေးသည်။</div><div><br /></div><div>မိစ္ဆာအရှင်ငယ်၏ နှလုံးသားသည် အေးစက်တည်ငြိမ်သည်။ သူ၏ ရယ်မောမှုတွေ စိတ်ရှုပ် စိတ်ပျက်မှုတွေ ဒေါသတွေက သူများတွေရဲ့ စိတ်ခံစားမှုတွေကို အတုယူသင်ယူရာကနေ ဖြစ်လာတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီက သူတို့ ရည်ရွယ်ချက် မပြီးမြောက်မှာကို စိုးရိမ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းခါရင်း ပြောသည်။ “သူ့ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံတာက အသုံးမဝင်ဘူး။ ကျင်းလန်အန်းကိုပဲ ကြည့်”</div><div><br /></div><div>“ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြုံးလိုက်ပြီး ပြောသည်။ “ထွက်ပြေးကြည့်ကြည့်ရအောင် …. ကုံးယွီရေ … ငါတို့ ထွက်မပြေးဖြစ်တာ အတော်ကြာနေပြီ မဟုတ်လား”</div><div><br /></div><div>အစကတော့ စူးစူး ဘာကိုဆိုလိုမှန်း ကုံးယွီ နားမလည်ခဲ့။ စူးစူးက အလွန်ကြီးမားသည့် စက္ကူစွန်ကြီးတခု ယူထုတ်လိုက်သည့်အချိန် ကုံးယွီက စူးစူး ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိသွားသည်။</div><div><br /></div><div>နွေဦးရာသီ၏ လသည် ဓားသွားလို ကြည်လင်တောက်ပနေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး စက္ကူစွန်ကြီးကို သယ်ကာ နက္ခတ်စင်ပေါ် တွယ်တက်သွားသည်။ ထိုနောက် စက္ကူစွန်ပေါ်တက်ပြီး ထိုအဆောက်အအုံပေါ်ကနေ ခုန်ချ ပျံသန်းသွားလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ခြေအောက်တွင် မီးရှူးမီးပန်းတွေနှင့် မီးပုံးပျံတွေနှင့် ကောင်းကင်တခွင် လှပနေသည်။ ကြွယ်ဝချမ်းသာနေသော ကျိုးပြည်သည် ပျော်ရွှင်မှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေ၏။</div><div><br /></div><div>လေညှင်းက သူမ ဂါဝန်အောက်စ အနားကို တိုက်ခတ်နေသည်။ သူမသည် လေပွေမန္တန် သုံးပြီး နန်းတွင်းဂိတ်တံခါးပေါ်ကနေ ပျံသန်းထွက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ပျံသန်းရင်း အတော်ဝေးဝေးရောက်သည့် အခါ စောင့်နေကျနေရာတွင် စောင့်နေသော နျန့်မုနင်ကို စူးစူး မြင်လိုက်ရသည်။ နျန့်မုနင် အံ့ဩ ထိတ်လန့်သွားပြီး အကူအညီမဲ့စွာနှင့် ရပ်ကြည့်နေသည်။ သူမသည် စူးစူးကို ထိခိုက်အောင် မလုပ်ရဲတာကြောင့် စားသောက်ပွဲကြီး ကျင်းပနေသည့် နန်းဆောင်သို့ အမြန်ပြေးသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် မေးကို မော့တင်လိုက်ပြီး ကုံးယွိနှင့်အတူ ကြွယ်ဝချမ်းသာပြည့်စုံနေသော လူ့လောကကြီးကို ကြည့်ကြည့်သည်။ ထို အဆုံးအစမရှိတဲ့ လောကကြီးသည် မသေမျိုးတို့နေရာတောင်တွေထက် ပိုပြီး နွေးထွေးနေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် လူအရှုပ်ဆုံးလမ်းကို ရွေးပြီး ဆင်းသက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မျက်နှာဖုံးတခု ဝယ်လိုက်ပြီး သူမ မျက်နှာပေါ် တပ်လိုက်သည်။ “နင် ခန့်မှန်းကြည့် … သူငါ့ကို ဖမ်းဖို့ အထိတ်တလန့်နဲ့ ဘယ်အချိန် ထွက်လာမလဲဆိုတာ ကြည့်ရအောင်”</div><div><br /></div><div>မိန်းကလေးသည် လက်နောက်ပစ်ပြီး လမ်းလျှောက်ကာ လူအုပ်ထဲ ဝင်ရောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းစားသောက်ပွဲကြီး ကျင်းပနေတာ မပြီးဆုံးသေး။ ယဲ့ပင်းချန်သည် ထန်ထိုင်ကျင့်အတွက် ရေကျောက်စိမ်း နောက်တခု လုပ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>“အရှင်မင်းကြီး လာဘ်လာဘ ပေါများ၍ ကံကောင်းခြင်းများဖြင့် ပြည့်စုံပါစေလို့ ဆုတောင်းပါတယ်” သူမ ရှက်ပြုံးလေး စွက်ကာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ငြိမ်ဆိတ်နေပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းစွန်း ကွေးတက်သွားကာ နူးညံ့သော အပြုံးတပွင့် ပေါ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် သူ့ကို ကြည့်လိုက်ရာ ထိုအမူအရာကနေ ရှောင်းလင်၏ အငွေ့အသက် မှုံဝါးဝါးလေး တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်ချင်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ခန်းမထဲ တီးလုံးသံတွေနှင့် မြိုင်ဆိုင်နေပြီး ကချေသည်တွေသည် မွှေ့ယမ်းကခုန်လိုက်တိုင်း သူတို့လက်ရှည်အင်္ကျီစ များ လေထဲ လွှင့်လျက် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့စွာ ကခုန်နေကြသည်မှာ အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ ရောက်နေသလိုပင်။</div><div><br /></div><div>ရုတ်တရက် ကိုယ်ရံတော် အဝတ်စား ဝတ်ထားသည့် နျန့်မုနင် ခန်းမထဲ အလောတကြီး ပြေးဝင်လာပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်နားနားကပ်ကာ တစုံတခု ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ကြည့်နေရာ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပုံပြနေရာကနေ ရုတ်ချည်း အေးစက်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းသည့် အမူအရာအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်။</div><div><br /></div><div>သူ့မျက်လုံးများ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မဲမှောင်လာပြီး အသက်ရှူသွင်းလိုက်တိုင်း ရင်အုံ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်လာသည်။ ခန်းမထဲရှိလူတွေကို မုန်းတီးပြီး ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့အောက်ရှိ လူများသည် စားဖို့သောက်ဖို့ပဲ အလုပ်များနေကြပြီး သူ့ကို လုံးဝ သတိမပြုမိကြပေ။</div><div><br /></div><div>ဧကရာဇ် ရွှမ်ယိသည် ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်ပြီး လူအားလုံးက သူ့ကို ကြည့်လိုက်ကြသည်။ မျက်လုံးနက်နက်တွင် အရည်တွေ စိုလဲ့နေပြီး အပြုံးဖြင့် ပြောသည်။ “ကိုယ်တော်မှာ လုပ်စရာရှိသေးတယ် … အရင်သွားနှင့်မယ် … ဂုဏ်သရေရှိလူကြီးမင်းတို့ လုပ်စရာ မရှိရင် သွားလို့ရပြီ”</div><div><br /></div><div>လူအုပ်ကြီးတွင် သူ့ကို လေးစားသည်ထက် ကြောက်ရွှံ့နေကြသည့်သူ များသည်။ အထူးသဖြင့် အရင်က ထန်ထိုင်မင်လန်သစ္စာခံဖြစ်ခဲ့သည့် သူများသည် အလျင်အမြန် အရိုအသေပြုကာ ခန်းမထဲကနေ ထွက်သွားကြတော့သည်။</div><div><br /></div><div>တစုံတယောက်က အမည်းရောင် လေးနှင့်မြှား ကို ဧကရာဇ်လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ သူ ယူလိုက်ပြီး အမိန့်မနာခံသည့် သားကောင်တကောင်ကို ဖမ်းဖို့ ထွက်လာသလိုမျိုး အလျင်အမြန် ထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>သူ့နောက်ကျောကို ကြည့်နေရင်းနဲ့ ယဲ့ပင်းချန်သည် ထို လေးနှင့်မြားသည် အမှန်တကယ်ပစ်ဖို့ မဟုတ်ပဲ မနာခံသည့် မိန်းမငယ်လေးအား ခြောက်လှန့်ဖို့အတွက်ပဲဆိုတာကို နားလည်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် နျန့်မုနင် ပြောစကား ကြားနိုင်သည့် အကွာအဝေးတွင် ရှိခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လျှောက်ပြီးနောက် အနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ပါးပေါ် မျက်ရည်များ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ သူမ ငိုရင်းနှင့် သူ့ကို ငေးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထန်ထိုင်ကျင့် အတော်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ ပြုံးပြလိုက်သည်။ “လက်ဆောင်ပြန်ပေးဖို့ ကိုယ်တော်မေ့နေတယ် … နျန့်ပိုင်ယွီ … ဖူးရန်ကို ရတနာသိုက်ဆီ ခေါ်ဆောင်သွား … သူ ကြိုက်တာ ရွေးစေပြီး သူ့အခန်းကို ပို့ပေးလိုက်”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အသနားခံသည့် အမူအရာဖြင့် သူ့ကို ကြည့်နေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြန်လှည့်သွားပြီး ခြေလှမ်းကျဲကျဲဖြင့် ထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ရှောင်ဟွေး စိုးရိမ်စွာဖြင့် ပြောသည်။ “ဖူးရန်”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် သူမပါးပေါ်က မျက်ရည်တွေ သုတ်လိုက်ပြီး တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်သည်။ “ခုထိ အလုပ်မဖြစ်သေးဘူးပဲ”</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင်နှင့် လရိပ်စစ်တပ်တို့သည် ဧကရာဇ် ရွှမ်ယိနောက် လိုက်ပါလာကြသည်။ လမ်းမပေါ်ရှိ အမျိုးသမီး တော်တော်များများသည် မျက်နှာဖုံးတပ်ထားကြသည်။</div><div><br /></div><div>လူတွေ ဟိုသွား ဒီလာ လုပ်နေကြပြီး ရယ်မောသံတွေ နေရာတိုင်းကြားနေရသဖြင့် မိန်းကလေးတယောက်ကို ရှာတွေ့ဖို့ ခက်ခဲနေ၏။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် ပြောသည်။ “အရှင်မင်းကြီး … တတိယယဲ့မိန်းကလေး ထွက်ပြေးမှာ မဟုတ်ဘူး … ကျွန်မတို့လက်ထဲမှာ သူ့အဘွား ရှိသေးတယ်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် လေသံက အသည်းအသန် ဖြစ်နေပြီး နျန့်မုနင်ပြောတာ သူ မကြားချေ။ “ကိုယ်တော်သိနေတယ် … သူ ထွက်ပြေးလိမ့်မယ်ဆိုတာ … ကိုယ်တော် သူ့ခြေထောက်ကို ရိုက်ချိုးထားခဲ့သင့်တာ”</div><div><br /></div><div>လူသားတွေက ရက်စက်တတ်သည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့အမေက ဗိုက်ထဲက သူထွက်လာဖို့ အချိန်ကြာအောင် လုပ်မိခဲ့လို့ သူ နှောင့်နှေးမနေပဲ သတ်ပစ်ဖို့ ရွေးခဲ့သလိုမျိုး။</div><div><br /></div><div>စူးစူးအနေနဲ့ ဆိုရင်လည်း သူမသည် သူမအဘွားကို ပစ်ထားရစ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားဖို့ ဖြစ်နိုင်ချေ အပြည့်ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် မြင်နေရသည်။ အရှင်မင်းကြီးသည် ခရမ်းရောင်ဝတ်အမျိုးသမီးတဦးကို ပုခုံးကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဆွဲကိုင် လှည့်ပြီး တပ်ထားသည့် မျက်နှာဖုံး ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်သည်။ သူရှာနေသည့်လူ မဟုတ်မှန်း သိရသည့်အခါ ထိုအမျိုးသမီးကို တွန်းဖယ်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့ကို ကြည့်ရတာ သစ္စာဖောက်ခံရ၍ အလွန်ဝမ်းနည်းနေကာ ဒေါသထွက်နေသည့် လူတယောက်လို ဖြစ်နေသည်။ သူ၏မျက်လုံးများမှာ ဒေါသဖြင့် နီမြန်းနေသည်။</div><div><br /></div><div>“သူပေးထားခဲ့တဲ့ကတိကို သူဖျက်တယ် … သူ့ကို ရှာတွေ့ခဲ့ရင် ကိုယ်တော် သူနဲ့ အဲ့အဘွားကြီးကို မြွေတွင်းထဲ ပစ်ချမယ်”</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် စကားဆက်မပြောရဲတော့ပေ။ ထိုအရာက သူ့ပုံရိပ်ယောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။ ဒါပေမဲ့ အရှင်မင်းကြီးရဲ့ ဒေါသကနေ ဝမ်းနည်းသံနှင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုတွေ သူမ ကြားလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>တတိယယဲ့မိန်းကလေးတွင် လုပ်နိုင်စွမ်းရှိသည်။ အကယ်၍ သူမ ထွက်ပြေးခဲ့လျှင် လူအနည်းငယ်သာ သူမကို တွေ့အောင် ရှာနိုင်လိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>သူတို့ လျှောက်နေတာ အချိန်အတော်ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ လရိပ်စစ်တပ် အရှိန်အဝါကြောင့် လမ်းပေါ်ရှိလူတွေ တယောက်ပြီး တယောက် ပြေးကုန်ကြသည်။</div><div><br /></div><div>ရုတ်တရက် ထန်ထိုင်ကျင့် လိုက်ရှာနေရာကနေ ရပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အခု နောင်တမဲ့တံတားပေါ် သူရပ်နေသည်။ တံတားအောက်တွင် ချစ်သူစုံတွဲ တတွဲ ရှိနေသည်။ ထိုစုံတွဲကို သူ ကြည့်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် သူနှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကနေ သရော်အပြုံးတခု ထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင်သည် မကောင်းတာတွေ ဖြစ်တော့မည်ဟု စိတ်ထဲ ခံစားလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>အရှင်မင်းကြီးသည် လေးကြိုးပေါ် မြားထည့်ပြီး လေးတင်လိုက်သည်။ လူအုပ်ဆီ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။ တံတားအောက်နားတွင် ရပ်နေသော ယောကျာ်းတယောက်ရဲ့ ဒူးကို တချက်တည်း ထိအောင် ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုယောကျာ်းနှင့်အတူ ပါလာသော မိန်းမ စူးစူးဝါးဝါးအသံဖြင့် အော်ဟစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ပျော်ရွှင်စည်ကားသိုက်မြိုက်နေခဲ့သော ပွဲတော်သည် ချက်ချင်းဆိုသလို ဖရိုဖရဲ ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်သွားသည်။ နျန့်မုနင် ပျာယာခတ်သွားပြီး “အရှင်မင်းကြီး …. သူတို့က အရှင်မင်းကြီးရဲ့ ပြည်သူတွေ!”</div><div><br /></div><div>နွေဦးရာသီ တိုက်လေတွင် လေအေးတွေ ရောပါနေသည်။ ညနက်သန်းခေါင် တိုက်နေသည့် လေပြည်လေညှင်းကြား သူရပ်ရင်း ချိုသာစွာ ပြောလိုက်သည်။ “အို? … ဘယ်သူက ဂရုစိုက်လို့လဲ”</div><div><br /></div><div>သူ လေးထပ်တင်လိုက်ပြီးနောက် လူတွေကို စတင် ပစ်သတ်တော့သည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် မျက်နှာ ဖြူဖျော့နေသည်။ သူမ မောင်နှင့် မတူသည့်အချက်က သူမသည် အရှင်မင်းကြီးရဲ့ခံစားချက်မဲ့ပြီး ရက်စက်တဲ့အပြုအမူကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့ခြေအောက်က လူတွေကို ဝက်ငယ် ဆိတ်ငယ်တွေလိုမျိုး သူ့မျက်စိထဲ မြင်နေသည်။ သွေးရောင်လွှမ်းနေသည့် သူ့မျက်လုံးထဲ အပြုံးရိပ်သမ်းနေသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် ငေးကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဖြူမည်းတရိစ္ဆာန်မျက်နှာဖုံးတခု ယူထုတ်လိုက်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်နှာတွင် တပ်ပေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>လူတွေရဲ့ စိတ်ကို အဆုံးရှုံး မခံနိုင်ဘူး။</div><div><br /></div><div>သူမ လက်နှင့် ခြေထောက်တွေ အေးစက်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုမြင်ကွင်း လုံးဝ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့တဲ့ အနေအထား မရောက်ခင်လေးတွင် ဝတ်ရုံပြာဝတ်ထားသည့် လူတယောက် ပေါ်လာသည်။ ထိုလူသည် ထန်ထိုင်ကျင့်လက်ထဲက လေးနှင့်မြားကို ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>နူးညံ့ပျော့ပျောင်းနေသော ဆံနွယ်သည် ရေတံခွန်လိုမျိုး လေထဲ လွင့်နေသည်။ သူမသည် ကန်ထုတ်လိုက်၍ ကျလာသော လေးနှင့်မြားကို ဖမ်းယူလိုက်ပြီး ခံစားချက်မဲ့စွာနှင့် ထန်ထိုင်ကျင့်ဆီ တည့်တည့် ချိန်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင်သည် အလျင်အမြန်ပင် ထိုမိန်းကလေး၏လက်ကို ကာထုတ်လိုက်ပြီး အရှင်မင်းကြီးကို ကာကွယ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် မျက်နှာဖုံးကို ချွတ်ကာ လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “မင်း ပြန်ရောက်ပြီပဲ”</div><div><br /></div><div>သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့ရှိ မိန်းကလေးတပ်ထားသည့် လိပ်ပြာပုံငွေရောင်မျက်နှာဖုံးကို ဖယ်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>လူ့လောကကြီးရဲ့ ပန်းတွေ အလှပဆုံး ဖူးပွင့်နေကြပြီ။ မျက်နှာဖုံးအောက်တွင် မိန်းကလေးငယ်၏ အနည်းငယ် အေးစက်နေသည့် မျက်လုံးသည် ညနက်လရောင်အောက်က ဓားတစင်းလို လင်းလက်နေပြီး သူ့ကို ဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်လည်း သူမကို အေးစက်စက်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် စိတ်ထဲမှာတော့ သူမအရှင်မင်းကြီး ပြောခဲ့ဖူးသည့် မြွေတွင်းထဲ ပစ်ချမည် ဆိုသည့် စကားကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ တွေးနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်နေသည့် လူအုပ်ကြီးက မပြီးဆုံးသေး။ မရပ်နိုင်သေးသော အော်ဟစ်သံတွေနှင့် ဆူညံနေသည့်ကြားထဲ လူငယ်ရွှမ်ယိသည် ထိုမိန်းကလေးအား ဖက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အရိုးတွေ ကျိုးကြေသွားလောက်တဲ့အထိကို သူ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားသည်။ သို့သော် သေလောက်တဲ့အထိတော့ အားမပြင်း။ သူမကို အမှန်တကယ် သေစေချင်လျှင် သူ ဖက်တောင် ဖက်မည် မဟုတ်။</div><div><br /></div><div>ချိတ်ဆွဲထားသည့် မီးအိမ်များကို သူ့မျက်လုံးနက်နက်ဖြင့် ကြည့်ရင်း စူးစူး နားရွက်နား ကပ်ကာ စကားတချို့ ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ကြက်သေသေသွားသည်။ “ဘာ?”</div><div><br /></div><div>လမ်းပေါ်က စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်နေသံများက ထိုလူရွယ်၏ ပြောစကားကို ဖုံးသွားစေသည်။ စူးစူးသည် ဖက်ထားသည့် ခါးနေရာက ဖိအားကိုပဲ သူမ ခံစားနေရသည်။</div><div><br /></div><div>သူ့နှုတ်ခမ်း စုဝိုင်းနေပြီး သူပြောခဲ့သည့် စကား ပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့အောက်က စီးဆင်းနေသည့် မြစ်ရေကိုပဲ အေးစက်စွာ ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွိ တိုးတိုးလေး ပြောပြသည်။ “သူပြောတာက … သခင့်ကို မိဖုရားခေါင် နေရာ ပေးမယ်တဲ့ … သခင် ထွက်ပြေးခဲ့မယ်ဆိုရင် သူ တကယ်သတ်မှာတဲ့”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခဏလောက် အေးခဲသွားသည်။ ပြီးတော့ ပြုံးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မျက်ရည်ပုလဲ ပတ်ပတ်လည်တွင် ဝိညာဉ်ခြွေသံ ၃ ချောင်း ဝန်းရံနေပြီ ဖြစ်သည်။ ကုံးယွိ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ပြောသည်။ “ဝိညာဉ်ခြွေသံ ၃ ချောင်း ထွက်လာပြီ!”</div><div><br /></div><div>၆ ချောင်း ကျန်သေးသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် သိပ်မပျော်။ မျက်လွှာချလျက် စူးစူး၏ ငွေရောင် လိပ်ပြာ မျက်နှာဖုံးကို သူ ကစားနေသည်။ သူ့အမူအရာက စူးစူးကပဲ သူ့တမိသားစုလုံးကို အကုန် သတ်ပစ်လိုက်သလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်လုံးထဲမှာတော့ ကြည့်လို့ ကောင်းနေသည်။ ရှားရှားပါးပါး မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းတခုပင်။</div><div><br /></div><div>သူမ တမင်ပြောလိုက်သည်။ “အနီရောင် ဖီးနစ်ငှက်ပုံထိုးထားတာပါတဲ့ အပြာရောင် ဝတ်ရုံ လိုချင်တယ်”</div><div><br /></div><div>သူ အေးစက် တည်ငြိမ်နေပြီး ဘာမှ မပြော။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မိဖုရားခေါင်ကြီး မဖြစ်ချင်ခဲ့။ သို့သော် သူ၏ မျက်လုံး နက်နက်ကနေ အကြွေးရှင်တယောက်ရဲ့ မိုးပြိုကျတော့မလို ဖြစ်နေသည့် အမူအရာကို တွေ့ရတော့ သူမ ရွှင်လန်းအားရသွား၏။</div><div><br /></div><div>သူမ အမူအရာ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပြီး ထိန်းချုပ်လိုက်သည်။ သူ၏ ခံစားချက်မရှိသော မဲမှောင်နေသည့် မျက်နှာထားအတိုင်း အတုခိုး လိုက်လုပ်ကြည့်သည်။</div><div><br /></div><div>“မင်း … ရယ်ချင်ရင် ရယ်လိုက်” အသံဩဩဖြင့် သူပြောလာသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုစကားကို အရင်က သူပြောခဲ့ဖူးသည်။ ထိုအချိန်တုန်းက မျက်စိတဖက်ကန်းနေခဲ့ပြီး ပြိုလဲခါနီး ဖြစ်ခဲ့သည့် သူ့ကို စူးစူးက ဆွဲထူမပေးခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ဒီကနေ့မှာတော့ စူးစူး မယဉ်ကျေးနိုင်တော့။ သူမသည် လက်မောင်းကြား ခေါင်းငုံ့ကာ တခစ်ခစ် ရယ်တော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့နှုတ်ခမ်း စုဝိုင်းလာပြီး ငွေရောင်လိပ်ပြာမျက်နှာဖုံးကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ပွတ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိကို စူးစူး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောနေခဲ့သည်။ ထန်ထိုင်ကျင့် ဆက်သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ သူမ မေးကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး “တော်လောက်ပြီ … ထပ်မလွန်လာနဲ့”</div><div><br /></div><div>“ကိုယ်တော် မင်းကို မိဖုရားခေါင်နေရာပေးတယ် ဆိုတာ မင်း တောင်းသမျှ အကုန်လုပ်ပေးမယ်လို့ မဆိုလိုဘူး”</div><div><br /></div><div>မိန်းမငယ်လေးသည် စိုလဲ့နေသော မျက်လုံးတွေ မျက်တောင်ခပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “အို..”</div><div><br /></div><div>သူသည် သူမကို အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိ စူးစိုက်ကြည့်နေခဲ့ပြီးနောက် အံကြိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “တကယ်လို့ ကိုယ်တော့်ကို ထပ်လိမ်ခဲ့လို့ရှိရင် …”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးထဲ ခံစားမှုကင်းမဲ့နေသလို စိတ်အားထက်သန်မှုတွေလည်း ရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စူးစူးသည် ဒီတခါတော့ သူ နောက်ပြောင်ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ အရေခွံနွာတာ အရိုးထွင်ထုတ်တာတွေ သူ တကယ်လုပ်နိုင်လောက်တယ်ဆိုတာ အသေအချာ သိလိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမသာ သစ္စာဖောက်ခဲ့လျှင် သို့မဟုတ် အဝေးကို ထွက်ပြေးသွားခဲ့မိပါက သူ သည် သူမကို သေတဲ့အထိ မုန်းမှာ သေချာသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး သည် လူငယ်လေး၏ မျက်လုံးနက်နက်များကို ကြည့်ရင်း သူမရိုးတွင်းခြင်ဆီအထိ အေးစိမ့်သွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် မျက်ရည်ပုလဲတွင် ဖြစ်ပေါ်လာပြီးသော ဝိညာဉ်ခြွေနတ်သံ ၃ ချောင်းကို တိတ်တဆိတ် ထိလိုက်သည်။ သူမ နှလုံးသားထဲ သေချာသွားပြီ။</div><div><br /></div><div>နှစ်တစ်ရာကျော် ကြာပြီးနောက် သူမရှေ့ရှိ ထိုလူသည် အဝါရောင် သဲတစ်ဆုပ်စာလောက်တောင် ရှိတော့မည် မဟုတ်ပေ။ </div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-78387296793244390902023-08-20T15:13:00.005+06:302023-08-23T06:25:37.649+06:3067 - မိဖုရားခေါင်ကြီးဖယောင်းတိုင်မီးတောက်များ တဖျတ်ဖျတ် လင်းနေပြီး တဖြောက်ဖြောက် အသံမြည်နေသည်။ အမည်းရောင် ဝတ်ရုံရှည် ဝတ်ထားသော လူငယ် မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာသည်။<div><br /></div><div>မိန်းကလေးငယ်၏ မျက်လုံးများ ပိတ်နေ၏။ သူမ၏ ရှည်လျားသော မျက်တောင်ကော့များက နွေးထွေးသော အလင်းရောင်ထဲ အရိပ်ဖျော့ဖျော့ ကျနေသည်။ ပန်းပွင့်တဲ့ရာသီ မဟုတ်ပေမဲ့ အခန်းထဲမှာ အကေးရှားပင်၏ ပန်းရနံ့သင်းသင်းလေး ရနေသည်။</div><div><br /></div><div>တစုံတခုနှင့် ထိမိပြီး အိပ်ရာက နိုးလာသလို ထန်ထိုင်ကျင့် ရုတ်တရက် ကြည့်မိသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးကို သူ တွန်းဖယ်ပစ်လိုက်သည်။ စူးစူး သည် သူမ ပုခုံးကို သူမပွတ်ရင်း သူ့ကို မျက်လုံး ဝင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်နှာက မှန်းဆ၍ မရလောက်အောင် ရှိနေသည်။ သူ ဘာလုပ်မိလဲဆိုတာ သူသိနေခဲ့ပြီး သူ့လုပ်ရပ်ကို ပြန်ထေမိအောင် တခုခုလုပ်ဖို့ အခွင့်အရေးမရတော့သလို ထိုကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူ မငြင်း။</div><div><br /></div><div>စူးစူး စကားမပြောပဲ တိတ်ဆိတ်စွာဖြင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုအချိန်လေးတွင် စူးစူးသည် ထန်ထိုင်ကျင့် ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်တွေ ပေးမလဲဆိုတာ စိတ်အားထက်သန်စွာ စောင့်မျှော်နေလျှက် ရှိသည်။ စိတ်ခံစားချက်တွေ ခံစားလို့မရတဲ့သူတယောက်အဖြစ် မွေးဖွားလာခဲ့သည့် သူသည် အခုဖြစ်နေသည့် သူ့စိတ်ခံစားချက်က ဘာလဲဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်ပင် မသိ ဖြစ်နေကောင်း ဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>တကယ့်ကိုပဲ၊ ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးထဲ အေးခဲမှု အလွှာပါးလေး စူးစူး တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူ အေးစက်စွာ ပြောလိုက်သည်။ “မင်း ကိုယ်တော်ကို မြူဆွယ်တယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဆွံ့အသွားသည်။ “ … “ ကိုယ်လုပ်သည့်အရာကို သူများလုပ်သွားသလိုမျိုး စကားပြောင်းပြန် ပြောသည့် လူမျိုးကို စူးစူး တခါမှ မတွေ့ခဲ့ဖူးပေ။</div><div><br /></div><div>“ရှင့်ကို ရွေးချယ်ခွင့်ပေးတာလေ” စူးစူး အံကြိတ်ပြီး ပြောသည်။ “ထန်ထိုင်ကျင့် ရှင်ရူးသွားပြီလား?”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လွှာချကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူစမ်းကြည့်မိသည်။ စွဲကျန်ရစ်သော အထိအတွေ့ နွေးနွေးလေးသည် သူ့ကို စိတ် မသက်မသာ ဖြစ်နေစေသည်။ သူပင် မသိလိုက်ပဲ ပြုမူဖြစ်သွားသည့် ထိုအပြုအမူကို ကာဖို့အတွက် အလျင်အမြန် သူ့လက်ကို အောက်ချလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ကိုယ်တော် ဘာမှ မခံစားရဘူး။ မင်းရဲ့ လှည့်ကွက်တွေက အသုံးမဝင်ဘူး။ ကိုယ်တော် မင်းကို မင်းအဘွားနဲ့ ပေးမတွေ့ဘူး။ မင်းကို အပြင်ထွက်ခွင့်မပေးဘူး။ မင်းဒီမှာပဲ နေပြီး ဒီမှာပဲ သေရမယ်။”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် တယောက် ထိုစကားတွေကို သူ့ကိုသူ ပြောနေတာလား ဒါမှမဟုတ် သူမကို ကြားအောင် တမင်ပြောနေတာလား မသိပဲ ပြောနေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အသက်မပါသော အမူအရာဖြင့် သူ့ကို ကြည့်နေခဲ့သည်။ ပြီးတော့ သူမ ခြေကြွကာ အိပ်ရာဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရှင့်ဘာသာရှင် သရုပ်ဆောင်ကစားရတာ ဒီလောက် ပျော်နေမှတော့ ရှင့်ဘာသာရှင်ပဲ ဝအောင် ကစားနေလိုက်တော့။</div><div><br /></div><div>“ရပ်လိုက်!” သူ ချက်ချင်းထပြောလိုက်သည်။ “ဘယ်သွားမလို့လဲ?”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ကျွန်မ လှည့်ကွက်တွေက ရှင့်အပေါ် အသုံးမဝင်ဘူး ဆိုနေမှတော့ ရှင့်အချိန်တွေ ကျွန်မ မဖြုန်းတော့ဘူး …ကျွန်မကို လွှတ်ပေး … ကျွန်မ အိပ်တော့မယ် … ရှင် မအိပ်ပေမဲ့ ကျွန်မ အိပ်မှာ”</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူမ အိပ်နေကျ ညောင်စောင်းပေါ် လဲချပြီး အိပ်တော့သည်။ မျက်လုံးလည်း မှိတ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သိပ်မကြာပါ၊ ကုတင်ဆီက တရှပ်ရှပ် မြည်သံ သူမ ကြားရသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ ပြောသည်။ “ထန်ထိုင်ကျင့် လာနေပြီ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အိပ်သည့်နေရာ ညောင်စောင်းသည် ထန်ထိုင်ကျင့် အိပ်သည့် နဂါးအိပ်ရာနှင့် သိပ်မဝေး။ ထန်ထိုင်ကျင့် ဘာဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ စူးစူး စဉ်းစားမတတ်။ အခုထက်ထိ စူးစူး တယောက်တည်း နေဖို့နေရာကို မစီစဉ်ပေးသေး။ ထန်ထိုင်ကျင့် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်တာတွေကို ဘယ်သူကမျှ ဝင်မစွက်ဖက်ရဲကြ။ ထို့ကြောင့် စူးစူးမှာ ထန်ထိုင်ကျင့် နေနေသည့် နန်းဆောင်အခန်းတွင်သာ နေနေရသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ ဆက်ပြီး သတင်းပို့သည်။ “သခင့်ကို သူ ကြည့်နေတယ်”</div><div><br /></div><div>သိတာပေါ့။ သူမ လုံးဝသိနေသည်။ သူမအနား အလွန်နီးကပ်လာပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက ပင့်ကူမျှင်တွေလို စေးကပ်ကပ်နှင့် သူမကို နေရထိုင်ရ မသက်မသာ ဖြစ်စေသည်။ သူမ အိပ်မရ။ အလိုလိုသိစိတ်နှင့် ခံစားသိနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူ ငုံ့ကြည့်နေပြီး ဘာမှ မပြော။</div><div><br /></div><div>အဆိုပါမြင်ကွင်းသည် အတော်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးအတွက် ဒီလို မွန်းကျပ်စေသော စူးစိုက်အကြည့်မျိုးက သူမကို သည်းမခံနိုင် ဖြစ်စေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်သည်။ ကျောချမ်းစရာကောင်းအောင် ဟန်ဆောင်သည်။ စူးစူး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ရှင် ဘာလုပ်ချင်နေတာလဲ”</div><div><br /></div><div>အမည်းရောင် ဝတ်ရုံ ဝတ်ထားသော လူငယ်သည် သူမ လဲအိပ်နေသည့် ညောင်စောင်း ကပ်ရက်တွင် ရပ်လျက် ငုံ့ကြည့်နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ စူးစူး မျက်လုံးဖွင်ကြည့်လိုက်သည့် အခိုက် သူ အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်သွားပြီး သူရဲ့ စူးစိုက်အကြည့်တွေက ရွံ့တွံ့တွံ့ ဖြစ်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ဘေးတိုက်ကြည့်လျှင်တောင် ပြေပြစ်ချောမောနေသော သူ့မျက်နှာသည် မှန်မီးရောင်အောက်တွင် နှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူ့အသားအရေ ဖြူဖျော့နေပြီး သူ့နှုတ်ခမ်း ပါးပါးမှာ နီရဲနေသည်။</div><div><br /></div><div>ယောကျာ်းသားတယောက်က ဒီလိုမျိုး ချောမောလှပနေဖို့ဆိုတာ မလွယ်ကူပေ။</div><div><br /></div><div>“ကိုယ်တော် ဝန်ခံပါတယ် … မင့်လှည့်ကွက်တွေက လုံးဝ အသုံးမဝင်တာ မဟုတ်ဘူး …. ကိုယ်တော် မင်းကို ဒီလောက်ကြီး မမုန်းပါဘူး” ဝန်လေးနေသော အသံလေးဖြင့် ပြောလာသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူ့ကိုကြည့်ရင်း သူမ၏ နူးညံ့သော လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးလိုက်ပြီး သမ်းဝေလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်လုံးထဲ အရည်တွေ ဝေ့တက််လာသည်။ သူ မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။ “ပြောစမ်းပါ ….. မင်း ဘာလိုချင်လဲ”</div><div><br /></div><div>ကုန်သည်တယောက် ဝယ်ရောင်းလုပ်သည့်အခါ ကြည့်သည့်အကြည့်မျိုးဖြင့် ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူးကို စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး လက်ထဲတွင် သူ အငမ်းမရ လိုချင်နေသော အရာတခု ရှိနေသလို။ သို့သော် ထိုအရာက သူ့ကို ဖျက်ဆီးပစ်နိုင်စွမ်း ရှိနေသည်။ စူးစူးပေးမည့်အရာကနေ ဖြစ်လာမည့် အန္တရာယ်တွေကို သူ အလွန်ကြောက်နေပေမဲ့ သူ မတတ်နိုင်ပဲ သူမနှင့် ပိုမိုနီးကပ်လာနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>သူ့ကို ကြည့်ရတာ အဖြေရှာရင်း စိတ်တင်းကျပ်နေပုံရသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး သူမကိုယ်သူမ ပြောမိသည်။ ကျွန်မ ရှင့်အသက်ကို လိုချင်တာ</div><div><br /></div><div>သို့သော်လည်း သူ့ရှေ့တွင် ပြောထုတ်ဖို့ ခက်ခဲနေသည်။ သူမရှေ့ရှိလူသည် နဂိုကတည်းကကို တွန့်တိုပြီး တကိုယ်ကောင်းဆန်ကာ အရာရာကို ကြောက်လန့်နေတတ်သည့် ငှက်ငယ်တကောင်လို ဖြစ်နေသည်။ သူမ သူ့ကို အန္တရာယ်မပြုနိုင်ဘူး ဆိုရင်တောင်မှ သူမတွင် မကောင်းတဲ့အတွေး ထောင်သောင်းပေါင်းများစွာရှိနေတယ်ဆိုတာ သူတွေးယူလို့ရနေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမက သူ့အသက်ကို အဆုံးသတ်ဖို့ ရောက်လာတာကို သူသိခဲ့မည်ဆိုလျှင် ပြောနေစရာတောင်မလို။</div><div><br /></div><div>သူမကို စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ကြည့်နေသည့် ဒီလူ၊ မွေးလာကတည်း မိစ္ဆာအရိုးနှင့် မွေးလာခဲ့သည့် ဒီလူ၊ ဤအကြောင်းသာ သိခဲ့မည်ဆိုလျှင် သိလျှင် ချက်ချင်း ထိုနေရာမှာတင် သူမကို သတ်ပစ်လိမ့်မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်တောင် တချက်ခတ်ပြီး ပြောသည်။ “ကျွန်မ ရှင့် မိဖုရားခေါင်ကြီး ဖြစ်ချင်တယ်”</div><div><br /></div><div>ကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိရှိသမျှ မိန်းကလေးတွေ အကုန်နီးပါး လိုချင်သော ထိုနေရာ၊ ယဲ့ပင်းချန်လည်း ပါသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်က စူးစူး အကြောင်းပြချက်ကို သူယုံလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တုံ့ပြန်ချက်ကို ကြားလိုက်သည့်အခိုက် ထန်ထိုင်ကျင့် အမူအရာသည် ထေ့ငေါ့ ရွဲ့မဲ့သည့် အမူအရာ အဖြစ် ချက်ချင်း ပြောင်းလဲသွားသည်။ “မင်းက မိဖုရားခေါင်ကြီး ဖြစ်ချင်တယ်?”</div><div><br /></div><div>သူ၏ လှောင်ပြောင်သရော်သည့် အမူအရာသည် မီးထဲတွင် ငါးကိုဖမ်းဖို့ ခုန်ဆင်းလိုက်သည့် ကြောင်ကို မြင်ရသလို ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့ကို ကြီးပြင်းလာအောင် ငယ်တုန်းက စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သည့် အထိန်းတော်နှင့် ကျင်းလန်အန်းတို့၏ အဖြစ်ပျက်သည် သူ့ကို နေရာ၏ အရေးကြီးပုံကို သတိပေးနေသလို။</div><div><br /></div><div>တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်ရသည့် မင်းတပါးအနေဖြင့် မိဖုရားခေါင်နေရာသည် မင်းဆက်တဆက် တည်တံ့မှုကို အဆုံးအဖြတ်ပေးနိုင်သည့် နေရာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>မိဖုရားခေါင်နေရာသည် နိုင်ငံရေးအာဏာ စုစည်းရာတွင်၊ ပြည်သူပြည်သားတွေရဲ့ ထောက်ခံမှုကို တည်ငြိမ်အောင် လုပ်ရာတွင်၊ နိုင်ငံ ၂ နိုင်ငံအကြား သံတမန်ရေးရာ ဖန်တီးရာတွင် အဓိက အခန်းကဏ္ဠကနေ ပါဝင်ပတ်သက်နေတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့သဘာဝကိုက အေးစက်တည်ငြိမ်နေပြီး ကိုယ်လုပ်တော်တွေ နန်းတွင်းရေးရာကိစ္စတွေအတွက် မိဖုရားခေါင်ကြီးအပေါ် အားကိုးအားထားပြုစရာမလိုပေ။</div><div><br /></div><div>သို့သော် အကယ်၍ သူ တလောကလုံးကို အုပ်စိုးချင်လျှင် သူ၏ မိဖုရားခေါင်သည် ရှပြည်ထောင်က ဖြစ်၍မရပေ။ ရှပြည်ထောင်သည် ပြိုလဲပျက်စီးသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ မြောက်ပိုင်းတွင် ရှီပြည်ထောင်နှင့် ချားပြည်ထောင်တို့ ရှိနေသည်။ ထိုပြည်ထောင်တွေသည် ရေမြေသံယံဇာတ ပေါကြွယ်ဝပြီး မိစ္ဆာအတတ်တွင် ကျွမ်းကျင်ကြသည်။</div><div><br /></div><div>နှစ်အနည်းငယ်လောက် သူစောင့်ပြီးလျှင် မသေမျိုးတို့ဂိတ်တံခါး ပွင့်လာသည့်အချိန်တွင် သူသည် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သော မသေမျိုးနွယ် မိန်းကလေးတယောက်ကို ရှာယူ၊ မိဖုရားခေါင်လုပ်ခိုင်းကာ သူမကို အသုံးချပြီး မသေမျိုးနွယ်ထဲ သူဝင်ရောက်မည်။</div><div><br /></div><div>သူများထက် သူ ရှေ့ရေးကို ပိုမြင် ကြိုတွေးထားသည်။ သူသည် လောကကြီးကို အမြင်ကျယ်ကျယ် မြင်ထားခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>တခြားသူတွေအတွက် မှတ်ဥာဏ်တံလျှပ်လောက (ပေါရယ်ဖူရှန်း) သည် မေ့မရနိုင်သော ခံစားချက် ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ထန်ထိုင်ကျင့်အတွက်တော့ ရေနဂါးနွယ်ဝင် မသေမျိုး မင်ယဲ့၏ အနှိုင်းမဲ့စွမ်းအားကို သူမြင်ဖူးခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ဓားတလက်နှင့် တောင်ကို ထက်ပိုင်းခြမ်းနိုင်သည်။ လက်တဖက်ဖြင့် လကို ဖမ်းဆုတ်နိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>ရေထိန်းချိပ်၊ နတ်ဘုရားအမွေတော်များ .. စသဖြင့် စွမ်းအားပြည့်နှက်နေသော ရတနာများ ရေမတွက်နိုင်လောက်အောင် ဒီကမ္ဘာပေါ် ရှိနေကြသည်။ ဒီအရာတွေကို အရယူဖို့ သူ့တွင် အခွင့်အရေး ရှိနေသည်။</div><div><br /></div><div>မင်ယဲ့ မိုက်မဲခဲ့သည်။ သူ မယူခဲ့။ ဒီ စွမ်းအားတွေသာ သူရခဲ့လျှင် စန်းကျိုနှင့် ထျန်းဟွမ်းကို သောက်ဂရုစိုက်စရာလိုမည် မဟုတ်။</div><div><br /></div><div>သောက်သုံးမကျသော အချစ်က ကြီးမြတ်လှတဲ့စွမ်းအားကို ဘယ်လိုတောင် နှိုင်းယှဉ်ခံခဲ့ရတာလဲ?</div><div><br /></div><div>ထိုအချိန်ခဏလေးတွင်၊ ညောင်စောင်းပေါ်တွင် အိပ်နေသည့် သည်းမခံတတ်သော မိန်းကလေး။ သူမပါးစပ်ကနေ တောင်းဆိုလာသည့် မိဖုရားခေါင်နေရာပေးပါ ဆိုသော ထိုစကား?</div><div><br /></div><div>တကယ်ကို ရူးရူးမူးမူးနဲ့ သူ ကတိပေးချင်နေပါသည်။</div><div><br /></div><div>ဒီအချိန် ဒီနေရာကို ရောက်ဖို့အတွက် ၁၄ နှစ်လောက် သူ ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည်။ အတိတ်မှာ သူ့ကို အမြဲအနိုင်ကျင့်ခဲ့တဲ့ အရှက်ရအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့ ဒီအမျိုးသမီးနှင့် အခု အတူမျှဝေဖို့ လုပ်နေတာ သူ တကယ်ပဲ မိုက်မဲနေပြီလား?</div><div><br /></div><div>အကယ်၍ သူ ပေးခဲ့မယ်ဆိုရင် မြောက်ပိုင်းနယ်မြေကို သူ အလွယ်တကူ သိမ်းပိုက်လို့ ရတော့မည် မဟုတ်။ ဂန္ဏဝင်မသေမျိုးအတတ်ပညာ သူ ရတော့မည် မဟုတ်။ ပြီးတော့ မသေမျိုးဂိတ်ဖြတ်ပြီး မသေမျိုးလောကထဲ သူ ဝင်လို့ မရတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>ထိုအရာတွေအစား သူသည် သူ့ရှေ့ရှိ မိန်းကလေးနှင့် သာမန်လင်မယားဘဝနှင့် နေထိုင်သွားရတော့မည်။</div><div><br /></div><div>သာမန်ဘဝတွေလိုမျိုး အသက်ကြီးသွားပြီး နောက်ဆုံးသေသွားရမှာလား?</div><div><br /></div><div>ပြီးတော့ ဒီမိန်းမငယ်လေး။ သူမစိတ်ထဲ ဘာရှိမှန်း သူမှန်းဆ၍မရ။ သူ ထွင်းဖောက် မမြင်နိုင်။ ပြီးတော့ အချိန်မရွေး သူ့နောက်ကျောကို ဓားနှင့်ထိုးနိုင်သည့် သူမ။</div><div><br /></div><div>စူးစူးကတော့ သူ ဘာတွေတွေးနေခဲ့လည်းဆိုတာ သူမ မသိချေ။ သူ့မျက်နှာက တော်ကြာ အန္တရာယ်ပေးမဲ့ ပုံမျိုးဖြစ်လိုက်၊ တော်ကြာ တခုခု စဉ်းစားမရပုံမျိုး ဖြစ်လိုက်နှင့် သူမကပဲ မိဖုရားခေါင်နေရာ မလိုချင်ပဲ သူ့အသက်ကိုပဲ လိုချင်နေ၍ ဖြစ်ပျက်နေသည့် ပုံစံမျိုး ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အတော်ကြာမှ သူ နှုတ်ခမ်း စုဝိုင်းလာပြီး ပြောလာသည်။ “မရဘူး … မင်း မိဖုရားခေါင်ကြီး လုပ်လို့မရဘူး …. တခြားရာထူးပဲ ပေးမယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး စိတ်ဆိုးဆိုးနှင့် သူမ ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ သူ့ပုခုံးကို ကန်လိုက်သည်။ “ ဝေးဝေးသွားစမ်းပါ …. အမှိုက်မတွေပဲ ရှင့်ရဲ့ ကိုယ်လုပ်တော် လုပ်မှာ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် သူ့ကိုယ်သူ မကာကွယ်မိခဲ့။ သူ ကန်ခံထိသွားသည်။ သူ စိတ်ဆိုးဆိုးဖြင့် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး အော်လိုက်သည်။ “ယဲ့ရှီးဝူ!!!”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ဘာတွေ လာအော်နေတာလဲ …. ကျွန်မ ကြားတယ် …. ကိုယ်လုပ်တော်အသစ် ရှာချင်ရင် မနက်ဖန် ရှင့်အမိန့်ထုတ်လိုက်လို့ ရတယ် … ကိုယ်လုပ်တော် နန်းဆောင်တွေမှာ အပြည့် ရှိအောင် ရှာဖို့ ပြသနာ မရှိနိုင်လောက်ဘူး …. အိုး … ကျွန်မ မေ့လုနီးပါး ဖြစ်သွားတယ် …. ရှင် (ဖူးရန်) သခင်မကြီးနေရာတောင် ပေးပြီးသွားပြီနော်”</div><div><br /></div><div>မိန်းကလေးသည် ညစ်ပတ်သောအရာကို ကြည့်သည့် အကြည့်မျိုးဖြင့် သူ့ကိုကြည့်ပြီးပြောသည်။ “ကျွန်မထင်ပါတယ် …. ရှိသမျှ မိန်းကလေးတွေကို ရှင့်မယားလုပ်ခိုင်းတာက ရှင် ကြိုက်တဲ့ အရာတခုပဲလို့ …. သွားစမ်းပါ … ကျွန်မတောင်းဆိုချက်ကို ရှင်သဘောမတူနိုင်ရင် ကျွန်မ အိပ်နေတာကို လာမနှောင့်ယှက်နဲ့ “</div><div><br /></div><div>သူ့မျက်နှာ ညိုမဲနေပြီး အံကြိတ်လျှက် သူပြောသည်။ “မင်းက ပြည်ထောင်ပျက်တခုက အမျိုးသမီးတယောက်သာသာပဲ”</div><div><br /></div><div>သူ ထွက်သွားဖို့ ငြင်းဆန်နေသည်။ စူးစူး ခြေထောက်ကို မြှောက်တင်လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ အနည်းငယ် ရိုင်းပျစွာဖြင့် သူ့မျက်နှာပေါ် နင်းလိုက်ပြီး တလုံးချင်း ပီပီသသ ပြောလိုက်သည်။ “ရှင့်ထက် ပိုမြင့်မြတ်တယ်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် နူးညံ့သော သူမခြေထောက်ကို မြဲမြံစွာ ကိုင်လိုက်သည်။ “ယဲ့ရှီးဝူ … အကောင်းပြောနေတာကို လာမဆိုးနဲ့နော်”</div><div><br /></div><div>သူမ လက်မြောက်လိုက်ပြီး လက်ဟန်တခု လုပ်လိုက်သည်။ ရှေ့ရက် မကောင်းဆိုးဝါးကျားနှင့် ရင်ဆိုင်ရတုန်းက ဆွဲသုံးခဲ့ဖူးသော အဝါရောင်အင်းမန္တန် တခု သူမလက်ထဲက ပျံထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>လေထဲ ရောက်တော့ မီးထတောက်လာပြီး ထန်ထိုင်ကျင့် လည်ပင်းအင်္ကျီ စကို မီးလာလောင်ကျွမ်းတော့သည်။</div><div><br /></div><div>မိန်းကလေးသည် တခြားဘက်ခြမ်းကို လှည့်နေခဲ့ပြီး ဖြစ်ပြီး သူ့ကို မသိကျိုးကျွန် ပြုထားပြီး ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifXQ4dTa69qfRUc_VNa1w2umZDwien79jTHcjiWnI0pvS3Pwo20yfI0D5IpKT4X9U-dfhBiHC_TfL2tbA8_gZIs7aLZxfE9j2KB9-HCMIiwt1C6pkZacm87AHfQOqYwPMFkN2G1dFsoE-XlLyDLF9q_nPs2XEre1JJ7dgWJ4yK4-05jF8kjaE4TMZ5Fuw/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifXQ4dTa69qfRUc_VNa1w2umZDwien79jTHcjiWnI0pvS3Pwo20yfI0D5IpKT4X9U-dfhBiHC_TfL2tbA8_gZIs7aLZxfE9j2KB9-HCMIiwt1C6pkZacm87AHfQOqYwPMFkN2G1dFsoE-XlLyDLF9q_nPs2XEre1JJ7dgWJ4yK4-05jF8kjaE4TMZ5Fuw/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div><br /></div><div>နွေဦးရာသီ စတင်လာခဲ့ပြီးနောက် နန်းတွင်းလည်း သက်ဝင်လှုပ်ရှားလာပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် စောစော ပြန်လာခဲ့ပြီး အစေခံ အမြောက်အများသည် တရုတ်ဆီးပင်က ပန်းပွင့်တွေ ခူးနေကြတာကို သူမြင်လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူတို့ အနီရောင် ဝတ်စုံတွေ ဝတ်ထားကြပြီး ခြင်းအနီတွေ ကိုင်ထားကြသည်။ တချက် ကြည့်လိုက်တာနှင့် တစုံတယောက်က သူတို့ကို အမိန့်ပေးစေခိုင်းထားကြောင်း သိနိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝေရှီ အရှေ့ကို တိုးလာပြီး ရှင်းပြသည်။ “အရှင်မင်းကြီး …. နွေဦးရာသီ စနေပါပြီ …. ဒီရက်ထဲ ကျွန်တော်တို့ ကျိုးပြည်ရဲ့ ရက်မြတ်ကောင်း ကျရောက်တော့မှာပါ … ဒီရက်မှာ နတ်တွေထံ ကျွန်တော်တို့ တိုင်းပြည် သာယာဝပြောဖို့၊ ရာသီဥတု ကောင်းမွန်နေဖို့၊ အေးချမ်းသာယာဖို့ ဆုတောင်းကြမှာပါ … ကျောင်းဟွာသခင်မက နက္ခတ်စင်မှာ တင်ဖို့အတွက် အကောင်းဆုံးနဲ့အလှဆုံး ဆီးပင်ပန်းပွင့်တွေကို ခူးပြီး ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ပြင်ဆင်ထားဖို့ အမိန့်ပေးထားပြီးပါပြီ …”</div><div><br /></div><div>တရုတ်ဆီးသီးပင်က ပန်းပွင့်များ ထန်ထိုင်ကျင့်လက်ပေါ် ကြွေကျလာသည်။ သရော်ပြုံး ပြုံးရင်း ပြောလိုက်သည်။ “နတ်တွေဆီ ဆုတောင်းမယ်?”</div><div><br /></div><div>သူ၏ သရော်ပြုံးပြုံးရင်း ပြောလိုက်သည့် စကားအဓိပ္ပာယ်ကို ဝေရှီ နားမလည်ခဲ့ပေ။ တရုတ်ဆီးသီးပင်ပန်းတွေကြားကနေ သွယ်လျလှပသော လူရိပ်တခု ပေါ်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်ကို မြင်တော့ သူမ နူးညံ့စွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“အရှင်မင်းကြီး ပြန်လာပြီလား”</div><div><br /></div><div>ထိုသူကား ယဲ့ပင်းချန်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ သူ့မျက်လုံးထဲက ထေ့ငေါ့ချင်နေမှုကို ဖိနှိပ်ချုပ်တည်းရင်း နွေးထွေးစွာ မေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ပင်းချန် … မင်း ခန္ဓာကိုယ် ဘယ်လိုနေသေးလဲ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် အရိုအသေပေးကာ နူးညံ့စွာ ပြောသည်။ “ဒီကိုယ်လုပ်တော်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် နေပြန်ကောင်းသွားပါပြီ … အရှင်မင်းကြီးရဲ့ ခွင့်ပြုချက်မပါပဲ ဆုတောင်းပွဲအခမ်းအနားကို ပြင်ဆင်ပေးမိတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီကိုယ်လုပ်တော်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ … အရှင်မင်းကြီးက ဒီလို အရေးမပါတဲ့အရာတွေကို စိတ်ထဲ ထည့်မထားတတ်တာကို ဒီကိုယ်လုပ်တော် သိထားပါတယ် … ဒါပေမဲ့ အရှင်မင်းကြီးက ကျိုးပြည်ထောင်ကြီးအတွက် ဧကရာဇ် ဖြစ်လာပြီမို့ ပြည်သူပြည်သားတွေရဲ့ ဆန္ဒနှင့် ထောက်ခံမှုက မရှိမဖြစ် လိုအပ်လာပြီ အတွက်ကြောင့်မို့ပါ”</div><div><br /></div><div>ဒီလိုခံစားချက်မျိုး ထန်ထိုင်ကျင့် မခံစားရခဲ့တော့တာ အချိန်အတော်ကြာခဲ့ပြီပဲ။</div><div><br /></div><div>ကျင်းလန်အန်း မှလွဲ၍ ဘယ်သူကမှ ထိုအရေးမပါသော ကိစ္စတွေမှာ ကူညီပြီး စီစဉ်ပေးသွားရဲသည့် သူ မရှိခဲ့။ ကျင်းလန်အန်း တယောက်သာ ထိုသို့သော ကိစ္စတွေမှာ သူ့အတွက် လုံလောက်အောင် ကြည့်စီစဉ်ပေးသွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ထန်ထိုင်ကျင့် ပြောသည်။ “ကိုယ်တော် ဘယ်လို အပြစ်တင်ရက်ပါ့မလဲ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ရှက်ပြုံးပြုံးပြလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမသည် မွေးလာကတည်းက ချောမောလှပနေခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ဖူးပွင့်နေသော တရုတ်ဆီးပင် ပန်းပွင့်တွေကြား ရပ်နေသည့် သူမ၏ အလှတွင် အပြုံးလေးတပွင့် ပန်ဆင်လိုက်သည့်အခါ သူမအလှက ပိုပြီး ကောင်းမွန်လှပသွား၏။</div><div><br /></div><div>ယောကျာ်းဘဝသေသွားသည့် မိန်းမစိုး ဝေရှီ တောင်မှ သဘောကျသည့် အမူအရာ မှုံပျပျလေး ပြသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် သူမ မျက်လုံးဝင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ ဝတ်ရုံနက် ဝတ်ထားသည့် ဧကရာဇ် မျက်လုံးအကြည့်တွေမှာ မူးမေ့သွားမတတ် အရူးအမူးဖြစ်သွားသည့် အရိပ်အယောင်ကို မျှော်လင့်ထားခဲ့သည်။ သို့သော် သူမ ထင်ထားတာနဲ့ တခြားစီ ဖြစ်နေသည်။ သူ့အမူအရာမှာ အပြုံးများနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့နေဆဲပင်။</div><div><br /></div><div>စိတ်ဝင်စားမှု မပြသလို သူမကို အရူးအမူးလည်း မဖြစ်။</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်နှာမှာ အမူအရာ မပြပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ သံသယ အနည်းငယ် ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ဘာကြောင့်လဲ?</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်အပေါ် ထိရောက်မှု မရှိတာ ဘာကြောင့်လဲ?</div><div><br /></div><div>မဟုတ်ဘူး။ လုံးဝ မထိရောက်တာ မဟုတ်ဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ ရက်စက်တဲ့ ထိုဘုရင်ငယ်သည် တခြားသူတွေထက်တော့ သူမကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံပေးသေးသည်ပဲ။ အရင်တုန်းက သူမ တခြားပြည်ထောင်၏ နန်းပြင်ဝင်းတွင် နေရတဲ့ အချိန်တုန်းက မာနကြီး လျှာစောင်းထက်သော ဖန်ယီကျစ်တောင်မှ သူမကို မြင်လျှင် အသက်ရှူမှားပြီး မျက်နှာနီလာခဲ့သေးသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်၏ တုံ့ပြန်မှုက ငြီးငွေ့စရာကောင်းသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် တိတ်ဆိတ်စွာဖြင့် သူမဘာသာ သူမ တွေးတောနေခဲ့သည်။ တခြားသူများပြောတာ ကြားခဲ့ရတာကို ထောက်ချင့်လျှင် သူမ နားလည်သည်က အရှင်မင်းကြီးသည် တခြားသူတွေထက် စာရင် ပိုပြီး သွေးအေးသူမို့ သူ့ခံစားမှုတွေကို မပြပဲ ထိန်းချုပ်ထားတာများလားဟူ၍။</div><div><br /></div><div>ရှောင်းလင်ရဲ့ ခံစားချက်တွေလည်း ရေလို တည်ငြိမ်နူးညံ့ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား?</div><div><br /></div><div>ထိုအတွေး တွေးမိရင်း သူမသည် စိတ်မရှည်တာမျိုး မဖြစ်တော့ပဲ အနီရောင်ဝတ်ထားသည့် အစေခံမတွေနှင့်အတူ ထိုနေရာမှ ထွက်ခွါသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ထွက်ခွါသွားသည်နှင့် ချက်ချင်း၊ ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးထဲက အပြုံးများ ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့လက်ပေါ် တင်နေသည့် တရုတ်ဆီးပင်ပန်းပွင့်တွေကို ကြိတ်ချေပစ်လိုက်ပြီး ခြေဖြင့် တက်နင်းပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝေရှီ ခြေလှမ်းသွက်သွက်ဖြင့် ထန်ထိုင်ကျင့် အနောက် ပြေးလိုက်လာပြီး ဒီနေ့ မည်သည့်နေရာတွင် ထန်ထိုင်ကျင့် ညစာစားမည့်အကြောင်း ရင်တုန်တုန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတဲ့ အမေးတခုပါပဲ။ ကျောင်းဟွာသခင်မရဲ့ ရိုးသားမှုက တွေ့ရခဲပြီး ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရက်စက်သော ထိုဘုရင်ငယ်သည် သခင်မကို နှစ်သိမ့်ပေးသင့်တာပဲ မဟုတ်လား။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူပြောမလို့ လုပ်နေတုန်းမှာပင် သူ့ မျက်လုံးများက ရေခဲတုံးလို အေးစက်သော အသွင် ချက်ချင်း ပြောင်းလဲသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ဝေရှီ ကြည့်လိုက်သည်။ ပန်းရောင်ဝတ်ထားသော မိန်းမငယ်လေးသည် မြေပြင်တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေပြီး လက်တွင် ကျောက်စိမ်းပန်းကန်လုံးနှင့် ဇွန်း ကိုင်ထားလျှက် အဝါရောင်ဝတ်ထားသောလူတယောက်ကို ရေတိုက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ရေတိုက်မလို လုပ်လိုက်သည့်အခါ ထိုလူသည် ပါးစပ်ဟလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုလူ မျက်နှာမှာ လေးထောင့်ကျကျနှင့် အတော်ကြည့်ကောင်းသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် တောင့်တင်းသည်။ အနည်းငယ် ရိုးရှင်းပြီး ရိုးသားပုံရသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် ထိုလူကို အေးစက်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူရောက်လာသည်ကို စူးစူး သတိထားမိပြီး သူ့ကို ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အဝါရောင်ဝတ်ထားသည့် ထိုလူသည် စူးစူးကို စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ကြည့်နေသည်။ စူးစူး နောက်တဇွန်းခပ်ကာ ထိုလူ ပါးစပ်ထဲ ခွံ့ကျွေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုလူ ပျော်ရွှင်စွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး နောက်တကြိမ် ခွံ့ကျွေးမလို့ လုပ်နေတုန်းမှာပင် တစုံတယောက်က သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ မော်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ကြောက်စရာကောင်းသည့် အေးစက်စက်မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမရှေ့ရှိ ရက်စက်သော ထိုဘုရင်ငယ်သည် သူ့ခေါင်းကို ငဲ့စောင်းကြည့်ရင်း ချိုသာစွာ မေးလိုက်သည်။ “မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ”</div><div><br /></div><div>သူ စိတ်ဆိုးနေတယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော်လည်း ယခုမျက်နှာ အနေအထားအရတော့ သူ အလွန်အမင်းကို စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေကြောင်း စူးစူး သိလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ထူးဆန်းသည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ရယ်သည်။ သူ မနာလိုစိတ် ဖြစ်နေပြီး ဒေါသထွက်နေသည်။ “နျန့်ပိုင်ယွီ”</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီ သူ့အနောက်ကို ရောက်လာသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့် ချိုချိုသာသာ ပြောသည်။ “ဆုတောင်းပွဲအခမ်းအနားမှာ မီးပုံးပျံတွေ လိုတယ်။ မီးပုံးပျံတွေထဲမှာ လူ့အရေပြားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ မီးပုံးပျံက အမာဆုံးနှင့် အလှပဆုံးလို့ ကိုယ်တော် ကြားရတယ်။ သူ့အရေပြားကို ကြည့်လိုက်စမ်း …. မဆိုးဘူးပဲ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် မြေပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော အဝါရောင် ဝတ်ထားသည့် ထိုလူကို အေးစက်စက်နဲ့ ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဝေရှီသည် ရက်စက်တတ်သည့် ထိုဘုရင်ငယ် နောက်ပြောင်ပြောနေတာမဟုတ်မှန်း သိရသည့်အခါ သူ့ခြေထောက်များ တုန်လှုပ်ယိမ်းယိုင်လာသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီ တည်ငြိမ်စွာ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့”</div><div><br /></div><div>အဝါရောင်ဝတ်ထားသောထိုလူရှေ့ကနေ စူးစူး ပိတ်ရပ်လိုက်ကာ “နေပါဦး …. ရှင် ဘာလုပ်ချင်နေတာလဲ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ဘာအမူအရာလည်း မပြပဲ သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>၂ ယောက်စလုံး မတိုးသာမဆုတ်သာ အခြေအနေ ရောက်နေသည်။ စူးစူးသည် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မြေပြင်ပေါ် ထိုင်နေသော အဝါရောင်ဝတ်ထားသည့် ထိုလူကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုလူသည် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပြီး ကြောက်ရွံ့နေ၏</div><div><br /></div><div>“ရှင် … သူ့ကို တကယ် သတ်ချင်နေတာလား?” သူမ မေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ဘာမှမပြော။ သို့သော် သူ့မျက်လုံးနက်နက်တွေထဲ အသေသတ်ချင်သည့် အငွေ့အသက်များ ပြည့်နှက်နေပြီး ဘယ်သူ့ကို ရည်ရွယ်နေမှန်း စူးစူး မသိရပေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ဒါဆို သတ်ချင် သတ်လိုက် …. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် …. သူက ရှင့်ရဲ့ မိစ္ဆာကျားတကောင်ပဲဟာကို”</div><div><br /></div><div>သူမပြောစကား ကြားလိုက်သည့် အခိုက်အတန့် ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးထဲက အေးစက်စက်ဒေါသက အနည်းငယ် အေးခဲသွားသည်။ မြေပြင်ပေါ်က အဝါရောင်ဝတ်ထားသော ထိုလူကို သူကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုလူက သူ့ကို ရှက်ပြုံးအပြုံးဖြင့် မျက်နှာ ချိုသွေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အကယ်၍ သူ့မှာသာ အမြှီး ရှိခဲ့လျှင် ကြောက်ရွံ့စွာဖြင့် အမြီးနှံ့ပြနေပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>နောက်ကျိနေတဲ့ ချီဓာတ်ကို သန့်ရှင်းပေးတဲ့ မန္တန် ရေ တခွက်လောက် တောင်းသောက်ခဲ့တာပဲ ရှိတာကို။ ဘာကြောင့် အဲ့လောက် ကြောက်စရာကောင်းနေရတာလဲ?</div><div><br /></div><div>မီးပြင်းဖိုထဲ အထည့်ခံရသည့် ထိုကျားသည် နောက်ဆုံးမှာ လူအဖြစ် အသွင်ပြောင်းနိုင်ခဲ့ပြီး သင့်တော်သည့် ကျင့်ကြံမှုများကို ကျင့်ကြံချင်နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ရက်စက်တတ်သည့် မင်းဆိုးငယ်က ဘာအတွက်ကြောင့် သူ့ကို အသေသတ်ချင်နေပြီး အရေခွံနွှာချင်နေရတာပါလိမ့်?</div><div><br /></div><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-13625752515453755682023-08-17T10:35:00.003+06:302023-08-20T15:16:00.557+06:3066 - ဘဝမြင်အင်းမန္တန်စူးစူးသည် သူမ ထွက်လာသည့်အချိန် ဒီလိုမျိုး ကြားလိုက်ရမည်လို့ မထင်ခဲ့။<div><br /></div><div>သူမအဘွားဟာ ဖန်ယီကျစ်ကို သူမထံ ပေးပုန်းထားသည့်အကြောင်း တွေးမိသည်နှင့် စူးစူးတုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွားရသည်။ အဘွားသည် အတော်ခေါင်းမာသည်။ ရည်ရွယ်ချက် ရှိနေသည့် စူးစူးနှင့် မတူသည့်အချက်က အဘွားသည် ယဲ့မိသားစု နှင့် မွေးဌာန တိုင်းပြည်အပေါ် ဂုဏ်ကျက်သရေတိုးစေသလား သို့ ယုတ်လျော့အောင် လုပ်နေသလားဆိုတာပဲ သူမစိတ်ထဲတွင် ရှိသည်။</div><div><br /></div><div>သူမစိတ်ထဲတွင် ရှောင်းလင်သည် သူရဲကောင်းတယောက်၊ ဖန်ယီကျစ်သည် တိုင်းပြည်၏ အရေးပါသော ဝန်ကြီးတယောက်၊ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သစ္စာဖောက်တယောက်လို့သာ မြင်သည်။</div><div><br /></div><div>အဘွားသည် ဖန်ယီကျစ်ကို သူမလက်ဖြင့် ဘယ်သောအခါမှ ထုတ်ပေးမည်မဟုတ်ပေ။</div><div><br /></div><div>ပြီးတော့ ထန်ထိုင်ကျင့်</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ထန်ထိုင်ကျင့်၏ အေးအေးစက်စက် စူးစိုက်အကြည့်နဲ့ ဆုံသွားသည်။ “ရှင် .. ကျွန်မအဘွားကို ထိခိုက်နာကျင်အောင် လုပ်မှာလား”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်က ပြန်ဖြေသည်။ “အပြစ်သားကို လက်လွဲပေးရင် ကျန်တဲ့ဘဝတလျှောက်လုံး အေးအေးဆေးဆေး နေရမယ်၊ မလွဲပေးပဲ ငြင်းဆန်နေမယ်ဆိုရင် ကိုယ်တော် အလွတ်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်တွင် သတ်ဖို့ရည်ရွက်ချက် ရှိနေသည်ကို စူးစူး နားလည်လိုက်သည်။ “ကျွန်မ အဘွားကို ဖျောင်းဖျကြည့်ပါရစေ၊ အဘွားက အသက်ကြီးနေပါပြီ၊ ရှင့်ကို အတိုက်အခံ မလုပ်လောက်ပါဘူး”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်သည်။ “ကိုယ်တော် မင့်ကို မယုံဘူး”</div><div><br /></div><div>အကယ်၍ သူသာ စူးစူးကို သွားခွင့်ပြုလိုက်လျှင် စူးစူးတွင် ထွက်ပြေးနိုင်စွမ်းရှိနေသည့်အတွက် သူမသည် ယဲ့သခင်မကြီးနှင့်အတူ ဖန်ယီကျစ်ကိုပါ အပါခေါ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ယုံကြည်လာအောင် လုပ်နိုင်စွမ်းမရှိ။ ထို့ကြောင့် စကားဆက်မပြောတော့ပဲ အပြင်ကို ပြေးထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်နှာ မဲနက်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ဝိညာဉ်မျိုအလံ၏ အခိုးအငွေ့တွေကြားတွင် စူးစူး ရပ်သွားသည်။ သူမခြေချရာ မြေကြီးတွင် အမည်းရောင်အခိုးအငွေ့တွေနှင့် ပုံစံတခု ပေါ်လာသည်။ ထိုအရာက သူမကို မလှုပ်ရှားနိုင်အောင် ပြုလုပ်ထားသည်။</div><div><br /></div><div>ခက်ထန်သောမျက်နှာထားနှင့် စူးစူးသည် သူမလျှာကို သွားဖြင့် ကိုက်ကာ သွေးထွက်လာအောင် လုပ်ပြီး ထိုသွေးဖြင့် အစီအရင်တခု လုပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ပုံစံဖျက် … လွင့်ပြယ်စမ်း!”</div><div><br /></div><div>အမည်းရောင် အခိုးအငွေ့တွေ လွင့်ပြယ်သွားသည့်အချိန်မှာပဲ တင့်တယ်လှပသော မိန်းမပျို ပုံသဏ္ဠာန်ဟာလည်း ရုတ်ချည်းဆိုသလို ကွယ်ပျောက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် အမျက်ဒေါသ တချောင်းချောင်း ထွက်ကာ ထရပ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“သူမကို လိုက်ဖမ်းစမ်း”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူးကို ထွက်ပြေးသွားခွင့်မပြုနိုင်။ အကယ်၍ စူးစူးသာ ယဲ့သခင်မကြီးကို ခေါ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားပါက သူ့ဆီ လုံးဝ ပြန်လာတော့မည် မဟုတ်။ စူးစူးသည် သူ့ထံတွင် ရှိသော အာဏာကို မမက်မော၊ သူ့ကိုလည်း လူတယောက်အနေနဲ့လည်း မကြိုက်၊ သူ၏ ခြိမ်းခြောက်မှုများကိုလည်း မကြောက်။ ဘယ်အရာနဲ့မှ စူးစူးကို သူ့အနားမှာ ရှိနေအောင် လုပ်၍ မရ။</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီသည် စူးစူးက တာအိုဘုန်းကြီး၏ အစီအရင်ကို မျက်စိတမှိတ်အတွင်း ဖျက်ပစ်သွားခဲ့သည်ကို လုံးဝ မထင်ထားခဲ့ပေ။</div><div><br /></div><div>တာအိုဘုန်းကြီးတောင်မှ အံ့အားသင့်သွားသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်လည်း စူးစူးကို လိုက်ဖမ်းသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်ပိုင်ယွီ ပေါ့ပါးဖျတ်လတ်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို စူးစူးကို မီသွားသည်။ စူးစူးသည် မှော်ပညာနှင့် ပတ်သက်ရာတွင်သာ ကျွမ်းကျင်ပြီး ကိုယ်ခံပညာနှင့်ပတ်သက်ရာတွင်မှာတော့ မကျွမ်းကျင်ပေ။ ပြီးတော့ နေရာပြောင်းအစီအရင် လုပ်ဖို့ အချိန်လည်း မရခဲ့။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် နျန့်ပိုင်ယွီ၏ လက်ဝါးတချက်ကို ရှောင်လိုက်သည်။ သူမ ပြန်မချနိုင်။ စူးစူးသွားမည့်လမ်းကို နျန့်ပိုင်ယွီ ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ </div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် အချိန်မီရောက်လာသည်။ သိမ်းငှက်တကောင်၏ မျက်လုံးအကြည့်ဖြင့် စူးစူးကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အသက် ပြင်းပြင်းရှူရင်းနှင့် ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည်။ “မင့် ပြေးရဲ ပြေးကြည့်၊ ကိုယ်တော် ယဲ့ချူဖုန်းကို သတ်ပစ်လိုက်မှာနော်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပက်ခနဲ ပြန်ပြောသည်။ “လုပ်လိုက်စမ်းပါ၊ သူက ကျွန်မတို့ ယဲ့မိသားစုဝင် မဟုတ်တော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ချူဖုန်း ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ မျက်နှာလည်း ဖြူဖျော့သွား၏။</div><div><br /></div><div>ရုတ်တရက် မက်မွန်ဓား ၁၂ လက် လေထဲ ပျံဝဲလာသည်။ စူးစူး ရှောင်လိုက်ရင်း မန္တန်ရွတ်လိုက်သည်။ မူနင်လည်း တိုက်ပွဲထဲ ဝင်လာပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မန္တန်ကို မူနင်က တန်ပြန်တိုက်ခိုက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး၏ လျင်မြန်မှုနှုန်းသည် တိုက်ကွက်ထုတ်ဖို့ မသင့်သည့်အတွက် နျန့်ပိုင်ယွီကို ပြန်တိုက်ဖို့ ခက်ခဲနေသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မောင်နှမ ၂ ယောက် အချိတ်အဆက်မိမိဖြင့် ပြန်တိုက်နေ၍ စူးစူးမှာ အလျင်အမြန် အရေးနိမ့်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူး ရုန်းကန်တိုက်ခိုက်နေရသည်ကို မြင်ရသည့်အခါ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသော သူ့လက်သီးများ ပြေလျော့လာသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် လေထဲ ပတ်ဝဲရင်း အားအနည်းဆုံးလူကို ရှာလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အကြည့် တချက်လင်းလက်သွားသည်။ နျန့်ပိုင်ယွီထံမှ တိုက်ကွက်တကွက်စာ တမင် ခံလိုက်ပြီးနောက် ထန်ထိုင်ကျင့်ဆီ တည့်တည့် လွင့်ပျံလာသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် လွင့်ပျံလာသည့် သူမကို ဆီးဖမ်းပေးမလို့ လုပ်နေတုန်း တာအိုဘုန်းကြီးက အလျင်အမြန် သတိပေးလိုက်သည်။ “အရှင်မင်းကြီး … ဒီမကောင်းဆိုးဝါးမလေးက အရှင်မင်းကြီးကို လှည့်စားနေတာ”</div><div><br /></div><div>အရင်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်ကို သတိရသွားသည့် ထန်ထိုင်ကျင့်သည် မျက်နှာထား တင်းသွားသည်။ “ယဲ့ရှီးဝူ!”</div><div><br /></div><div>သူမအကြံအစည် ရိပ်မိသွားသည်ကို သိသည့် စူးစူးသည် လေထဲပျံဝဲနေဆဲ လမ်းတဝက်မှာတင် လမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်ပြီး မြေပြင်ပေါ် ပေါ့ပါးစွာ ဆင်းလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မူနင်သည် သူမလက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး “သွားတော့”</div><div><br /></div><div>သူမလက်ကနေ လက်ကောက်တကွင်း ပျံထွက်လာပြီးနောက် လေထဲရောက်သွားသည့်အခါ ငွေကွင်းအမြောက်အမြားအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်။ နတ်လက်နက်လို အမျိုးအစားတမျိုး ဖြစ်သည်ကို သိလိုက်ရသည့် စူးစူးသည် ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်မရဲတော့ပဲ အနီးနားကပ်လာသည့် ငွေကွင်းတွေကိုသာ ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>တာအိုဘုန်းကြီးအိုက “ အရှင်မင်းကြီး …. အခုချိန် ဝိညာဉ်မျိုအလံ ထုတ်သုံးလိုက်ရင် ဒီမကောင်းဆိုးဝါးမလေး …..”</div><div><br /></div><div>ပြောစကား မဆုံးသေး။ ထန်ထိုင်ကျင့်က တာအိုဘုန်းကြီးအိုဘက် မျက်နှာလှည့်လာပြီး ဒေါသထွက်စွာဖြင့် စိမ်းစိမ်းဝါးဝါးကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “မင်း သေချင်နေတာလား”</div><div><br /></div><div>လက်အောက်ငယ်သားတယောက် အနေဖြင့်အမိန့်နာခံပြီး အလုပ်လုပ်နေရသည့် တာအိုဘုန်းကြီးအိုသည် တုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွားပြီး နောက်ထပ်စကားတွေ ထွက်မလာတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>အခြေအနေတွေ ရှုပ်ထွေးနေသည့်ကြားထဲ မမျှော်လင့်ပဲ ငွေကွင်းတခု လွှင့်ထွက်သွားကာ တစုံတယောက်ကို သွားထိမှန်သည်။ တယောက်ယောက်က စူးစူးရှရှ အော်ဟစ်လိုက်သည်။ “သခင်မ!”</div><div><br /></div><div>စူးစူး လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ကန်ထုတ်လိုက်သည့် ငွေကွင်းတွေထဲက တခုသည် နီစွေးစွေး ဝတ်ရုံရှည် ဝတ်ဆင်ထားသော မိန်းမတယောက်ကို ထိမိသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုသူကား ယဲ့ပင်းချန်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်သည် သူမရင်ဘတ် အုပ်ကိုင်လျှက်သား လဲကျသွားသည်။ မျက်နှာမှာလည်း ဖြူဖျော့နေ၏။ ရှောင်ဟွေး အလျင်အမြန်ပင် အနောက်ကနေ ထိန်းပေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခဏလောက် ကြက်သေ သေသွားသည်။ သူမ တယောက်ယောက်ကို မမျှော်လင့်ပဲ ထိခိုက်မိအောင် လုပ်မိခဲ့ပြီ။ နျန့်ပိုင်ယွီ ဖမ်းလိုက်သည့်အချိန်တွင် စူးစူး ဆက်မရုန်းကန်တော့ပဲ အသာတကြည်ပင် အဖမ်းခံလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် စိတ်မကောင်းသည့် မျက်နှာထားဖြင့် သတိမမေ့တမေ့ ဖြစ်နေသော ယဲ့ပင်းချန်ကို ချီလိုက်သည်။ စူးစူးကို အေးစက်စက်အကြည့်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “သူ တခုခု ဖြစ်ရင် မင်းကို အပြစ်ပေးဆပ်ခိုင်းမယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး သူမလက်ချက်ကြောင့် တစုံတယောက် သေလုနီးနီး ဖြစ်သွားသည်ကို လုံးဝ မထင်ထားခဲ့ပေ။ စူးစူးမျက်နှာမှာလည်း ဖြူဖျော့နေပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာဖြင့် သူမ ရပ်ကြည့်နေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ရှောင်းလင် သေဆုံးရခြင်းသည်လည်း သူမအတွက် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတခု ဖြစ်နေသည်။ တရားကျင့်ကြံသူအတွက် အပြစ်ကင်းသူတွေကို သတ်မိခြင်းသည် ကြီးမားသော မကောင်းမှုဒုစရိုက်တခုပင်။ အထူးသဖြင့် ရှောင်းလင်သည် သူ မသေခင် ယဲ့ပင်းချန်ကို ထိခိုက်အောင် မလုပ်ဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တာပဲ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် သူမလုပ်ရပ်တွေကြောင့် သေဆုံးမှုတွေ ပိုဖြစ်လာမှာ ကြောက်သည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီအသံသည် စူးစူးခေါင်းထဲ ပဲ့တင်ထပ်လာပြီး ထိုအသံက သူမကို သို့လော သို့လော ဖြစ်စေခဲ့သည်။ “သခင် …. ကုံးယွီ အနီးကပ် သေချာစောင့်ကြည့်နေခဲ့တာပဲ … သခင် ကန်ထုတ်လိုက်တဲ့ ငွေကွင်းက သူ့ကို ထိသွားတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အံအားသင့်သွားခဲ့သည်။ “ဘာ?”</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ လိမ်နေတာ မဖြစ်နိုင်။ ငွေကွင်းသည်လည်း နတ်လက်နက်အမျိုးစား တမျိုး ဖြစ်သည့်အလျောက် သူ့ဘာသာသူ သွားရောက်ထိမှန်တာမျိုး မဖြစ်နိုင်။ တယောက်ယောက်က နောက်ကွယ်ကနေ ထိန်းချုပ်နေတာပဲ ဖြစ်ရမည်။ နတ်လက်နက်ကပဲ ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းရှိတာ။</div><div><br /></div><div>နှလုံးကာအကြေးခွံ။ ယဲ့ပင်းချန်တွင် ရှိနေသည့် အရာတခု။ စူးစူး သတိရလာသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မှတ်ဥာဏ်ထဲ ဝိုးတိုးဝါးတား ဖြစ်နေတာတွေ တဖြည်းဖြည်း သဲသဲကွဲကွဲ မြင်လာသည်။ ပြီးတော့ ယဲ့ပင်းချန်နှင့် ပတ်သက်လာလျှင် စူးစူး စိတ်ထဲ တခုခုတော့ မှားနေပြီလို့ ဘာကြောင့် ခံစားနေရလဲဆိုတာ နားလည်လာပြီ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တွေးမိသလို၊ ကုံးယွီလည်း တွေးမိနေသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ စိတ်ဆိုးစွာဖြင့်ပြောသည်။ “သူ လူကောင်းတယောက်လို့ ကျွန်တော်တို့ အရင်တုန်းက ထင်ခဲ့မိတာ”</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီသာ သတိမထားမိခဲ့လျှင် ထန်ထိုင်ကျင့် မဆိုထားနှင့်။ စူးစူးတောင်မှ သူ့ကြောင့် ယဲ့ပင်းချန် ထိခိုက်သွားရတယ်လို့ ထင်မိပြီး ဒီ့အတွက် စူးစူး သူကိုယ်သူ အပြစ်တင်မိနေလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောသည်။ “တကြိမ်တော့ လူကောင်းတယောက် ဖြစ်ခဲ့မှာပါလေ”</div><div><br /></div><div>ဘယ်အချိန်တုန်းက စိတ်ထားပြောင်းသွားတာပါလိမ့်? စူးစူး မှတ်မိပါသေးသည်။ အိပ်မက်ဆိုးနယ်မြေကို ရောက်တုန်းက ယဲ့ပင်းချန်တယောက် ရှောင်းလင်ရဲ့ အိပ်မက်ထဲကနေ မထွက်ချင်ပဲ ထိုအိပ်မက်ထဲမှာပင် အချိန်အကြာကြီး မိဖုရားကြီးလုပ်ကာ ကလေးတယောက် မွေးခဲ့သေးသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ အရင်က တကယ့်ကို လူကောင်းတယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်လို့ ရှောင်ဟွေး၏ စိုးရိမ်သော အကြည့်တွေကို ကြည့်ရင်း ယဲ့ပင်းချန် သူ့ကိုယ်သူ တွေးနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>နှလုံးကာအကြေးခွံက နှလုံးသွေးကြောကို ကာကွယ်ပေးထားပြီး မျက်နှာက ဖြူဖျော့နေပေမယ့် သူ့အသက်တော့ အန္တရာယ်မရှိပေ။</div><div><br /></div><div>တော်ဝင်သမားတော်တွေ အမြန်ရောက်လာကြပြီး ယဲ့ပင်းချန်ကို စမ်းသပ်ကာ ကုသပေးကြသည်။ ယဲ့ပင်းချန် မျက်လုံးတွေကတော့ အပြင်မှာ ရပ်နေသည့် ဧကရာဇ် ရွှမ်ယိ ပေါ်တွင်သာ ကျရောက်လို့နေသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ကြည့်ရတာ အေးစက်စက်နှင့် သူဘာတွေ တွေးနေမှန်း သူမ မသိရပေ။</div><div><br /></div><div>တတိယညီမလေးကို သူဘယ်လိုအပြစ်ပေးမှာလဲလို့သာ ယဲ့ပင်းချန် တွေးနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်တော့ သူ့အပေါ် အသက်ဆုံးရှူံးလုနီးနီးဖြစ်အောင် မကောင်းတာတွေ ခဏခဏ လုပ်တဲ့ တတိယညီမလေးကိုတော့ ဒီအတိုင်း ပေါ့ပေါ့လျော့လျော့ ထားလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် စိတ်မပါပဲ နှုတ်ခမ်းအုပ်ကာ ချောင်းဆိုးလိုက်သည်။ တချိန်ကတော့ ယဲ့ပင်းချန် မိန်းမကောင်းလေးတယောက် ဖြစ်ခဲ့သည်။ မြို့တော်တွင် လိုအပ်သည့်လူတွေကို ပိုက်ဆံပေးခဲ့သည်။ ကလေးတွေ၏ အခြေခံပညာ သင်ကြားဖို့အတွက် ကျောင်းတွေ ဆောက်ပေးခဲ့သည်။ နိမ့်ကျတဲ့လူတွေကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သည်။ အလုပ်ကြိုးစားသည်။ တိရစ္ဆာန်ငယ်လေးတွေကိုလည်း ကယ်တင်ပေးခဲ့သည်။ ဓားစာခံမင်းသားဖြစ်သည့် ထန်ထိုင်ကျင့်အပေါ်တွင်လည်း နှိမ့်ချဆက်ဆံခဲ့တာမျိုး တကြိမ်တခါမျှ မလုပ်ခဲ့ပေ။</div><div><br /></div><div>ဒါပေမယ့် ….. ကောင်းတဲ့လူတွေလည်း ကြောက်တတ်သည်။</div><div><br /></div><div>အိပ်မက်ဆိုးနယ်မြေရောက်တုန်းက အိပ်မက်ထဲတွင် ယဲ့ပင်းချန်သည် မိဖုရားကောင်းတပါး ဖြစ်ခဲ့သည်။ အဆုံးသတ်မှာတော့ သူမ ယောကျာ်း စိတ်ပြောင်းသွားခဲ့ပြီး သူမ သားလေးလည်း သေဆုံးသွားခဲ့ကာ သူမ နှလုံးသား တဖြည်းဖြည်း ပြာအဖြစ် ပြောင်းလဲ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကတည်းကပင် သူမ အဘွားသည် တတိယညီမလေးနှင့် အကိုကြီးကိုပဲ မျက်နှာသာပေး ဆက်ဆံခဲ့သည်။ သူမ လိုချင်တာမှန်သမျှ သူမဘာသာ ပင်ပင်ပန်းပန်းနှင့် ရအောင် လုပ်ယူခဲ့ရသည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော် တတိယညီမလေးက သူ့ဆီက ခိုးယူချင်နေပြန်ပြီ။</div><div><br /></div><div>တတိယညီမလေးတွင် အကုန်လုံးနီးပါး ရှိသည်။ ထင်ပေါ်ကျော်ကြားသည့် နောက်ခံ၊ ပတ်ဝန်းကျင်က လူအကုန်လုံးက သူမကို ချစ်ကြသည်။ သူကျတော့ သူလိုချင်သည့်အရာကို ပင်ပင်ပန်းပန်းကြိုးစားအားထုတ်ရယူမှပဲ ရလာလေ့ရှိသည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ရှီးဝူသည် သူ့ခေါင်းပေါ် ရောက်နေသည့် တိမ်မည်းတခုလို။ သူ့ကို အလေးနှင့် ဖိထားသလို ဖြစ်နေပြီး အသက်ရှူမရအောင် ပြုလုပ်ထားသည်။ ထျန်းဟွမ်းဆီက စန်းကျို အကုန်လုယူခဲ့သလို တနေ့ကျရင် ယဲ့ရှီးဝူလည်း သူ့ဆီကနေ အကုန်လုယူသွားပေလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် လက်ချကာ သက်တောင့်သက်သာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး “အရှင်မင်းကြီး စိတ်မပူပါနဲ့ .. ဒီကိုယ်လုပ်တော် ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းသမားတော်က ပြောသည်။ “သခင်မက နှလုံးသွေးကြော မထိခိုက်သွားပါဘူး၊ ကောင်းကောင်း အနားယူလိုက်ရင် ပြန်ကောင်းသွားမှာပါ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ခေါင်းညိမ့်ပြကာ “ကောင်းကောင်း အနားယူလိုက်ပါ”</div><div><br /></div><div>အမည်းရောင်ဝတ်ရုံဝတ်ထားသည့် ထိုလူငယ်လေးသည် မျက်ဝန်းထဲ အေးစက်ပြီး ဒေါသရိပ်သန်းလျှက် လက်အင်္ကျီ စကို ဆတ်ကနဲ အနောက်ပစ်ကာ နေရာမှ ထွက်ခွါသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ရှောင်ဟွေးက “ဟွန်း” ဟု ရေရွတ်ရင်း ဝမ်းသာအားရစွာဖြင့် သူ၏သခင်မကို ဆက်ပြောသည်။ “တတိယသခင်မလေးက ဒီလောက် မျက်စိအများကြီးကြည့်နေတဲ့ကြားကနေ သခင််မကို ထိခိုက်အောင် လုပ်ခဲ့တာ၊ အရှင်မင်းကြီးတော့ သူ့ကို လုံးဝ အလွတ်ပေးတော့မှာ မဟုတ်ဘူး”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန်က လက်ဖြင့် ရှောင်ဟွေးနှုတ်ခမ်းပေါ် တင်လိုက်ပြီး “ဒီလို မပြောနဲ့ …. တတိယညီမလေးက တမင်တကာ လုပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ”</div><div><br /></div><div>“သခင်မ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့ပင်းချန် ဖြူဖျော့စွာဖြင့် သူမကို ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>အမွှေးနံ့သာတွေ လောင်ကျွမ်းပြည့်နှက်နေသည့် ချင်းချန်ခန်းမထဲ ထန်ထိုင်ကျင့် လမ်းလျှောက်ဝင်လာသည်။ ခုံပေါ်တွင် ပန်းရောင်ဝတ်ထားသော မိန်းမငယ်လေးသည် သူ၏ဒူးခေါင်းကို ပိုက်လျှက်ထိုင်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမကို ကြည့်ရတာ အတွေးထဲ နစ်မျောနေပုံရသည်။ သူမရှေ့တွင် ထားထားသော လက်ဖက်ကြမ်းပူပူမှ ထွက်လာသော ရေငွေ့တွေက မိန်းကလေး၏ မျက်တောင်တွေ ရွှန်းလဲ့တောက်ပအောင် လုပ်ပေးနေသည်။</div><div><br /></div><div>ခြေသံကြားသည့် စူးစူးက ခေါင်းလှည့်မကြည့်ပဲ ပြောသည်။ “သူ့ကို တောင်းပန်ဖို့ မမျှော်လင့်နဲ့၊ ရေပျော့ကြိုးနဲ့လည်း ချည်ဖမ်းမထားနိုင်ဘူး၊ ကျွန်မအနားကပ်လာရင် ရှင့်ကို ရိုက်မှာ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြောသည်။ “ကိုယ်တော် မင်းကို တောင်းပန်ခိုင်းမယ်လို့ ထင်နေတာလား”</div><div><br /></div><div>“မဟုတ်ဘူးလား?” စူးစူး ခေါင်းမော့ကြည့်ပြီး ပြောသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးက ထန်ထိုင်ကျင့်၏ စိတ်ဆိုး ဒေါသထွက်နေသည့် မျက်နှာ မြင်ရမည် ထင်နေခဲ့သည်။ သို့သော် မထင်မှတ်ပဲ ထန်ထိုင်ကျင့်က အလွန်တည်ငြိမ်နေပြီး စူးစူးကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ကိုယ်တော်သိတာပေါ့ …. သူ တမင်တကာ လုပ်လိုက်တယ် ဆိုတာကို”</div><div><br /></div><div>ထိုစကား ကြားရသည့်အခါ စူးစူးသာမက ကုံးယွီပါ အံ့အားသင့်သွားကြသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။ “ကိုယ်တော့်ကို ဘာကြောင့် အဲ့လို ကြည့်နေတာလဲ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ရှင် သိရက်သားနဲ့ … သူတခုခုဖြစ်ရင် ကျွန်မကို အပြစ်ပေးဆပ်ခိုင်းမယ်လို့ ဘာကြောင့်ပြောသေးတာလဲ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်ပြောသည်။ “သူ တမင် လုပ်သည်ဖြစ်စေ မလုပ်သည်ဖြစ်စေ …. မင်း သူ့ကို ထိခိုက်အောင် လုပ်လို့ မရဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အံ့အားသင့်သော မျက်လုံးဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထိုလူငယ်သည် သာမန်လူတယောက်သာဆိုလျှင် သူ့လိုမျိုး တုံ့ပြန်မှာမဟုတ်ကြောင်း သိပုံမရပေ။ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း တငုံ သူသောက်လိုက်သည်။ မှုံမှိုင်းနေသည့် အခိုးအငွေ့တွေအကြား သူ၏ မှင်ရောင်ဆံပင်နှင့် နီစွေးနေသော နှုတ်ခမ်းက အပြစ်ကင်းစင်သော သမင်တကောင်လို အသွင်ဆောင်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော်ငြားလည်း စူးစူးသည် အနည်းငယ် ချမ်းစိမ့်လာသလို ခံစားရသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ တုန်လှုပ်စွာဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ပြောသည်။ “ဒါ မိစ္ဆာအရိုးနှင့် မွေးဖွားလာတဲ့ လူတဲ့လား?”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်တွင် မွေးကတည်းက အချစ်ကြိုး ပါမလာခဲ့၊ ခံစားချက်တွေကိုလည်း သူမသိ။ သာမန်လူတယောက် အပြုအမူတွေအတိုင်း သူလိုက်တုခဲ့သည်။ သို့သော် သူ့နှလုံးသားထဲမှာတော့ ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်။ အရာရာတိုင်းကို သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ထွင်းဖောက် မြင်သည်။ သို့သော်လည်း သာမန်လူတယောက်တွင် ရှိသင့်သည့် အပြုအမူအတိုင်း သူလိုက်လုပ်ခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် နှလုံးသားထဲ ယဲ့ပင်းချန်သည် သူချစ်ရသည့် မိန်းမတယောက်။ ရှောင်းလင် က ယဲ့ပင်းချန် ကာကွယ်ပေးခဲ့သလိုမျိုး သူလည်း ကာကွယ်ပေးခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်ကတော့ သူဒီလိုလုပ်တာ ရူးနေတာပဲလို့ သူကိုယ်သူ မခံစားရပေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး စိတ်ထဲ “ယဲ့ပင်းချန် ဒီလို အနာခံပြီး လုပ်ခဲ့တာ သဲထဲရေသွန်သလို အလကား ဖြစ်သွားတာ မဟုတ်ဘူးလား?” ဟု တရစပ် တွေးနေမိသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး စိတ်အခြေအနေ ကောင်းလာသည်။ ရုတ်တရက် ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်နှာကို လက်ဝါး၂ ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူမော့လိုက်ပြီး ကလေးတယောက်လို ဆက်ဆံကာ ပြောဆိုဆွေးနွေးသည်။ “ဟေး …. အရှင်မင်းကြီး … ကျွန်မအဘွားကို လွှတ်ပေး၊ အခုချိန်ကစ နေ့ တိုင်း ရှင့်ကို အင်းမန္တန် ဆွဲနည်း သင်ပေးမယ်လေ၊ ရှင် အရင်က သုံးခဲ့ဖူးတဲ့ အရာလိုမျိုး။ ပြီးတော့ ရှင့်ကို ထပ်မရိုက်တော့ဘူး၊ မင်းသား၈ ကိုလည်း ဖမ်းမိအောင် ကူညီပေးမယ်လေ၊ ရှင်ဘယ်လို ထင်လဲ?”</div><div><br /></div><div>သူ့မျက်နှာက ခန့်ညားနေပြီး သူ့ပါး ၂ ဖက်က မိန်းကလေးရဲ့ နူးညံ့သော လက်ဖဝါးထဲ ရောက်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်က စိတ်မသက်သာစွာဖြင့် သူမလက်တွေကို ဖယ်လိုက်သည်။ မျက်လုံးတွေက အဝေးကိုကြည့်လျှက် အေးစက်စွာ ပြောသည်။ “မင်း ထွက်ပြေးဦးမှာပဲ”</div><div><br /></div><div>“မပြေးဘူး … မပြေးဘူး … တကယ် ထွက်မပြေးပါဘူး …. ကတိပေးပါတယ်”</div><div><br /></div><div>“အာ”</div><div><br /></div><div>“တောင်းပန်နေတာလို့ တွေးကြည့်ကြည့်ပါ၊ အဘွားက အိုနေပါပြီ၊ ရှင့်ကို အတိုက်အခံ မလုပ်နိုင်တော့ပါဘူး”</div><div><br /></div><div>သူမ မျက်လုံးတွေထဲ ဝမ်းနည်းရိပ်သန်းလာပြီး တွေဝေစွာဖြင့် ပြောသည်။ “အကိုကြီးက တိုက်ပွဲထဲ ကျသွားပြီ၊ ဖေဖေကလည်း နယ်နင်ဒဏ် ပေးခံရတယ်၊ ကျွန်မမှာ အဘွားတယောက်ပဲ ကျန်တော့တာ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်တယောက် စူးစူးကို အချိန်အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် စူးစူးပြောစကားတွေက အလိမ်တွေလား အမှန်အကန်တွေ ပြောနေလားဆိုတာ စဉ်းစားနေသလိုပင်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အတော်ကြာမှ စူးစူး သူပြောတာ ကြားလိုက်ရသည်။ “ကိုယ်တော် မင်းကို အခွင့်အရေးတခုပေးမယ်၊ မင့်အဘွားနဲ့ ပေးတွေ့မယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဖန်ယိကျစ်ကိုတော့ ကိုယ်တော် သတ်ကို သတ်ရလိမ့်မယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြောသည်။ “ဒါ အင်ပါယာတခုရဲ့ အာဏာပဲ”</div><div><br /></div><div>သူနောက်ထပ် အချိန်ဆွဲနေလို့ မရတော့ပေ။ ဖန်ယိကျစ်လက်ထဲတွင် ချန်လုံဝေ့ နဂါးအစောင့်တပ် ရှိနေသည်။ သူတို့ ရှိနေသရွေ့ သူ စိတ်မအေးရ။ အိပ်ရာက နိုးလာလျှင် သူ့ခေါင်းမြေကြီးပေါ် ရောက်နေမည့်တနေ့ ရောက်လာမှာကို သူကြောက်သည်။</div><div><br /></div><div>အန္တရာယ်ကျရောက်စေမယ့်အရာကို သိရက်သားနဲ့ နံဘေးတွင်ထားပြီး နေနေရတာကို သူ သည်းမခံနိုင်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းငြိမ့်ပြရုံမျှသာ တတ်နိုင်သည်။</div><div><br /></div><div>လူငယ် မတ်တပ်ထရပ်ကာ ပြောသည်။ “လာ … သွားစို့”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အလျင်အမြန်ပင် အနောက်က လိုက်လာသည်။ အပြင်ရောက်ခါနီးတွင် ထန်ထိုင်ကျင့် ရပ်လိုက်သည်။ စူးစူးက သူ့ကို ပြောခဲ့သည့်စကား ပြန်ရုတ်သိမ်းမည်ကို ကြောက်ပြီး မေးလိုက်သည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ”</div><div><br /></div><div>“ခုနက မင်းပြောလိုက်တဲ့စကား မှတ်မိပါတယ်နော်”</div><div><br /></div><div>“ဘာကိုလဲ?” စူးစူး ဆီက တုံ့ပြန်မှု ထွက်မလာခဲ့။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်လုံးများ အနည်းငယ် အေးစက်သွားပြီး သူမကို တချက်ဝေ့ကြည့်ရင်း သတိပေးသည်။ “အင်းမန္တန်”</div><div><br /></div><div>မိန်းကလေး အလေးအနက်ထား ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး ပြောသည်။ “ အင်း …. အင်း …. ရှင် ကျွန်မအဘွားကို ကာကွယ်ပေးနေသရွေ့ အင်းမန္တန်ဆွဲနည်း သင်ပေးမယ်၊ ရှင့်ကို မရိုက်ဘူး၊ ရှင့်ဆီကနေ ထွက်မပြေးဘူး၊ မင်းသား ၈ ကိုရှာတွေ့အောင် ကူညီပေးမယ်”</div><div><br /></div><div>သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်း တချက်တွန့်သွားပြီး ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ကာ လမ်းလျှောက်ထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>နျန့်မုနင် က စူးစူး ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ထိခိုက်အောင် လုပ်မည်ကို စိုးရိမ်ပြီး သတိကြီးကြီးဖြင့် စူးစူးကို ကြည့်နေမိသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးသည် ထန်ထိုင်ကျင့်နှင့်အတူ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော ခြံဝင်းထဲ ရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုအချိန်တွင် ခြံဝင်းငယ်၏ အပြင်ဘက်တွင် စစ်တပ်ကြီးဖြင့် ပတ်ဝိုင်းထားသည်။</div><div><br /></div><div>ဒါတွင်မကသေး။ ကုံးယွီက ပြောသည်။ “သိပ်မလှမ်းတဲ့နေရာမှာ ရေပျော့မြှားနဲ့ စစ်သားတွေ ရှိနေတယ်၊ သခင်ဖန် လုံးဝ ထွက်ပြေးလို့ မရတော့ဘူး”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်က ဖန်ယိကျစ်ကို အမှန်တကယ်ကို ဖမ်းပြီး အသေသတ်ချင်နေတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဝမ်းနည်းမိသည်။ ဒီတနှစ်လုံး သူမမျက်စိရှေ့မှာပင် သူငယ်ချင်းဟောင်းတွေ တယောက်ပြီးတယောက် သေဆုံးသွားတာကို သူမ ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ရသည်။</div><div><br /></div><div>တာအိုနှလုံးသားက လူ၏ သေခြင်း ရှင်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဂရုမစိုက်ခဲ့ပေမဲ့ ယခုလို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ကြုံရသည့်အခါ စူးစူး အနေဖြင့် မည်သို့ အကြင်နာမဲ့နှလုံးသား ရှိသလိုမျိုး နေရပါမည်နည်း။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တစိမ့်စိမ့်တွေးရင်း စိတ်ထဲ ပဟေဠိတွေ ဖြစ်နေသည်။ ဖန်ယိကျစ်လက်ထဲ နဂါးအစောင့်တပ် ရှိနေလျက်သားနှင့် ဘာအတွက်ကြောင့် အရှက်ကွဲခံပြီး ဒီမှာ လာပုန်းနေရတာပါလိမ့်? စူးစူး နားမလည်နိုင်ပေ။</div><div><br /></div><div>ကျိုးပြည် နန်းတော်ကနေ သူ ထွက်ပြေးလာချိန်က ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပါလိမ့်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တွေးလို့ မမိသေးခင်မှာပင် ကျန်းမာသန်စွမ်းပြီး ခိုင်ခိုင်မာမာရှိသည့် လူအိုတယောက် တောင်ဝှေးဖြင့် လျှောက်လာတာ မြင်လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>“အဘွား!”</div><div><br /></div><div>“ရှီးဝူ”</div><div><br /></div><div>ယဲ့သခင်မကြီးသည် ခြံဝင်းငယ်၏ ဝင်ပေါက်တည့်တည့်တွင် ရပ်နေသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်ရဲ့ စစ်သားတွေ ဝင်မလာအောင် သူမ တောင်ဝှေးဖြင့် ကန့်လန့်ဖြတ်တားထားသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုစစ်သားများကို ယဲ့ချူဖုန်းက အရင်တားထားခဲ့သည့်အတွက် ခြံဝင်းအတွင်း မရောက်သေးတာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ ထန်ထိုင်ကျင့် ရောက်လာပြီမို့ သူတို့တွေ မဆင်မခြင် မလှုပ်ရှားတော့ပဲ အမိန့်ကို စောင့်နေကြတော့သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး လမ်းလျှောက်လာပြီး နူးညံ့စွာ ပြောသည်။ “အဘွား … ဘေးဖယ်နေလိုက်ပါ”</div><div><br /></div><div>သူ့ခြေထောက်အောက်က ရွံ့ထဲ နစ်ဝင်သွားရင်တောင်မှ အသုံးမဝင်။</div><div><br /></div><div>စကားတခွန်းမှ မပြောပဲနဲ့ ယဲ့သခင်မကြီးက ယဲ့ရှီးဝူ လက်မောင်းကို တောင်ဝှေးနှင့် ရိုက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မရှောင်ခဲ့။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် အေးစက်စွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့သခင်မကြီး : “နင်လည်း နင့်အစ်မလို ဒီသစ္စာဖောက်ကို သဘောကျနေရင် အပြင်ထွက်သွား … ငါ့ကို အဘွားလို့ လာမခေါ်နဲ့တော့”</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်လုံးများ နီနေခဲ့ပြီး စကားမပြောတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>ယဲ့သခင်မကြီး လက်မှာ တုန်ယင်နေပြီး စိတ်ထဲ အနည်းငယ် ဝမ်းနည်းနေသည်။</div><div><br /></div><div>တတိယကောင်မလေး ဘယ်လိုလူစားမျိုးလဲဆိုတာ ယဲ့သခင်မကြီးအနေနဲ့ မသိပဲ နေမည်မဟုတ်ပေ။ ယဲ့မိသားစု နယ်နှင်ဒဏ် ပေးခံရသည့်အချိန်တွင် စူးစူးတယောက်တည်းသာ ဓားကိုင်လျှက် ယဲ့မိသားစုဝင် ကလေးနှင့် အမျိုးသမီးတွေကို ကာကွယ်ပေးခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး တယောက်သာလျှင် သူမကို ကျောတွင်ပိုးလျှက် မြို့တော်ကနေ ဝမ်ကျိုးအထိ လမ်းလျှောက် ခေါ်ဆောင်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကျိုးပြည်ထောင်နှင့် ရှပြည်ထောင်ကြား ၆ လအကြာ စစ်ပွဲဖြစ်နေသည့်အချိန် ယဲ့ရှောက်ကို ကယ်ဖို့အတွက် တိုက်ခိုက်ခဲ့သူသည် တတိယကောင်မလေး ဖြစ်ကြောင်း ယဲ့ရှောက် သူမကို ပြောပြခဲ့ဖူးသည်။ ရှောင်းလင်အတွက် မြို့တော်ကို အချိန်အတော်ကြာ စောင့်ကြပ်ကာကွယ်ပေးခဲ့သူမှာလည်း တတိယကောင်မလေးပင်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့ရှောက်သာ သူမလေးကို အတင်းအကြပ် မပြန်ခိုင်းခဲ့ပါက အခုချိန်ထိ စစ်မြေပြင်တွင် သူမလေး ရှိနေဦးမည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>တတိယကောင်မလေးသည် သူမနှလုံးသားကို ယောကျာ်းတယောက်ဆီ ဘယ်သောအခါမှ ပုံအပ်မည် မဟုတ်။ သူမ အရိုးထဲထိတိုင် သူမသည် ယဲ့မိသားစုရဲ့ ဝိညာဉ်၊ ဇွဲနပဲကြီးသောသူ၊ အရှုံးမပေးသောသူ၊ မှန်ကန်မှု ရှိသောသူ တယောက် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ၏ ယဲ့ရှီးဝူသည် အခွင့်အရေးရသည်နှင့် ဖန်ယီကျစ်ကို ကယ်ထုတ်သွားလိမ့်မည်ဆိုတာကို ယဲ့သခင်မကြီးက အဘယ်ကြောင့် နားမလည်နိုင်ရသနည်း။</div><div><br /></div><div>တကယ်တော့ တတိယကောင်မလေးသည် သူမကိုယ်သူမ သတ်သေသလို ဖြစ်သွားမည်ကို မလိုလားတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ယဲ့သခင်မကြီး ရုတ်တရက် ပစ်လှဲကျသွားပြီး စူးစူးက အနောက်ကနေ ဖမ်းထိန်းပေးလိုက်သည်။ ထိုအချိန်လေးတွင် စူးစူးသည် တကယ့် ယဲ့ရှီးဝူ ဖြစ်ဖို့ ဆန္ဒပြုမိသည်။ တကယ့် ယဲ့ရှီးဝူသာ ဖြစ်ခဲ့လျှင် သူမသည် ဓားကောက်ကိုင်ကာ ဖန်ယီကျစ်နှင့် နဂါးအစောင့်တပ်ကို ထိုနေရာကနေ ထွက်ခွါသွား၍ရအောင် လမ်းဖွင့်ပေးမိလိမ့်မည်။</div><div><br /></div><div>သို့သော် သူမသည် လီစူးစူး ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ခြေလှမ်းတချက် လှမ်းမှားသွားခဲ့လျှင် အဘွားကို ဆုံးရှုံးသွားရုံသာမက ၃ လောကတွင် ရှိရှိသမျှ အရာအားလုံး ထာဝရ ပျက်စီးသွားပေလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အဘွားအိုသည် တုန်ယင်နေသောလက်ဖြင့် ယဲ့ရှီးဝူကို ဖက်လိုက်ပြီး သူမဆံပင်ကို ပွတ်သပ်ပေးသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်လုံးများက စိတ်ချဉ်ပေါက်သည့် အကြည့်များ ကြည့်လာသည်။</div><div><br /></div><div>အိမ်ထဲကနေ ဖန်ယီကျစ် ထွက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>ယောကျာ်းအဝတ်အစား ပြောင်းဝတ်ထားပြီး ဖြစ်ပြီး အရိုအသေပေးသည့် လက်အမူအရာနှင့် “တတိယမိန်းကလေး” ဟု ပြောလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ၏မျက်နှာမှာ ဖြူဖျော့နေ၍ ဒဏ်ရာရထားပုံရသည်။ မလုံမလဲဖြစ်သောစိတ်ဖြင့် ပြောသည်။ “တတိယမိန်းကလေးနှင့် ယဲ့သခင်မကြီးကို ပြသနာထဲ ဆွဲထည့်ခဲ့တာ ငါပဲ”</div><div><br /></div><div>ဖန်ယီကျစ် စူးစူးကို စိုက်ကြည့်နေပြီး ကြည့်ရတာ တစုံတခု ပြောချင်နေပုံရသည်။ “ငါ … နင် ….”</div><div><br /></div><div>ဒီနေ့တော့ သူဘယ်လိုမှ ထွက်ပြေးမလွတ်မြောက်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာကို ဖန်ယီကျစ် သိနေခဲ့သည်။ သူသည် ကျိုးပြည်ထောင်ကို ရောက်လာပြီး ယဲ့ပင်းချန်ကို လာရှာကတည်းက အသက်ရှင်လျက် ပြန််သွားဖို့ အစီစဉ် မရှိခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အချိန်အတော်ကြာမှ သူ ခါးမတ်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး သက်ပြင်းတချက်ချရင်း ပြောလိုက်သည်။ “ထားလိုက်ပါတော့”</div><div><br /></div><div>သူဘာစကားပြောမည်ကို စူးစူး နားမလည်ခဲ့။ မာနကြီး ကျွမ့်ယွမ် ပညာရှင်တယောက် ဖြစ်ခဲ့သည့် သူက အဓိပ္ပာယ်ပြည့်နေသည့် အကြည့်နှင့် စူးစူးကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ နောက်တော့ နျန့်ပိုင်ယွီ ဖမ်းတာ ခံလိုက်ရတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ခြံဝင်းတွင်းရှိ ဝါးပင်တွေ အသံမြည်အောင် လေပြင်းတွေ တိုက်ခတ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ကျိုးပြည်၏ နွေဦးရာသီ ရောက်လာတော့မည် ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>သုံးလပိုင်း၏ အစောပိုင်းကာလတွင် ဖန်ယီကျစ်၏ သေဆုံးသတင်းကို စူးစူး ကြားသိရသည်။</div><div><br /></div><div>ပြောရလျှင် ထန်ထိုင်ကျင့် စုံစမ်းစစ်ဆေးခဲ့ပေမဲ့ ဘာကိုမှ ထွက်မလာခဲ့ပေ။ ဖန်လူကြီးမင်းသည် သူ၏ သွားတွေအကြား အဆိပ်လျှို့ငုံထားခဲ့ပြီး ထိုအဆိပ်ဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ သတ်သေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ် အပြည့်အစုံ ရှိခဲ့ပြီး တည်ငြိမ်အေးချမ်းစွာ သေဆုံးသွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မှန်းချက် မလွဲခဲ့ပေ။ သူ အစကတည်းက ဒီလိုနေ့မျိုးအတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ရှပြည်ထောင် ပျက်စီးသွားပြီ ဖြစ်သည်။ မင်းမျိုးမင်းနွယ်ဝင်တွေ စစ်သည်သူရဲကောင်းတွေရဲ့ အရိုးတွေ မြေကြီးထဲ ရောက်ကုန်ကြပြီ ဖြစ်သည်။ ဖန်ယီကျစ်သည်လည်း သူတို့တွေထဲက ဂုဏ်သိက္ခာရှိရှိ သေဆုံးခဲ့ရသူတယောက် ဖြစ်ခဲ့သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်တော့ ပုန်းနေသည့် နဂါးအစောင့်တပ်က ခြေရာလက်ရာမကျန် ထူးဆန်းစွာ ပျောက်နေတာကို သူ မကျေနပ်ပေ။ စိတ်ဆိုး ဒေါသထွက်ကာ ကြံရာမရ ဖြစ်နေပြီး စိတ်ပျက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် တယောက်တည်းထွက်ကာ သွားရှာသည်။ ထွက်ရှာနေသည့်အချိန် တလတွင် ထန်ထိုင်ကျင့်က စူးစူးအဘွားကို နေရာပြောင်းထားခဲ့ရာ ဘယ်နေရာတွင် ထားထားခဲ့မှန်း စူးစူး ကိုယ်တိုင် မသိခဲ့ရပေ။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqaXfbtmbO3Bj951NgPMA7XIThh9lNcZVRGcQkrHQjhvZxEyEyoEe91Z-w63FZHMIYILiCmCH1cvKDmlbKP5p2V059tW2PeQ8HWRwHU4kPwutzw4WauW7g-GW8n_4xS4W9r7XzMdck6vgqrI9ij0idnicpwt9jw-0vhiMzj5BDVQ6mkNd0hM5qK1Lv_Ks/s410/IMG_7773.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqaXfbtmbO3Bj951NgPMA7XIThh9lNcZVRGcQkrHQjhvZxEyEyoEe91Z-w63FZHMIYILiCmCH1cvKDmlbKP5p2V059tW2PeQ8HWRwHU4kPwutzw4WauW7g-GW8n_4xS4W9r7XzMdck6vgqrI9ij0idnicpwt9jw-0vhiMzj5BDVQ6mkNd0hM5qK1Lv_Ks/s16000/IMG_7773.PNG" /></a></div><br /><div><br /></div><div>ကျိုးပြည်ထောင်တွင် နွေဦးရာသီ ကျရောက်လာပြီ ဖြစ်သည်။ နန်းတွင်းထဲ ရှုခင်းလေးတွေလည်း သက်ဝင်လှပလာပြီ ဖြစ်သည်။ တနေ့သော ညနေခင်းတွင် မကောင်းဆိုးဝါးကျားသည် စိတ်ကြီးဝင်ပြီး စူးစူး အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ သူဖမ်းလာသည့် ပိုးဟပ်တွေကို စူးစူး လဲအိပ်နေကျ ခုံတန်းရှည်ပေါ် လွှင့်ပစ်တင်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး လိုက်ဖမ်းပြီး ထိုကျားခေါင်းကို ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဒီအကောင်ကြီး ဘယ်လိုစားရမယ်ဆိုတာပဲ သိပြီး ဘယ်လို အရိုက်ခံရမယ်ဆိုတာ မသိဘူးပဲ။ အခုရိုက်ခံထိတော့ ပြန်ကလဲ့စားချေနေတယ်။ အသိဥာဏ်မရှိတော့ အမြဲအရိုက်ခံနေရတာပဲ။</div><div><br /></div><div>ထိုအကောင်သည် အရင်က လူတွေကို စားခဲ့ဖူးတာကြောင့် သူ၏ကိုယ်တွင် မကောင်းဆိုးဝါးအငွေ့အသက်တွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ စူးစူး ညှာတာနေ၍ မဖြစ်။</div><div><br /></div><div>လူတယောက်နှင့် ကျားတကောင်၊ လိုက်ဖမ်းရင်း ပြေးနေတာ နန်းတော်တဝက်လောက် ပတ်မိနေပြီး ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကျားသည် အကြောက်လွန်ပြီး ချင်ချန်နန်းဆောင်ဆီ တန်းပြေးလာခဲ့သော်လည်း မထင်မှတ်ပဲ သူအကြောက်ရဆုံးသောထိုသူ ပြန်ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်မှာ သူ၏ဝတ်ရုံကို ချွတ်ပြီး တန်းပေါ် တင်ရုံပဲရှိသေးသည်။ အသက်လုပြေးလာသော မကောင်းဆိုးဝါးကျားသည် သူ့ရေချိုးကန်ထဲ ပြုတ်ကျသွားပြီး ကန်ထဲက ရေတွေ တော်တော်မြင့်သည်အထိ စင်ထွက်ကုန်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ရယ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ကျားသည် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ရေချိုးကန်ထဲကနေ ကုပ်တွယ်တက်လာခဲ့ပြီး ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် သူ့ဖဝါး ၂ ဖက်ကို ပိုက်ထားကာ ခေါင်းငုံ့လျှက် အခုမှ ဝင်ရောက်လာသည့် သူ့ကို လိုက်ဖမ်းနေခဲ့သော မိန်းကလေးအနောက်တွင် ဝင်ပုန်းနေလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ထန်ထိုင်ကျင့်ကို မြင့်တော့ သူမ အံ့ဩသွားသည်။</div><div><br /></div><div>သူမရှေ့တွင် ကျားဆိုးကြီးသည် ရုတ်တရက် လက်ဖဝါးပေါ်တွင် တင်လို့ ရလောက်သည့် အရွယ်အစားအထိ ကျုံ့ဝင်သွားသည်။ ကျားကြီးမှာ တုန်လှုပ်နေပြီး မျက်လုံးအိမ်တွင် မျက်ရည်များပြည့်လာ၏။ သူမ ကောက်ယူကာ အညှာတာကင်းမဲ့စွာဖြင့် အဝေးကို ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>မကောင်းဆိုးဝါး ကျားဆိုးသေးသေးလေးက စူးစူးကို ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် ကြည့်ပြီး သူ၏ ခြေချောင်းလက်ချောင်းများကို ဆန့်ထုတ်ကာ အဝေးကို ပျံထွက်သွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>မတွေ့ရတာ တလလောက်ကြာနေပြီ ဖြစ်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်ကို ကြည့်ရတာ အရင်ကထက် ပိန်သွားပြီး ပိုဖြူဖျော့လာသည်ဟု စူးစူး ခံစားရသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် နန်းပြင်ထွက်နေသည့် အတောတွင်း နဂါးအစောင့်တပ်ကို အပူတပြင်း သူလိုက်ရှာခဲ့သည်။ နေရာတိုင်း လိုက်ရှာခဲ့သော်လည်း အရိပ်အယောင် တချက်မျှ မတွေ့ခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် ထန်ထိုင်ကျင့် စိတ်အခြေအနေ မကောင်း။</div><div><br /></div><div>နန်းတွင်းတွင် ကျန်ခဲ့သည့် စူးစူးလည်း ထန်ထိုင်ကျင့်က ထို့အတွက်နှင့် တိုက်ပွဲ တော်တော်များ တိုက်ခဲ့ပြီး လူအတော်များများကိုလည်း သတ်ခဲ့ကြောင်း ကြားရသည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် နဂါးအစောင့်တပ်ကို ရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။ ထိုသို့ ရှာမတွေ့ခြင်းက သူ၏ လရိပ်စစ်တပ်သည် ရှောင်းလင်၏ နဂါးအစောင့်တပ် ထက် ညံ့ကြောင်း သက်သေပြနေသလိုပင်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး စိတ်ထဲ အနည်းငယ် ပျော်မိသွားသည်။</div><div><br /></div><div>ဖားအမြောက်အများ တံခါးကနေ ခုန်ထွက်လာကြသည်ကို တွေ့ရသည့် ထန်ထိုင်ကျင့်သည် လေးလေးနက်နက် ပြောလာသည်။ “ကျားကို မီးပြင်းဖိုထဲ ပစ်ထည့်လိုက်ဖို့ တာအိုဘုန်းကြီးအိုကို ပြောရအောင်”</div><div><br /></div><div>ဒီတကြိမ်တော့ ဒီကျား မသေရင်တောင် အရေခွံနွှာလို့ ရလောက်မည်။ စူးစူးသည် ထန်ထိုင်ကျင့် စိတ်အခြေအနေမကောင်းမှန်း သိနေခဲ့တာမို့ သူနှင့် အတိုက်အခံ အလွန်အကျွံမလုပ်ချင်တော့ပေ။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မရှိသည့် အတောတွင်း စူးစူးသည် နန်းတွင်းထဲ နေထိုင်ရင်း ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနှင့် ပျော်ရွှင်တဲ့ဘဝလေး ရခဲ့သည်။ ရာထူးနေရာ တခုမှ မရှိသော်လည်း နန်းတွင်းအစေခံတွေက သူမကို အလုပ်တွေ မလုပ်ခိုင်းရဲကြသလို သူမအပေါ် မလေးမစား မဆင်မခြင်လည်း မပြုမူရဲကြပေ။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြန်ရောက်လာသည်နှင့် နန်းဆောင်ထဲ နေရတာ အနည်းငယ် အေးစိမ့်လာသလို စူးစုး ခံစားလာရသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး အိပ်ရာ ညစ်ပတ်နေသည်။ ထိုကြောင့် နန်းတွင်းအစေခံကို အိပ်ရာခင်းအသစ်လာလဲပေးဖို့ တောင်းလိုက်ပြီး အိပ်ရာပြင်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ငယ်ရွယ်နုပျိုသောဧကရာဇ်သည် နဂါးအိပ်ရာပေါ် ထိုင်လိုက်ပြီး သူ၏ ဆံပင်မှာ နဂါးအိပ်ရာပေါ် ပြန့်ကျဲကျလို့ နေသည်။ စူးစူးကို ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ရုတ်တရက် စကား စမေးလာသည်။ “ပုန်းနေတဲ့ နဂါးအစောင့်တပ်က မင်းလက်ထဲမှာလား”</div><div><br /></div><div>အိပ်ရာပြင်နေသော စူးစူး လက်များ ရပ်သွားပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ “တကယ်လို့ နဂါးအစောင့်တပ်က ကျွန်မ လက်ထဲမှာသာဆိုရင် ကျွန်မထင်တယ် … ဒီညအတွင်း ရှင်တော့ ကိစ္စပြတ်ပြီပဲ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူးကို အချိန်အတော်ကြာ စူးစိုက်ကြည့်နေခဲ့ပြီး ရုတ်တရက်ပြောလာသည်။ “ဒီကို လာပါဦး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး မယုံသင်္ကာဖြင့် လမ်းလျှောက်လာသည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ”</div><div><br /></div><div>“အရင်တခါက ကိုယ်တော် မင်းကို မင်းအဘွားနဲ့ ပေးတွေ့ခဲ့တယ်လေ”</div><div><br /></div><div>လူငယ်လေးက မျက်ဆံများ မဲနက်နေသောမျက်လုံးဖြင့် သူမကို မျက်တောင်မခတ်ပဲ စိုက်ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး “ဒီတော့?”</div><div><br /></div><div>“ဒီတော့?” သူ့နှုတ်ခမ်း စုဝိုင်းလာပြီး သဘောမကျ ပြောလာသည်။ “မင်း ပေးထားခဲ့တဲ့ ကတိ မင်းတည်သင့်တယ်နော်”</div><div><br /></div><div>ဟုတ်တာပေါ့ စူးစူး သတိရလာပြီး ပြောသည်။ “ဟုတ်တာပေါ့ … ကျွန်မ မလိမ်ပါဘူး .. မင်းသား ၈ ကို ဖမ်းမိအောင် ကူညီပေးမှာပါ … ဒီလို ကူညီဖို့အတွက်ဆိုရင် ဖမ်းလိုတဲ့လူရဲ့ သုံးနေကျ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်း တခုခု လိုတယ် …. အရင်က သူ နန်းတွင်းမှာ နေခဲ့ဖူးတော့ ရှင် တယောက်ယောက်ကို လွှတ်ပြီး ပစ္စည်းတခုခု ရှာယူခိုင်းလိုက် … ရရင် ကျွန်မဆီယူလာခဲ့ … ကျွန်မ နည်းလမ်းရှာလိုက်မယ်”</div><div><br /></div><div>ပြောပြီးတော့ စူးစူး ပြန်သွားမလို့လုပ်နေတုန်း သူမလက် ဖမ်းဆွဲခံလိုက်ရသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ခေါင်းအုံးကို ပိုက်ထားလျက် “တခြားဟာ ရှိသေးလို့လား?”</div><div><br /></div><div>သူ့နှုတ်ခမ်း စုဝိုင်းသွားပြီး မျက်လုံးနှင့် မျက်ခုံးကြား ပေါ်လာသည့် မကျေနပ်ဖြစ်မှုတွေက မလျော့ကျသွား။ မဲနက်နေသော မျက်လုံးများက မှန်ကျောက်လို အရောင်စိုလဲ့ တောက်ပနေ၏။</div><div><br /></div><div>အရူးလုပ်ခံရသလို ဖြစ်နေ၍ သူ အနည်းငယ် မကျေနပ် ဖြစ်နေသည်။</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီက တိုးတိုးလေး သတိပေးသည်။ “သခင်ပြောခဲ့သေးတယ်လေ …. ဘဝမြင်အင်းမန္တန် ဆွဲနည်း သူ့ကို သင်ပေးမယ် ဆိုတာ”</div><div><br /></div><div>ဟုတ်သားပဲ။ ဒီလိုကိစ္စ ရှိခဲ့တာပဲ။</div><div><br /></div><div>သို့သော်လည်း စူးစူးက တမင်တကာ မသိသလို လုပ်ကာ ပြောသည်။ “တခြားကိစ္စ ရှိသေးလား”</div><div><br /></div><div>သူမကို ကြည့်ရတာ မှတ်မိပုံမပေါ်သဖြင့် ထန်ထိုင်ကျင့် မနေနိုင်ပဲ ပြောသည်။ “ဘဝမြင်အင်းမန္တန်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြုံးပြလိုက်သည်။ “ကျွန်မ မေ့လုနီးပါး ဖြစ်သွားတာပဲ၊ ရှင်အခုကြည့်ချင်တာလား”</div><div><br /></div><div>ငယ်ရွယ်နုပျိုသော ဧကရာဇ်က ပြောသည်။ “အင်း”</div><div><br /></div><div>စူးစူးက သူ့ပါးစပ်ကနေ ပြောထွက်လာအောင် ဖိအားပေးခဲ့တာပဲ ဖြစ်သည်။ ထန်ထိုင်ကျင့် ကတော့ စူးစူးကို လည်ပင်းညှစ်သတ်ချင်သည့် အမူအရာ ပြထားနှင့်ပြီး ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>“ဝေရှီ …. အင်းစာရွက်နှင့် မှင်တံ ယူလာစမ်း”</div><div><br /></div><div>ခဏအကြာ စူးစူးလက်ထဲတွင် အင်းစာရွက်နှင့် မှင် ရောက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးအနေနှင့် အနှီကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်ကို လှည့်ကွက်တွေနှင့် ကစားဖို့ စိတ်မဝင်စားပဲ အမြန်သာပြီးချင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အင်းစာရွက်တွင် မန္တန် တခု ကောက်ဆွဲလိုက်ပြီး အိပ်ရာထဲ သွားတော့သည်။ ဘဝမြင်မန္တန် ဆွဲနည်းကို ထန်ထိုင်ကျင့်ကို သူမ တကြိမ် ဆွဲပြဖူးသည်။ ဘဝမြင်မန္တန်သည် လူ့လောက၏ အလှပဆုံးမြင်ကွင်းများကို တနေရာတည်းကနေ မြင်ရသည့် အရာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>လောကတွင်ရှိသော သက်ရှိအရာအားလုံးကို ချက်ချင်း မြင်ရတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စိတ်နှလုံးငြိမ်းချမ်းမှုပေးသော မန္တန်ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဆွဲပြီးနောက် ထန်ထိုင်ကျင့် လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ “ဘာဂါထာ ရွတ်ရတယ်ဆိုတာ သိသေးတယ်မလား”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် စကားမပြောပေ။ အင်းစာရွက်သည် သူ့လက်ထဲရောက်သည်နှင့် သူ့ဘာသာသူ မီးထလောင်သွားတော့သည်။ သူ့မျက်နှာတွင် မွဲခြောက်ခြောက်အပြာရောင်အလင်း ရောင်ပြန်လင်းလက်သွားသည်။ သူ့ရှေ့တွင် မိန်းမငယ်လေးက အိပ်ငိုက်နေသော မျက်စိများဖြင့် သူ့ကို ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>“ပြီးသွားပြီမလား? စိတ်ချမ်းသာသွားပြီ မလား .. ကျွန်မ သွားအိပ်ပြီနော်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် စူးစူး မေးကို ကိုင်လိုက်ပြီး ပြောသည်။ “မင့် ကိုယ်တော်ကို လှည့်စားတယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူး စိတ်ရှုပ်သွားပြီး သူ့လက်တွေကို ရိုက်ထုတ်လိုက်သည်။ “ဘယ်လို ရူးပြန်ပြီလဲ”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် ပြောသည်။ “ကိုယ်တော် ဘာမှ မမြင်ဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး အံအားသင့်သွားသည်။ “မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”</div><div><br /></div><div>သူမရဲ့ သင်ယူနိုင်စွမ်းတွေကို စစ်ဆေးနေသလိုလိုပင်။ သို့သော် ထန်ထိုင်ကျင့် အမူအရာကို ကြည့်မိသည့်အခါ လိမ်နေပုံ မထွက်။ စူးစူး မှင်တံကို မှင်ထဲနစ်ပြီး ပြန်ဆွဲသည်။</div><div><br /></div><div>ဒီတခါ စူးစူးက သူမကိုယ်တိုင် သုံးပြသည်။ သူမရှေ့တွင် တောင်တွေ မြစ်တွေနှင့် လူ့လောက၏ လှပဆုံး ရှုခင်းတွေ ပေါ်လာသည်။ ငှက်ကလေးတွေ တေးသီနေသည်။ ကမ္ဘာကြီး ငြိိမ်းချမ်းနေသည်။ ကောင်းကင်ကလည်း အရောင်အသွေးစုံလင် လှပနေသော တိမ်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေ၏။</div><div><br /></div><div>“ကြည့် …. ဒါက တကယ်ရပါတယ်” သူမ လက်ရုတ်လိုက်သည့်အခါ မြင်နေရသည့် မြင်ကွင်း ပျောက်သွားပြီး ဘဝမြင်အင်းမန္တန် က ဘာကိုမှ ဖြစ်မလာတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး သူမကို ကြည့်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ဘာကိုမှကို မမြင်ရ။ သူ ဘာမှကို မမြင်။ အရင် နောက်ဆုံးအကြိမ်တုန်းက သူမြင်ခဲ့ရသေးသည်။ ဒီတကြိမ်တော့ အင်းမန္တန် သည် တစစီ ဖြစ် ပျံံ့လွှင့်သွားပြီး သူ့ရှေ့တွင် ဆံပင်ပေါ် ပန်းရောင်ချယ်ရီပန်းပွင့် ပန်ထားသည့် မိန်းမငယ်လေးတယောက်သာ ကျန်ရစ်သည်။</div><div><br /></div><div>“ကိုယ်တော် မမြင်ရဘူး”</div><div><br /></div><div>စူးစူး စိတ်ဆိုးသွားသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်က သူမကို လိမ်လည်လှည့်စားနေသည်လို့ သူမ ခံစားရသည်။ ထန်ထိုင်ကျင့်လူများသည် ရှောင်းလင်၏ နဂါးအစောင့်တပ် အနိုင်ကျင့်တာခံရပြီး ထန်ထိုင်ကျင့်မှာ စိတ်အခြေအနေ မကောင်းပဲ နန်းတော်ပြန်လာခဲ့ရသည်။ ထိုကြောင့် သူ စူးစူးကို ဖမ်းခေါ်ထားပြီး အရူးလုပ်ကစားနေတာ ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ချက်ချင်းဆိုသလို လုပ်နေတာတွေ ပစ်ချပြီး ထွက်သွားဖို့ ပြင်သည်။ “ရှင့်ဘာသာရှင်ပဲ ကစားတော့”</div><div><br /></div><div>စူးစူး လှည့်ထွက်ပြီး ခြေလှမ်းလှမ်းဖို့ အပြင်၊ ထန်ထိုင်ကျင့် လှမ်းဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းလှည့်မကြည့်ပေ။ လေထဲ ဖယောင်းတိုင်မီးတောက်တခု ပျံလာပြီး ထန်ထိုင်ကျင့် လက်ချောင်းထိပ်တွေဆီ ရောက်လာကာ မီးထတောက်တော့သည်။ သူ လက်ရုတ်လိုက်သည်။ “မင်း …”</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ ရုတ်တရက် ပြောပြသည်။ “သူ လိမ်မပြောဘူး .. သခင် … အဲဒါဖြစ်ရတာက သခင် အင်းမန္တန် ဆွဲသင်တုန်းက ကောင်းကောင်း မသင်ယူခဲ့လို့ ဖြစ်ရတာ”</div><div><br /></div><div>ကုံးယွီ ရိုးသားစွာ ပြောပြသည်။ “သခင့် အဖေက သခင့်ကို ဘဝမြင်မန္တန် သုံးပြတဲ့ အချိန်တုန်းက သခင့်ကို မပြောပြခဲ့တာ ရှိတယ်။ အဲ့ဒါက ဒီလို မန္တန် မျိုးက စိတ်နှလုံးဖြူစင်သန့်ရှင်းနေမှ သုံးလို့ရတယ်ဆိုတာပဲ။ ထန်ထိုင်ကျင့် အရင်က သူမြင်နိုင်ခဲ့တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အဲ့အချိန်တုန်းက သူ့နှလုံးသားထဲမှာ စွမ်းအားနှင့် လောကကြီးပဲ ရှိနေလို့ပဲ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး ဒီလို ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ သူမ မထင်ထားခဲ့။</div><div><br /></div><div>“အခုတော့ …” ကုံးယွီ ခဏလောက် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည်။ “ဘဝမြင်မန္တန် က ပျောက်သွားပြီး သခင်က သူ့ရှေ့မှာ ရှိနေတော့တာပဲ”</div><div><br /></div><div>ဘဝမြင်မန္တန်ကို သူ မမြင်နိုင်ခဲ့။</div><div><br /></div><div>မိစ္ဆာအရှင်လေး၏ စိတ်ခံစားချက်တွေ မသန့်ရှင်းတော့ပေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လူငယ်လေး၏ လက်ချောင်းတွေ နီရဲနေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ နက်မှောင်နေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖြစ်နေသည့် ဒေါသထဲ သူကိုယ်တိုင် နားမလည်သည့် စိတ်ခံစားချက်တွေ ပါနေသည်။</div><div><br /></div><div>ဒီအချိန် အခွင့်ကောင်းတခုပဲဟု စူးစူး သိလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ပြန်လျှောက်လာသည်။ “ဒီလို ဖြစ်ရတာ ကျွန်မ ကောင်းကောင်း မသင်ယူခဲ့လို့ပါ။ တောင်းပန်ပါတယ်”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့် လက်သီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်ပြီး ထေ့ငေါ့ပြောဖို့ ပြင်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>ရုတ်တရက် မိန်းကလေးက သူ့မျက်နှာကို လက်ဝါး၂ ဖက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်ပြီး ပါးကို နမ်းလိုက်သည်။ “တောင်းပန်ပါတယ်”</div><div><br /></div><div>သူ့မျက်နှာပေါ် နူးညံ့သော အထိအတွေ့လေးက သူ့ကို မှင်တက်မိသွားစေသည်။</div><div><br /></div><div>အသိဝင်လာသည့်အချိန် သူ အံကြိတ်လိုက်ပြီး သူမ လည်ပင်းအင်္ကျီစ ကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ “ မင်း …..”</div><div><br /></div><div>“အရှက်မရှိဘူး?” စူးစူး စကားဆက်ပေးလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အလွန့်အလွန် နီးကပ်နေကြပြီး နီးကပ်လွန်း၍ ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူ့ရှေ့ရှိ မိန်းကလေးရဲ့ မျက်တောင်ကို အသေးစိတ်မြင်နေရသည်။ သူ့ နှုတ်ခမ်း စုဝိုင်းနေပြီး ဘာကိုမှ ပြောထုတ်လို့ မထွက်တော့။</div><div><br /></div><div>စူးစူး ပြောသည်။ “ရှင် ပျော်သွားပြီမလား”</div><div><br /></div><div>သူ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ စကားတခွန်း ညှစ်ထုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ကိုယ်တော်က ဘဝမြင်မန္တန် တခုပဲ လိုတာ”</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်လုံးနှင့် မျက်ခုံးများက သူမ အနည်းငယ် အကူအညီမဲ့နေကြောင်း ပြနေသည်။ “ဖြစ်နိုင်တာက ဘဝမြင်မန္တန် က သုံးလို့ မရတော့ဘူး၊ အဲ့ဒါအစား ရှင့်ကို အနမ်းပေးတယ်၊ ဒီကိစ္စ ရှင်မေ့လိုက်ပါတော့၊ အဲ့လို လုပ်မယ်မလား”</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်သည် သူမကို အေးစက်စွာ ကြည့်နေသည်။</div><div><br /></div><div>သူမ ပြောခဲ့တာတွေက အပေါစားပျက်လုံးတခုလို့ သူထင်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူးက ပြောသည်။ “ကောင်းပြီ … ဒါဆို ရှင့်ကို မန္တန် သုံးတတ်အောင် နည်း ရှာလိုက်ဦးမယ်”</div><div><br /></div><div>စူးစူးက သူ့လက်တွေကို ဖယ်ထုတ်ပြီး ထွက်သွားဖို့ ကြံရွယ်သည်။</div><div><br /></div><div>ထန်ထိုင်ကျင့်ကတော့ သူမကို ထွက်သွားခွင့်မပြုတော့ပေ။ ခေါင်းမာမာနှင့် တင်းတင်း ဆွဲကိုင်ထားသည်။ သူမ မျက်လုံးထဲက ကျီစားလိုသည့် အရိပ်အယောင်များကို သူမြင်နေရပြီး လုံးဝ မလှုပ်တော့ပေ။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မတိုးသာ မဆုတ်သာ အခြေအနေ ရောက်နေသည်။ ရုတ်တရက် ထန်ထိုင်ကျင့်က သူမ လည်ဂုတ်ကိုကိုင်ကာ ခေါင်းကို နှိမ့်ချလိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>သူ့မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ အေးစက် တုန်ယင်နေသည်။</div><div><br /></div><div>စူးစူး မျက်လုံးထဲက ပြုံးယောင်သမ်းနေတာတွေ တဖြည်းဖြည်း လွှင့်ပျယ်ကုန်သည်။</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-70063096332734889122023-08-17T10:20:00.003+06:302023-08-17T14:31:14.887+06:30Announcementဘလော့မှာ မတင်ဖြစ်တာ အရမ်းကြာနေပြီ။ အိမ်အလုပ်တွေနဲ့ ရှုပ်နေတာမို့ အိုင်ဒီယာကောင်းတွေ မထွက်တော့ ဘာမှ မတင်ဖြစ်တာ။<div><br /></div><div>နဂိုကတည်းက ဘာသာပြန်ရတာ သဘောကျတယ်။</div><div><br /></div><div>အခုတလော တရုတ်သိုင်းကား ပြန်ကြည့်ဖြစ်ရင်း တရုတ်သိုင်းကားတွေ စွဲသွားတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ် ၂၀ လောက်က ရှိခဲ့ဖူးတဲ့ သိုင်းကားပိုးက အခုပြန်ထလာတယ်လို့ ဆိုရမှာပေါ့။</div><div><br /></div><div>အခု တင်ဖြစ်သွားမဲ့ ပို့စ်တွေက Till the End of the Moon ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တရုတ်သိုင်းကား ဇာတ်လမ်းတွဲရဲ့ မူရင်း ဝတ္ထုကို ဘာသာပြန်ထားတဲ့ ပို့စ်တွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အရင်လူတွေ ဘာသာပြန်ထားတာ ရှိပေမဲ့ မပြီးကြဘူး။ 139 ပိုင်းမှာ 65 အထိပဲ ပြန်ဖြစ်ထားကြတော့ ဖတ်ရတာ တိုးလို့တန်းလန်းကြီး။ ဆက်လည်း မပြန်ထားတော့ ကိုယ်တိုင်ပဲ ပြန်လိုက်တော့တယ်။</div><div><br /></div><div>ကိုယ်တိုင်ကကို တရုတ်ဘာသာအခြေခံမရှိတဲ့အပြင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်ကနေ ပြန်ထားတဲ့အတွက် မှန်ကန်မှုတော့ သိပ်ရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ မူရင်းကနေတော့ တတ်နိုင်သမျှ မသွေဖီသွားအောင် ဘာသာပြန်ထားပါတယ်။</div><div><br /></div><div>အရှေ့ပိုင်းတွေ ဖတ်ချင်သမားတွေအတွက် လင့်ခ် ချထားပေးပါမယ်။ ရေးခဲ့တဲ့သူတွေဆီက ခွင့်ပြုချက် ရခဲ့ရင်တော့ ဒီဘလော့မှာ အရင်အပိုင်းတွေ အကုန်တင်မှာပါ။</div><div><br /></div><div>ဘာသာပြန်ဖို့ မှီငြမ်းယူခဲ့တဲ့ ဝက်ဘ်ဆိုက်လင့်ခ်တွေပါ ချထားမှာပါ။</div><div><br /></div><div>အိမ်အလုပ်တွေ ရှုပ်နေတာမို့ တမျက်နှာကို တပတ်လောက် အချိန်ယူရေးမှ ပြီးပါတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ သည်းခံဖတ်ရှုပေးကြပါ။</div><div><br /></div><div>ဒီ ဘလော့လေးကို လာလည်တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ </div><div><br /></div><div>——- Links ——</div><div><br /></div><div>မြန်မာဘာသာပြန် - <a href="https://www.wattpad.com/story/297222235?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading&wp_uname=YangXiLu&wp_originator=av%2Ff%2BwGju%2FAPgdXKu8AGJKM4d10XKQgLmWm3I1JbYAFo1M4IU5vTktsMZQ%2Bruf8hfvkHxUlVPPbm3Ylccn2AoDErDtZbmSLtjV%2F06JIJydBoeFNMO7VTVMFhdTD4gF3r">https://www.wattpad.com/story/297222235?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading&wp_uname=YangXiLu&wp_originator=av%2Ff%2BwGju%2FAPgdXKu8AGJKM4d10XKQgLmWm3I1JbYAFo1M4IU5vTktsMZQ%2Bruf8hfvkHxUlVPPbm3Ylccn2AoDErDtZbmSLtjV%2F06JIJydBoeFNMO7VTVMFhdTD4gF3r</a></div><div><br /></div><div>Original - <a href="https://czbooks.net/n/sh4ggp8/sh1kp45b?chapterNumber=1">https://czbooks.net/n/sh4ggp8/sh1kp45b?chapterNumber=1</a></div><div><br /></div><div>English translation - <a href="https://secondlifetranslations.com/bmhbes/bmhbes-chapter-60-2/">https://secondlifetranslations.com/bmhbes/bmhbes-chapter-60-2/</a></div><div><br /></div><div>--- End ---</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" id="id_c5ea_4346_efb7_8ec2" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYBpJYQPDsqdL-RClstgoxT4WqIr4va1QWSy_inj4cEhSRsEPGBUUakx98Sx2U2AwKz5znM3Zoy-aj53cmYcn8x6LO_woBLuaZP4Sxhzqdjkf_Kw1UBUn_tIBGbJkkqlMrJ9TJbcKFoUm54_pKurJntFT9G7mTTLSNKHwC0B0GPBOtJYyRQgeWuDEdAIs/s410/IMG_7773.PNG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="297" id="id_87be_6dc4_75fa_92a6" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYBpJYQPDsqdL-RClstgoxT4WqIr4va1QWSy_inj4cEhSRsEPGBUUakx98Sx2U2AwKz5znM3Zoy-aj53cmYcn8x6LO_woBLuaZP4Sxhzqdjkf_Kw1UBUn_tIBGbJkkqlMrJ9TJbcKFoUm54_pKurJntFT9G7mTTLSNKHwC0B0GPBOtJYyRQgeWuDEdAIs/s16000/IMG_7773.PNG" style="height: auto; width: 297px;" title="Original Novel" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Original Novel</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" id="id_d0b1_71c8_ecd9_7949" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxefDgPzCOfGn8YvCe4pLRXFxlAgctjydBURsVSKooE4LiPizCSAWwOMbFmvcLLXpeKxZrQlyCasDvmI-fdrL41WvyXCLBWPLKlmpycJ1ZdC1QRi0gCIWAb2DWDQw45iCBUsVCiNkcvEAuAdibJWQ4Zuf5dQtPNEA_9awhr3i-UlCO7MrLog3Jv035R4M/s422/IMG_7753.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="300" id="id_5632_1407_5c40_f7fb" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxefDgPzCOfGn8YvCe4pLRXFxlAgctjydBURsVSKooE4LiPizCSAWwOMbFmvcLLXpeKxZrQlyCasDvmI-fdrL41WvyXCLBWPLKlmpycJ1ZdC1QRi0gCIWAb2DWDQw45iCBUsVCiNkcvEAuAdibJWQ4Zuf5dQtPNEA_9awhr3i-UlCO7MrLog3Jv035R4M/s16000/IMG_7753.JPG" style="height: auto; width: 300px;" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Movie Adaption</td></tr></tbody></table><br /><div><br /></div><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-75613226499043086102023-02-19T10:44:00.001+06:302023-02-19T10:44:39.366+06:30အဖေ<div>"ချွင် ချွင် ချွင် ကလောက် ကလောက်"</div><div>အဖေ့ရဲ့ အလေးမ,ရာကနေ ဝိတ်တုံး သံပြား အချင်းချင်း ပွတ်တိုက်သံကြောင့် ကျမ အိပ်ရာကနေ နိုးလာသည်။ အသက် ၆၅ ကျော်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ အဖေဟာ အခုထိတိုင် အလေး,မ နေဆဲ။ အဖေ့ရဲ့ ဝိတ်တုံးတွေ အတော့်ကိုလေးသည်။ အားရှိပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျမ နိုင်အောင် မ,မနိုင်ပါ။ ခွဲစိပ်အထူးကုဆရာဝန်ကြီး ဖြစ်တဲ့အဖေဟာ ခွဲစိပ်ရာမှာ တိကျသေချာဖို့ အရေးကြီးတဲ့အတွက် လက်ဖျံကြောတွေ သန်မာလာအောင်လို့ အလေး,မ နေတာ ဖြစ်တယ်လို့ ကျမကို ပြောပြခဲ့သည်။ အသက်ကြီးလာရင် ကြွက်သားတွေက အားနည်းလာတတ်တာမို့ ပိုပြီး လေ့ကျင့်ရမှာ လို့လည်း ပြောခဲ့ဖူးသေးသည်။</div><div><br /></div><div>အဖေ အလေး,မ, အသံကြားရတဲ့အချိန်ဆို ခန့်မှန်းခြေ မနက် ၆ နာရီလောက် ရှိနေပါပြီ။ ပုံမှန်အားဖြင့် အဖေဟာ မနက် ၅ နာရီလောက်ဆို ထနေပါပြီ။ အောက်ထပ်ဆင်းကာ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ပြီး အားကစားဘောင်းဘီ လဲကာ အပေါ်ဆုံးထပ်တွင် သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်း စလုပ်သည်။ ထို့နောက် အလေး,မ, အားကစား လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်တော့သည်။ အဖေလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာ ၁ နာရီ ကြာအောင် လုပ်လေ့ရှိပါသည်။</div><div><br /></div><div>အသံတွေ ကြားနေရသော်လည်း အိပ်ပုပ်ကြီးသည့်ကျမ မထဖြစ်ပဲ တရေးပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်။ ၇ နာရီခွဲလောက် ပြန်နိုးလာသည်။ အောက်ဆင်းလာတော့ အဖေဟာ အမေကို စျေးတွင် ပို့ထားရစ်ပြီး တအိမ်လုံးစားမယ့်မုန့်တွေ ဝယ်လာပြီးလို့ ကျမဆိုင်မှာ တပ်ထားတဲ့ TV ဖွင့်၊ သတင်း ကြည့်ရင်း တဖက်ကလည်း ဓာတ်ခဲရေဒီယိုဖွင့် ဘီဘီစီ မနက်ခင်းသတင်း နားထောင်ရင်း မနက်စာစားနေပါပြီ။ အဖေဟာ မနက်စာကို ဗိုက်အပြည့်စားတတ်သည်။ ၂ဝဝ တန် အစုံသုပ် တပွဲကို မနေ့က ကျန်သည့် ထမင်းခြမ်းနှင့်ရောသည်။ အရည်များများနှင့် စားတတ်သူမို့ ရေနွေးထပ်ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ စူပါကွေကာအုပ်တခွက်နှင့် TV ရှေ့ထိုင်ပြီး စားတော့တာပါပဲ။</div><div><br /></div><div>အဖေ့ကို ကြည့်လိုက်ရင် အားပါးတရ ရှိလှသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ယခုအသက် ၆၀ ကျော်သည့်တိုင် ဘာရောဂါလည်း မဖြစ်၊ ကျန်းကျန်းမာမာ ဒေါင်ဒေါင်မြည် ရှိနေတာ ဖြစ်သည်။ အဝင်အထွက်ကလည်း မှန်မှမှန်။ အဖေ စားပြီးလျှင် အိမ်သာဝင်တတ်သည်။ ဆေးကုနေလျှင် ကုနေတုန်း အိမ်သာဝင်လို့ အဆင်မပြေတာကြောင့် အခုကတည်းက ကြိုဝင်ထားတာဟု ပြောသည်။ အိမ်သာတက်ပြီးနောက် ထွက်ကာ အမေ့ကို ကြိုဖို့ အဖေ ဆိုင်ကယ် မောင်းထွက်သွားသည်။ အဖေဟာ အမေ့ကိုခေါ်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အချိန်ဆိုလျှင် ၈နာရီထိုးလုလု ဖြစ်နေပါပြီ။ ထိုအခါမှ အမေနှင့် ကျမ မနက်စာ စားသည်။</div><div><br /></div><div>နေ့တိုင်း မနက် ၈ နာရီထိုးတာနှင့် အဖေ ဆေးခန်းစဖွင့်သည်။ အမေက ၈ နာရီခွဲကျော်မှ ဟင်းစချက်ဖြစ်သည်။ ကျမလည်း ၉ နာရီထိုးမှ ဆိုင်ဖွင့်ဖြစ်သည်။ ဆိုင်ကြည့်ရင်း အမေဟင်းချက်တာ ကူညီပေးရင်းနဲ့ပါ။ အဖေဟာ သူပျင်းလာပြီး သူ့ဆေးခန်းထဲ လူနာ မရှိသည့်အခါမျိုးနှင့် ကြုံလျှင် အမေနှင့်ကျမ ဟင်းချက်ရာ မီးဖိုချောင်ထဲ ရောက်လာပြီး သူ့ဆေးခန်းကို လူဝင်လာတာ မြင်ရတဲ့ နေရာမှာ ခုံလေးချကာ ထိုင်ရင်း ဖုန်းသုံးတော့သည်။ သူ့ Facebook ထဲ ဝင်ကြည့်ပြီး ဗဟုသုတွေတွေ့ရင် ကျမတို့ကို ပြောပြတော့သည်။ အဲ့လိုအချိန်ဆိုရင် အဖေဟာ ဟင်းချက်နေသည့် အမေ့ကို စိတ်တိုအောင် စိတ်ဆိုးအောင် သူ့ Facebook newsfeed ထဲမှာ တွေ့ရတဲ့ ပို့စ်တွေက စာတွေဖတ်ပြရင်း အမျိုးမျိုးပြောပြီး စကား အနိုင်လုပွဲ စတော့တာပါပဲ။ သို့ပေမည့် ခွဲစိပ်စရာများ ရှိသည့်အခါမျိုးဆိုလျှင်တော့ ဆေးခန်းထဲ ထိုင်ခုံချကာ ထိုင်လျှက် ဆေးစာများ ပြန်လေ့လာနေတတ်သည်။ အများသောအားဖြင့် ဆေးခန်းထဲ လူနာမရှိတော့လျှင် ဆေးပညာအသစ်များ လေ့လာနေလေ့ရှိသည်။</div><div><br /></div><div>၁၁ နာရီလောက် ရှိပြီဆိုရင် အဖေ နေ့လည်စာ စားဖို့ အမေ့ကို အမြန်ပြင်ဆင်ပေးဖို့ တကျီကျီ ပြောပါပြီ။ ထိုအခါ အမေက လက်စသတ်စရာရှိတာလေးတွေ လက်စသတ်ပြီး အဖေစားဖို့ ပြင်ဆင်ပေးသည်။ အဖေ နေ့လည်စာ စားပြီးလျှင် တရေးတမော အိပ်သည်။ တနာရီ သို့ နာရီဝက်လောက်သာ ရှိသည်။ အိပ်ရာထမှ မျက်နှာသစ် အဝတ်အစားလဲပြီး တော်ဝင်ဆေးရုံသွားပြီး သူ့လူနာတွေကို ခွဲစိပ်ပေးတော့သည်။ ပြီးလျှင် ခွဲစိပ်ပြီး လူနာတွေကိုကြည့်ဖို့ လူနာတွေရှိရာ ဆေးရုံတွေကို သူသွားသည်။ ရောင်းလှည့်သည်။</div><div><br /></div><div>အဖေ့ ပါတနာ ဆေးရုံက တော်ဝင်ဆေးရုံ။ သူခွဲစိပ်လို့ အဆင်ပြေပြီး သူပြောတဲ့အတိုင်း အတိအကျလုပ်ပေးတတ်လို့ ခွဲစိပ်ရမဲ့ လူနာတွေဆို တော်ဝင်ဆေးရုံကိုချည်း လွှတ်လေ့ရှိသည်။ လူနာတွေက တခြားဆေးရုံတွေမှာ တက်ချင်ပါတယ်ဆိုမှ တခြားဆေးရုံတွေဆီ ရွေးလွှတ်သည်။</div><div><br /></div><div>နေ့လည်စာ စားပြီး တရေးအိပ်ပြီးမှ အဖေဟာ သူ့ကားလေး မောင်းပြီး ထွက်သွားတတ်သည်။ မြိတ်မှာရှိတဲ့ ဆေးရုံ တရုံပြီး တရုံ သွား၊ ခွဲစိပ်၊ ရောင်းလှည့်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အချိန်ဆိုရင်တော့ ညနေ ၄ နာရီ ဝန်းကျင် ရှိနေပါပြီ။ ၄ နာရီခွဲ ဆိုလျှင် ဆေးခန်းဖွင့်မှာဆိုတော့ ဆေးကုနေချိန် ဗိုက်မဆာအောင်လို့ အဖေ ထမင်း ထပ်စားသည်။ အဖေ့ထုံးစံ အစာစားပြီးတိုင်း သွားတိုက်၊ မျက်နှာသစ်၊ အိမ်သာတက်သည်။ Operation အကြီးစား ဝင်သည့်အချိန်ဆိုလျှင် ညနေ အိမ်ပြန်ရောက်တိုင်း အဖေ ရေချိုးသည်။</div><div><br /></div><div>၄ နာရီခွဲတွင် အဖေ ဆေးခန်းဖွင့်သည်။ အခြားဆရာဝန်တွေလို အကူနာ့စ်တွေ ဘာတွေ မထား။ ဆေးခန်းကို အဖေ့တယောက်တည်း စီမံသည်။ သတ္တိကောင်းလှသော ပင်ပန်းမှုဒဏ်ခံနိုင်ရည်ရှိသော အဖေ။ ညနေ ၅ နာရီလောက်တွင် အမေလည်း ရေချိုးပြီး အလယ်ထပ်တွင် နားနေပြီး ကျမဆိုင်လည်း ပိတ်လိုက်တော့ အဖေတယောက်တည်း ဖြစ်သွားသည်။ အဖေ ည ၇ နာရီခွဲလောက်ထိ ဖွင့်ပြီး လူနာမလာတော့လျှင် ဆေးခန်းပိတ်လိုက်သည်။ အိမ်တံခါးလည်း အကုန်ပိတ်ပြီး လက်စသတ်စရာရှိတာတွေ လက်စသတ်ပြီးနောက် ထမင်းစားသည်။ ထိုအခါမှ အမေနှင့် ကျမ အဖေနှင့်အတူ ညစာစားသည်။ ထမင်းစားဝိုင်းတွင် ဓာတ်ခဲရေဒီယိုဖွင့် ဘီဘီစီသတင်း နားထောင်ကာ ထမင်းစားရင်း ဒီနေ့ တွေ့ကြုံလာခဲ့ရတာတွေ အမေနှင့်ကျမကို ဖောက်သည်ချသည်။ အဖေ စားပြီးတာနှင့် ရေချိုးသည်။ ပြီးလျှင် ဘုရားရှိခိုးပြီး အလယ်ထပ်တွင် အမေ ကျမတို့နှင့်အတူ ထိုင်ပြီး တီဗွီကြည့်သည်။ တနေ့လုံးအလုပ်လုပ်ထားခဲ့ရတော့ မောပန်းနေတော့ သိပ်မကြာပါ၊ တီဗွီ ကြည့်ရင်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။</div><div><br /></div><div>၉ နာရီထိုးခါနီးလောက် ရှိလျှင် ကျမက အဖေ့ကို အချိန်ပြောကာ အခန်းထဲ သွားအိပ်ပါလားဟု ပြောမှ ထကာ သွားအိပ်သည်။ အဖေ့ရဲ့ ထူးခြားချက်ထဲက တခုဟာ ခေါင်းအုံးနှင့် ခေါင်း ထိတာနှင့် ချက်ချင်း အိပ်ပျော်သွားတတ်တာပဲ ဖြစ်သည်။ ဒီအချက်ကိုတော့ ကျမ သဘောအကျဆုံး ဖြစ်သည်။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ အအိပ်မြန်သလို အအိပ်လည်း ဆတ်သည်။ အသံတစ်သံကြားတာနဲ့ ဒါမှမဟုတ် သူ့အသားကို ထိတာနဲ့ကို ချက်ချင်း သိသည်။ အိပ်နေရင်းလည်း ထယောင်တတ်သည်။ ယောင်လျှင်လည်း သူ ခွဲစိပ်ခန်းထဲရောက်နေသလို ဟိုဟာယူလိုက်၊ ဒီဟာယူလိုက်နှင့် ခိုင်းနေပြီး တခါတရံ ဆေးပညာဆိုင်ရာ အခေါ်အဝေါ်တွေ ရွတ်လိုက်နှင့် ယောင်တတ်သည်။ ဒါကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် အဖေဟာ သူ့ရဲ့ ဆေးပညာကို ဘယ်လောက်ထိ ချစ်မြတ်နိုးသလဲဆိုတာကို သိနိုင်သည်။ ကျမ အိပ်ခန်းနှင့် ကပ်လျက် ရှိနေတော့ ညအိပ်လျှင် အဖေ့ရဲ့ အိပ်မောကျနေသော ဟောက်သံ၊ အဖေ့ရဲ့ ထယောင်သံများ ကျမ မကြာခဏကြားကြားရသည်။</div><div><br /></div><div>စိတ်စွဲတတ်သည့် ကျမ တခါတလေ သရဲကားကြည့်မိလျှင် ညနက် မျက်စိကြောင်ပြီး ကြောက်နေတတ်သည်။ သို့သော် အဖေရဲ့ ထယောင်နေသံများကြောင့် စိတ်ထဲမှာ သိပ်မကြောက်တော့။</div><div><br /></div><div>အခုတော့ ညနက် အဖေ့ရဲ့ ထယောင်နေသံတွေလည်း မကြားရတော့တာ ၂ နှစ် ရှိသွားပြီ ဖြစ်သည်။ အလေးတုံးတွေမှာလည်း ဖုံတက်လို့ ဖြူဖွေးနေပါပြီ။ ပါရဂူဆေးခန်း ဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်လေးလည်း အမှတ်တရပစ္စည်း အဖြစ် ပစ္စည်းပုံထဲ ရောက်လို့နေပါပြီ။ သွားလေသူကတော့ နေ့စဉ်မိုးသောက် လည်ပတ်နေတဲ့ ဘဝစက်ဝန်း ရပ်သွားလို့ အနားယူနိုင်သွားပေမဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့သူ အသက်ရှင်တဲ့သူတွေကတော့ ရှေ့ဆက်လျှောက်ရဦးမှာပါ။</div><div><br /></div><div>ဒါပေမဲ့ တခါတလေမှာတော့ ဒီရင်ဘတ်ထဲ စူးအောင့်နေတုန်း၊ အသက်ရှူမဝ ဖြစ်နေတုန်း၊ မျက်ရည်ကျနေရတုန်းပါပဲ။<br /><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF78VIAk5EVQW-9Gel6hnqNgFFZp7FWnVk6In-h5mkvZrz7EA9Mqr4EcCytGAOHrTzCXqGBjFoz0HRJQKe28oKDx9i1eLgJXc3zB0LE0o-YW2CeXGuoNlKXa_8GcydsiaqXcx1tuFlS5fjXQgI2RVnda6CaBJdmcCuYR51BOiUS_lIJC3IInanJ74u/s306/missed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="204" data-original-width="306" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF78VIAk5EVQW-9Gel6hnqNgFFZp7FWnVk6In-h5mkvZrz7EA9Mqr4EcCytGAOHrTzCXqGBjFoz0HRJQKe28oKDx9i1eLgJXc3zB0LE0o-YW2CeXGuoNlKXa_8GcydsiaqXcx1tuFlS5fjXQgI2RVnda6CaBJdmcCuYR51BOiUS_lIJC3IInanJ74u/s1600/missed.jpg" width="306" /></a></div><br />Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-41784829002720489712023-01-01T13:01:00.001+06:302023-01-01T13:03:51.313+06:30ကိုယ့်အတွက် ဒိုင်ယာရီရေးတယ်ဆိုတာ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis0NfH8LPUcEPi3ly9Wv4PxgD2bssNzWLBbAgDV66yIw5AeFn1eS7Sb7eIvVJwdqgMM0klV5BquYL_S1zgnKFCmPX6Pr9gXTYqdF7ga0Fg8W4ibOrM0lBdylybn_Ko4YGrI9CSLy6DfVF5jZBhqqRckSByxva7r7LyrhfUz1P0fSi8Wo2a44t4mgIu/s323/my%20diary.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="180" data-original-width="323" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis0NfH8LPUcEPi3ly9Wv4PxgD2bssNzWLBbAgDV66yIw5AeFn1eS7Sb7eIvVJwdqgMM0klV5BquYL_S1zgnKFCmPX6Pr9gXTYqdF7ga0Fg8W4ibOrM0lBdylybn_Ko4YGrI9CSLy6DfVF5jZBhqqRckSByxva7r7LyrhfUz1P0fSi8Wo2a44t4mgIu/s16000/my%20diary.jpg" /></a></div><br /><div>ငါ့ရဲ့ နေ့စဉ် ဒိုင်ယာရီ ရေးတဲ့ အကျင့် စွဲမြဲသွားတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အံ့သြယူရတယ်။ ကလေးမွေးပြီးမှ အဖေဆုံးသွားပြီး နောက်ပိုင်းမှ စွဲမြဲလာတဲ့ အလေ့အကျင့်တခု။</div><div>သူများတွေ ဒိုင်ယာရီရေးတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုနေလည်း မသိပေမဲ့</div><div><br /></div><div>ကိုယ့်အတွက်က</div><div><br /></div><div>ကလေးရဲ့ နေ့စဥ်မိုးသောက် အိပ်ချိန် နိုးချိန် ချီးပါချိန် ရေချိုးချိန် ထမင်းကျွေးချိန် မှတ်တယ်။</div><div>ကလေးချီးအနေအထား၊ ကလေးကျန်းမာရေးအခြေအနေ၊ တိုးတက်မှု အကုန်မှတ်တယ်။</div><div>ကိုယ် ဒီနေ့ ဘာလုပ်တယ်၊ ဘယ်နနာရီမှာ၊ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကအစ ရေးတယ်။</div><div>ကိုယ်မြင်နေရတဲ့ ကိုယ့်အိမ်ကလူတွေရဲ့ တနေ့တာလုပ်ဆောင်မှုတွေလည်း ရေးတယ်။ (<span style="font-family: trebuchet;">count your blessings each day </span>ဆိုတဲ့ စကားလို)</div><div>တနေ့အတွင်း ဖြစ်ပျက်တဲ့ ကိုယ့် <span style="font-family: trebuchet;">Emotion, Thought</span> တွေချရေးတယ်။</div><div>စိတ်တိုရင် ဒိုင်ယာရီထဲ ပေါက်ကွဲပလိုက်တယ်။ ဝမ်းနည်းရင်လည်း စကားလုံးအဖြစ်ပြောင်းပြီး ဒိုင်ယာရီထဲ ချရေးလိုက်တယ်။ ပျော်ရင်လည်း ဒိုင်ယာရီထဲ ပျော်။</div><div><br /></div><div>ဒိုင်ယာရီရေးတဲ့အကျင့် စလုပ်ကတည်းက ကိုယ့်မှာ တိုးတက်မှုတွေ ခံစားလာရတယ်။ <span style="font-family: trebuchet;">Emotion </span>တွေ ထိန်းလာနိုင်တာ တွေ့ရတယ်။ <span style="font-family: trebuchet;">Time management</span> ပိုကောင်းလာတယ်။ ကိုယ့် <span style="font-family: trebuchet;">Version</span> ကိုယ်မြင်လာရပြီး ဟာကွက်တွေ မြင်လာတယ်။ ဟာကွက်တွေ ဖြည့်ဖို့ ကြိုးစားရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ <span style="font-family: trebuchet;">Inner self </span>က <span style="font-family: trebuchet;">Better version</span> ဖြစ်လာသလို ခံစားလာရတယ်။ ဝမ်းသာပီတိ ဖြစ်လာတယ်။ ကျေနပ်မှုရှိလာတယ်။ ကျေးဇူးတင်တတ်လာတယ်။ ကိုယ့် ဝါသနာလေးတွေ အသစ်ပေါ်လာပြီး လုပ်ဖြစ်လာတော့ ဘဝမှာ နေရတာ ပိုပျော်လာတယ်။<div><br /></div><div>တကယ်တော့ အဖေဆုံးတဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေကို လျှော့ချနိုင်ဖို့ ဒိုင်ယာရီရေးတဲ့ အလေ့အကျင့် စလုပ်ဖြစ်ခဲ့တာ။ အသစ်တွေ ဝင်လာဖို့ အဟောင်းတွေ ထွက်ခွါပေးရတာ ဆိုတဲ့ စကားလို။ </div></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-90688378731984894092022-06-28T14:28:00.000+06:302022-06-28T14:28:14.917+06:30ကင်ဆာကင်ဆာနှင့်ပတ်သက်တဲ့ ပို့စ်တွေ တွေ့ရင် ကျမ အဖေ့ကို သတိရလာသည်။ တနေ့ မိသားစု ထမင်းစားဝိုင်းမှာ ထမင်းစားရင်း အဖေက Facebook ထဲက ဖတ်မိခဲ့တဲ့ သတင်းတခု ကျမတို့ကို ပြန်ပြောပြသည်။ သတင်းက နာမည်ကြီးဆေးတက္ကသိုလ်တခုက ဆရာဝန်တွေကို စစ်တမ်းကောက်ထားတဲ့ စစ်တမ်းကောက်ချက်တစ်ခုပါ။<div><br /></div><div>သင့်မှာသာ ကုလို့မရတော့တဲ့ ရောဂါ ရခဲ့လျှင် သင့်နောက်ဆုံးအချိန်ကို ဘယ်လို အနေအထားမျိုးနှင့် ဖြတ်သန်းသွားမှာလဲ လို့မေးပြီး စစ်တမ်းကောက်တာ ဖြစ်သည်။ 90% သော ဆရာဝန်တွေဟာ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ရာမှာ ကိုယ့်မိသားစုနဲ့ပဲ သူတို့ရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်ကို ဖြတ်သန်းသွားမယ်လို့ ပြန်ဖြေထားကြပါသည်။ အဲ့ဒီ စစ်တမ်းအကြောင်း ပြောပြရင်း အဖေက သူ့အမြင်ပါ ပြောပြသည်။</div><div><br /></div><div>ငါသာ ကင်ဆာရောဂါ ဖြစ်ပြီး ကုမရတော့တဲ့ အဆင့် ရောက်ခဲ့ရင် ဆေးရုံ တက်မကုဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ပိုက်တွေ တန်းလန်း၊ အပ်တွေ သွင်းထားရတဲ့ အခြေအနေမျိုး ငါမကြိုက်ဘူး။ ဘာမှ မလုပ်ဘူး။ ကိုယ့်အိမ်မှာပဲ ကိုယ့်မိသားစုနဲ့ပဲ စိတ်သက်သက်သာသာနဲ့ အေးအေးချမ်းချမ်း သေသွားမယ်။</div><div><br /></div><div>ထမင်းစားရင်း အမှတ်တမဲ့ ပြောလိုက်သလို ဖြစ်နေပေမဲ့ အဖေ့စကားကို ကျမ ကောင်းကောင်း မှတ်မိနေပါသည်။ စိတ်ထဲ စွဲကျန်ရစ်သည်။</div><div><br /></div><div>ကျမလည်း အဖေ့အတွေးနှင့် ထပ်တူပါ။ အဖေကတော့ သေခြင်းတရားကို တရားဓမ္မနှင့် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရင်ဆိုင်ကျော်ဖြတ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ကျမလည်း အချိန်ကျလို့ သေခြင်းတရား ရောက်လာခဲ့ရင် ရင်ဆိုင်နိုင်အောင် အတော် ကြိုးစားရဦးမှာပါ။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSh_4E_KlWi8mBMFAnBtc0bGbd66LK5OoSGGGemofrGkCpVCCU0zZg3qDTj81GOQD-9X30xn80tograJQfm2xP12cOiLqYLGWGBVnc2dRrnM-EGF5gC_Mg2LOonB80Hrnt1la4iaf0lWz21ld_ZsCZHxZqxAGgCLcFnyucK39mgR-rNxwg0iF4A97j/s120/IMG_7045-compressed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="80" data-original-width="120" height="80" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSh_4E_KlWi8mBMFAnBtc0bGbd66LK5OoSGGGemofrGkCpVCCU0zZg3qDTj81GOQD-9X30xn80tograJQfm2xP12cOiLqYLGWGBVnc2dRrnM-EGF5gC_Mg2LOonB80Hrnt1la4iaf0lWz21ld_ZsCZHxZqxAGgCLcFnyucK39mgR-rNxwg0iF4A97j/s1600/IMG_7045-compressed.jpg" width="120" /></a></div><br /><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-32239777296034960562022-06-07T14:29:00.001+06:302022-06-07T14:29:37.012+06:30ကျမရဲ့ ဆိုင်ကလေးကျမရဲ့ ဆိုင်လေးဟာ အဖေ့ဆေးခန်းနံဘေးကပ်ရက်မှာ ဖွင့်ထားပြီး အရမ်းကြီး မကြီးကျယ်သလို သားသားနားနားလည်း မရှိလှပါဘူး ။ ဆိုင်မှာ နေ့စဉ်အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းအနည်းငယ်နှင့် ဆေးဝါးအနည်းငယ်ပဲ ရောင်းပါတယ် ။ လူတွေ လာဝယ်ကြတာလည်း နည်းပြီး မရောင်းရတဲ့ နေ့ရက်တွေ အများကြီး ရှိပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် ကျမဆိုင်လေးဟာ မိသားစု လက်ဆုံကြရာ နေရာ စကားဝိုင်းဖွဲ့ရာ နေရာ အနားယူ အပန်းဖြေလို့ ကောင်းတဲ့နေရာ တစ်ခု ဖြစ်လို့နေပါတယ် ။ ဤသည်မှာ ကျမရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုပင် ။<div><br /></div><div>ကျမဆိုင်လေး မဖွင့်ခင်ကဆိုရင် မိသားစု စကားဝိုင်းဖွဲ့ပြောဖို့ရာ နေရာမရှိသလို အချိန်လည်း မရှိခဲ့ရပါဘူး ။ အိမ်က ၃ ထပ်အိမ် ဖြစ်သော်လည်း ၂ ထပ်သာ အသုံးပြုများပါတယ် ။ အဖေဟာ ဆရာဝန်မို့လို့ အောက်ဆုံးအထပ်မှာ သူ့ကိုယ်ပိုင် ဆေးခန်းဖွင့်ပြီး ထိုင်ပါတယ် ။ ဆေးခန်းက ရောဂါတွေ ကူးကုန်မှာစိုးသဖြင့် အဖေက အောက်ထပ်မှာ မနေခိုင်းတဲ့အတွက် အမေနဲ့ ကျမတို့ မောင်နှမ ၂ ယောက်ဟာ ထမင်းဟင်းချက်ချိန် ထမင်းစားချိန် ရေချိုးချိန်ကလွဲလို့ အောက်ထပ်ကို သိပ်ဆင်းလေ့မရှိကြပါဘူး ။ အများအားဖြင့် အဖေတစ်ယောက်တည်းသာ ရှိခဲ့ပါတယ် ။ လူနာလာလျှင် ဆေးကုလိုက် ၊ မလာလျှင် ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ စာအုပ်လေးတစ်အုပ်နဲ့ အနားယူလိုက်နဲ့ အဖေတစ်ယောက်တည်း နေလေ့ရှိပါတယ် ။</div><div><br /></div><div>ကျမဆိုင်ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါ အဖေ့မှာ ပိုပျော်လာပါတယ် ။ ကျမတို့ မိသားစုဟာ ပိုပြီး စိုပြေလာပါတယ် ။ အဖေ့မှာ အလုပ်ချိန်အတွင်း စကားပြောဖော် ကူဖော်လောင်ဖက် ရှိလာပြီကိုး ။ ပြီးတော့ ဆိုင်မှာ အပန်းပြေစေဖို့ TV လည်း တပ် ရုပ်သံလိုင်းလည်း တပ်လိုက်တာမို့ ပိုပြီးတောင် တက်ကြွလာပါတယ် ။ အရင်ကဆို မနက်ဟင်းချက်တစ်ချိန်သာ အမေနဲ့ ကျမ ရှိနေတတ်လို့ စကားပြောဖော်ရပြီး ကျန်အချိန်များမှာ တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်နေရတာပါ ။ အခုတော့ ကျမဆိုင်က မနက်ကနေ ညနေအထိ ဖွင့်တော့ အဖေ့မှာ လူနာမရှိတဲ့အချိန်ဆို ကျမ ဆိုင်ဆီ ကူးလာပြီး သူကြိုက်တဲ့ တီဗီလိုင်းလေးလည်း ကြည့်ရနေတော့ အဖေ့တစ်ယောက်တည်း မပျင်းရတော့ပါ။ အမေလည်း ဟင်းချက်ပြီးလျှင် မိမိနှင့်အတူ လာထိုင်ရင်း ဆိုင်စောင့်ပေးပါတယ်။ ကျမဆိုင်က အဖေ့ဆေးခန်းနဲ့ တစ်နေရာတည်းဆိုတော့ အဖေရောက်လာလျှင် ကျမဆိုင် လာစောင့်ပေးသလို ဖြစ်သလို အဖေ့ဆေးခန်းကိုလည်း တစ်ခါတည်း စောင့်ကြည့်နိုင်တာမို့လို့ တချက်ခုတ် ၂ ချက်ပြတ်ပါပဲ ။ အဖေ့အနေနဲ့ ဆိုင်စောင့်တာက ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ။ အဓိကက ကျမနှင့် အမေ ရှိနေတော့ စကားပြောဖော်ရနေတာပါပဲ ။</div><div><br />ဆိုင်က တနေကုန် ဖွင့်ထားတဲ့အပြင် ဆေးခန်းနဲ့ တွဲရက်ဖြစ်နေတော့ အဖေ့ရဲ့ လူနာတွေက ဆေးခန်းအချိန်မဟုတ်လည်း လာရှာတတ်ကြပါတယ် ။ လာရှာတဲ့အချိန် အဖေရှိနေရင် ကြည့်ပေးတတ်တော့ အဖေ့အနေနဲ့ ဝင်ငွေပိုလာပါတယ် ။ ဒီ့အတွက် အဖေ ပျော်လာရပါတယ် ။ နေ့လည်နေ့ခင်း တရေးတမောအိပ်ပြီးနောက် ခွဲစိတ်စရာတွေ ခွဲစိတ်ဖို့ ထွက်သွားတတ်ပါတယ်။ ဆိုင်မှာ အမေနှင့် ကျမ ၂ ယောက်သာ ကျန်ခဲ့ပြီး အမေက အိမ်အလုပ် လုပ်စရာရှိတာလေးတွေကို ဆိုင်ကို မကြာမကြာ ကြည့်ပေးရင်း အိမ်ထဲမှာပင် သွားလိုက် လာလိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေတတ်ပါတယ်။ ကျမကတော့ ဆိုင်စောင့်ရင်း ဝါသနာပါတဲ့ စာရေးခြင်းအလုပ်ကို လုပ်ရင်း ဆွေးနွေးရင်း ဖုန်းသုံးရင်းနဲ့ပေါ့။</div><div><br /></div><div>ညနေလောက်ဆို အဖေဟာ ခွဲစိတ်ရာကနေ ပြန်ရောက်လာပါပြီ။ သူ့ လုပ်စရာ ရှိတာလုပ်ပြီး ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ပြီးနောက် ညနေတပိုင်း ဆေးခန်းဖွင့်ပါတယ်။ ဆေးခန်းတွေမှာ ခွဲစိတ်စရာတွေ ပတ်ခွဲပြီး အိမ်ပြန် နောက်ကျမဲ့ အခါမျိုးဆိုလျှင် ကျမဆိုင်မှာ အဖေ့ဆေးခန်း ဘယ်အချိန် ဖွင့်မဖွင့် လာမေးသမားများဖြင့် စည်ကားနေတော့သည်။ ညနေပိုင်း အဖေ ဆေးခန်းဖွင့်လို့ လူမရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာဆို ကျမဆိုင်ကို ကူးလာပြီး သူကြိုက်တဲ့ တင်းနစ်တို့ ဘောလုံးပွဲတို့ နပမ်းတို့ ကြည့်ပါတယ်။ လူနာအလာ စောင့်ရင်းနဲ့ပါ။ ကျမလည်း လူနာအလာ စောင့်ကြည့်ပေးနေတော့ အဖေ့မှာ နောက်ဆံတင်းနေစရာ မလို၊ စိတ်ချလက်ချနှင့် တီဗီ ကြည့်လို့ရနေပါတယ်။</div><div><br /></div><div>၅ နာရီခွဲလောက် ကျမဆိုင်ပိတ်တဲ့အခါမှာတော့ အဖေ့တယောက်တည်း ပြန်ဖြစ်သွားပါတယ်။ အဖေလည်း ဆေးခန်းကို ည ၈ နာရီလောက် ပိတ်ပါတယ်။ အဖေ ဆေးခန်း ပိတ်တဲ့အချိန်ဆို လမ်းမှာ အသွားအလာ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး။ အဖေ ဆေးခန်းပိတ်မှ ကျမနှင့် အမေ အဖေ တို့ အတူတူ ညစာ စားကြပါတယ်။ ပြီးရင်တော့ ကျမက ဂိမ်းဆော့၊ အဖေနှင့် အမေ တီဗီကြည့်ရင်း အိပ်ပျော်နေတော့တာပါပဲ။ ပြီးလျှင် အိပ်ကြပါတယ်။</div><div><br /></div><div>ဒါကတော့ ကျမဆိုင်လေးရဲ့ တနေ့တာ အချိန်ဇယားလေးပါ။ တရက်တရက် ဒီလိုပဲ ဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီး ဆိုင်လေး တိုးတက်လာ မလာတာနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကျမ စိတ်ထဲ သိပ်မရှိပါဘူး။ ကျမ နေထိုင်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တယ်၊ ကျမအဖေကို တဖက်တလမ်းက အထောက်အကူ ပြုပေးနိုင်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျမ ကျေနပ်ပါပြီ။ ကျမဆိုင် ဆိုင်ကြီးဖြစ်လာဖို့ တခါမှ မတွေးခဲ့မိပါဘူး။ အဓိကက ကျမအဖေကို သူ့ဘေးနားကနေပြီး သူလိုအပ်တာတွေ ကူညီပေးနေရဖို့ပါပဲ။</div><div><br /></div><div>အဖေကလည်း ပြောပါတယ်။ ငါ့သမီးဆိုင်ရှိနေတော့ အဆင်ပြေတယ်၊ ငါလည်း ငါကြည့်ချင်တဲ့ တင်းနစ်တွေ ကြည့်လို့ရသွားတယ် သတဲ့။ ကြားရတာ ဝမ်းသာမိပါတယ်။ ကိုယ်က တော်အောင် လုပ်ပြပြီး မိဘဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားလို့ရမဲ့ သားသမီး မဖြစ်ခဲ့တော့ Support ကောင်းကောင်းပေးနိုင်တဲ့ မိဘစကား မြေဝယ်မကျ နားထောင်တဲ့ သားသမီးတော့ ဖြစ်ရမယ်ဟု စိတ်ထဲ တွေးထားမိသူပါ။</div><div><br />အခု အဖေ ဆုံးသွားပြီ ဖြစ်သလို ကျမဆိုင်လေးလည်း ပျောက်သွားခဲ့ပါပြီ။ အဖေ့အတွက် မိဘစကား နားထောင်တဲ့ သားသမီး လုပ်ခဲ့တာ၊ အဖေ့ကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်မိခဲ့တာကို ပြန်တွေးရင်း ငါ တာဝန်ကျေခဲ့ပါတယ်လို့ တွေးရင်း ဖြေသိမ့်နေရပါတယ်။ အဖေ့ကို ဆုံးရှုံးမှုကြောင့် ရင်ထဲမှာတော့ ဝမ်းနည်းမှုတွေ အတိုင်းအဆမရှိအောင် ခံစားနေရပါတယ်။ ဖြေမဆည်နိုင်အောင်ပါပဲ။</div><div><br />အဖေ့ကို အရမ်းသတိရတယ်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBjiLbsRSKi_T0Y-0PXa8MiBktN8w4dlXNnft0jpxywDRRdSfHBDuNb0BdGYLIePa65it7oFTjHbj0gv5TcyrIlODl9SmZv6wz5sBTbHfe7NBX9IrOOq3i27Ae6xwBWwXPc64DPPY1VITo0roI8RkGZEJwkBGQ_AaYv3QMWTbjfOPkiGVSNI8iJ8rd/s402/39B81266-FDEC-4785-8F7D-9C2C56A0BCD5-compressed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="402" data-original-width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBjiLbsRSKi_T0Y-0PXa8MiBktN8w4dlXNnft0jpxywDRRdSfHBDuNb0BdGYLIePa65it7oFTjHbj0gv5TcyrIlODl9SmZv6wz5sBTbHfe7NBX9IrOOq3i27Ae6xwBWwXPc64DPPY1VITo0roI8RkGZEJwkBGQ_AaYv3QMWTbjfOPkiGVSNI8iJ8rd/s16000/39B81266-FDEC-4785-8F7D-9C2C56A0BCD5-compressed.jpg" /></a></div><br /><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-30072625645491393872022-05-21T06:26:00.007+06:302022-05-21T07:55:33.024+06:30Coach Women Watch Review<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="#" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg1kEOTiO01oodJGHsjrKDM67vIWsiy7LdESkQ7H9-dzfUH4Kfvekj5wo4Xbpq5jAcYzwyvOGbpYBBGwaf76rHBPnFI9iACFtBtDleMP9ECau4tubNJKq523LTOLO-otTMG8KOIPBMAXOwhXg43W011tTl8sG7vgX4qAwuEHi2zbYY4OAf_8saDvgC/s16000/IMG_6819.JPG" /></a></div><div><br />နာရီ ရီဗျူး</div><div><br /></div><div>နာရီလေးရဲ့ ဒိုင်ခွက်လေး သဘောကျဖို့ကောင်းတယ်။ ပုံထဲမှာလည်း လှသလို အပြင်မှာလည်း တကယ်လှတယ်။ Rose Gold အရောင်လေး ချစ်ဖို့ ကောင်းလွန်း။ ကိုယ်၌က ဒိုင်ခွက်ကြီးကြီး သဘောကျတာမို့ 36mm မှာလိုက်တာ အစကတော့ Size ကြီးသွားမှာ စိုးရိမ်ခဲ့တယ်။ ရောက်လည်းရောက်လာတော့ လက်နဲ့ အံကိုက်ပဲ။ ဝမ်းသာသွားတယ်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="#" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOFyjCkWi0Bs5akzEa20sQzWSouOvwtJjCUtkdDVtth6vwtvJ94jnQUwZ76sWg2p6yqqksPmFFrEPKMXVx2ffgu52l7pmdAZhGpx_ppDesIbSx8l0ugT1ynzfAJM4Niy6pLeY49Gast4mLI5xB0Nh3-eKvp00Ep_nCn_J6-H9nNrd_0ZIFqce_ti2H/s16000/IMG_6817.JPG" /></a></div><div> <br />ဒိုင်ခွက် နောက်ခံ အဖြူနှင့် နာရီလက်တံက ကြည့်လိုက်ရင် ရိုးရှင်းပြီး ထင်းကနဲမြင်။ လက်ပတ်က သားရေကြိုးမို့ ဝတ်လိုက်ရင် စေ့ပြီး တင်းကျပ်မှု မရှိတော့ ဝတ်ရ သက်တောင့်သက်သာရှိ။ အလေးချိန် - သူ့ထုထည်နဲ့ မလိုက်အောင် အတော်ပေါ့ပါး။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="#" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjgSZp758faxh14H_FIP04dQBhZSGcctgKCCDq5mGnEHdJQtvfxPTix-QDt1-uQ5c28PA79p1ZNQmz305qo6WddqBeZeIVpijW-Vo2V84DczGQW75fVIh5-9ita3Ymgif535T1n7EV5tGfoq7A6QWEznavUysrr4r67YO7KwUcFlJBwSZ9SPlUMUoX/s16000/IMG_6959.jpeg" /></a></div><div><br />နာရီက Brand အစစ် ဖြစ်ကြောင်း အာမခံသည်တဲ့။<br />စျေး သိပ်မကြီး။<br />မှာတုန်း ငွေ တဝက်ချေ၊ ပစ္စည်း ကိုယ့်ဆီရောက်မှ ကျန်တဲ့ တဝက်ချေ။<br />အိမ်အရောက်ပို့။<br />ကြာချိန် 7 weeks ရှိ။</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="#" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRK-NCZGN8jkNjlxB_71VRR41zsZNDXX0AaLUGLaKgIE28fR5Gq-ZKgKCF6E0FyvHVVXyjUfWFGVLs5F21XBdMTO-a3OCMCSE2FbqEU5hf__BZBb3K_aGIus-YQhLamkoQr7ZRUb9o0A4OXxheXDDd8kZSzMJNMCKDNrFE9mQEYLK2ySyyRIIuON2u/s16000/IMG_6964.PNG" /></a></div><div><br /></div>ဝယ်သူကို စိတ်လှုပ်ရှားအောင် လုပ်ထားသလား အောက်မေ့ရ။ နာရီတလုံး ထုပ်ပိုးထားတာကို ပြန်ဖြေကြည့်တာ အချိန် 15 min လောက် ယူလိုက်ရတယ်။ တိပ်အကြည်နှင့် အဆင့်ဆင့် အထပ်ထပ် ရစ်ပတ်ပိတ်ထားတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားရတာ တန်ပါတယ်လေ။ တကယ်ကောင်း တကယ်တန် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့ တကယ်လှတဲ့ နာရီမို့ အရမ်းကြိုက်။ </div><div><br /></div><div>US Brand အစစ် ဝယ်ပတ်ချင်က <a href="https://www.facebook.com/USAfairpricestore/" target="_blank">USA Fair Price Store</a> Facebook Page တွင် စိတ်ချလက်ချ ဝယ်နိုင်ပါ၏။</div><div><br /></div><div>စျေးအများကြီး လျှော့ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။</div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-58611768244402667822022-02-18T15:20:00.007+06:302022-02-28T13:16:59.127+06:30ခရီးသွားမှတ်စု ၁<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj0_ETgECxV6BkLyp4a2HQlhd8i9MkJEFSk-sPpBk2vWphsi_y38E6yBl4rVdBXhycLbAxGAjTXS1nFUEK3NC2tZqTjMwmXTvLd6-wMqXCDGAtvT4DWfkB1fvQg32ofWiKu-rYdkIUeb3kY7UTxW-8a4dkY8xtG7TyQO7RExVMjRG4EpvFqgdTZCkwl=s614" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="614" data-original-width="460" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj0_ETgECxV6BkLyp4a2HQlhd8i9MkJEFSk-sPpBk2vWphsi_y38E6yBl4rVdBXhycLbAxGAjTXS1nFUEK3NC2tZqTjMwmXTvLd6-wMqXCDGAtvT4DWfkB1fvQg32ofWiKu-rYdkIUeb3kY7UTxW-8a4dkY8xtG7TyQO7RExVMjRG4EpvFqgdTZCkwl=w240-h320" width="240" /></a></div><br /><p></p>Friend တစ်ယောက်က တရုတ်ပြည်က မဟာတံတိုင်းအကြောင်း ခရီးသွားတစ်ယောက်က ရေးထားတဲ့ ပို့စ်ကို မြင်တော့ ပြန်ပြီး မြင်ယောင်လာတယ်.... မဟာတံတိုင်းပေါ်တက်ခဲ့တဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မြင်ယောင်လာတယ်<div><br /></div><div>တရုတ်ပြည်ရဲ့ နွေဦးရာသီကို အထင်သေးမိတာ ဒုက္ခအကြီးအကျယ် ရောက်ခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းလေး ..... နွေရာသီသာဆိုတယ်.... မဟာတံတိုင်းပေါ်ရောက်တော့ ချမ်းလိုက်တာ ဂစ်ဂစ်တုန်နေတာပဲ..... ခေါင်းစွပ်အနွေးထည် အပါး ယူသွားမိတာ ငါးပါးမှောက်တော့မလို့.... အင်္ကျီသေတ္တာထဲထည့်လာတဲ့ အင်္ကျီ ၇ စုံလုံး တစ်ထည်ပေါ်တစ်ထည် ထပ်ပြီး ဝတ်ထားလိုက်မိတာ နဲနဲသက်သာသွားတယ် ..... ဓာတ်ပုံရိုက်တော့ လှသားပဲ ..... လူဝံကြီးရုပ်ထွက်မှာ စိုးရိမ်နေခဲ့တာ :3</div><div><br />မဟာတံတိုင်းအပေါ်ရောက်တော့ လေအေးတွေ တဟူးဟူးတိုက်နေတာ ပါးတွေချမ်းစိမ့် ဇက်တွေတောင် တုန်တယ် ..... ဒါတောင် နေ့လည်ကြောင်တောင် ၁၂ နာရီ တိတိကြီး ..... နားရွက်နားတဝိုက် အေးလွန်းလို့ နှာရည်တွေ တောက်တောက်ကျလာကော..... နှာရည်တွေ မကျအောင် နှခေါင်းကို တစ်သျှူးစနဲ့ ဆို့ထားရတယ်..... ယူသွားတဲ့ တစ်သျှူးထုပ် ၃ ထုပ် အကုန်ကုန်တယ်.... နှာရည်တွေစိုစိလို့ လဲရင်းနဲ့ ကုန်တာလေ ...... တိုက်တဲ့လေကလည်း ကြမ်းလွန်းတယ် .... တခါလေတိုက်လာရင် လူတောင် ယိုင်တယ် .... လေတိုက်နှုန်းကလည်း ပြင်း လေကလည်း အေးစိမ့်နဲ့ နှာရည်ယိုပြီး ခေါင်းတစ်ခြမ်းပါ ကိုက်လာတယ် .... ကြာကြာနေရင် ထိုင်ငိုချင်စိတ်ပေါက်လာတယ် ....</div><div><br />ဒါပေမယ့် ရောက်တုန်းခိုက်တုန်း ကြည့်ရတာလေ လက်လွတ်လိုက်ရင် နှမြောဖို့ကောင်းတယ် ဆိုပြီး တံတိုင်းအောက် ပြန်ပြေးဆင်းချင်စိတ်ကို ချုပ်တီးပြီး လိုက်ပတ်ကြည့်ခဲ့တယ် .... ငယ်ငယ်တုန်းက ကြားခဲ့ရတဲ့ မဟာတံတိုင်းကြီးကို နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့ရတော့ အရမ်းဝမ်းသာမိတယ် .... ဝါး.... နေ့လည်ကြောင်တောင်ကြီး ပြီးတော့ ကောင်းကင်မှာ တိမ်လုံးဝမရှိဘူး .... ကြည်လင်တဲ့ နေရောင်အောက်မှာ မဟာတံတိုင်းကြီး အရမ်းလှတယ် ..... အပေါ်မှာ အတော်ကျယ်တာ ..... သူတို့ပြောတော့ ဒါက အကျဉ်းဆုံးအပိုင်းတဲ့ .... တံတိုင်းအကျယ်က စက်မှုဇုံကားတစ်စီးစာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလို့ရတယ် ... wiki ထဲ စာတွေ လျှောက်ဖတ်ထားတော့ တံတိုင်းနံရံတွေ လိုက်စူးစမ်းကြည့်တယ် .... ကျောက်သားပါပဲ ... တံတိုင်းနံရံက ကျောက်တုံးကို အပြားအချပ်ရအောင် ထွင်းပြီး စီထားတယ် .... liner တွေက ကျောက်သားမှုန့်တွေနဲ့ လုပ်ထားလား မသိဘူး .... တော်တော်မာတယ်... လက်သည်းနဲ့ ခြစ်လို့တော့ ထွက်တယ်</div><div><br />လှေကားကျတော့ ခြေနင်းမှာ ခြေတပြားစာတောင်မရှိဘူး... ကျဉ်းလွန်းတယ် .... Rise ကျတော့ တော်တော်မြင့်တယ် .... ခြေလှမ်းကို မနဲ လှမ်းတင်နေရတာ .... ဒါပေမယ့် ခြေနင်းက ၈ ဆင့်လောက်မှာ တခါ ကျယ်သွားတယ် .... သွားရင်းနဲ့ ခြေနင်းတစ်နေရာမှာ အပေါက်ကြီးတစ်ပေါက်ကို သွားတွေ့မိတယ် .... အထဲကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ယက်ထားတဲ့ ကောက်ရိုးချပ်ကြီးရှိနေတယ် .... အပြည့်မဟုတ်ဘူး.... ပေါက်နေတယ် .. ကောက်ရိုးချပ်အောက်မှာ ကျောက်ပြားနဲ့ ကျောက်မှုန့်တွေ ရှိနေတယ် .... wiki ထဲ ဖတ်မိထားတာက ရှီဟွမ်တီလက်ထက်တုန်းက မဟာတံတိုင်းဆောက်တာ တခုနဲ့ တခု စေးကပ်ဖို့ ထမင်းရည်သုံးခဲ့တယ် ငြမ်းတွေကို ကောက်ရိုးတွေနဲ့ လုပ်ပြီး အသုံးပြုခဲ့တယ်ဆိုပဲ .... အဲ့ဒါပဲ ဖြစ်မယ် ... လှေကားတွေ ပုံစံချရာမှာ ကောက်ရိုးတွေယက်ပြီး ခွက်တွေလုပ် ထမင်းရည်တွေနဲ့ ကျောက်သား ကျောက်ခဲတွေ ရောပြီး လုပ်ခဲ့တာ ဖြစ်မယ် ....</div><div><br />မာယာခေတ်တုန်းက အဆောက်အအုံဆောက်ရာမှာ ကျောက်သားတုံးတွေ အသုံးပြုခဲ့ကြတယ်.... ပြီးတော့ ကျောက်တုံးတွေ တခုနဲ့တခု စေးကပ်ဖို့ သဲနဲ့ကျောက်မှုန့်ကို သုံးကြတယ် ..... သဲနဲ့ကျောက်နဲ့ ဘယ်လိုစေးသွားလဲဆိုတော့ ကပ်မယ့် ကျောက်တုံး ၂ ခု အလယ်မှာ ထည့်ပြီး ပွတ်တိုက်တာ .... အချိန်ကြာလာတဲ့အခါ ရေငွေ့တွေနဲ့ ပေါင်းသွားပြီး တဖြည်းဖြည်းလှုပ်မရတော့တဲ့အထိ ပွတ်တိုက်ရင်းနဲ့ စေးကပ်သွားတယ်တဲ့ .... အဲ့ဒါကြောင့် နံရံတစ်ခုပြီးဖို့အတွက် လပေါင်းများစွာ အချိန်ယူရတယ်တဲ့ .... Discovery က လာတာကို ကြည့်ခဲ့တာ အချိန်ကြာပြီမို့လို့ မေ့တေ့တေ့တောင် ဖြစ်နေပြီ ....</div><div><br />မဟာတံတိုင်းကြီးကို အခွင့်အရေးရရင် နောက်တခါ သွားကြည့်ချင်သေးတယ် .... ရောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်တုန်းက အေးလွန်းလို့ ခုန်ပေါက်ပြီး နေရတာနဲ့ နှာရည်ယိုနေရတဲ့ ပြသနာနဲ့ ခေါင်းကိုက်ရတာနဲ့ ဗိုက်ဆာလို့ ဂလွီဂလွီအော်သံတွေနဲ့ ကြုံနေရလို့ အေးဆေးတောင် လှည့်ပတ်မကြည့်ခဲ့ရဘူး .... တရုတ်ပြည်ကြီးက ကောင်းပေမယ့် အစားအစာတော့ လုံးလုံးမကြိုက်... အရသာမရှိ... ပေါ့ရွှတ်ရွှတ် ပြဲစိစိနဲ့... စားလို့ လုံးဝမဝင်ဘူး .... နောက်တခါသွားဖြစ်ရင် ငပိကြော်တစ်ဗူးပိုက်သွားမယ် </div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-55002847060398045332021-12-30T06:49:00.005+06:302022-01-01T16:01:12.031+06:30Facebook ရဲ့ Memorialization Featureအဖေက Facebook ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချခဲ့တဲ့သူ တယောက်ပါ။ Facebook ကနေတဆင့် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်တွေ့ခဲ့ရလို့ ဝမ်းသာခဲ့တယ်။ သူအားတဲ့အချိန်ဆို Facebook လေးဖွင့်သုံးလေ့ရှိပါတယ်။ သူ့အကောင့်ကို သူများဝင်သုံးမှာကို မကြိုက်တဲ့ အဖေက သူမဆုံးခင် သူဆုံးသွားရင် သူ့ Facebook acc ဖျက်ဖို့ မှာထားခဲ့တယ်။ အဖေဆုံးသွားတော့ Facebook acc ကို ဘယ်လို လုပ်မလဲဆိုပြီး ကျနော်တို့ စဥ်းစားခဲ့တယ်။ အဖေ့ Facebook acc မှာ အမှတ်တရတွေ အများကြီး ရှိတဲ့အတွက် ကျနော်တို့က မဖျက်ပဲ ဒီအတိုင်း ထားချင်တယ်။ တယောက်ယောက် ဝင်သုံးမှာလည်း ကျနော်တို့ မကြိုက်ဘူး။ နည်းလမ်း လိုက်ရှာရင်း Memorialization ဆိုတာကို သွားတွေ့မိတယ်။<div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjSzfUclsVZwu3YJ8l9rt7QY2j6Tl-t37ybLc98rCFbdA019ocbb2XKmREl-h5ZVJXFA1iXzIXR4i8-g1WxtGBoJgRAXOCKW_QIJd18pkNKsSt_z0eYLIzEZGityX4Z7Jii67_ySQbn9BpCXcqGLCioAs_EO4Bn1XWthhWIQN_SBYwxm5VuwFljyqP0=s1920" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjSzfUclsVZwu3YJ8l9rt7QY2j6Tl-t37ybLc98rCFbdA019ocbb2XKmREl-h5ZVJXFA1iXzIXR4i8-g1WxtGBoJgRAXOCKW_QIJd18pkNKsSt_z0eYLIzEZGityX4Z7Jii67_ySQbn9BpCXcqGLCioAs_EO4Bn1XWthhWIQN_SBYwxm5VuwFljyqP0=s16000" /></a></div><br /><div>Memorialization ဆိုတာကတော့ သေဆုံးသူရဲ့ Facebook acc ကို ထာဝရပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး Profile ကို သေဆုံးသူနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးသူတွေအတွက် သေဆုံးသူကို အမှတ်ရနေမဲ့နေရာလေးတခုအဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်လိုက်တာပါ။ Facebook account ရဲ့ Settings က အစ သေဆုံးသူ ထားရစ်ခဲ့တဲ့အတိုင်း ရှိနေမှာ ဖြစ်ပြီး သူရွေးချယ်ထားခဲ့တဲ့ Legacy account ပိုင်ရှင်ကသာ သူ့ Facebook account မှာ သူများက လာပြီး Post တင်တာတွေ၊ Tag လုပ်တာတွေကို ထားသင့် မထားသင့် စီမံကြီးကြပ်ပေးနိုင်အောင် လုပ်ထားတာ ဖြစ်ပါတယ်။ သာမန် Facebook user တွေနှင့် ကွာခြားချက်က Memorialized လုပ်ထားတဲ့ Acc ဟာ ဝင်ကြည့်လိုက်လျှင် Profile မှာ Remembering လို့ ပေါ်နေပြီး Add Friend မရှိတော့ပဲ Friend တွေ Post တင်နိုင်မဲ့ Tributes နှင့် သေဆုံးသူ သုံးစွဲခဲ့တဲ့ Timeline ဆိုပြီး နှစ်ခု ရှိနေမှာ ဖြစ်ပါတယ်။</div><div><div> <br /><h3 style="text-align: left;"><img src="https://www.facebook.com/images/emoji.php/v9/t4c/1/16/2753.png" />Remembering လို့ ပေါ်နေမဲ့ Memorialized account ဖြစ်အောင် ဘယ်လို လုပ်ရလဲ</h3><br /></div><div>Memorialization request form တင်ရပါတယ်။ အရင်ဦးဆုံးတော့ Memorialized လုပ်မယ့် အကောင့်ပိုင်ရှင်က Legacy Contact တခု ရွေးပေးရပါတယ်။ မိမိမရှိတော့တဲ့ နောက်ပိုင်း မိမိရဲ့ Facebook acc စီမံပေးမဲ့သူပေါ့။ Legacy contact မရွေးထားလည်း ရပါတယ်။ သို့သော် <span style="color: red;">Memorialized ဖြစ်သွားတာနှင့် အကုန်ပိတ်သွားပြီး ထာဝရ lock ကျသလို ဖြစ်သွားမှာမို့ အရင်လို ပြန်ဖြစ်အောင် လုံးဝ လုံးဝ လုပ်လို့ မရတော့ပါဘူး။</span> Legacy contact မထားထားတဲ့ Memorialized Acc တွေဆို ပိုင်ရှင် မရှိတော့တဲ့ အုတ်ဂူတွေလို ဖြစ်သွားမှာပါ။</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgVWwIgpMudDNuY272uaOS0saG-g2Vp7u-BPs1MV4nZwWjNMHEaAA9-C7UPMoox8GJDEv9fsbf3xhmDM3K6XpwYKw-XztkOy7-qS0faPOWUo_5zgjvJtrnIf0VykzDPNw30cRgyPVkFqCSSBQVcNJI_Q2Qc-6evy_i3a-mSobL_fz8UIWHKXvtlOxNR=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1014" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgVWwIgpMudDNuY272uaOS0saG-g2Vp7u-BPs1MV4nZwWjNMHEaAA9-C7UPMoox8GJDEv9fsbf3xhmDM3K6XpwYKw-XztkOy7-qS0faPOWUo_5zgjvJtrnIf0VykzDPNw30cRgyPVkFqCSSBQVcNJI_Q2Qc-6evy_i3a-mSobL_fz8UIWHKXvtlOxNR=s16000" /></a></div><br /> Memorialized Request form ထဲမှာ</div><div><br /></div><div>> Memorialized လုပ်မဲ့ Acc ရဲ့ profile link<br />> သေဆုံးသွားတဲ့ နေ့ ရက် လ နှစ်<br />> သေဆုံးသူရဲ့ သေဆုံးကြောင်း ပြနိုင်မဲ့ အထောက်အထား စာရွက်စာတမ်း<br />> လျှောက်ထားသူရဲ့ Email Address<br /><br /></div><div>ရေးထည့်ပေးရပါတယ်။ ကျန်အချက်အလက်တွေက ကိစ္စမရှိပေမဲ့ သေဆုံးသူရဲ့ သေဆုံးကြောင်း ပြနိုင်မဲ့ အထောက်အထား စာရွက်စာတမ်းက နဲနဲ လက်ပေါက်ကပ်ပါတယ်။ သင်္ချိုင်းလက်မှတ် ဓာတ်ပုံရိုက်တင်ပို့တာ Facebook က မသိပါဘူး။ နောက်မှ Memorial card တခု လုပ်ပြီး တင်လိုက်မှ Form က တင်လို့ ရသွားပါတယ်။ Memorial card က လုပ်ရလွယ်ပါတယ်။ သေဆုံးသူရဲ့ ဓာတ်ပုံတပုံသာ လိုအပ်တာပါ။ Online ပေါ်မှာ Memorial card လုပ်ပေးတဲ့ free website တွေရှိပါတယ်။ ကျနော်တော့ Free website တွေမှာ ရတဲ့ လှတဲ့ memorial card တခု နှင့် လုပ်လိုက်ပါတယ်။</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh9aNPHkejyALXuoUpGuFbKEj8aHTAKZbrPdFYZK_nkbcrk5MihYXHRIwRq4iGJNd-AhH2KsaO8obT5-bx2_xceBQSFA1qmdeuf10awdm_SeUlH12WfVNo3DViEYKNARyV6CNtHqUtz6TrSUkKzYWomXG0dfiTU0eksilu6fToFPZFpfv8qahgzn6O2=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1056" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh9aNPHkejyALXuoUpGuFbKEj8aHTAKZbrPdFYZK_nkbcrk5MihYXHRIwRq4iGJNd-AhH2KsaO8obT5-bx2_xceBQSFA1qmdeuf10awdm_SeUlH12WfVNo3DViEYKNARyV6CNtHqUtz6TrSUkKzYWomXG0dfiTU0eksilu6fToFPZFpfv8qahgzn6O2=s16000" /></a></div><br />Memorial card နှင့် Request form တင်လိုက်တော့ ၁၀ မိနစ်လောက်အကြာမှာ Facebook Team က Email ပို့လာပါတယ်။ သေဆုံးသူနှင့် ပတ်သက်လို့ သူတို့လည်း ဝမ်းနည်းရပါကြောင်းနှင့် Memorialized လုပ်ဖို့ သေဆုံးသူရဲ့ အမှန်တကယ် သေဆုံးကြောင်းပြမဲ့ အထောက်အထား စာရွက်တွေကို ယခု Email ကို Reply ပြန်ပို့ပေးပါရန်လို့ ရေးထားပါတယ်။ ကျနော်က အဖေ့ရဲ့ သင်္ချိုင်းလက်မှတ်၊ ကြေးမုံသတင်းစာမှာ ပါတဲ့ နာရေးကြေညာ ဖြတ်ပိုင်းပုံ ပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။ ခဏလေးပဲ ကြာပါတယ်။ Facebook team ကနေ ကျနော် တောင်းဆိုထားတဲ့ Account ကို Memorialized လုပ်ပြီးပြီ ဖြစ်ကြောင်း Reply email တစောင် ပြန်ရောက်လာပါတယ်။</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjM3ALURDXEAu9_YqWh6HeYQI_KUCxBFuPJp47nm0vv3j789K1NJNSII7M3PQ6py2elkXrCf6AEel_VvLCYlYmgEFpZU2ulF5idJUOAhVKN5o9tczo5VcYMqGH16P7wOWLmHGyNqmA5hTiM_hnN5W6XzNZ9jJIDkWf5kg5FYRSquHxpNS_EqHdWFDTr=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1054" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjM3ALURDXEAu9_YqWh6HeYQI_KUCxBFuPJp47nm0vv3j789K1NJNSII7M3PQ6py2elkXrCf6AEel_VvLCYlYmgEFpZU2ulF5idJUOAhVKN5o9tczo5VcYMqGH16P7wOWLmHGyNqmA5hTiM_hnN5W6XzNZ9jJIDkWf5kg5FYRSquHxpNS_EqHdWFDTr=s16000" /></a></div><br /> <br />အဖေ့ဖုန်းက Facebook account ထဲ ဝင်ကြည့်တာ auto log out ဖြစ်သွားပြီး ပြန်ဝင်လို့ မရတော့ပါဘူး။ Messenger လည်း ထို့အတူပါပဲ။ Password, Email မှန်နေတာတောင် လုံးဝ ပြန်ဝင်လို့ မရတော့တာပါ။ အခုဆိုရင် အဖေ့ Facebook account ဟာ သူထားရစ်ခဲ့တဲ့အတိုင်း ပုံမပျက် ရှိနေပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ သူ့ Account ကို ဝင်ကြည့်တိုင်း Remembering ဆိုတဲ့ စာသားနှင့် အဖေ တင်ခဲ့တဲ့ ပို့စ်တွေ တွေ့နေရတာက ကျနော်တို့အတွက် နှစ်သိမ့်မှု တခု ဖြစ်နေပါတယ်။</div><div> <br /><h3 style="text-align: left;"><img src="https://www.facebook.com/images/emoji.php/v9/t4c/1/16/2753.png" />Memorialization request ကို ဘယ်ကနေ တင်ရတာလဲ</h3></div><div><br /><h4 style="text-align: left;">နည်းလမ်း (၁)</h4></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjIGyvHxv6h0NI6KRiqgZQKci0V7WDaf4Gq5U49o5Tlg359yTtMCDkcKjb-rG8okRWIqmLGRb1IhMFKSingx9zqX1QnbPudbeStGQx7LpFeJKIlh05VHq0Pl-dxP0zfryWk5w6mGSkqK9FuEBZFt9Fu5n-KLwu65piaopybcBDOnJYS5sDSwBiXb8uO=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="946" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjIGyvHxv6h0NI6KRiqgZQKci0V7WDaf4Gq5U49o5Tlg359yTtMCDkcKjb-rG8okRWIqmLGRb1IhMFKSingx9zqX1QnbPudbeStGQx7LpFeJKIlh05VHq0Pl-dxP0zfryWk5w6mGSkqK9FuEBZFt9Fu5n-KLwu65piaopybcBDOnJYS5sDSwBiXb8uO=s16000" /></a></div><div><br /></div>1. Menu<br />2. Help and Support <br />3. Help center ကို ဝင်ပါ</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiI_Ck3QodIWf44C3PbGWZESEIPPFtwwE6TAkf6hqTByZxQHfL_QPNQcgdhLjVNllutyB9Gt6gYeZoKv7C1EA_d8qVl8j3N7gzqRTb34xO6jSyYq13mgTYKKp_OE98At2OjkmMVJ9WJ9OLHHAnC6vkyE6nJ_rtDLXt49ILfkmiyPe_-kcK5F-d7vvQj=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="946" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiI_Ck3QodIWf44C3PbGWZESEIPPFtwwE6TAkf6hqTByZxQHfL_QPNQcgdhLjVNllutyB9Gt6gYeZoKv7C1EA_d8qVl8j3N7gzqRTb34xO6jSyYq13mgTYKKp_OE98At2OjkmMVJ9WJ9OLHHAnC6vkyE6nJ_rtDLXt49ILfkmiyPe_-kcK5F-d7vvQj=s16000" /></a></div><div><br />4. Search မှာ Memorialization request ကို ရိုက်ထည့်ရှာပါ။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjhXOge3BU2KZrkhUh01tMus2YCS28ImhEy5ZbeQrpTwI22YHKoVi97Lxe3UN8v-07Qj7M-cm22iEwDr4bJ6YvRGfQFdYyBMb99NP0m6lJJOPZvAOPPHHmtFAgUIKKiz2jz0HNjNky5fNV1mBIwqXb-4vYuD2XEyEFxsNl5LcPzsq6G7WugRaD5Z8pd=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="946" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjhXOge3BU2KZrkhUh01tMus2YCS28ImhEy5ZbeQrpTwI22YHKoVi97Lxe3UN8v-07Qj7M-cm22iEwDr4bJ6YvRGfQFdYyBMb99NP0m6lJJOPZvAOPPHHmtFAgUIKKiz2jz0HNjNky5fNV1mBIwqXb-4vYuD2XEyEFxsNl5LcPzsq6G7WugRaD5Z8pd=s16000" /></a></div><br /><div>5. ပေါ်လာတဲ့ Question&Answer တွေထဲက ဒုတိယတခုကို ရွေးပါ။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEitKz53VU-vfZ3s9ow0cce3NgAYZAGWz1BUj9ZdGHIT1AXDilxpRQ_dhrhpfxHOb6Tz6DxDA89WxrKyXP9JjzNDAyCajYp2oDE45JphZqkKHAbv8HZ4YtgGJ8EnpgEy3JpR26Kb9wCfk5QpM794z2_vnfnKhYNoNzUA548r2Slj_sUCtZxHzPETb795=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1020" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEitKz53VU-vfZ3s9ow0cce3NgAYZAGWz1BUj9ZdGHIT1AXDilxpRQ_dhrhpfxHOb6Tz6DxDA89WxrKyXP9JjzNDAyCajYp2oDE45JphZqkKHAbv8HZ4YtgGJ8EnpgEy3JpR26Kb9wCfk5QpM794z2_vnfnKhYNoNzUA548r2Slj_sUCtZxHzPETb795=s16000" /></a></div><br /><div>6. Contact us ကို နှိပ်လိုက်ပါက Memorialization request form ကို ရောက်သွားပါလိမ့်မယ်။</div><div><br /><h4 style="text-align: left;">နည်းလမ်း (၂)</h4></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiEDi-cirg6Qj9smnCI2U4WkhPR8rh8AF3JBydXFy4JaDk70CIJVavbceF1Rc0vnSSlJY-FpxGDHmffm7X1cdPKunvf0WNvUR7bX7SfwC7owfmkXOdONXil-pAmg8eDD_RsrbFZvqJ9sKd6LNC86WvSQhsno6T5IWOfnM-OhOG38HHrvMeyattV05XS=s1842" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1842" data-original-width="1079" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiEDi-cirg6Qj9smnCI2U4WkhPR8rh8AF3JBydXFy4JaDk70CIJVavbceF1Rc0vnSSlJY-FpxGDHmffm7X1cdPKunvf0WNvUR7bX7SfwC7owfmkXOdONXil-pAmg8eDD_RsrbFZvqJ9sKd6LNC86WvSQhsno6T5IWOfnM-OhOG38HHrvMeyattV05XS=s16000" /></a></div><br /></div><div>Memorialized account အဖြစ် ပြောင်းချင်သူရဲ့ Facebook profile ထဲ ဝင်ကြည့်ပါ။ အစက်သုံးစက်ကို နှိပ်ပြီး Profile ထဲ ဝင်ပါ။</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjTEzZmZPnYKhHe9dDkMuwBvEelsng-A-TcZFfP87nZ-NRtWRX9wLWrJzKuBFuD8vJxDRfhdYVwijzBKh-5rTrzMAuIviKuCL4MUXhAI_zLOKUM5nvPm4ryTPmxx30v_gZSjboU34mjqm7tUw_bs4GefGVWhQBKb0eVsctl_bple5HlBWQX7TH1oft1=s1837" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1837" data-original-width="1079" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjTEzZmZPnYKhHe9dDkMuwBvEelsng-A-TcZFfP87nZ-NRtWRX9wLWrJzKuBFuD8vJxDRfhdYVwijzBKh-5rTrzMAuIviKuCL4MUXhAI_zLOKUM5nvPm4ryTPmxx30v_gZSjboU34mjqm7tUw_bs4GefGVWhQBKb0eVsctl_bple5HlBWQX7TH1oft1=s16000" /></a></div><br />Find Support or Report profile ရွေးပါ။</div><div>Something Else ကို ရွေးပါ။</div><br /><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEha3fSdh_wABYmM5vxblUI7UgcOHULS2lTFA0RgNcQp2vIyW4gL-LuY0iOcyKzAjQyNnT4RWq0VlAYOeVFz8_zlPEODbOd0gDhhBmWEp6hKePyF0a9sZHVh95zYuZlgKn2grYOIwcSy_pIHV1RuGa_tueDPLTN6sO5_jhBGnTnE3PbyA_t0NByzj14O=s2048" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1014" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEha3fSdh_wABYmM5vxblUI7UgcOHULS2lTFA0RgNcQp2vIyW4gL-LuY0iOcyKzAjQyNnT4RWq0VlAYOeVFz8_zlPEODbOd0gDhhBmWEp6hKePyF0a9sZHVh95zYuZlgKn2grYOIwcSy_pIHV1RuGa_tueDPLTN6sO5_jhBGnTnE3PbyA_t0NByzj14O=s16000" /></a></div><br />Memorialized this account ဆိုတာ ရွေးပါ။ Memorialization request form ကို ရောက်သွားပါလိမ့်မယ်။</div><div><br /><b>Documentation of Death</b> မှာ <b>Memorial card</b> ရွေးထည့်ပါ။</div><div><br /><ul style="text-align: left;"><li><a href="https://www.greetingsisland.com/announcements/memorial" target="_blank">Memorial card လုပ်နိုင်သည့် Website</a></li></ul></div></div></div><div><ul style="text-align: left;"><li><a href="လုပ်ထားသည့် အဖေ့ facebook account" target="_blank">Memorialized လုပ်ထားသည့် အဖေ့ facebook account </a></li></ul></div><h3 style="text-align: left;"><br /></h3><h3 style="text-align: left;">ကျနော့်အဖေ memorial card</h3><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg-Jz00C1f1P1TvfJe3noG3dB-AePjzebYHAY757VrGNRDLmLbS1dIveHnIg4vs2mDxgqval3YvHUerrtGXC4wIj1GGSrIurORbnKHs2mzT66wrbRQbZOYWOoUGG0-COhmXBJvkcI8ES6fmzmFrifnhcxfXBdjLXwoLYY57yN6NwIbnqTeAbc7OkeVV=s217" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="217" data-original-width="150" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg-Jz00C1f1P1TvfJe3noG3dB-AePjzebYHAY757VrGNRDLmLbS1dIveHnIg4vs2mDxgqval3YvHUerrtGXC4wIj1GGSrIurORbnKHs2mzT66wrbRQbZOYWOoUGG0-COhmXBJvkcI8ES6fmzmFrifnhcxfXBdjLXwoLYY57yN6NwIbnqTeAbc7OkeVV" width="150" /></a></div><br /><div><br /></div><div>-End-</div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-79715001119640769452021-12-08T10:27:00.000+06:302021-12-08T10:27:01.638+06:30Dungeon, Raid, Trial ဝင်တဲ့အခါ ကိုယ်ယူထားတဲ့ Role အလိုက် နေရာယူရမဲ့ ပုံစံDungeon, Raid, Trial ဝင်တဲ့အခါ ကိုယ်ယူထားတဲ့ Role အလိုက် နေရာယူရမဲ့ ပုံစံပါ။<div><br /></div><div>Dungeon ပဲ ဝင်ဝင် Trial ပဲဝင်ဝင် Raid ပဲဝင်ဝင် ဒီလိုပုံစံချည်းပဲ ချရပါသည်။</div><div><br /></div><div>ဒီလို နေရာမယူပဲ ချချင်သလို ချရင် ဘယ်လို ဖြစ်မလဲ?</div><div><br /></div><div>ကိုယ်အပါအဝင် Party Member တွေ သေသွားပါမယ်။ အကစ်ခံရတတ်ပါတယ်။ အခန့်မသင့်ရင် ရီပို့တ်အထုခံရပြီး ထောင်အချခံရပါလိမ့်မယ်။</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj6RNzGyu7gNVtDGSO10rEVjVmg2EbxRaqZxTNvRPv0ARLskzJsgDBHJ_lWrkoJUubpjHmnYcYCE7wUO9JdPBk0gR98AQkoeHqE-EqaOF2pQ-uf1fM1rHig3QVcPWSnpGR6RZ4Xmyu27HdIzmTvJDn0s0akOhnvwV0MNc36UKUaXwASVGhi9opBjFyH=s2048" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj6RNzGyu7gNVtDGSO10rEVjVmg2EbxRaqZxTNvRPv0ARLskzJsgDBHJ_lWrkoJUubpjHmnYcYCE7wUO9JdPBk0gR98AQkoeHqE-EqaOF2pQ-uf1fM1rHig3QVcPWSnpGR6RZ4Xmyu27HdIzmTvJDn0s0akOhnvwV0MNc36UKUaXwASVGhi9opBjFyH=s16000" /></a></div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhyxfGd8UsS7MmjCI2040wSoskZtuaiTTYYkgdZC7hNBcSJeqw4CTZs110miZKttCcoFx3OCtEF1-9tWDVdvCbVweOzJ8IbDHPxRiHAVoGgG8JtEEFr7aA4RxFf-_hZUrlzZwuGMkvU-N9B_S-BVBzJlMSWnDyruYjQe2PH3Y__WoL4Gkz2zZt65-5V=s1518" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1518" data-original-width="1022" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhyxfGd8UsS7MmjCI2040wSoskZtuaiTTYYkgdZC7hNBcSJeqw4CTZs110miZKttCcoFx3OCtEF1-9tWDVdvCbVweOzJ8IbDHPxRiHAVoGgG8JtEEFr7aA4RxFf-_hZUrlzZwuGMkvU-N9B_S-BVBzJlMSWnDyruYjQe2PH3Y__WoL4Gkz2zZt65-5V=s16000" /></a></div><br />Photos credit to Phookas<br /><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-61602616124247837122021-12-07T16:26:00.016+06:302021-12-09T10:16:40.995+06:30Final Fantasy 14 "Free Trial player" တွေ အတွက် Free Trial Completion GuideAhoy!<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhEd6Nna168PbMkrQ1rowO8tKDAd96iuWmCpBUaK3nXqX6v_Xe_KQvXX_D3RRZ4lq5b78Uk3iz5uVSAQyZwRuKCf-ONxWJkGkwbfE6lzLewXlPXymiKKYuvEkrrxowwL_hLheu2Mm18goubFv_-S9bZ9yEo5-6kGhBOFhtFpkDv6mrbynVIPd8-AiF5=s457" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="220" data-original-width="457" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhEd6Nna168PbMkrQ1rowO8tKDAd96iuWmCpBUaK3nXqX6v_Xe_KQvXX_D3RRZ4lq5b78Uk3iz5uVSAQyZwRuKCf-ONxWJkGkwbfE6lzLewXlPXymiKKYuvEkrrxowwL_hLheu2Mm18goubFv_-S9bZ9yEo5-6kGhBOFhtFpkDv6mrbynVIPd8-AiF5=s16000" /></a></div> <br />Final Fantasy 14 <b>Free Trial</b> player တွေ အတွက် <b>Free Trial Completion Guide</b> ပါ<br /><a href="https://docs.google.com/spreadsheets/d/1IAM6VyshvBj_UjVT0j4GIZCIIAk1bCo3G_JBl5P9Xqo/htmlview#gid=0" target="_blank">Google Spreadsheet</a> <br /><br /><div>Free Trial ဘာကြောင့် ဆော့သင့်တာလဲ?</div><div><br /><img src="https://www.facebook.com/images/emoji.php/v9/t51/1/16/1f449.png" /> Free Trial မှာ ဆော့စရာ Content အများကြီးရှိတယ်။ လုပ်စရာတွေလည်း အများကြီး။ trophy hunter တွေအတွက်ဆိုရင် ပိုလို့တောင် Free trial ဆော့သင့်တယ်။</div><div> <br /><img src="https://www.facebook.com/images/emoji.php/v9/t51/1/16/1f449.png" /> Final Fantasy 14 ရဲ့ လစဥ်ကြေးက စျေးကြီးတယ်။ အနိမ့်ဆုံးတောင် 12.99$ ရှိတယ်။ Free trial မှာက ရက်အကန့်အသတ်မရှိ၊ အချိန်အကန့်အသတ်မရှိဘူး။ Max limit ရောက်ရင် Data ပျက်သွားတာတို့ ဆက်ဆော့ချင်ရင် လစဥ်ကြေး သွင်းပါတို့ ဘာတို့ လုံးဝ မရှိဘူး။ Free စစ်စစ် ပဲ။</div><div><br /><img src="https://www.facebook.com/images/emoji.php/v9/t51/1/16/1f449.png" /> Free Trial ဟာ Challenge ဖြစ်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ Free Trial မှာ Trade Function သုံးမရ၊ Buy/Sell လုပ်လို့ရတဲ့ Marketboard သုံးမရဘူး။ ရှိရှိသမျှ မိမိလိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကို မိမိကိုယ်တိုင် ရှာဖွေ ဖန်တီးရမှာမို့လို့။</div><div><br />Free trial က Content အကုန် ဆော့လို့ပြီးသွားရင် နောက် Expansion တွေမှာ ဆော့ရတာ လွယ်သွားပြီ။ အာရုံစိုက်စရာ Content က အနည်းလေးပဲ ရှိတော့တာမို့လို့။</div><div><br /> Free Trial Completion Guide ရေးတဲ့ Community ရဲ့ <b>Discord Channel </b></div><div><img src="https://www.facebook.com/images/emoji.php/v9/t51/1/16/1f449.png" /> <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fdiscord.gg%2FaNm3eH5W55&h=AT1Aw1Y2hVB-yIqc7cV-maiVnhWuj3_Ytw8hQhsbRGUeLF9NGKOtwpKljy39iUKFzEE-LU7XzPOZ7yXCuThVBN90s7P_MV8lICDotxnPvWzclligvpRz8sjr3UD_5xYbpBPXTqdnbjQnMrB4XSe2&__tn__=-UK-R&c[0]=AT1IWk1dPq1xojAM85QQ9F1pxe7BQzuZgOFeLtTbKUEIbIhQcUxcJ3ll7AUmxWfe6iPACrB_FGPADjfRi7q5_uwCpodLYUD7-Fm5Py7rejgxkqh0gM83hbVgi3jc6531_LtQxZsyA6xfSGoU4DlW37HmptUaxIGSRqXWqZM2j7DP8VMpSg_iFqrKuCRuk20LaZpAJCMdNP5qZdzuIiI0Unzbt-KdRgNgevXjeoGMxqX2">https://discord.gg/aNm3eH5W55</a></div><div><br /></div></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-37614897859515166522021-12-06T12:41:00.002+06:302021-12-06T12:41:30.288+06:30Location Link<div>တခါတလေမှာ Chat box ထဲ "နေရာနာမည် ( ??, ??)" စာသားနဲ့ ပေါ်လာတာ မြင်ရပါလိမ့်မယ်။ ဥပမာပြရရင် Tempest (17.8, 13.8) လိုမျိုးပေါ့</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh4Y3tpn9llBx0ceuDDQp-tcw6A7JkD13fQNwq23mKlyWP3eCxXsdqNGZCPC-4sIehIFI5Ge1Dekob3S9jJ2aq5AnMHmiUKsUYPDXvs2_CuAhRbPY9pzyX66mXHlX4zjPsybtpdF_iQ3g1yCuVQQqPT9fOaGVQr-Ma2sqmhBC2FEAElwhfpf7fd-dpV=s323" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="91" data-original-width="323" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh4Y3tpn9llBx0ceuDDQp-tcw6A7JkD13fQNwq23mKlyWP3eCxXsdqNGZCPC-4sIehIFI5Ge1Dekob3S9jJ2aq5AnMHmiUKsUYPDXvs2_CuAhRbPY9pzyX66mXHlX4zjPsybtpdF_iQ3g1yCuVQQqPT9fOaGVQr-Ma2sqmhBC2FEAElwhfpf7fd-dpV=s16000" /></a></div><br /><div>မောက်စ်နဲ့ သွားထောက်ကြည့်မိတော့ နှိပ်ရတာ တွေ့ရတယ်။ နှိပ်ကြည့်မိတော့ Map ရဲ့ တနေရာကို အလံနီလေးနဲ့ ထောက်ပြထားတာ တွေ့ရတယ်။</div><div><br /></div><div><b>Chat Box ထဲမယ် အဲ့လိုမျိုး ကိုယ်ပြချင်တဲ့ နေရာကို အတိအကျထောက်ပြလို့ ရအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရလဲ?</b></div><div><br /></div><div><ul style="text-align: left;"><li>ကိုယ်ရပ်နေတဲ့နေရာကို ထောက်ပြချင်ရင် Chat Box ထဲ <b><pos></b> လို့ရိုက်ထည့်ပြီး Enter ခေါက်ပါ။</li></ul></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBxuZkECHKaWI0LXbf1Ajh1ofpV_5uflHEIIUjiyM0hIcJzqr7WqDDX_YBuH56de-R_-Ft8-9eKUMFJaT25ylzkB5cdSS0o0jswx8G8oh7MYvcWfyIWK3IJnBsPkP1uGq0xkkNrPgqGixUsBr7uMcBRQHeGjol5L7x9YfCEa8HO8mi0zwaEGUkYzRQ=s1080" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBxuZkECHKaWI0LXbf1Ajh1ofpV_5uflHEIIUjiyM0hIcJzqr7WqDDX_YBuH56de-R_-Ft8-9eKUMFJaT25ylzkB5cdSS0o0jswx8G8oh7MYvcWfyIWK3IJnBsPkP1uGq0xkkNrPgqGixUsBr7uMcBRQHeGjol5L7x9YfCEa8HO8mi0zwaEGUkYzRQ=s16000" /></a></div><br /><div><ul style="text-align: left;"><li>မြေပုံပေါ် Map ပေါ် တနေရာရာကို ထောက်ပြချင်ရင် Map ပေါ် ကိုယ်ထောက်ပြချင်တဲ့ နေရာကို Ctrl နှိပ်ထားလျက်နဲ့ Right click နှိပ်ပြီး Enter တချက် ခေါက်လိုက်ရင် Chat box ထဲ <flag> ဆိုတဲ့စာသား ပေါ်လာပါလိမ့်မယ်။ Enter နောက်တချက် ထပ်ခေါက် ပါ။ <b>(Ctrl + Right Click)</b></li></ul></div><div><br /></div><div>Location ကို Chat box ထဲပြတာက အတော် အသုံးဝင်ပါတယ်။ တခုခုပြချင်တာပဲ ဖြစ်ဖြစ် တနေရာမှာ စုခိုင်းတာ၊ လာခိုင်းတာပဲ ဖြစ်ဖြစ် နေရာအတိအကျသိရတော့ အသုံးဝင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ Hunt အကောင်တွေရဲ့ နေရာပြချင်ရင်လည်း ဒီလို ပြကြလေ့ရှိပါတယ်။</div><div><br /></div><div>-----Crd to <span style="color: red;">Khay</span>-----</div><div><div><br /></div><div>အများအားဖြင့် hunt တို့ eureka တို့မှာအောက် macro အတိုင်း သုံးကြတာများပါတယ်</div><div><br /></div><div><t> <thpp> <pos></div><div><br /></div><div>အဲ့ဒါဆိုရင်တော့ တစ်ခါထဲနဲ့ target နာမည် နေရာနဲ့ HP ဘယ်လောက်ကျန်သေးလဲဆိုတာကို တစ်ခါထဲ ဖော်ပြပေးပါတယ်</div><div><br /></div><div><t> : လက်ရှိ မိမိ target လုပ်ထားတဲ့ Player, NPC, object နာမည်</div><div><pos> : လက်ရှိ target လုပ်ထားတဲ့ Player, NPC, Object ရဲ့ location coordinate ( အကယ်လို့ target ထောက်မထားဘူးဆိုရင် မိမိရဲ့ location coordinate ကိုပို့ပေးပါတယ်)</div><div><br /></div><div><targethpp>, <thpp> : လက်ရှိ target လုပ်ထားတဲ့ Player, NPC, Object ရဲ့ ကျန်ရှိနေသေးတဲ့ HP ပမဏ</div></div><div><br /></div><div>-----Crd to <span style="color: red;">Khay</span>-----</div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-62577747922206413742021-12-04T12:42:00.002+06:302021-12-10T16:37:12.010+06:30ဂိမ်းမှာ ငွေသုံးစရာ နေရာ များလား?ဂိမ်းမှာ ငွေသုံးစရာ နေရာ များလား?<div><br />ဦးဆုံး ပြောလိုတာက Final Fantasy XIV သည် Pay-To-Win လုံးဝမဟုတ်ပါ။ Final Fantasy XIV ဆော့မည်ဆိုပါက ဂိမ်းရယ်၊ လစဥ်ကြေးရယ် ဒီ ၂ ခုသာ ငွေသုံးစရာ ရှိပါတယ်။ ဂိမ်းထဲမှာ သင့်ကို 100% အပြည့်ပေးထားပါတယ်။ Final Fantasy 14 Online Store (အရင်ကတော့ Mog Station) မှာ ရောင်းနေတာတွေသည် မဝယ်လည်း ရသည့်၊ သင့်စိတ်သာ ထိန်းနိုင်မယ်ဆိုရင် သင်မဝယ်ရလည်း နေနိုင်တဲ့ ပစ္စည်းများ ဖြစ်တယ်။ Final Fantasy 14 Online Store က ပစ္စည်းများဟာ လုံးဝ မရှိမဖြစ် ပစ္စည်းများ မဟုတ်ပါဘူး။</div><div> <br />တကယ်တော့ Final Fantasy 14 Online Store မှာ ရောင်းနေတာတွေရဲ့ 80% သည် Glamour အတွက် အင်္ကျီ ဘောင်းဘီ ဂါဝန် ဦးထုပ် ဖိနပ် စတာတွေ နှင့် Mount က အများဆုံး ဖြစ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဒီ item တွေရဲ့ 50% ဟာ အရင်က ကျင်းပပေးခဲ့တဲ့ Event တွေက item တွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ Final Fantasy XIV မှာ ရာသီအလိုက် Event လေးတွေ ကျင်းပပေးလေ့ရှိပြီး ကျင်းပပြီးတဲ့ Event က item တွေကို Event ပြီးတာနှင့် Mog Station ပေါ် တင်ရောင်းပါတယ်။ Event item လိုချင်ပေမဲ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် Event ကိုမမီလိုက်တဲ့သူတွေဟာ ထို Event item တွေကို Final Fantasy 14 Online Store မှာ $ နှင့် ရောင်းတဲ့ အချိန်ကျရင် ဝယ်ကြလေ့ရှိပါတယ်။ ကျန်တဲ့ 50% သော Glamour၊ လက်နက်၊ Mount တွေက Final Fantasy 14 Online Store ကနေပဲ ရနိုင်တဲ့ Exclusive item တွေပါ။</div><div> <br />Final Fantasy 14 Online Store မှာ ရောင်းနေတာတွေရဲ့ 80% အကြောင်း ပြီးသွားပြီ။ အဲ့က ကျန်နေတဲ့ 20% ကတော့ Armor တွေကို အရောင်ချယ်တဲ့ ဆေးပုံးတွေ၊ Emote တွေ၊ Housing item တွေ၊ ဂိမ်းထဲမှာ နားထောင်လို့ရတဲ့ Soundtrack စာလိပ် စတာတွေပါ။ ဒီထဲ နည်းနည်း ငွေသုံးချင်စရာ ကောင်းတဲ့ item တွေက Story skip item ၊ Level boost item၊ Character race ပြောင်းပေးတဲ့ Fantasia စတဲ့ item တွေပါပဲ။<br />နောက်ထပ်ရှိသေးတဲ့ ငွေသုံးရမဲ့ နေရာတွေက ကိုယ့် Character name ပြောင်းချင်တဲ့ အချိန်၊ ကိုယ့် Character ကို World တခုကနေ တခုကို ပြောင်းချင် ရွှေ့ချင်တဲ့ (world transfer) အချိန်၊ Retainer ထပ်ခေါ်ချင်တဲ့အချိန် တွေပါပဲ။</div><div> <br />ဂိမ်းထဲမှာကိုက အမျိုးအစား စုံစုံလင်လင် ရှိနေတဲ့အတွက် ဘာမှကို ထပ်မလိုလောက်အောင် ဆော့လို့ကောင်းနေပါပြီ။ ဂိမ်းနှင့် လစဥ်ကြေး နဲ့တင် Gameplay experience အပြည့်အဝ ရပါတယ်။ ကျနော်တော့ $ နဲ့ဝယ်တဲ့ Mount အစား High end savage raid mount တွေကို ပိုသဘောကျပါတယ်။</div><div> <br />Final Fantasy XIV Online Store - <a href="https://store.finalfantasyxiv.com/ffxivstore/en-gb/">https://store.finalfantasyxiv.com/ffxivstore/en-gb/</a></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiAoFIpzBdwa76RzRARIVSJvtgjOufo8zTSESFGT_3DYyptJf8p3HzoXOlAKUids6_NzYzS_9XBoWJPJsdGRkdz0SUdnMZsXDX67umCLrTCQx6IBnI9wu1-hlnf-Sm3nCykzYoUCdsfChrZIp-vxR92yWK3ev0NFtsNyu_W-kl0sLrcUEzQzXRh9pWn=s1920" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiAoFIpzBdwa76RzRARIVSJvtgjOufo8zTSESFGT_3DYyptJf8p3HzoXOlAKUids6_NzYzS_9XBoWJPJsdGRkdz0SUdnMZsXDX67umCLrTCQx6IBnI9wu1-hlnf-Sm3nCykzYoUCdsfChrZIp-vxR92yWK3ev0NFtsNyu_W-kl0sLrcUEzQzXRh9pWn=s16000" /></a></div><br /><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-78476950633983226622021-12-01T20:05:00.003+06:302021-12-07T10:01:29.928+06:30Raid, Trial, Dungeon boss တွေမှာ တွေ့ရတဲ့ အမှတ်တံဆိပ် တွေအကြောင်းRaid, Trial, Dungeon boss တွေမှာ တွေ့ရတဲ့ အမှတ်တံဆိပ် တွေအကြောင်း<div><br />ကိုယ့်မှာ ဘာတံဆိပ်အကပ်ခံရပြီဆိုရင် နောက် ၅ စက္ကန့်အကြာမှာ ဘာတွေလာတော့မယ်ဆိုတာ ရှင်းပြထားတဲ့ ပုံပါ။ </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://phookas.com/files/Markers.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="131" src="https://phookas.com/files/Markers.png" /></a></div><br />Crd to Phookas<div><br /><h3 style="text-align: left;">Phookas</h3><div>အချက်အလက်အစုံအလင်ကို လိုတိုရှင်းဖြစ်အောင် ဖတ်ရလွယ်အောင် ရုပ်ပုံလေးတွေနှင့် အစီစဥ်တကျ ရေးဆွဲထည့်သွင်းထားတဲ့ infographic ပုံတွေလုပ်တဲ့ အဖွဲ့ပါ။ ပုံတွေက ကြည့်ချင်စဖွယ်ဖြစ်နေပြီး ပုံတပုံတည်းနဲ့ အချက်အလက် အစုံသိနိုင်တာမို့ စာဖတ်ရပျင်းတဲ့သူတွေ၊ စာဖတ်တာ နားလည်ဖို့ မလွယ်တဲ့သူတွေအတွက် တော်တော်လေး အသုံးတည့်မှာပါ။<div><br />Their Discord : <a href="https://discord.gg/QBuDAfhevX">https://discord.gg/QBuDAfhevX</a></div></div></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-54884774979592210882021-11-10T19:22:00.001+06:302021-11-23T19:28:07.316+06:30ကျနော့် အဖေ (ပတ်ပတ်)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9F4P3c_pfR5Tjfagv0EWaT1Ea6kDAbVkO_LgP0RnB_zS4DG6dZJtIbqtRpb-ILI1pXu2MzefP3hR2dDFm6ZgFKgKKdinLZIGl2D1lM4OY0KIF5pH3W9-xy8G8ZUO1FSA7kf8g41u3N3c/s1006/IMG_6494.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1006" data-original-width="720" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9F4P3c_pfR5Tjfagv0EWaT1Ea6kDAbVkO_LgP0RnB_zS4DG6dZJtIbqtRpb-ILI1pXu2MzefP3hR2dDFm6ZgFKgKKdinLZIGl2D1lM4OY0KIF5pH3W9-xy8G8ZUO1FSA7kf8g41u3N3c/s16000/IMG_6494.JPG" /></a></div><br /><div><br /></div>သားသမီးတွေထဲမှာ ကျနော့်တယောက်သာ မွေးကတည်းကနေ အခုချိန်အထိ မိဘနားမှာပဲ အမြဲနေခဲ့သူပါ။ ကျနော်က တဦးတည်းသော သမီးလည်းဖြစ်၊ အဖေချစ်သမီး ဖြစ်ခဲ့တာမို့ အဖေ့နှင့် ပတ်သက်တဲ့ အမှတ်တရက ပိုများပါတယ်။<div><br /></div><div>ဖေဖေ့အကြောင်း ပြောရရင် ဖေဖေဟာ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာလွန်းတယ်။ ဇွဲကောင်းတယ်။ ဘူးဆိုဘူး ဖရုံမသီးတတ်တဲ့လူ။ မဟုတ်မမှန်တာတွေဆို ပြန်တုံ့ပြန်ဖို့ ဝန်မလေးတတ်တဲ့သူ။ အပြောကသာ ဆိုး၊ ဒုတ်ထိုးအိုးပေါက် ပြောတတ်တာ။ အဖေဟာ သနားတတ်သလို သဒ္ဒါတရား စေတနာတရား ကြီးလှတယ်။ တာဝန်သိစိတ်ကလည်း အလွန်ရှိတယ်။ သူကသာ သူများကို စေတနာဗရပွနှင့် အကူအညီပေးတာ သူများဆီက အကူအညီဆို လုံးဝမယူတတ်သူ။ သူ့အားနှင့် မနိုင်တာတောင် မရရင် ရအောင် လုပ်တတ်တဲ့ အကျင့်ရှိတယ်။ စိတ်ကလည်း အလွန်မြန်သလို သူ့စိတ်နှင့်အလိုက် သူ့လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း အလွန်လျင်မြန်ပါတယ်။ ဥာဏ်ကလည်း အလွန်ကောင်း။ မှတ်မိတာ မြန်သလို မှတ်ထားသမျှ တော်ရုံနဲ့ မမေ့တတ်တဲ့သူ။ ကျနော်တို့ မောင်နှမထဲမှာ အဖေ့ဥာဏ်ရည်ဥာဏ်သွေးကို မှီအောင် လိုက်နိုင်တာ မောင်လေးတစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိပါတယ်။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ သူ့ရဲ့ ဒုတိယအကိုကို အရမ်းအားကျလို့ သူ့အကိုအတိုင်း ဆရာဝန်ဖြစ်အောင် သူကြိုးစားခဲ့တယ်။ တကယ်လည်း ဆရာဝန် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ သူဆရာဝန်ဖြစ်အောင် ဘယ်လိုကြိုးစားခဲ့ရတယ်ဆိုတာ အမြဲ ပြောပြလေ့ရှိတယ်။ နေဝင်းခေတ်မို့ ဆယ်တန်းအောင်ဖို့ သူဘယ်လိုကြိုးစားခဲ့ရတာတွေ၊ သူ့အကိုက သူ့ကို ဘယ်လို ကူညီခဲ့တာတွေ၊ သူ့အကိုကို ဘယ်လို လေးစားခဲ့ရတာတွေ၊ သူ့အကို တော်ပုံတွေ မကြာခဏ ပြောပြလေ့ရှိပါတယ်။ ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီးနောက် အထူးကုဖြစ်ဖို့ အခွင့်အရေး မရှိသလောက် ဖြစ်နေတဲ့ကြားထဲက ဇွဲကောင်းကောင်းနှင့် နောက်မဆုတ်တမ်း ကြိုးစားခဲ့တဲ့ အဖေဟာ နောက်ဆုံးမှာ England ကို ပညာတော်သင်သွားရခဲ့ပြီး အထူးကုစာမေးပွဲကို တကြိမ်တည်းနှင့် အောင်မြင်အောင် ဖြေဆိုလာနိုင်ခဲ့တယ်။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ ဆရာဝန်ထဲမှာမှ ဦးနှောက်က သွေးကြောလေးတွေကိုခွဲစိတ်တဲ့ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ဖြစ်ချင်ခဲ့ပါတယ်။ သို့ပေမဲ့ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အခြေအနေနဲ့ သူ့အခြေအနေနဲ့ မဖြစ်နိုင်တော့ အထွေထွေခွဲစိတ်ဘက်ကိုပဲ သူလိုက်ခဲ့တယ်။ အဖေ့မှာ ဆရာဝန်အလုပ်နှင့် ပတ်သက်လို့ အိပ်မက်တွေ ရှိခဲ့တယ်။ ရှိခဲ့တဲ့အတိုင်း သူအကောင်အထည်ဖော် လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အိပ်မက်တွေထဲက တခုဖြစ်တဲ့ သူ့ဆေးပညာကို ဆရာဝန်ဖြစ်တဲ့ သူ့သားသမီးတွေဆီ လက်ဆင့်ကမ်းပေးချင်တဲ့ အိပ်မက်ကို ဆရာဝန်မဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော် မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း သူ့သားအငယ်ဆုံး (ကျနော့်မောင်လေး) က ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့တဲ့အတွက် သူဝမ်းသာခဲ့တဲ့အကြောင်း ပျော်ခဲ့တဲ့အကြောင်း ကျနော့်ကိုပြောခဲ့ဖူးပါတယ်။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ အစီစဥ်ချတဲ့နေရာမှာ အရမ်းတော်ပါတယ်။ အကွက်စေ့တယ်။ ကျနော်တို့ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းသိရကတည်းက ဘာလုပ်မယ် ဘယ်လိုသွားမယ် ကျနော်တို့ သွားရမယ့် လမ်းကြောင်း လုပ်ရမဲ့ လမ်းကြောင်း၊ ကျနော်တို့ အသက်ဘယ်လောက်မှာ ဘယ်လို ဖြစ်မယ် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ အကုန် အစီစဥ်ချ ပလန် ဆွဲထားပြီးသား။ ကျနော်တို့လည်း သူဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်တို့ ဘွဲ့ယူတဲ့အချိန်တွေကတော့ သူ့အတွက် ဂုဏ်အယူရဆုံး အပျော်ဆုံးအချိန်တွေပါပဲ။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ ရှေးရိုးဆန်သလို နေ့တနေ့ကို သူ့အချိန်ဇယားအတိုင်း ဖြတ်သန်းလေ့ရှိပါတယ်။ အမြဲတမ်း မနက်စောစော ၄ နာရီဆို အိပ်ရာထပြီ။ ဘုရားရှိခိုးပြီးတာနှင့် အားကစားလုပ်တယ်။ အားကစားလုပ်ပြီး၊ ရေချိုးပြီးရင် နံနက်စာကို တီဗီရှေ့မှာ သတင်းကြည့်ရင်း ရေဒီယိုဖွင့်နားထောင်ပြီး စားတယ်။ ၈ နာရီဆို ဆေးခန်းဖွင့်ပြီ။ ၁၁ နာရီခွဲဆို ပိတ်ပြီး နေ့လည်စာကို မိသားစုနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း စားတယ်။ စားပြီး တရေးတမော အိပ်တယ်။ ခွဲစိတ်စရာတွေဆို တရေးတမောအိပ်ပြီးမှပဲ လုပ်လေ့ရှိတယ်။ တနေ့လုံး ခွဲစိတ်ပြီး ညနေပြန်လာရင် ၄ နာရီခွဲလောက် ရှိနေပါပြီ။ ရေချိုးပြီး ထမင်းစားပြီး ဆေးခန်း ပြန်ဖွင့်တယ်။ ည ၈ နာရီဆို ပိတ်ပြီး မိသားစုနှင့် ညစာစားပြီး ရေတခေါက် ပြန်ချိုး။ ပြီးရင် ဘုရားရှိခိုးတယ်။ ပြီးရင် တီဗီ ကြည့်ပြီး ၉ နာရီဆိုတာနှင့် အိပ်ခန်းထဲ ရောက်၊ တခေါခေါနဲ့ အိပ်ပြီပဲ။ ဒါ အဖေ့ရဲ့ တနေ့တာ အချိန်ဇယားပါ။ တရက်မှမပျက်ခဲ့ပါဘူး။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ အမေနှင့် မကြာမကြာ စကားများတတ်ပေမဲ့ အမေ့ကိုတော့ ချစ်ရှာတယ်။ စိတ်ပူရှာတယ်။ အပြင်ပန်းကသာ မပြတာ သားတွေကို ဂရုစိုက်တတ်သလို သမီးဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကိုလည်း ချစ်တယ်။ သူ့မောင်နှမတွေကိုလည်း အရမ်းချစ်တယ်။ သူ့အလုပ်နှင့်တင်သူ လုံးချာလည်နေပေမဲ့ တကယ်အကူအညီလိုလာပြီဆိုရင် သူ့အလုပ်တွေအကုန်ရပ်ထားပြီး လုပ်ပေးတာပါပဲ။ ငယ်ငယ်တုန်းက အကြောင်းတွေ မောင်နှမအကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြရင် တတိယအကိုအကြောင်း အမြဲပါတယ်။ သူ့နှင့် အထက်အောက်လည်းဖြစ်၊ အသက်လည်း သိပ်မကွာတော့ အမှတ်တရတွေလည်း များတာကိုး။ သူ့တတိယအကိုရဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နှင့် ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ အရည်အချင်းကိုတော့ သူ သဘောအကျဆုံးလို့ ပြောခဲ့ဖူးတယ်။ အဖေဟာ ကုန်သည်တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သူ့အဖေရဲ့ သတ္တိကို အလေးစားဆုံးလို့ ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်။ ပြီးတော့ အဖေဟာ သူ့အဖေက ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတခွန်း အမြဲပြောပြလေ့ရှိတယ်။ သူတို့ မောင်နှမတွေ တစုတစည်းတည်း စာဝိုင်းဖွဲ့ဖတ်နေပြီး အဖေ့ရဲ့ အဖေက သူတို့နံဘေးနားမှာ ကုလားထိုင်နှင့် သတင်းစာထိုင်ဖတ်နေတုန်း သူ့အဖေက နင်တို့အဲ့လို ရှိနေတာ၊ ဒီလို စုစုစည်းစည်းလေး ရှိနေတာ ငါ သဘောကျတယ် လို့ ပြောခဲ့တဲ့ စကားပါ။ ဒါကြောင့်လည်း မိသားစုနဲ့ မကွဲမကွာ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနေလို့ရအောင် ဆရာဝန်အလုပ်ကို ရွေးပြီး အိမ်မှာပဲ ဆေးခန်းဖွင့်ခဲ့တာလို့ ကျနော်ထင်ပါတယ်။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ သူ့ဝါသနာနှင့် အလုပ် ထပ်တူကျခဲ့တယ်လို့ ဆိုရမှာပါ။ ဆရာဝန်အလုပ်ကို နှစ်သက်ပြီး ဆေးပညာနှင့် ပတ်သက်တာတွေကို စဥ်ဆက်မပြတ် လေ့လာတယ်။ ဆေးခန်းချိန်အတွင်း လူနာနည်းသွားလို့ အားတဲ့အချိန်တွေမှာဆို တရားဓမ္မ လေ့လာတယ်။ ဆေးပညာအသစ်တွေ လေ့လာတယ်။ မှတ်တယ်။ အဖေ့ရဲ့ ထူးခြားချက်က သူစိတ်ဝင်စားတာတွေ့ရင် အလုပ်များလို့ အချိန်မရှိသည့်တိုင် ရအောင် အချိန်ယူပြီး သေသေချာလေ့လာသင်ယူတတ်တာပါပဲ။ နောက်ထပ် ဝါသနာတခုကတော့ အားကစား။ လက်ဝှေ့ထိုး၊ ကရာတေး၊ တင်းနစ် အလွန်ကြိုက်တယ်။ တီဗီကြည့်ရင် သတင်းပြီးရင် အားကစားပဲ။ ဒါပေမဲ့ အလုပ်အားလို့ နားပြီး တီဗီကြည့်ပြီဆိုရင် အလုပ်ကြောင့် ပင်ပန်းလို့ ၅ မိနစ်ထက် ပိုမကြာပါဘူး။ အိပ်ပျော်သွားတာချည်းပဲမို့ သူကြိုက်တဲ့ အားကစားလိုင်း သိပ်တောင် မကြည့်ခဲ့ရပါဘူး။</div><div><br /></div><div>အဖေဟာ အရာရာမှာ သတိလည်း ကြီးတယ်။ သူဆေးခန်းဖွင့်တဲ့အချိန် ဆေးခန်းရှိရာ အောက်ထပ်ကို လုံးဝမဆင်းခိုင်းခဲ့ဘူး။ ရောဂါပိုး ကူးမှာစိုးလို့တဲ့။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ခွဲစိတ်တဲ့နေရာမှာ သတိကြီးကြီးနဲ့ ရှောင်ရှားခဲ့တယ်။ မောင်ငယ် ဆေးကျောင်းတက်ရတော့ အဖေကပြောတယ်။ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ဆို ပိုးကူးခံရဖို့ အန္တရာယ်အရမ်းများတယ်။ မလုပ်နဲ့ ဆိုပြီး သမားတော်လိုင်းကို ရွေးခိုင်းခဲ့တယ်။ မောင်ငယ်နှင့် ဆေးပညာ ဆွေးနွေးတဲ့အချိန်၊ သူ့ပညာတွေ သင်ပေးနေတဲ့အချိန်တွေမှာဆို အဖေ့မျက်နှာဟာ ပြုံးပျော်နေတတ်ပါတယ်။</div><div><br /></div><div>မောင်ငယ်ကို ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ဆို အန္တရာယ်များတယ်လို့ ပြောပေမဲ့ အဖေကိုယ်တိုင်တော့ ဘာလာလာ အကုန် ခွဲစိတ်ပေးခဲ့တယ်။ အဖေ့လို အထူးကုဆို ငွေသောင်းဂဏန်းလောက်ထိ ယူလို့ရပေမဲ့ အဖေ မယူခဲ့ဘူး။ ထောင်ဂဏန်းလောက်သာ ယူခဲ့တာကြောင့် အဖေ့ဆေးခန်းမှာ လူနာအမြဲ တိုးကြိတ်နေခဲ့တယ်။ အဖေနှင့်မှ ခွဲစိတ်ချင်တဲ့ လူနာတွေလည်း မနည်းမနောပါပဲ။ ဆေးတွေဆိုလည်း သူဆေးကုတုန်း တခါတည်း စျေးနှုန်းလျှော့ယူ ရောင်းပေးခဲ့တယ်။ လူနာ အဆင်ပြေရေးကိုသာ အလေးထားပြီး ကုသခဲ့တာကြောင့် အဖေဟာ နာမည်ကြီး လူကြိုက်များတဲ့ ဆရာဝန်တယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ စေတနာရှိ၊ သဘောကောင်း၊ တိကျ မှန်ကန်၊ တော်ထက်လှတဲ့ အဖေဟာ ဆေးကျောင်းမှာလည်း ဆရာလုပ်ခဲ့ဖူးတော့ သူ့မှာ တပည့်တပန်း အလွန်များပါတယ်။</div><div><br /></div><div>ကိုဗစ် တတိယလှိုင်းဝင်တော့ ဘိတ်မြို့မှာ Facilities တွေလည်း မပြည့်စုံ၊ ဆေးရုံ ဆေးခန်း တော်တော်များများကလည်း ပိတ်ဆိုတော့ အဖေ့ဆီ ပြုံပြီး ရောက်လာကြတော့တယ်။ အသိမိတ်ဆွေတွေ တပည့်တွေက သတိပေးကြတယ်။ ဆေးခန်း ခဏပိတ်ပါလား ဆရာကြီး ကိုဗစ်ဖြစ်သူများလာပြီလို့ ပြောလာကြပေမယ့် အဖေက ရောဂါပြစရာ နေရာမရှိတော့တဲ့ လူနာတွေကို သနားပြီး ဆေးခန်း ဆက်ဖွင့် ဆက်ကုပေးနေရင်း သူကိုယ်တိုင် ကိုဗစ်ကူးသွားတော့တာပါပဲ။ အဖေဟာ သူ့ဆေးခန်းစာအုပ်မှာ ဆေးခန်း ပိတ်ရက်မရှိ လို့ ရေးထားတဲ့အတိုင်း တကယ်ပဲ ဖြစ်အောင် လုပ်သွားခဲ့တယ်။ တကယ်လည်း ဆေးခန်း ပိတ်ရတော့ ရာသက်ပန်ပိတ်ခြင်း ဖြစ်သွားခဲ့ပါတယ်။</div><div><br /></div><div>မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့ဘူး ဆိုတာ သိတဲ့ အဖေဟာ ဘာကုသမှုလည်းပဲ မလုပ်၊ ဆေးရုံမတက်ပဲ အိမ်မှာပဲ မိသားစုဝင်တွေနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း နွေးနွေးထွေးထွေး နေရင်း တရားသဘောရှုရင်းနဲ့ တည်ငြိမ်အေးချမ်းစွာ အသက်ထွက်သွားခဲ့တာပါ။ သူထွက်မသွားခင် အမေနှင့် ကျနော်တို့ကို အငြင်းမပွါးရအောင် လိုလေသေးမရှိအောင် သူ့စိတ်တိုင်းကျ သူကိုယ်တိုင် စီမံခန့်ခွဲပေးသွားခဲ့ပါတယ်။ အဖေ ကောင်းရာဘုံဘဝ ရောက်နေပြီဟု ယုံကြည်ပါတယ်။ အေးချမ်းစွာ အနားယူပါတော့ အဖေ။ ကျနော်တို့ကို စိတ်မပူပါနဲ့။ အမေ့ကိုလည်း သေချာဂရုစိုက်မှာပါ။</div><div><br /></div><div>ဝမ်းနည်း ကြေကွဲစွာဖြင့်<br /><br /><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-37408386046721882822021-10-17T12:49:00.003+06:302021-12-11T10:58:44.933+06:30Final Fantasy 14 မှာ တွေ့ရတတ်တဲ့ AOE ပုံစံတွေအကြောင်း<p>Final Fantasy 14 မှာ တွေ့ရတတ်တဲ့ AOE ပုံစံတွေအကြောင်း ရှင်းပြထားတဲ့ပုံပါ။ </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://phookas.com/files/FriendlyAoEs.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="206" src="https://phookas.com/files/FriendlyAoEs.png" /></a></div><br /><h3 style="text-align: left;">Phookas</h3><div>အချက်အလက်အစုံအလင်ကို လိုတိုရှင်းဖြစ်အောင် ဖတ်ရလွယ်အောင် ရုပ်ပုံလေးတွေနှင့် အစီစဥ်တကျ ရေးဆွဲထည့်သွင်းထားတဲ့ infographic ပုံတွေလုပ်တဲ့ အဖွဲ့ပါ။ ပုံတွေက ကြည့်ချင်စဖွယ်ဖြစ်နေပြီး ပုံတပုံတည်းနဲ့ အချက်အလက် အစုံသိနိုင်တာမို့ စာဖတ်ရပျင်းတဲ့သူတွေ၊ စာဖတ်တာ နားလည်ဖို့ မလွယ်တဲ့သူတွေအတွက် တော်တော်လေး အသုံးတည့်မှာပါ။</div><div><br />Discord : <a href="https://discord.gg/QBuDAfhevX">https://discord.gg/QBuDAfhevX</a></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5795832809641204111.post-86680441116827740812021-09-01T12:55:00.003+06:302021-12-06T20:07:57.840+06:30Final Fantasy 14 Sub ဖို့ Visa card မရှိတဲ့သူတွေအတွက် သတင်းကောင်းSub ဖို့ Visa card မရှိတဲ့သူတွေအတွက် သတင်းကောင်း<div><br /></div><div>OK$ မှာ Final Fantasy 14 Gametime card ရောင်းနေတယ်နော်။ gametime card က ရက် ၆၀ စာ တမျိုးတည်းပဲ လာတယ်။ standard type။<br /><br />OK$ ကတော့ KBZ pay တို့လို internet wallet တခုပါ။ ထူးခြားတာက သူ့မှာ Gift card တွေ တော်တော်ကြီးကို စုံတယ်။ အကောင့်ဖွင့်ရတာလည်း လွယ်တယ်။ မြန်မာကျပ်ငွေပဲ ဖြည့်ရတယ်။ သူ့ထဲ ငွေထည့်ချင်ရင် bank မှာ ငွေသွားသွင်းရတယ်။ ပြောရရင် ငွေလွဲတာပေါ့။ mobile banking ကနေလည်း ထည့်လို့ရတယ်။</div><div><br /></div><div>လက်ရှိ ကျနော်လည်း သုံးနေတယ်။ ok$ ကနေ microsoft window gift card တို့ itune gift card တို့ ဝယ်စမ်းကြည့်ဖူးပြီးပြီ။ ဝယ်ရ အဆင်ပြေတယ်။ သုံးရ အဆင်ပြေတယ်။ ဆိုးတာတစ်ခုက သူ့ ငွေလဲနှုန်းက တခြားဟာတွေထက် ဈေးပိုများနေတာပဲ။</div><div><br /></div><div>သုံးချင်သူတွေ OK$ app ကို playstore သို့ itune store မှာ ရှာ download ဆွဲ သုံးနိုင်ပါတယ်။</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiSqS3QSQAjGSSDD-3eBwmbkpn8R7NjegTmYAjudQ9l_-1enWB_iRvIkKVYc9kvjO_nmWdbIxGu8O3DHGsVxI71MA2WdMzdOXX2qZkXsRy1DdmhqDvhdb846CrJxVWbOm0ri9mkPJ1vO0Jww3OOzQlGtzFF8kd4nu8QWbDOI29V3D247F9jFHOHyA-h=s1920" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiSqS3QSQAjGSSDD-3eBwmbkpn8R7NjegTmYAjudQ9l_-1enWB_iRvIkKVYc9kvjO_nmWdbIxGu8O3DHGsVxI71MA2WdMzdOXX2qZkXsRy1DdmhqDvhdb846CrJxVWbOm0ri9mkPJ1vO0Jww3OOzQlGtzFF8kd4nu8QWbDOI29V3D247F9jFHOHyA-h=s16000" /></a></div><br /><h3 style="text-align: left;">Download</h3><div><a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.jas.digitalkyats&hl=en&gl=US&auao=false&referrer=utm_source%3Dgoogle%26utm_medium%3Dorganic%26utm_term%3Dok$+app&pcampaignid=APPU_1_ZtqtYdeFEK2gseMP3pO80A8" target="_blank">For Android</a></div><div><a href="https://apkcombo.com/ok/com.jas.digitalkyats/" target="_blank">For Android apk</a></div><div><a href="https://apps.apple.com/us/app/ok%24/id1067828611" target="_blank">For iOS</a></div><div><br /></div>Froshttp://www.blogger.com/profile/13950053521197174633noreply@blogger.com0