ကလေးကို မစနောက်ပါနဲ့

 

Image by Rashed Khan from Pixabay
 

 

ကလေးကို စနောက်တယ်ဆိုတာ လူကြီးတွေက ကလေးရဲ့ရိုးသားခြင်းကို အသုံးပြုလို့ ကလေးကြောက်အောင်၊ အမှားလုပ်အောင်၊ ငိုယိုအောင် တမင်လုပ်တာဖြစ်တယ်။ အဲဒီလိုပြုလုပ်တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က လူကြီးကိုပျော်ရွှင်စေပေမယ့် ကလေးတွေအတွက် ရှက်ကြောက်ခြင်း၊ ကြောင့်ကြခြင်း၊ စိတ်ကျခြင်းတွေကို ဖြစ်စေပါတယ်။

ကစ်ကစ် မူကြိုတက်စအချိန်က ကျွန်မအလုပ်များတဲ့အချိန်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ကျောင်းပို့၊ ကျောင်းကြိုတဲ့ကိစ္စကို ကစ်ကစ်ဖေဖေက တာဝန်ယူခဲ့တယ်။ ကစ်ကစ်ဖေဖေအလုပ်လုပ်တဲ့နေရာက မူကြိုကျောင်းနဲ့နီးတယ်။ ကစ်ကစ်မူကြိုကျောင်းဆင်းချိန်မှာ သူ့ဖေဖေရဲ့ရုံးက မဆင်းသေးဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကစ်ကစ်ကို သူ့ဖေဖေက မူကြိုမှာအရင်သွားကြိုပြီး ရုံးမှာလာထားတယ်။ ပြီးမှ အတူအိမ်ပြန်တယ်။

သူ့ရုံးမှာ အသက်(၃ဝ)ဝန်းကျင်လောက်ရှိတဲ့ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် သုံး၊ လေးယောက်ရှိတယ်။ အားလုံးက ချစ်ချစ်ခင်ခင်နဲ့
ပျော်ပျော်နေတတ်သူတွေဖြစ်တယ်။ သူတို့ထဲကနှစ်ယောက်က ကစ်ကစ်နဲ့စကားပြောရတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့က ကလေးကို ရိုးရိုးတန်းတန်း စကားပြောတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ တိရစ္ဆာန်လေးတစ်ကောင်ကို ဆော့ကစားသလိုမျိုး ဆက်ဆံတယ်။
ဥပမာ- အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတဲ့ရုပ်မျိုးလုပ်ပြီး ကလေးကိုပြေးပွေ့တော့မယ်ပုံမျိုးလုပ်တယ်။ ကလေးကလန့်ပြီး ပြေးပုန်းတော့ သူတို့က တဟားဟားနဲ့ ရယ်မောကြတယ်။ ဒါမှမဟုတ် သူတို့ကို “ဘိုးဘိုး”လို့ ကစ်ကစ်ကိုအခေါ်ခိုင်းတယ်။ ကစ်ကစ်က ဘာမှနားမလည်ဘဲ သူတို့ကို“ဘိုးဘိုး”လို့ခေါ်တော့ တဝါးဝါးနဲ့အော်ရယ်ကြတယ်။ အဲဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ကစ်ကစ်က သူတို့အားလုံးရဲ့အပြုအမူကိုကြည့်ပြီး တစ်ခုခုမှားနေပြီလို့ ခံစားမိမယ်၊ ဒါပေမယ့် ဘယ်နေရာမှားနေမှန်း သူ မသိသလို စိုးရိမ်ကြောင့်ကြစိတ်တွေဖြစ်နေမယ်ဆိုတာကို ကျွန်မခန့်မှန်းမိတယ်။ ကစ်ကစ်ကို သူတို့က “ဘိုးဘိုး”လို့ နောက်တစ်ကြိမ်ခေါ်ခိုင်းတယ်။ ကစ်ကစ်ကမခေါ်တော့ သူတို့ကစိတ်ဆိုးဟန်ပြတယ်။ ပြီးတော့ ကစ်ကစ်ကို မယဉ်ကျေးဘူးလို့ဆိုတယ်။ ကစ်ကစ် ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် သူတို့စနောက်တယ်။ ကစ်ကစ်ကို စနောက်ကြတာကို သူ့ဖေဖေလည်း မနှစ်သက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကလည်းဖြစ်ပြန်၊ ဒါဟာ အပျော်သက်သက်လုပ်တယ်လို့ထင်ပြီး သူလည်း သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကို မတားမြစ်နိုင်ခဲ့ဘူး။

ဒီကိစ္စကို စစချင်းမှာ ကျွန်မ မသိခဲ့ဘူး။ ကစ်ကစ်ကလည်းငယ်သေးတော့ ကျွန်မကို သူခံခဲ့ရတာတွေ ပြောမပြနိုင်ခဲ့ဘူး။ ကာလအတန်ကြာမှ ကစ်ကစ်ဟာ အပြင်လူတွေနဲ့ပြောဆိုဆက်ဆံတဲ့အခါ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယုံကြည်မှုမဲ့တာ၊ စကားပြောရာမှာ အရင်လို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမရှိတာ၊စကားကို ပြောချင်ပေမယ့် ရေရေရာရာမပြောနိုင်တာ၊ မျက်လုံးအကြည့်တွေက ချီတုံချတုံဖြစ်ပြီး ရှောင်လွဲတာမျိုးကို ကျွန်မသတိထားလိုက်မိတယ်။ အထူးသဖြင့် သူစိမ်းတွေနဲ့စကားပြောတဲ့အခါ ပိုသိသာပါတယ်။ ကစ်ကစ်အတွက် ကျွန်မအရမ်းစိုးရိမ်ခဲ့မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါကိုဘယ်လိုဖြေရှင်းကုသပေးရမှန်း ကျွန်မချက်ချင်းအဖြေရှာမရဖြစ်ခဲ့လို့ ကလေးအပေါ် ကျွန်မတို့ရဲ့သွန်သင်ဆုံးမမှုကို ကျွန်မတို့ပြန်ဆန်းစစ်ခဲ့ကြတယ်။ နေ့စဉ်ဘဝမှာ သူ့ကို တခြားလူတွေနဲ့ ပိုဆက်ဆံပြောဆိုစေခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့ မိမိကိုယ်ကိုယ်ယုံကြည်စိတ်ကို ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့တယ်။

တစ်နေ့မှာ ဖေဖေနဲ့အတူ ကစ်ကစ်အိမ်ပြန်လာတယ်။ ကစ်ကစ်ရဲ့ပုံစံက ငိုထားပုံရလို့ ဘာဖြစ်လာတာလဲလို့ ကျွန်မမေးတော့ “ဖေဖေ့ရုံးက ဦးလေးမိုးကပြောတယ်။ ဖေဖေက သမီးကိုမယူတော့ဘူးတဲ့” ပြောရင်း ကစ်ကစ်ငိုပြန်တယ်။ ကစ်ကစ်ရဲ့ဖေဖေက သူရုံးမဆင်းခင် အစည်းအဝေးတစ်ခုတက်ခဲ့ရတယ်။ အစည်းအဝေးက သတ်မှတ်ချိန်ထက် နောက်ကျမှပြီးခဲ့လို့ ရုံးဆင်းချိန်ကျော်သွားခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ယောက်က ကစ်ကစ်ကို “သမီးရဲ့ ဖေဖေနဲ့မေမေက သမီးကို မယူတော့ဘူး။ သမီးကို ဦးမွေးစားဖို့အတွက်ပေးလိုက်ပြီ။ ဦးမှာ သားတစ်ယောက်ရှိတယ်၊ သမီးမရှိတာနဲ့ အတော်ပဲ။ လာ… ဦးနဲ့ အိမ်ပြန်လိုက်ခဲ့ပါ”လို့ နောက်ပြီးကစ်ကစ်လက်ကိုဆွဲခေါ်သွားမယ့်ပုံစံနဲ့ နောက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကစ်ကစ်က ကြောက်လန့်ပြီး အော်ငိုတော့တယ်။ ဒီအဖြစ်ကိုသိမှ သူတို့ရုံးကလူတွေ ကစ်ကစ်ကို အမြဲစနောက်တတ်မှန်း ကျွန်မသိရတော့တယ်။

သိသိချင်း ကျွန်မအရမ်းစိတ်တိုမိတယ်။ ယောက်ျားဖြစ်သူကိုလည်း ကလေးကို မစောင့်ရှောက်၊ မကာကွယ်တတ်သူဆိုပြီး အပြစ်ပြောမိတယ်။ စိတ်တိုတိုနဲ့ ကလေးကိုအကြိုအပို့ကိစ္စဆက်မလုပ်ဖို့ ပြောမိတယ်။ ယောက်ျားဖြစ်သူကလည်း သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေရဲ့ ပြုမူပုံကို မနှစ်သက်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုစနောက်တာတွေကကစ်ကစ်ကိုဘာမှအကျိုးသက်ရောက်စေမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ထင်ခဲ့လို့ ဒီကိစ္စကို ပေါ့ပေါ့တန်တန်ထားခဲ့တာဖြစ်တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး သူနဲ့ ကျွန်မအကြိမ်ကြိမ်ဆွေးနွေးခဲ့သလို ကလေးရဲ့စိတ်ဓာတ်ရေးရာကို သူနဲ့အတူ စိတ်ဖြာလေ့လာခဲ့တယ်။ အကျိုးမသက်ရောက်နိုင်ဘူးလို့ သူထင်ထားတာတွေဟာ တကယ့်လက်တွေ့မှာဖြစ်လာတာကို သူတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကစ်ကစ်ဟာ မကြာခဏ အိပ်နေရာကနေ ငိုရင်း လန့်နိုးလာတတ်တယ်။ ဘာအိပ်မက်များမက်လို့ ငိုရတာလဲလို့ ကစ်ကစ်ကို ကျွန်မတို့မေးတော့ ကစ်ကစ်က အိပ်မက်ထဲမှာ ဖေဖေဟာ သူ့ကိုကျောင်းမှာလာကြိုပြီး သူ့ကိုမခေါ်ဘဲ တစ်ယောက်တည်းထားပြီး ထွက်သွားကြောင်းပြောတယ်။ လူကြီးရဲ့ အမှတ်တမဲ့နောက်ပြောင်မှုတစ်ခုက ကလေးငယ်ကို ဘယ်လောက်ထိ နက်နဲကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စေခဲ့ပြီလဲ။

ပျော်ရွှင်ချင်လို့ အမှတ်တမဲ့နောက်ပြောင်တဲ့ အပြုအမူတစ်ခုက ကစ်ကစ်ကို ဘယ်လောက်ထိ အကျိုးသက်ရောက်စေခဲ့ကြောင်းကို တွေ့မြင်ပြီးတဲ့နောက် ကစ်ကစ်ရဲ့ဖေဖေ အရမ်းနောင်တရခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ ကျွန်မကပဲ ကစ်ကစ်ကို ကြိုပို့လုပ်ခဲ့တော့တယ်။ ယောက်ျားဖြစ်သူကို မကြိုမပို့စေတော့တာကလည်း အဲဒီသူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်နှစ်ယောက်ကို ကစ်ကစ်နဲ့ ပေးမဆုံ၊ ပေးမတွေ့ချင်တော့လို့ဖြစ်တယ်။ ကစ်ကစ် စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်မှာ စိုးလို့ဖြစ်တယ်။ ကစ်ကစ်ရဲ့ဖေဖေကလည်း ဒီကိစ္စကို အလေးအနက်ထားလာခဲ့တယ်။ တစ်ခါတလေ ကျွန်မအလုပ်အရမ်းများလို့ ကစ်ကစ်ကို သွားမကြိုနိုင်တဲ့အခါ သူ့ဖေဖေကသွားကြိုပြီး ရုံးမှာခဏထားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကစ်ကစ်ကို သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေ စနောက်တာကို လုံးဝခွင့်မပြုခဲ့တော့ဘူး။ ကျွန်မလည်း ကျွန်မယောက်ျားနဲ့ နှစ်ဦးသဘောတူညီမှုတစ်ခု ယူခဲ့တယ်။ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေအပေါ် အမှားလုပ်မိချင်လုပ်မိပါစေ.. ကလေးအပေါ်တော့ “အမှား”မလုပ်မိဖို့ဖြစ်တယ်။ လူကြီးတွေက ကလေးကို မလိုမုန်းထားလို့ စနောက်တာမဟုတ်မှန်းသိပေမယ့် ဒီလိုစနောက်တာကို အုပ်ထိန်းသူသဘောမတူတော့ သူတို့လည်း မစနောက်ကြတော့ဘူး။ ဒီတော့ “အမှား”လုပ်မိတဲ့အရာလည်း မရှိခဲ့တော့ဘူး။

ကလေးတွေနဲ့ “ကစား”တာနဲ့ ကလေးတွေကို “နောက်ပြောင်”တာက လုံးဝမတူတဲ့အရာနှစ်ခုဖြစ်တယ်။ “ကစား”တာက ကလေးရဲ့ပျော်ရွှင်မှုကို ဦးစားပေးတဲ့အရာဖြစ်တယ်။ ကလေးရဲ့စိတ်ဝင်စားမှု၊ နှစ်လိုမှုထဲ လူကြီးရဲ့စိတ်ကို နိမ့်ချပြီး ကလေးနားလည်နိုင်တဲ့၊ လက်ခံနိုင်တဲ့နည်းနဲ့ ကလေးပျော်ရွှင်ရယ်မောအောင် ပြုလုပ်တာပဲဖြစ်တယ်။ အဲဒီလိုကစားရမှာ ကလေးစိတ်၊ ပျော်ရွှင်စိတ်၊ ရယ်မောစိတ်နဲ့ အသိဉာဏ်တွေပါဝင်ရပါတယ်။

တစ်ခါက မိခင်တစ်ဦးဟာ လျှော်ပြီးသားအိပ်ရာခင်းကို လှန်းပြီးနောက် သူ့ရဲ့၂နှစ်သမီးလေးနဲ့အတူ တူတူပုန်းတမ်းဆော့ကစားတာကို ကျွန်မတွေ့ခဲ့ရတယ်။ မိခင်ဟာ ကလေးငယ်နဲ့ လှန်းထားတဲ့အိပ်ရာခင်းရဲ့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကွယ်ပြီး ရပ်လိုက်ကြတယ်။ တူတူရေဝါးလို့ အော်လိုက်တာနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးက အိပ်ရာခင်းရဲ့ဘယ်ဘက် ဒါမှမဟုတ် ညာဘက်ကနေခေါင်းပြူပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကြည့်ကြတယ်။ ကလေးရဲ့ရည်ရွယ်ချက်က ခေါင်းပြူထွက်လိုက်တိုင်း မေမေနဲ့မျက်နှာချင်းဆုံဖို
့ဖြစ်တယ်။ မိခင်ရဲ့ရည်ရွယ်ချက်က ခေါင်းပြူထွက်လိုက်တိုင်း ကလေးနဲ့မျက်နှာချင်း မဆုံမိဖို့ဖြစ်တယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ မိခင်ဖြစ်သူက ဘယ်ဘက်ကနေ ခေါင်းပြူထွက်လိုက်တယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်မှာလည်း ဘယ်ဘက်ကနေပဲ ခေါင်းပြူထွက်တယ်။ ကလေးက ဒီတစ်ကြိမ်မှာ မေမေဘယ်ဘက်ကနေ ခေါင်းပြူထွက်ရင် နောက်တစ်ကြိမ်မှာ ညာဘက်ကနေ ခေါင်းပြူထွက်လိမ့်မယ်လို့ စဉ်းစားချင့်ချိန်ပြီး ညာဘက်ကိုပြေးကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေကို မတွေ့လိုက်ရဘူး။ အဲဒီလို အကြိမ်ကြိမ်လုပ်ရင်း နောက်ဆုံးမှာ မေမေနဲ့မျက်နှာချင်းဆုံလိုက်ရချိန် ကလေးက အရမ်းပျော်သွားပြီး အော်ရယ်တော့တယ်။ မေမေက ပထမတစ်ကြိမ်မှာဘယ်ဘက်ကနေ ခေါင်းပြူထွက်တယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်မှာလဲ ဘယ်ဘက်ကနေ ခေါင်းပြူထွက်တာကို ကလေးကလည်း ခန့်မှန်းတတ်သွားတယ်၊ စဉ်းစားချင့်ချိန်တတ်သွားတယ်။ ဒါကြောင့် သူလည်း မေမေနဲ့မျက်နှာချင်းဆုံနိုင်ဖို့ဘယ်ဘက်ကနေပဲ ခေါင်းပြူထွက်ခဲ့တယ်
မေမေနဲ့မျက်နှာချင်းဆုံမိတော့ ကိုယ့်ရဲ့အောင်မြင်မှုအတွက် သူပျော်ရွှင်မိတော့တယ်။

ကလေးကိုနောက်ပြောင်တယ်ဆိုတာ လူကြီးတွေက ကလေးရဲ့မသိတတ်ခြင်းကိုအသုံးပြုပြီး ကလေးအမှားလုပ်အောင်၊ ငိုယိုအောင်၊ ကြောက်ရွံ့အောင် တမင်လုပ်တာပဲဖြစ်တယ်။ ဒီလိုရည်ရွယ်ချက်က လူကြီးပျော်ရွှင်ပြီး ကလေးက အရှက်ရ၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကျမှုရနဲ့ စိတ်ပျက်အားလျော့မှုရတာမျိုး ဖြစ်စေပါတယ်။

လူကြီးတစ်ယောက်ယောက်ရဲ့လက်ထဲမှာ ကလေးကိုပေးမယ့် ပစ္စည်းတစ်ခုခုကိုင်ထားတယ် ဆိုပါစို့။ ဒါပေမယ့် လူကြီးက ကလေးကို စိတ်လိုလက်ရမပေးဘဲကလေးဆီကနေသတ်မှတ်ချက်တွေယူနေခဲ့သေးတယ်။ ကလေးကို နှစ်လိုတဲ့စကားတွေ ပြောခိုင်းတယ်။ တကယ်လို့ ကလေးကမပြောရင် ပေးမယ့်ပစ္စည်းကို ပြန်ယူသွားမယ့်ပုံစံမျိုးလုပ်တယ်။ ကလေးပြောမှ စိတ်ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ပေးလိုက်တယ်။

တချို့လူကြီးတွေက ကလေးကိုခြောက်လှန့်ပြီး ပျော်ရွှင်မှုကိုယူတယ်။ ကလေးက ယောက်ျားလေးဖြစ်ရင်ကလေးငယ်ရဲ့အင်္ဂါကို ဖြတ်ထုတ်လိုက်မယ့်ပုံစံမျိုးလုပ်ပြီး ခြောက်လှန့်တယ်။ တကယ်လို့ မိန်းကလေးဖြစ်ရင် သူနှစ်သက်တဲ့ ကစားစရာအရုပ်ကို ယူသွားမယ့်ပုံစံမျိုးနဲ့ စနောက်တယ်။ အရုပ်ကိုဖွက်ထားပြီး ပစ်ထုတ်လိုက်ပြီ ဒါမှမဟုတ် တခြားလူကို
ပေးပစ်လိုက်ပြီဆိုတာမျိုးနဲ့ နောက်တယ်။ ကလေးက စိတ်လှုပ်ရှားပူပန်ပြီးငိုမှ အရုပ်ကိုထုတ်ပေးတော့တယ်။ လူကြီးတွေက ဒါကို ပျော်စရာလိုမှတ်တယ်။ ကလေးတွေက ခဏလောက်ပဲစိုးရိမ်ပူပန်တာ၊ ငိုတစ်ချက်၊ ရယ်တစ်ချက်နဲ့ ပြီးသွားတာပဲလို့ ထင်မှတ်ကြတယ်။ တကယ်တော့ ဒီလိုအပြုအမူတွေက ကလေးရဲ့စိတ်ဓာတ်ရေးရာကို ထိခိုက်နာကျင်စေနိုင်ပါတယ်။ ဒီလိုပြုမူပုံတွေက ကလေးတွေအတွက် ဘာပျော်ရွှင်စရာ၊ စိတ်ဝင်စားစရာမှ မကောင်းတဲ့အပြင် ကလေးတွေကို လုံခြုံစိတ်ကင်းမဲ့အောင်၊ မလေးစားရာရောက်အောင် ခံစားစေပါတယ်။ ကလေးငယ်ရဲ့ မိမိကိုယ်ကိုယ်လေးစားစိတ်ကို ထိခိုက်စေပြီး လူတွေနဲ့ပေါင်းသင်းဆက်ဆံတဲ့အခါ အကြောက်တရားကို ပိုတိုးအောင်၊ တခြားလူအပေါ် မယုံကြည်ရဲအောင်ဖြစ်စေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီလိုကိစ္စမျိုးနဲ့ ကြုံကြိုက်လာတဲ့အခါ အုပ်ထိန်းသူက ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ တားမြစ်ရပါတယ်။ ဒါဟာ ကိစ္စအသေးအမွှားမဟုတ်ပါဘူး။ ကလေးငယ်ကို ပြုစုပျိုးထောင်ရာမှာ ကိစ္စအသေးအမွှားဆိုတာ မရှိပါဘူး။ လူကြီးတွေရဲ့အကြည့်ထဲက ကိစ္စအသေးအမွှားဟာ ကလေးငယ်အနေနဲ့ပြောရရင် ကိစ္စကြီးကြီးမားမားဖြစ်နေလို့ပါပဲ။

ကျွန်မတို့နိုင်ငံက နာမည်ရမျက်မှောက်ပညာရေးပါရဂူ မစ္စတာ Chen က ကလေးငယ်တွေကို ဒီလိုစနောက်၊ နောက်ပြောင်တဲ့အပြုအမူကို လုံးဝဆန့်ကျင်ကန့်ကွက်ပါတယ်။ ကလေးငယ်တွေနဲ့ ဆော့ကစားရင်လည်း ကိုယ်ကျင့်တရားပညာပေးကို လက်ကိုင်ထားရမယ်လို့ သူယူဆတယ်။ အမြဲတမ်း စနောက် နောက်ပြောင်ခံရတဲ့ ကလေးငယ်မှာ ကိုယ်ကျင့်တရားချွတ်ယွင်းတာတွေ ဖြစ်စေတတ်ပါတယ်။ ဥပမာ- လူကြီးက ကလေးကို လိမ်ညာတဲ့နည်းနဲ့ စနောက်မယ်၊ ကလေးငယ် စိတ်လှုပ်ရှား စိတ်သောကရောက်တာကိုကြည့်ပြီး တဟားဟားရယ်မယ်ဆိုရင် ကလေးငယ်ရဲ့စိတ်မှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ သူတစ်ပါးကို မယုံကြည်တော့တဲ့စိတ်မျိုး၊ လိမ်ညာတတ်တဲ့စိတ်မျိုး မွေးမြူလာတတ်ပါတယ်။

ယနေ့ခေတ် မြို့ပြလူနေမှုစနစ်မှာ အထက်ကပြောသွားတဲ့ စနောက်မှုမျိုးနဲ့ ကလေးတွေကို သိပ်စနောက်တော့မယ် မထင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကလေးတွေရဲ့ ဆင်ခြင်တွေးခေါ်မှုကို စနောက်တဲ့နည်းကိုတော့ အများအပြားတွေ့မြင်နေရဆဲဖြစ်တယ်။ ကလေးငယ်တွေဟာ နေရာတော်တော်များများမှာ အစနောက်ခံနေရဆဲဖြစ်တယ်။ ဒီလိုစနောက်တဲ့အပြုအမူတွေက အပေါ်ယံကကြည့်ရင် ကြမ်းတမ်းမှုမရှိဘူးဆိုပေမယ့် အထက်ကပြောသွားတဲ့ စနောက်နည်းတွေနဲ့ ရိုင်းစိုင်းတာချင်းက အတူတူပဲဖြစ်တယ်။ ကလေးအပေါ် မလေးစားတာ၊ ကလေးရဲ့စိတ်ဓာတ်ကိုပျက်ပြားစေခြင်းက အတူတူပဲဖြစ်တယ်။

၂ဝဝ၈ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလ၂ရက်နေ့ညက ပီကင်းတီဗွီလိုင်းကနေ အစီအစဉ်တစ်ခုကို ကျွန်မကြည့်ခဲ့တယ်။ အစီအစဉ်မှာ ဟေဘေမြို့ကလာတဲ့ ၅မွှာပူးကို ဖိတ်ခေါ်ထားပါတယ်။ ယောက်ျားလေး ၄ယောက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါတဲ့ ဒီ၅မွှာပူးတွေက အသက်(၄)နှစ်အရွယ် ကျန်းကျန်းမာမာကလေးတွေဖြစ်တယ်။ ၅ယောက်သား စတူဒီယိုအခန်းထဲမှာ စုဝေးနေကြတယ်။ ရန်ဖြစ်ငြင်းခုန်နေတာမျိုးလည်း မရှိဘူး။ မျက်နှာလေးတွေက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်မို့ ကျွန်မကိုဆွဲဆောင်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်မလည်း စိတ်ဝင်တစားထိုင်ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။

အစီအစဉ်တင်ဆက်သူရဲ့ ပထမဆုံးမေးခွန်းက “ကလေးတို့ထဲမှာ ဘယ်သူအတိုင်အတောအထူဆုံးလဲ”ဆိုတာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုမေးခွန်းကိုကြားတော့ ကလေးငါးယောက်လုံး တွေဝေသွားတယ်။ စစချင်းမှာ သူတို့က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လက်ညိုးလျှောက်ထိုးကြတယ်။ နောက်တော့ တခြားတစ်ယောက်ထိုးတဲ့နောက်လိုက်ပြီး ထိုးကြတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ ကလေးတစ်ယောက်အပေါ်မှာပဲ လက်ညိုးတွေစုပြုံနေတော့တယ်။ အဲဒီကလေးက အတိုင်အတောအထူဆုံးဖြစ်သွားတယ်။ အတိုင်အတောအထူဆုံးလို့ လက်ညိုးထိုးခံရတဲ့ကလေးက နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မကောင်းသူတစ်ယောက်လို့ခံစားရပြီး အနေခက်နေတယ်၊ ကြောက်ရွံ့နေတယ်။

အစီအစဉ်တင်ဆက်သူရဲ့ ဒုတိယမေးခွန်းက “ဘယ်သူက တခြားလူကိုအရိုက်တတ်ဆုံးလဲ”ဖြစ်တယ်။ ကလေးတွေက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လက်ညိုးလျှောက်ထိုးကြပြန်တယ်။ အချင်းချင်းဖော်ထုတ်ကြတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ လက်ညိုးတွေက တစ်ယောက်ယောက်ပေါ်မှာပဲ စုပြုံနေတော့တယ်။ အဲဒီ “အရိုက်တတ်ဆုံး” လို့ လက်ညိုးထိုးခံရတဲ့ ကလေးက ရှက်ရွံ့ကြောက်လန့်နေတော့တယ်။

တတိယမေးခွန်းကို အစီအစဉ်တင်ဆက်သူက ဆက်မေးပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါ မေးတဲ့မေးခွန်းက “ဖေဖေရိုက်တာကို ဘယ်သူအခံရဆုံးလဲ”ဖြစ်တယ်။ ကလေးတွေက တွေတွေဝေဝေနဲ့ လက်ညိုးတွေလျှောက်ထိုးကြပြန်တယ်။ နောက်ဆုံး လက်ညိုးအထိုးခံရတဲ့တစ်ယောက်က ဘာလုပ်လို ဘာကိုင်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားတယ်။ မျက်နှာပေါ်မှာလဲ ပြောမပြတတ်တဲ့ ရှက်ရွံ့မှုတွေပေါ်နေခဲ့တယ်။

ကလေးငယ်တွေရဲ့အမူအရာကြောင့် အစီအစဉ်တင်ဆက်သူရော ပရိသတ်တွေပါ တဝါးဝါးပွဲကျနေကြတယ်။ မရယ်တဲ့သူတွေဆိုလို့ ဒီကလေး ၅ယောက်ပဲရှိတယ်။ သူတို့ကြားမှာရှိတဲ့ အချင်းချင်းချစ်ခင်မှုက အဆွခံလိုက်ရပြီ။ လူတွေရှေ့မှာ နာမည်ဆိုးတံဆိပ်တွေ အကပ်ခံလိုက်ရပြီ။ စင်ပေါ်တက်စကလို သူတို့ရဲ့ပုံစံတွေက ပေါ့ပါးတက်ကြွမနေကြတော့ဘူး။ သူတို့တတွေစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိဖြစ်နေခဲ့ကြတယ်။

ဆက်လက်ပြီး အစီအစဉ်တင်ဆက်သူက လွယ်အိတ်လှလှလေးတစ်လုံးကို ယူလာပြီး “ဒီလွယ်အိတ်က တစ်လုံးပဲရှိတယ်။ ဘယ်သူ့ကို ပေးမလဲ”လို့ ကလေးတွေကို မေးကြတယ်။ ကလေးတွေကို ဒီလွယ်အိတ်က ဆွဲဆောင်နေတယ်။ လွယ်အိတ်ကိုကြည့်တဲ့ သူတို့ရဲ့အကြည့်ထဲမှာ လိုချင်တပ်မက်မှုတွေပါနေတယ်။ နုနုယ်တဲ့သူတို့ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဒီလွယ်အိတ်ကို သူတို့လိုချင်နေကြမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် အခုနားက နာမည်ဆိုးတံဆိပ်တွေကပ်ခံရတဲ့ အတွေ့အကြုံရှိနေတော့ ပိုကောင်းအောင် သူတို့ပြုမူချင်ကြတယ်။ စစချင်းမှာ တစ်ယောက်ယောက်ကိုပေးဖို့ သူတို့ပြောကြတယ်။ ဘယ်သူကမှ ကျွန်တော်ကျွန်မကိုပေးပါလို့ မပြောရဲကြဘူး။ နောက်ဆုံးမှာ အကြီးမကိုပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ အကြီးမက လွယ်အိတ်ရတော့ ဝမ်းသာတယ်။ ကျန်တဲ့လေးယောက်ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်မဲ့သွားတဲ့ပုံစံက သိသာမြင်သာနေတယ်။ ဒါကို အကြီးမက ချက်ချင်းနေမသိထိုင်မသာဖြစ်ပြီး အံကြိတ်ရင်း အငယ်ဆုံးမောင်လေးကို လွယ်အိတ်ကမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဒါကတော့ ဘယ်သူမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့အရာပါ။ အစီအစဉ်တင်ဆက်သူက သူ့ကို ချီးမွမ်းစကားပြောချိန် ကလေးမ ချက်ချင်းငိုပါတယ်။ တကယ်ရှိုက်ကြီးတငင်ကို ငိုရှာပါတယ်။ တင်ဆက်သူက ဘာလို့ငိုတာလဲလို့ တအံ့တသြမေးတာကိုတောင် သူပြန်မဖြေနိုင်လောက်အောင် ငိုနေခဲ့ပါတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ သွက်သွက်လက်လက်ရှိတဲ့ တတိယမောင်လေးက “မကြီးက ညီငယ်ကိုအကောင်းဆုံးထင်လို့ ငိုတာပါ”လို့ ဝင်ပြောတယ်။ သူရဲ့ “ရှင်းပြချက်”က ပရိသတ်ကို တဝါးဝါးပွဲကျစေခဲ့တယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ အစီအစဉ်က ကလေးတွေကို ငိုအောင်လည်းလုပ်ခဲ့သလို မဟုတ်မမှန်စကားတွေလည်း ဆိုစေခဲ့ပါတယ်။ ကလေးတွေရဲ့စိတ်ကိုလည်း ချောက်ချားအောင်၊ ရှုပ်ထွေးအောင် လုပ်ခဲ့ပြီးမှ အစီအစဉ်တင်ဆက်သူက နောက်ထပ်လွယ်အိတ် ၄လုံးကို ယူလာပြီး တစ်ယောက်တစ်အိတ်ဝေပေးပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျမှ ကလေးတွေ ရယ်နိုင်ပါတော့တယ်။

ဒီအစီအစဉ်ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က ဘာလဲ။ သူတို့တင်ဆက်တဲ့ မေးခွန်းတွေနဲ့ တင်ပြမှုတွေရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကဘာလဲ။ တကယ်ကို မစဉ်းစားတတ်ခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်မဆက်ကြည့်လို့ မရတော့တာနဲ့ တီဗွီကိုပိတ်ပြီး ထထွက်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုမှမလုပ်ရင် ကျွန်မလည်း စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်ပြီး ငိုမိတော့မယ်။

ဒီစာကိုရေးနေရင်း တရုတ်ပြည်ရဲ့ ပညာရေးပါရဂူ၊ တွေးခေါ်ပညာရှင်၊ စာရေးဆရာတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ Tao Xingzhi ရဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ကို ကျွန်မသွားသတိရမိတယ်။ ဒီကဗျာလေးက အဓိပ္ပာယ်ရှိလွန်းလှတယ်။ ကလေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်ကြတဲ့လူကြီးတွေ ဒီကဗျာကို သေသေချာချာမှတ်သားထားသင့်ပါတယ်။

ကလေး ကလေး ငယ်တယ်လို့ လူတိုင်းပြောကြတယ်

ကလေးက လူသာငယ်ပေမယ့် စိတ်မငယ်ပါဘူး

ကလေးကို ငယ်တယ်လို့ သင်ထင်ရင်

သင်က ကလေးထက်ငယ်တဲ့သူဖြစ်တယ်။

အထူးဂရုပြုရမည့်အချက်

လူကြီးတွေက ကလေးတွေကို စနောက်ရတာ ပျော်စရာကောင်းတယ်လို့ထင်ကြတယ်။ ကလေး စိတ်မငြိမ်မသက်ဖြစ်အောင် စနောက်တာလေးပဲ၊ ငိုခဏ ရယ်ခဏနဲ့ ပြီးသွားတာပဲလို့ ထင်ကြတယ်။ တကယ်တော့ ဒီအပြုအမူတွေက ကလေးကို စိတ်ဒဏ်ရာရစေပါတယ်။ ဒီလိုအပြုအမူတွေက ကလေးတွေအတွက် ဘာပျော်ရွှင်စရာ၊ စိတ်ဝင်စားစရာမှ မကောင်းတဲ့အပြင် ကလေးတွေကို လုံခြုံစိတ်ကင်းမဲ့အောင်၊ မလေးစားရာရောက်အောင် ခံစားစေပါတယ်။ ခံစားစေပါတယ်။ ကလေးငယ်ရဲ့ မိမိကိုယ်ကိုယ်လေးစားစိတ်ကို ထိခိုက်စေပြီး လူတွေနဲ့ပေါင်းသင်းဆက်ဆံတဲ့အခါ အကြောက်တရားကို ပိုတိုးအောင်၊ တခြားလူအပေါ် မယုံကြည်ရဲအောင်ဖြစ်စေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီလိုကိစ္စမျိုးနဲ့ ကြုံကြိုက်လာတဲ့အခါ အုပ်ထိန်းသူက ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ တားမြစ်ရပါတယ်။ ဒါဟာ ကိစ္စအသေးအမွှားမဟုတ်ပါဘူး။ ကလေးငယ်ကို ပြုစုပျိုးထောင်ရာမှာ ကိစ္စအသေးအမွှားဆိုတာ မရှိပါဘူး။ လူကြီးတွေရဲ့အကြည့်ထဲက ကိစ္စအသေးအမွှားဟာ ကလေးငယ်အနေနဲ့ပြောရရင် ကိစ္စကြီးကြီးမားမားဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ ကလေးငယ်တွေနဲ့ ဆော့ကစားရင်လည်း ကိုယ်ကျင့်တရားပညာပေးကို လက်ကိုင်ထားရပါမယ်။ အမြဲတမ်း စနောက် နောက်ပြောင်ခံရတဲ့ ကလေးငယ်မှာ ကိုယ်ကျင့်တရားချို့ယွင်းတာတွေ ဖြစ်စေတတ်ပါတယ်။
----------------
(တရုတ်စာရေးဆရာမ “Yin Jian Li” ရဲ့ “မိခင်ကောင်းကဆရာသမားကောင်းထက်သာလွန်တယ်”ဆိုတဲ့စာအုပ်ကို ဆီလျှော်အောင် ဘာသာပြန်ထားတာဖြစ်ပါတယ်။)
-----------------
(နိုင်းနိုင်းစနေ ၏ Facebook စာမျက်နှာမှ ကူးယူဖော်ပြပါသည်။)